ยัยแสนร้ายกับนายแสน(เหมือนจะ)ดี

ลำดับตอนที่ #2 : เดกใหม่ -*-

ณ โรงเรียนนนนนนน

“วอทแซบ” เสียงเพื่อนๆ ทักทายฉันทันทีที่เดินเข้าโรงเรียนในวันแรกของการเปิดเทอม

“แกไปกินส้มตำมาหรอไง มาแซบๆ แถวนี้” ฉันตอบกลับไปขณะเพื่อนๆ เดินมาหาฉัน

“ว่าไง ปิดเทอมไปเที่ยวไหนมา” เสียงเพื่อนที่ไม่อยากจะเป็นเท่าไหร่ทักมา

“เยอะแยะ” ฉันว่าพลางยักไหล่แล้วเดินเข้าตึกเรียนที่ 3

“ฉันเนี่ยนะ ไปทั้งเกาหลี ไปขอลายเซ้นต์ดงบังฯ มาด้วยแหละ ไปต่อที่ญี่ปุ่นได้ไปจับมือกับเคนอิชิ แล้วบินไปอเมริกา...”

“ไปกอดกับ MC” ฉันเสริมให้  

เหอๆ นี่แหละที่ฉันไม่อากคบมัน ก็มันเป็นพวกชอบอวดนู้น อวดนี่

“เธอจะบ้าหรอ... อ้าว หลิน~ รอฉันด้วยซิ”

ยัยเมย์ หญิงปากมากและหมา เฮ้อ... ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมฉันถึงคบยัยนี่มาเป็นปีๆ ตั้งแต่ม.1 ถึง ม.4 มันติดฉันแจ่เลย เซ็ง...

“โย่วววว หลินหรือหลิว” หัวหน้าห้องที่แสนจะซื่อบื้อเอ่ยทัก

“หลิน”

“เอ่... แล้ววันนี้หลิวไม่มาพร้อมเธอหรอ”

“ไม่รู้มัน... ฉันว่าวันนี้ฉันตื่นสายแล้วนะ เลยรีบมาเนี่ย... ยัยหลิวยังไม่มาหรอไง” ฉันถามพลางมองในห้อง

“นี่ๆ มาดูนี่เร็ว” เสียงผู้ชายนามว่า พรอม วิ่งกระเสือกกระสนมา แล้วรีบเรียกให้ไปดูบุคคลสองคนที่กำลังสารภาพรักกันกลางสนาม

ปัญญาอ่อน...

“หลินๆ นั่นมันรุ่นพี่ บอลนี่”

“เอ๋” พี่บอล เป็นนักเรียนที่หล่อที่สุดในโรงเรียนนี้แล้ว ซึ่งเป็นคนที่ฉัน (แอบ) ชอบ

“แล้วนั่นก็หลิว... เฮ้ย!! อย่าบอกนะว่ารุ่นพี่บอลคนโปรดเธอชอบน้องสาวของเธอหน่ะ”

“บนโลกนี้มีผู้ชายให้คนสวยๆ ฉันเลือกอีกเยอะ”  พูดอย่างงั้นเหอะ อยากร้องไห้จังเลย T^T

“แน่หรอ?” เมย์เหล่ตามองฉัน

“แน่ซิ”

“จริงหรอ”

“จริงโว้ย... เลิกตอแยได้แล้ว เข้าห้องๆ ดูอยู่ได้ไม่เห็นมีไรสนุกเลย” ฉันโวยวายแล้วเดินเข้าห้องนั่งที่ประจำตัวเอง

“ว่าไง” เรย์นายมาสาย

“ครบ 32”

“ไม่ใช่ 33 หรออย่าลืมหมาในปากซิ” นายปากเสีย

“ปากเชี่ยแต่เช้าเลยนะเรย์คุง” เสียงผู้หญิงแสนซ่า

“ยัยพวงหรีดนี่เอง” เรย์ว่าพลางนั่งลงข้างๆ ฉัน

“ฉันชื่อพวงแก้วคะ ชื่อเล่น เนย เรียกให้มันถูกๆ หน่อยคะ ไอคุณเรย์คุง” ยัยนี่มันเป็นพวกร้ายซ่อนดี ซ้อนร้าย - -

“มีประธานแล้วก็ไม่ต้องมีกรรมมารองรับก็ได้” เรย์บอก

“ไม่มารองรับเดี๋ยวกลัวจะตกลงมาเจ็บทำให้ดั้งยุบลงไปคะ” ฮ่ะๆๆ เล่นไรเนี่ยยัยเนย

“แล้วแกไม่เดือดร้อนหรอไง พี่บอลของแกกำลังสารภาพรักกับยัยหลิวน้องสาวเธอ” เรย์เปลี่ยนเรื่องทันที

“จำเป็น... ความจริงแล้วนะฉันก็ไม่ได้ชอบอีตาบอลนั่นหรอก” ฉันพูดไม่จริง “ฉัน... ฉันชอบนาย” กร๊ากๆๆ แกล้งคนอื่นสนุ๋ก สนุก

“จริงเปล่า... ฉันก็ชอบเธอ” อีบ้า ไม่ยอมรับมุกเลย

“ตาบ้า... เชื่อหรอไง ฮ่าๆๆ” ฉันว่าพลางมองหน้าเรย์ที่ยิ้มแบบกวนๆ ฉันรู้ว่าความจริงนายก็ไม่เชื่อฉัน “ไปดาดฟ้ากันเฮอะ เบื่อ... อยู่ในห้องเรียนแล้วมันอุดอู้” ฉันชวนเหล่าเพื่อนๆ ที่ยิ้มรับและยอมไปเล่นวิ่งไล่จับกันที่ดาดฟ้า

นักเรียนห้องนี้มีอยู่ 50 คน แต่เมื่อถึงเวลาเรียนจริงก็มีอยู่แค่ 10 กว่าคน

“พี่หลิน ไปไหนคะ” ยัยหลิวเจอฉันที่กำลังออกจากห้องพอดี

“ไปฆ่าตัวตาย” ฉันพูดเสียงหยาบๆ แล้วเดินไปไม่สนใจน้องสาวของตัวเอง

ฉันรู้ฉันมันเลว ไม่ต้องย้ำมาก...

ณ ดาดฟ้าตึก 2 และ 3 (ตึก 2 กับ 3 มันติดกัน ก็เลยสามารถมีเนื้อที่ในการรับนักเรียน 40 กว่าคนมาเล่นได้)

“พร้อมนะครับ เอานะ” เรย์พูดพลางหันไปซบกำแพง “A E I O U หยุด” แล้วก็หันกลับมา

มันเป็นเกมอย่างหนึ่งที่เราเล่นกันเกือบทุกวัน วิธีเล่นก็แสนจะง่ายดายแค่ระหว่างที่พูด A E I O U ก็จะให้รีบวิ่งไปแตะตัว แต่ถ้ามันหยุดซะก่อนแล้วใครขยับก็จะแพ้... เคยเห็นเอสเจเล่นอ่ะ เหอๆ - -

เกมนี้เล่นมากสุดก็แค่ 20 กว่าคน ขืนเล่น 40 มีหวังมองจนลายตา บางส่วนก็ไปนอน เล่นเปายิงชุบราชา (- -) บางกลุ่มก็อ่านหนังสือ (การ์ตูน)

“ยัยมายเธอขยับ” เรย์ว่าขณะมายทำท่าเอนไปเอนมา “ต่อนะ A E I O U” เอาอีกแล้ว ตอนนี้ฉันขี่หลังนายไคที่ทำท่าแบกฉัน นายนี่มันเฉยได้ใจชมัด ฉันเลยเล่นเกมนี้ชนะทุกที เอิ๊กๆๆ

“เอาใหม่ A E I O...”

“แปะ” เย้ๆๆ พูดไม่ทันขาดคำ ฉันก็ชนะซะแล้ว ถึงแม้ฉันจะอยู่บนหลังนายไคก็เหอะ เหอๆ

แกร๊กๆๆ

เสียงการพยายามบิดประตูของดาดฟ้าที่ถูกพวกเราล็อคจากด้านนอก... ความจริงมันก็มีแต่ล็อคจากด้านใน แต่ด้วยความสามารถของเด็กๆ ห้อง 3 ไปเปลี่ยนแปลงนิดๆ หน่อย ก็แค่เอาออกแล้วกลับด้านใส่ใหม่เท่านั้นก็เรียบร้อย

“สงสัยอาจารย์” ฉันว่าพลางนั่งลงกับพื้น

ความจริงอาจารย์หน้าจะขอบคุณพวกเราที่พวกเรามาทำความสะอาดดาดฟ้าโรงเรียนได้สะอาดหมดจรด

“พี่หลินๆ หลิวเองคะ” ที่แท้ก็ยัยหลิว

“มีอะไร” ฉันถามทันทีที่เปิด เห็นยัยหลิวส่วนคนข้างหลัง... พี่บอล!!! “พาว่าที่น้องเขย (เรียกถูกเปล่าหว่า??) มาให้รู้จักหรอไง ไม่ต้องๆ ฉันรู้จักแล้ว ถ้าไม่มีธุระอะไรฉันจะปิด...” ฉันทำท่าจะปิดแต่พี่บอลเอามือมายันไว้

“เดี๋ยวซิหลิน... ฟังหลิวพูดก่อน” พี่บอลพูด ชิ ! ยิ่งเห็นยิ่งเจ็บ

“คือว่า มีนักเรียนมาใหม่ในห้องเราหน่ะคะ”

“มันไม่เห็นเกี่ยวกับพวกเรา” ฉันพูดแต่ก็ไม่สามารถปิดประตูได้ก็พี่บอลเอามือดันไว้อยู่

“แต่ว่าคนๆ นั้นเขามานั่งที่ของพี่หลินนะคะ” หลิวบอก

มันหยามนี่หว่า

“จะให้ฉันไปต่อยหมอนั่นแล้วบอกว่า นี่ที่ข้าใครอย่าแตะหรอไง”

“ไม่ใช่คะ... แต่พี่คะ อย่างงี้มันหยามกันนะคะ” หลิวว่า

“มันเป็นเรื่งของฉัน... เรื่องแค่นี้ถึงกับลากว่าที่น้องเขยมาเชี่ยว เรื่องนี้ฉันเคลียร์เอง เธอไม่ต้องมายุ่ง” ฉันว่า ไม่สนใจประตูที่รุ่นพี่บอลยังคงจับไว้อยู่

ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่ ซึ่งเพื่อนๆ ของฉันก็รู้ทันที ทุกคนเริ่มหยุดเล่น หยุดอ่าน หยุดนอนและพร้อมใจเดินมาหยิบกระเป๋าตามฉันมา

“ถอย” ฉันว่าพลางผลักหลิวออกจากช่องทางเดิน “พี่ด้วย” ฉันว่าขณะที่มีเรย์ผลักแทนให้

“มีเรื่องไร”

“มีนักเรียนมาใหม่... ต้องไปต้อนรับ” ฉันว่าแล้วเดินตรงไปที่ห้อง 3F ทันที

“อรุณสวัสดิ์เพื่อนๆ” ฉันทักเสียงดังขณะเพื่อนๆ (ที่เหลือ 10 กว่าคน) มองแบบไม่เชื่อสายตาว่าวันนี้พวกเรามาเรียน

“เอ๋... นั่นที่เธอนะหลิน” เมย์ซ้ำเติมเข้ามา

“ฉันมีตามียายมีปู่ ฉันเห็นน่า” ฉันว่าแล้วเดินไปหยุดอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง “นายเข้าใจไรผิดเปล่า... ตรงนี้มันที่ฉัน” ฉันว่าพลางมองไอคนที่กำลังฟลุบหลับอยู่

“เงยหน้าขึ้นมาซิวะ” เรย์ว่าพลางเตะขาโต๊ะ

เจ็บไหมหล่ะนั่น - -

“แจ่บๆ = =” นายงังเงยหน้าขึ้นมา

อื้มๆ หล่อเหมือนกัน เหอๆ - -

“มีธุระอะไร” เขาว่าพลางขยี้ตา ก่อนที่จะ “ฮ้าว~~”

“นี่มันที่ฉัน”

“เธอฉี่จองเอาไว้หรอไง” นายนี่มันกวนประสาทมากกว่นายเรย์ซะอีก

“เฮ้ย... เล่นมันเลย” เสียงสนับสนุนจากพวกด้านหลังดังขึ้น

“เฮ้ยๆ เด็กใหม่ต้องถนอมหน่อย ยิ่งหน้าตาดีๆ เฉืยนวันละนิดจิคแจ่มใส” อีกคนหนึ่งกระแทกขึ้นมา

“แกจะเอาไง” เมย์ถามฉัน

“เอาไงหน่ะหรอ... อืม... ทำไงดีหล่ะ” ฉันว่าทำหน้ากวนตีนแล้วนั่งลงบนโต๊ะ “ปาดคอวันละนิดหรือว่าปาดรวดเดียวจบ”

“ฮ่าๆๆ ปาดวันละนิดดีกว่า ปาดวันละนิดจิตแจ่มใส” เรย์ว่าพลางใช้สายตามองนายนั่นอย่างเหยียดหยาม

“เฮ้ย” เรย์เผลอครางออกมาก่อนที่จะถอยไปก้าวหนึ่ง

เกิดไรขึ้นเมื่อกี้ยังเห็นจ้องหน้ากันอยู่หรือว่านายท้อง เห็นจ้องกันซะนาน - -

“มีอะไร” ฉันถามเรย์

“เปล่า... ตกลงแกจะลุกไหมว่ะ” เรย์ที่ดูในสายตาคนอื่นเห็นว่าเขากำลังมั่นใจ แต่ในสายตาฉันและไค มันเป็นสิ่งที่ทำให้เขาระแวง

“นายเป็นใคร” ฉันยิงคำถามพลางจับบ่านายเรย์ไว้

“มนุษย์”

“อย่ากวน”

“ฉันชื่อ พิ้... เอ๊ย พอส” เขาว่า

พิ้... จะใช้พิ้งค์ หรือเปล่า?

“ก็แค่นั้น... ช่างเถอะยังไงซะฉันก็ไม่มานั่งเรียนอยู่แล้วนี่... นายอยากนั่งก็เชิญ เฮ้ย ! ไปกินข้าวเที่ยงกัน” ฉันว่าพลางโอบไหล่เรย์ที่ฉันพอจะรู้ว่าเขาเป็นอะไร

“นี่เธอ... ยังไม่หมดเวลานะ” อ้าว มีอาจารย์อยู่ด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ไม่เห็นเลยแฮะ

“จาน... ยกมือขึ้นมาดูนาฬิกา... แล้วบอกเวลามาว่ามันกี่โมง”

“เที่ยงจร้า~” เสียงพวกนักเรียนพูดพร้อมกับเสียง

กริ๊ง~~~

“ฮ่าๆๆ ไปๆ” ฉันนำขบวนเข้าโรงอาหาร

เฮ้อ... ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองมีอำนาจมากมายยังไงยังงั้น

“เฮ้ย... อยู่ห้องไรเรา” พรอมถามเด็กคนหนึ่ง

“ห้อง 4A ครับ”

“ว้าวๆๆ ดีเลยน้อง... น้องไปซื้อข้าวมันไก่ให้พี่หน่อยแล้วกัน” นี่คือการใช้น้องซึ่งเป็นแบบอย่างที่ไม่ดี แต่ฉันก็ทำ ฉันมีเด็กประจำตัวอยู่แล้ว

“เฮ้ย... จอย เหมือนเดิม” ฉันเรียกเด็กผู้หญิงที่ปลื้มฉันมาแต่ไหนแต่ไร ฉันเลยถือโอกาสนี้ใช้ซะเลย สบายจริงๆ (เลวโคตร)