ยัยแสนร้ายกับนายแสน(เหมือนจะ)ดี

ลำดับตอนที่ #1 : Devil Town

 

ตุบ ป้าป ปั้ง!!!

"เฮ้ย ข้างหลัง" เสียงเตือนจากคนดี (หรือเปล่า) ดังขึ้น เพื่อเตือนให้รู้ว่ามีผู้ประสงค์ร้ายอยู่ด้านหลัง

ป้าป ฉึก

เสียงต่อยหนึ่งครั้งตามด้วยเสียงมีดที่ปักลงกลางที่ท้อง

"เฮ้ยๆ ตำรวจมา... หนีเร็ว" เสียงเตือนภัยดังขึ้น

ทำไมต้องมาเอาตอนกำลังมันส์ด้วยเนี่ย น่ารำคาญจริงเลย... - -

"เฮ้ย ! เจอกันที่แหล่ง" ฉันตะโกนแล้วรีบวิ่งหนีพร้อมกับเพื่อนอีก 3 คน

ฉัน หลิน หญิงสาวที่แกร่ง เก่ง ถึก (- -) ฉันเป็นลูกสาวของมาเฟียชื่อดังกระฉ่อนวงการตำรวจ... ความจริงแล้วฉันเองก็ไม่ใช่คนไทยแต่กำเนิดหรอกนะ แต่ที่มาก็เพราะว่าเมื่อ 2 ปีก่อนแม่ฉันที่อยู่ประเทศไทยเกิดป่วยหนักขึ้นมา ทำให้ฉันกับพ่อต้องรีบกลับมาดู และซึ่ง ณ บัตินี้ท่ายก็เสียไปแล้ว... แต่ด้วยคำสัญญาก่อนตายของแม่ แม่บอกว่าให้ฉันศึกษาต่อที่ประเทศไทย ฉันเลยต้องมากลบดานอยู่กับพวกอันตพาลไม่มีน้ำยาพวกนี้ !

พ่อของฉันด้วยความหล่อที่แสนจะเพอร์เฟ็ต เลยมีภรรยาเยอะ แม่ฉันเป็นภรรยาคนที่ 1 ได้จดทะเบียนตามกฏหมายถูกต้อง... จากนั้นพ่อก็ไปที่ จีน เกาหลี ญี่ปุ่น ฯ... ดีจังเลย มีญาติยู่คนละประเทศ ประเทศ ไม่ต้องไปเสียเงินเรียนภาษาต่างประเทศ เหอๆ - -

ฉันเองก็ที่นี่มา 2 ปี มีความสามารถในการรวบรวมพลได้มากกว่า 1000 คน และทุกคนก็ถูกฝึกฝนในการต่อสู้และป้องกัน จากระดับปรมาจารย์นั่นก็คือ พ่อฉันเอง... พ่อบอกว่าเปลืองตังค์ถ้าไปจ้างครูฝึกที่มีฝีมือเก่ง - -

ลูกน้องคนสนิท - - ของฉันก็มีอยู่ 3 ราย รายแรก เรย์ หนุ่มหน้าใสที่แสนจะใจโหด (ปากหมาด้วย - -) เขาเสียพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก มาอยู่กับครอบครัวฉันเมื่อ 1 ปีก่อน เขามาเป็นคนดูแลส่วนตัวของฉัน หรือเรียกง่ายๆ ว่า บอดี้การ์ดนั่นเอง... นายนี่เป็นนักฟุตบอลของโรงเรียนและก็เพื่อนรวมห้อง

อีกคนชื่อว่า เฟีย เด็กสาวที่มีศิลปะด้านการต่อสู้ไม่น้อย ถ้าดูจากภายนอก เธอสามารถไปเป็นดาราหรือนางแบบได้สบาย เธอสวยมาก >0< แต่เธอจะหมดความสวยทุกครั้งถ้าเธอโมโหจนรั้งไม่อยู่และถ้าใครเกิดไปรั้งหล่ะก็... ไม่ได้ตายในศพสวยแน่ -0- ... และเธอก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันด้วย... เฟียเป็นลูกสาวของภรรยาคนที่ 3 มาจากประเทศจีนซึ่งอาจจะเปรียบได้ว่าเธอเป็นน้องของฉัน แต่ว่าอายุนั้นเจือกเท่ากัน เหอๆ - -

คนสุดท้าย ไค คนที่พูดน้อยที่สุดในกลุ่ม พูดน้อยคงไม่ใช่ แต่เขาไม่พูดเลยต่างหาก เขาเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน... เขาเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่สมัยพระเจ้าเหาสร้างตึก 68 ชั้นซะอีก (- -?)

ส่วนเจ้าพวกที่เหลืออยู่ในกลุ่ม ก็มาจากโรงเรียนนู้น โรงเรียนนี้ บางทีก็เก็บมาจากพวกที่รอดตายในแต่ละครั้งที่ตีกัน...

"เกือบแล้วๆ" เฟียพูดขึ้นขณะหยุดวิ่งในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

"ยังหรอกน่า... กลับถิ่นก่อนดีกว่า" ฉันพูดพลางเดินนำหน้าไป "ไม่รู้คราวนี้จะเก็บคนมาได้บ้างเปล่า" ฉันพูดขณะที่กำลังเดินเข้าเขตุของ Devil Town ซึ่งมันเป็นเขตุหรือเรียกว่าแหล่งกลบดานของพวกเรา มีคนอยู่เป็นจำนวนมาก มากจนพวกตำรวจเองก็คิดว่าเป็นแค่หมู่บ้านหนึ่งเท่านั้น... ฉันใช้ชื่อ หมู่บ้าน ศิริพร มาบังไว้ บรรดาคนที่อยู่ในนี้ล้วนเป็นพวกไม่มีที่ไปทั้งสิ้น พวกนี้ถึงแม้ไม่ใช่พวกกล้าเสี่ยงตายอย่างพวกฉัน แต่ว่าพวกนี้ก็ถูกฝึกให้ใช้อาวุธเพื่อป้องกันพวกนั้นจะรอบเข้ามา

เวลาเข้ามาแต่ละครั้งประตูแรกจะไม่มีอะไรดูไปก็มีบ้านมากมายที่ไม่มีไรมากแต่ทางเข้าที่ 2 จะต้องมีรหัสลับของพวกเราโดยเฉพาะและจะเปลี่ยนไปแล้วแต่ละวันๆ ไม่เคยซ้ำกัน... ยกเว้น พ่อ และน้องฉัน เขาสองคนจะมีสร้อยที่เป็นกุญแจเข้า-ออก ได้...

"เรย์นายเคลียร์" ฉันพูดขณะหยุดที่หน้าป้อมยามซึ่งมีชายวัยรุ่นนั่งอยู่... ถึงแม้จะเป็นฉันที่รู้จักหน้าตากันดี แต่เพื่อความไม่ประมาทเลยจำเป็นที่จะต้องทำ - -

"ไม่เอา... รหัสงวดนี้ฉันไม่ชอบเอาซะเลย" เรย์ว่าพลางเกาหัวแกรกๆ เมื่อยามฉันมอง "โอเคๆ เฮ้อ~" เรย์ว่าพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงยาม

"มาทำไม" ยามคนนั้นถาม เพราะนี่ก็เป็นรหัส

"อยากกินไข่ยัดใส่ โป๊ะ กินกับแกงเขียวหวาน โปะ อยากกินกล้วยเล็บนาง แคทรอทนั้นดีมีวิตามินโปะ" เนื้อเพลงที่เราเล่นกันตั้งแต่สมัยเด็กถูกดัดแปลงโดยเจ้าคนร้องนั่นเอง... มันเป็นคนคิดเรื่องรหัสผ่านเข้าผ่านออกเองแถมบางเพลงยังมีท่าเต้นประกอบเพลงอีกด้วยซ้ำ - - ไม่อยากนึก เพราะมันแสนจะอุบาต

เฮ้อ~ อายแทนมันจริงๆ

"อย่าลืมซื้อมาเพื่อนะ" ยามหน้าประตูมีการหยอดมุกต่ออีกนิดก่อนที่จะหัวเราะคิกคัก

นายเรย์เป็นถึงรองหัวหน้า เฮ้อ~ ไม่น่าคิดไรปัญญาอ่อนขนาดนี้เลย

"ฉันทำท่าน่ารักไหม" เรย์หันมาถาม... ยังมีหน้ามาถามอีก - -

"น่ารักจังเลย น่ารักจนอยากเอาไปออกงานวัด" เฟียพูดประชดนิดๆ ก่อนเดินลิ่วไปยังตึกใหญ่ๆ ที่เป็นที่ประชุมของพวกเรา

ท้ายหมู่บ้านนี้เป็นบ้านหลังงามหรูหรา ซึ่งเป็นบ้านที่ฉันพักโดยมีพ่อและน้องสาวฉันเป็นคนอาศัยด้วย พอนึกถึงน้องสาว ฉันก็ต้องเซ็งทุกที เพราะยัยนี่มักทำตัวดีเกินไปเสมอ ดีเกินไปในหน้าตาที่เหมือนฉัน ฉันไม่ชอบเลยจริงๆ

น้องสาวฉันชื่อว่า หลิว เป็นฝาแฝดที่หน้าตาเหมือนฉันเด่ะๆ แต่ที่ไม่เหมือนก็คือนิสัย มันเป็นอะไรที่แตกต่างกันมากมายเหลือเกิน... คนส่วนใหญ่มักจะทักฉันเป็นหลิว ทักหลิวเปนฉัน ฉันหล่ะเซ็งจริงเลย...

ตอนช่วงกลางคืนที่นี่ช่างเหมือนแหล่งชุมชนที่มีพวกบาร์ ผับ อะไรประมาณนั้น แต่แท้จริงไม่ใช่ บ้านทุกหลังหลังจากหกโมงเป็นต้นไปถูกเปิดให้เป็นสถานพยาบาลบ้าง สถานที่เริงรม อย่างเช่น คาราโอเกะ แดนซ์สตายฮิพฮอพ ที่นี่ไม่มีหรอกพวก โคโยตี้หรือพวกขายตัว ที่นี่เป็นแหล่งที่ดูเหมือนเลว (- -) แต่ไม่มีอะไรที่เป็นผิดกฏหมาย เหล้าแต่ละขวดผ่านการตรวจมาอย่างดีไม่มีอะไรผิดกฏหมายจริงๆ -*- นอกจาก... อาวุธที่ถูกซ่อนอยู่ในบ้านหลังงาม แต่ต่อให้อีคิวซังกลับชาติมาเกิดหรือศรีธนนท์ชัยก็คิดไม่ออกว่า อาวุธเหล่านั้นซ่อนไว้ที่ไหน

"ว่าไง... ครบรึเปล่า" ฉันถามขึ้นขณะมองพวกที่ออกไปตีมาเมื่อกี้ อยู่ในตึก

"ครบครับ... เราได้มา 2 ตัวครับ" เฟรทพี่ชายของเฟียพูดขึ้น "ตอนนี้มันอยู่ที่ห้องพยาบาล" เขาพูดอีกครั้ง

"พวกแก๊งซ์ โซยุนั่นแมร่งอ่อนจริงๆ" เสียงอีกเสียงเอ็ดขึ้นมา นั่นเป็นเสียงของ มาร์ค เพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกับฉันเหมือนกัน

อ้อ... ลืมบอกไปเรื่องนึง ทุกอย่างที่อยู่ที่นี่ล้วนถูกปิดเป็นความลับ ไม่ว่าเรื่องแก๊งซ์ เรื่องฉันเป็นใคร เรื่องคนอื่นๆ เป็นใคร ใครฝ่าฝืนมีโทษสถานเดียวคือ พิการ หรือไม่ก็ ตาย

"ใช่ๆ" หลายคนประสานเสียง

"พวกตำรวจไม่น่ามา ไม่งั้นพวกเราก็จัดการไปจนถึงตัวหัวหน้าแล้ว" เฟรทบอกพลางนั่งลงบนโซฟาสีดำ

เฟรท พี่ชายของเฟีย หน้าตาถือว่าหล่อมาก >0< เป็นรุ่นพี่อยู่ม.5 เขาเกิดก่อนฉันแค่เดือนเดียว เดือนเดียวจริงๆ เขาเกิด 25 ธันวา ส่วนฉัน 25 มกรา... อะไรมันจะสมพงค์ปลาสลิดกันขนาดนี้ >.<

"ช่วยไม่ได้... แถวนั้นมันสาธารณะเกินไป ถ้าตำรวจไม่เห็นก็บ้าแล้ว" ฉันว่าพลางนั่งลงข้างๆ เฟรท

"แต่ว่า... พรุ่งนี้ก็เปิดเทอมแล้ว เราคงไม่ค่อยมีเวลาซักเท่าไหร่" เรย์เอ่ย

"ไม่เกี่ยวนี่... หลังเลิกเรียนเราก็มาเจอกันที่นี่"

"แต่ฉันคงอาจมาช้า เพราะฉันเป็นนักกีฬาฟุตบอล แถมเปิดมาก็จะมีกีฬาสีแล้ว คงต้องซ้อมหนัก" เรย์บอก เขาเป็นนักกีฬาฟุตบอลของโรงเรียน เป็นชั้นแนวหน้าที่ขาดไม่ได้ ก็เวลาเห็นเขากรวดลูกเข้าประตูมันสะใจทุกทีเพราะโกหน้าประตูมันตามเข้าไปด้วย... งานกีฬาสีจะจัดวันพฤหัสและวันศุกร์ที่ 2 ของการเปิดเทอม เทอมที่ 1

"เอ้อ! เอ็กซ์ วันนี้ได้ข้อมูลของแก๊งซ์ไหนมาบ้าง" ฉันถามเด็กชายที่ใส่แว่นนั่งอยู่หน้าคอม เขาดูเป็นสุภาพบุรุตที่สุดในนี้  

"ครับ ได้มา 4 แก๊งซ์ครับ"

"น้อยจัง"

"แต่ว่านะครับ... มีแก๊งซ์หนึ่งที่ถูกระบุไว้ว่า เป็นแก๊งซ์ที่ไม่เคยมีใครแพ้มาก่อน" เอ็กซ์ว่าเสียงเรียบแต่เรียกความสนใจของฉันและเพื่อนๆ ได้อย่างมากมายเชียว

"ชื่อแก๊งซ์อะไร"

"มดตานอย ต่อยตีวิ๊ดครับ"

"ห๊า!!... กร๊ากๆๆ ชื่อแก๊งซ์น่าสงสารชิบเลยวะ" เรย์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ซึ่งคนอื่นๆ ก็ไม่แพ้เหมือนกัน ฉันเองก็ด้วย แก๊งซ์อะไรชื่อ มดตานอย ต่อยตีวิ๊ด

"อย่าขำกันเลยครับ... เพราะว่า ข้อมูลของแก๊งซ์นี้ลึกลับมากครับ มีการป้องกันระบบข้อมูลอย่างดี ผมไม่สามารถเจาะข้อมูลเข้าไปดูประวัติได้เลยครับ... มีแต่ข้อมูลคราวๆ ว่าหัวหน้าพวกมันชื่อ พิ้งค์"

"ผู้หญิง?"

"ไม่ใช้ครับ ผู้ชาย"

ผู้ชายบ้านไหนชื่อ พิ้งค์ เนี่ย

"เหอๆ แก๊งซ์นี้แมร่งประหลาดจริงๆ ด้วย" เรย์ว่า "เอาหล่ะ วันนี้เราก็เหนื่อยมามากแล้ว ทุกคนแยกย้ายไปพักผ่อนกันเถอะ" เรย์พูด

"เฮ้... นั่นมันคำพูดฉันนะนายเรย์ ฉันเป็นหัวหน้านะ"

"ก็ช่วยไม่ได้ ฉันได้พูดก่อนอ่ะ"

"ฮ่ะๆๆ มีมวยหลังเครียดนี่สบายดีจริงเลยนะ" เฟรทว่าแล้วนั่งดูฉันกับไอเรย์ตีกัน

เราทั้งหมดถึงแม้จะแบ่งแยกว่าใครชนชั้นสูงกว่าใคร แต่ว่าก็ยังอยู่รวมกันเหมือนเป็นเพื่อนกันเสมอ (โอ้ววว ฉันรักเพื่อน T^T (- -))