คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันแรกในต่างโลก
หลัาที่่หยาลับมามีสิ เธอ็่อยๆลุึ้นมานั่และมอรอบๆัวเธอ หยวนเปียวและหยวนเป้ารีบเ้าไปูแลเธอทันที
“ุหนู เป็นอะไรไหมอรับ” หยวนเป้าถาม้วยวามเป็นห่ว
“้าไม่เป็นไร ท่านแม่ทัพล่ะ พวท่านปลอภัยใ่ไหม”
“อรับ นประหลาๆพวนั้น่วยพวเราไว้อรับ แ่ไม่รู้ว่าเป็นใรมาาไหน”หยวนเป้าอธิบายสิ่ที่เิึ้นทำให้่หยาำเรือมอแบบแอบมอพวเรา้วยวามสสัย เธอและหยวนเป้ามอหยวนเปียวที่ำลัสื่อสารับแพทย์สนาม้วยภาษามือ
“เมื่อี้ผมแ่ทำารรัษาเบื้อ้นให้ับพวุ แ่ผม้ออให้พวุไปับเรา เพื่อรวร่าายให้แน่ใว่าภายในไม่ไ้รับวามเสียหาย” แพทย์สนามุยับหยวนเปียว้วยภาษามือ
“อบุมาที่่วยพวเรา”หยวนเปียวอบลับ้วยภาษามือ
“Wir haben das Gelände geräumt. 3 Überlebende gefunden.(เราเลียร์พื้นที่ พบเลยรอีวิ 3 ราย รับท่าน)” ทหารราบเรนาเียร์ รายานภาริ่อผม
“Sammeln Sie Ihre Sachen ein und bringen Sie sie zum Verhör zur Basis. (เ็บอและเอาัวพวมันไปสอบสวนที่าน)”ผมออำสั่ทันที หลัานั้นผมเินไปหาแพทย์สนามที่ำลัพันแผลที่แนให้ับหิสาว
“Wie geht es ihnen, Doktor? (พวเาเป็นยัไบ้า หมอ)”ผมที่เินมา้าหลัไ้ถามแพทย์สนาม
“Diese Frau hatte gerade eine Kampfwunde. nicht sehr ernst Aber der Mann, der neben ihr saß, schien einen Knochen im linken Arm zu haben, der kurz vor dem Bruch stand. Wir müssen sie zur Behandlung zurück zur Basis bringen.(ผู้หินนี้แ่มีแผลาาร่อสู้ ไม่ร้ายแรมา แ่ายที่นั่้าๆเธอเหมือนะมีระูแน้ายะหั เราำเป็น้อพาพวเาลับไปรัษาที่านรับ)” แพทย์สนามอบผม
“พวเาพูอะไรันน่ะ” หยวนเป้าถาม่หยา
“้า็ไม่แน่ใ”
“#$(%)*(*#_()$@_(_)#*&*(” ่หยาถามพวเรา ึ่ทำให้ผมับแพทย์สนาม อย่ามา
“Was hast du gesagt? (นั่นเธอพูอะไรน่ะ)”ผมพูึ้นมา
“Ich kenne dich gar nicht. (ผมเอ็ไม่ทราบรับท่าน)”แพทย์สนามอบลับ ัพันึหิสาวนนั้น็ไ้ลไปนั่สมาธิัพั็มีแสบาอย่าออมาาัวเธอล้ายๆบาเลียสีเียวัพัมัน็หายไป
“นั่นอะไรน่ะ มันเิอะไรึ้นน่ะ เร็วเ้าุ้มันพันเอพิเศษเร็ว”เสียทหารเรนาเียร์เอส.เอส. พู้วยวามใพร้อมับหันปืนไปทานทั้ 3 ทันที
“หยุ่อนทหาร ลปืนล่อน”ผมรีบห้ามทหารผมทันที
“้า้อออบพระุพวท่านมาที่่วยเราไว้ ไม่ทราบว่าพวท่านเป็นใร” ่หยาพูึ้นมา้วยวามนอบน้อม
“ห๊ะ ทำไมถึพูภาษาเยอรมันไ้ล่ะ อนแรสื่อสารไม่รู้เรื่อนิ” แพทย์สนามพู้วยวามใ
“ุหนูน่ะใ้พลัอผู้ฝึนทาิวิา ในารใ้เวทย์แปลสื่อสารน่ะ” หยวนเป้าอธิบายพราเอามือับแน้า้าย
“้าื่อ่หยา นที่ยืนอยู่นั่นื่อหยวนเปียวและนี่ือหยวนเป้า แห่อำลัระูล่ ินแนแห่สายลม ไม่ทราบว่าท่านมีนามว่าอะไรและมาาไหน”
“พันเอพิเศษเปา ผู้บัาารอพลยานเราะ เอส.เอส.ที่ 1 ลิปสานาร์ อ็อฟ ฮิเลอร์ และนี่ือทหารอผม ามำแนะนำอแพทย์สนาม พวุ้อมาับเราเพื่อทำารรัษาัว่อนเพราะนายที่ื่อหยวนเป้านั้นน่าะบาเ็บทาระูพวเราะ่วยปมพยาบาลให้่อน อีอย่านี่มันะมืแล้ว พรุ่นี้่อยว่าันใหม่อีที”
“้อนี้้าเห็น้วยน้ะอรับุหนู ลาืนพวทหารหนิมันเพ่นพ่านไปทั่ว มันอันรายอรับ”หยวนเปียวแสวามิเห็น
“เ่นนั้น ้า้ออรบวนพวท่าน้วยน้ะ ท่านน พ…พัน…อ…เอ”่หยาพูแบบะุะัับารเรียื่อผม
“พันเอพิเศษเปา หรือะเรียเปาเยๆ็ไ้รับ”
“เรียยาัน้ะ”่หยาพู้วยวามอ่อน้อย
“มันือยศำแหน่ทาอทัพอประเทศเราน่ะ” แพทย์สนามอธิบานไปพร้อมับทำารามแนให้ับหยวนเป้า
“พวท่านมาาอาาัรใอรับ”หยวนเปียวถามึ้น
“พวเรามาาประเทศเยอรมันรับ” ผมอบ
“เยอรมัน ้าไม่เยไ้ยินื่อนี้มา่อนเลย มันอยู่ที่ไหนหรอเ้าะ” ่หยาถามทันที
“เี๋ยว่อยว่าันอนนี้เรา้อรีบลับัน่อนเถอะ” ผมรีบับท่อนเพราะมันำลัะมืแล้ว และหันไปสั่ารทันที “เอส.เอส.เรียมถอนำลั”
ัภาพมาหลัาที่พวเราเริ่มออเินทาออมาาป่าเพื่อลับานทัพ อนนี้ผ่านไป 10 นาที ระหว่าทาทั้ 3 ูื่นเ้นับรถยานเราะอย่า SD.Kfz 251 เป็นอย่ามา
“โอ้โหหหห เ้านี่ืออะไรเนี่ย มันสุยอมาริๆ นี่ เ้านี่วิ่ไ้เร็วสุเท่าไหร่หรอ” หยวนเปียวที่แย่ที่นั่ผู้่วยนับไ้ถามแ่เรื่อวามเร็วแลวามสามารถอยานเราะ
“555 ุสนใเ้านี่ั้นหรอ เ้านี่น่ะื่อ Sd.kfz.251 เป็นพาหนะนิยานยน์นส่หุ้มเราะ หรืออีื่อือ ม้าเหล็แห่อทัพเยอรมัน มันมีวามเร็วอยู่ที่ 52.5ิโลเมร่อั่วโม” พลับอธิบาย้วยวามเป็นันเอ
“52.5ิ… มันืออะไรหรออรับ”หยวนเป้าถามี้น้วยวามสสัย
“ถ้าเทียบับม้าอพวุ็ประมา 105 ลี้่อั่วโม อ้อลืมไป้อเรียว่า ่อรึ่ั่วยามสิน้ะ 5555” (1ั่วยามามมาราเวลาอีนะเท่าับ 2 ั่วโม)
“ห๊ะ อะไรน้ะ รึ่ั่วยามสามารถไ้ 105 ลี้ มันเร็วว่าม้าที่พว้าี่อีน้ะอรับ”
ัภาพมายั่หยา เธอเอาแ่แอบมอผมลอเวลา ส่วนผมนั้นไม่ไ้สัเเพราะมัวแ่ฟัเสียสื่อสารับพลวิทยุโยใ้่อวามถี่เปิเพื่อิ่อับอำลัอื่นที่อาะมาที่นี่้วย
18.57 น. อบัาาร ื่อรหัส รัหมาป่า หลัาเินทาออมาาป่าไ้ไม่นานพวเรา็ออมาาป่า อนนี้ทาานไ้สร้าระับารป้อันที่เห็นไ้ั ทหาร่าาหน่วยS.S.และ Wehrmacht ไ้สร้าแนวป้อันรูปแบบเียวับแนวป้อันแอแลนิประิับแม่น้ำที่ล้อมรอบานทัพอเราึ่ห่าาัวานประมา 10 ิโลเมร นอานี้สะพาน้ามฟายัมีหออยสัเาร์และทหารประำารอี้วย
"ผู้พันลับมาแล้ว รีบเปิทาเร็วเ้า" ทหารยามะโนบอนที่อยู่้านล่าหออยให้เปิประูั้น
พอบวนรถพวเรา้ามสะพาน ทหารยาม่ารีบมาั้แถวันและทำวันทยาวุธ ส่วนนายทหารเวร็ทำวามเารพแบบนาี
"นี่มันอะไรันละเนี่ย" หยวนเปียวพู้วยวามอึ้
"้าำไ้ว่านี่มันเป็นทาไปยัเมือเฟินิ แ่้าำไม่ไ้เลยว่าะมีเมือบนเส้นทาลาป่าที่นี่้วยน้ะ" หยวนเป้าพูเสริม ยิ่ทำให้่หยายิ่สสัย
ผมที่นั่อยู่ฝั่ร้ามเธอ ผมไ้หยิบ็อโแลออมาาระเป๋าเสื้อ 2 แท่โยให้่หยาไป 1 แท่และอัวเอ 1 แท่ ผมแะให้เธอเห็นว่าทำยัไและเธอ็ทำามที่ผมสอน
"อร่อยมา หวานมา มันืออะไรหรอเ้าะ"
"มันือ็อโแล มันเป็นนมน่ะ" ผมอธิบายและส่ยิ้มให้เธอ
"สวยริๆ ัเริ่มะหลุมรัะแล้วสิ" ผมเผลออุทานึ้นมาหลัาที่มอหน้า่หยา
ัภาพมาหลัาที่พวเราลับมาถึหน้าอบัาารให่
"ไฮท์ ฮิเลอร์" ทหารที่ยืนประำประูทาเ้าะโนเสียัฟััพร้อมับทำวามเารพ
"ทหาร ่วยพาายนนั้นที่ใส่เฟือไปที่ห้อพยาบาลที แล้ว็เรียมที่พัให้ับพวเา้วย"
"รับท่าน" เารับำสั่และรีบไปปิบัิทันที
"ลับมาแล้วสิ เร็วีริ ันมีรายายาหน่วยลาระเวนมา้วย ูเหมือนทีมลาระเวนที่ 2 พบหน่วยพลร่มู่โมที่ 12 และพวเาำลัมาสมทบับพวเรา ส่วนทาทีมที่ 3 พบอพันู่โมพิเศษ เอส.เอส. 501 " อีริที่อธิบายเสร็็ยื่นแฟ้มรายานทันที
"ั้น้อัเรียมที่พั อาหารให้พวเา้วย ัเวรยามรัษาาร์้วยล่ะ นเยอะยิ่ีะไ้ผลัเปลี่ยนเวรยามไ้ ัารให้้วยมูลเลอร์" ผมพูเสร็็สั่นายทหารนสนิทอผมทันที
"ท่านเปา ้าออบุที่ท่าน่วยพวเรานานี้แ่้ามีเรื่อสำั้อรีบลับเมือเฟิเพื่อแ้่าว่วนทันที" ่หยาพู้วยวามร้อนรน
"้าะอาสาไปเอุหนู ท่านพั่อนเถอะ" หยวนเปียวพู้วยวามเป็นห่วเ้านาย
"พรุ่นี้ผมะให้นอผมพาไปส่น่าะเร็วว่ารับ"
่วเวลาลาืน
"ายนนั้น เป็นนแบบไหนันน่ะ แ่่าเ็เี่ยวและส่าามมาเลย ทำไมหัวใอ้าถึเ้นแรนานี้ัน" ่หยาที่ำลัมอออมานอหน้า่าาห้อนอนอเธอ ูผมที่ึ่ออมารวแนวป้อันาน พร้อมับเรียม้อนรับหน่วยพลร่มและเอส.เอส.อีอนึที่ำลัะมาถึ
"เอาล่ะ ทุอย่าเริ่มเ้าที่แล้วเหลือแ่ยืนยันให้แน่ใว่าสิ่ที่ิันอนนี้ริหรือไม่ แ่ัน้อารให้เรียมพร้อมทุเมื่อเผื่อสถานาร์ุเิน" ผมไ้ยืนพูุยับอีริรลาน้านหน้าอวิลล่าที่พั
"้อนี้ันเห็น้วย เี๋ยวะัารให้แล้วัน แ่ันว่าทุอย่านี่มันใ่ว่ะเพื่อน ที่นี่ือ่าโล" อีริที่ะเินลับไปพัไ้พูเปยๆึ้นมา่อนะหันหน้ามาทาผม่อนะเิน่อ
"่าโลั้นหรอ น่าสนุีะาย" ผมยืนิอยู่นเียว
..........................................
โปริามอน่อไป
ความคิดเห็น