ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกของความรัก
ปี 1980
“พ่อครับ ทำไมความรักถึงต้องความทุกข์ถึงเพียงนี้”
จีมุน สูดหายใจเข้าลึกอย่างลืมตัว
กรุงโซล ประเทศเกาหลี ปี2010
“จีมุน วันนี้เราไปร้าน กึกกี มั้ย”
“อื้ม ไปสิ ยูมี”
“งั้น จีมุน วันนี้เจอกันตอนสี่โมงน่ะ”
“อืม”
วันนี้เป็นเป็นวันที่อากาศหนาวมาก เนื่องจากเป็นฤดูหนาว มีหิมะตก และวันนี้ผมก็กำลังจะไปกินข้าวกับยูมี
“อ้าว จีมุน ทำไมมาสายจัง”
“เอ่อ .. ขอโทษน่ะ วันนี้ชั้นต้องทำเวรเลยมาสายน่ะ”
“อืมไม่เป็นไรหรอก”
“ไปนั่งกันเถอะ” ยูมีชวนจีมุนไปนั่งกินข้าว
“ยังเหมือนเมื่อก่อนเลยเนอะ จีมุน” ยูมีคิดถึงภาพเมื่อก่อน พลางมองไปรอบๆร้าน ร้านกึกกี เป็นร้านอาหารเกาหลี แต่คงเรียกร้านไม่ได้เต็มคำหรอก เพราะมันเป็นเต้นท์ที่ก่อขึ้นมาเท่านั้นเอง
“เมื่อก่อนงั้นหรอ” จีมุนบ่นพึมพำขึ้นมา
“เฮ้อ..อิ่มจัง อร่อยมันก็อร่อยหรอกน่ะ แต่ตอนนี้ชั้นกินไม่ไหวแล้ว”
“เหมือนกัน อูย..ย..” จีมุนพูดพลางลูบท้อง
“เราไปเดินย่อยกันดีกว่า” ยูมีชวนจีมุน
“แต่ตอนนี้มันดึกแล้ว ชั้นคิดว่า เราเดินกลับ แล้วให้มันย่อยไปตามทางแล้วกัน” จีมุนแย้งขึ้น
“ก็ได้ๆ งั้นเรากลับกันเถอะ”
“เดี๋ยวชั้นเดินไปส่งเธอเอง ยูมี”
“อืม ขอบใจ”
ในระหว่างทาง ยูมีและจีมุนพูดคุยกันไปตลอดทาง เพราะถ้าหยุดเมื่อไหร่ ความเงียบเหงาก็จะเข้ามาแทรกแทนที่ความสุข
“อืม ถึงแล้ว เธอกับได้แล้วหล่ะ”
“อืม ชั้นไปก่อนน่ะ” พอจีมุนพูดจบก็เริ่มออกวิ่ง
“จีมุน วันนี้ชั้นสนุกมากเลย ขอบใจน่ะ” ยูมีตะโกนบอกจีมุน
“อื้ม เหมือนกัน” จีมุนหยุดวิ่ง แล้วหันกลับมาตอบ
รุ่งเช้า
“จีมุน ตื่นได้แล้ว วันนี้แกต้องไปเรียนพิเศษอีกน่ะ”
พ่อผมจะเดินมาปลุกผมทุกเช้า อืม อาจจะสงสัยกันว่า ทำไม คนที่เดินมาปลุกถึงไม่เป็นแม่ผม ไม่ใช่แม่ไม่อยากมาปลุกผมหรอก แต่มาปลุกไม่ได้มากกว่า เพราะแม่ของผมเสียไปตั้งแต่ผมมีอายุแค่5ขวบ ตอนนี้ผมก็15แล้ว ๐๐จริงสิน่ะ๐๐ นี่เป็นเวลา10ปีมาแล้วที่แม่จากผมไป
“จีมุน ไปกันได้ยัง” ยูมีตะโกนเรียกจีมุนที่หน้าบ้าน
สาเหตุที่ยูมีมาตะโกนเรียกผมที่หน้าบ้าน ก็คงเป็นเพราะยูมีหวังดีกับผม แล้วเราก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว
“เร็วสิ จีมุนเธอน่ะช้าทุกวันเลย”
“อืม” จีมุนตอบไป พลางหาวไป
“จีมุน ชั้นถามเธอหน่อยสิ ว่าทำไมเธอถึงตื่นสายทุกวันเลย”
“...” จีมุนเงียบไปชั่วขณะ
“อ๋อ ชั้นไปเรียนพิเศษ แล้วก็อ่านหนังสือน่ะ”
“หนังสืออะไรหรอ”
“หนังสือเรียน นี่เธอ ยูมี เธอคิดอะไรน่ะ ฮึ” จีมุนถามแบบหยอกๆยูมี จนยูมีหน้าแดง
และค่ำคืนนั้นเอง
“นี่ แกไปไหนมา ชั้นไปรอแกที่โรงเรียนตั้งนาน ฮึ” พ่อของจีมุนตะคอกถามจีมุนด้วยความเมา
“ขอโทษครับพ่อ ผมไปกินข้าวกับยูมีมาครับ”
“อืม วันหลังถ้าจะไปไหนก็บอกพ่อก่อนด้วยล่ะ”
“ครับ พ่อ”
“พ่อครับ ทำไมความรักถึงต้องความทุกข์ถึงเพียงนี้”
จีมุน สูดหายใจเข้าลึกอย่างลืมตัว
กรุงโซล ประเทศเกาหลี ปี2010
“จีมุน วันนี้เราไปร้าน กึกกี มั้ย”
“อื้ม ไปสิ ยูมี”
“งั้น จีมุน วันนี้เจอกันตอนสี่โมงน่ะ”
“อืม”
วันนี้เป็นเป็นวันที่อากาศหนาวมาก เนื่องจากเป็นฤดูหนาว มีหิมะตก และวันนี้ผมก็กำลังจะไปกินข้าวกับยูมี
“อ้าว จีมุน ทำไมมาสายจัง”
“เอ่อ .. ขอโทษน่ะ วันนี้ชั้นต้องทำเวรเลยมาสายน่ะ”
“อืมไม่เป็นไรหรอก”
“ไปนั่งกันเถอะ” ยูมีชวนจีมุนไปนั่งกินข้าว
“ยังเหมือนเมื่อก่อนเลยเนอะ จีมุน” ยูมีคิดถึงภาพเมื่อก่อน พลางมองไปรอบๆร้าน ร้านกึกกี เป็นร้านอาหารเกาหลี แต่คงเรียกร้านไม่ได้เต็มคำหรอก เพราะมันเป็นเต้นท์ที่ก่อขึ้นมาเท่านั้นเอง
“เมื่อก่อนงั้นหรอ” จีมุนบ่นพึมพำขึ้นมา
“เฮ้อ..อิ่มจัง อร่อยมันก็อร่อยหรอกน่ะ แต่ตอนนี้ชั้นกินไม่ไหวแล้ว”
“เหมือนกัน อูย..ย..” จีมุนพูดพลางลูบท้อง
“เราไปเดินย่อยกันดีกว่า” ยูมีชวนจีมุน
“แต่ตอนนี้มันดึกแล้ว ชั้นคิดว่า เราเดินกลับ แล้วให้มันย่อยไปตามทางแล้วกัน” จีมุนแย้งขึ้น
“ก็ได้ๆ งั้นเรากลับกันเถอะ”
“เดี๋ยวชั้นเดินไปส่งเธอเอง ยูมี”
“อืม ขอบใจ”
ในระหว่างทาง ยูมีและจีมุนพูดคุยกันไปตลอดทาง เพราะถ้าหยุดเมื่อไหร่ ความเงียบเหงาก็จะเข้ามาแทรกแทนที่ความสุข
“อืม ถึงแล้ว เธอกับได้แล้วหล่ะ”
“อืม ชั้นไปก่อนน่ะ” พอจีมุนพูดจบก็เริ่มออกวิ่ง
“จีมุน วันนี้ชั้นสนุกมากเลย ขอบใจน่ะ” ยูมีตะโกนบอกจีมุน
“อื้ม เหมือนกัน” จีมุนหยุดวิ่ง แล้วหันกลับมาตอบ
รุ่งเช้า
“จีมุน ตื่นได้แล้ว วันนี้แกต้องไปเรียนพิเศษอีกน่ะ”
พ่อผมจะเดินมาปลุกผมทุกเช้า อืม อาจจะสงสัยกันว่า ทำไม คนที่เดินมาปลุกถึงไม่เป็นแม่ผม ไม่ใช่แม่ไม่อยากมาปลุกผมหรอก แต่มาปลุกไม่ได้มากกว่า เพราะแม่ของผมเสียไปตั้งแต่ผมมีอายุแค่5ขวบ ตอนนี้ผมก็15แล้ว ๐๐จริงสิน่ะ๐๐ นี่เป็นเวลา10ปีมาแล้วที่แม่จากผมไป
“จีมุน ไปกันได้ยัง” ยูมีตะโกนเรียกจีมุนที่หน้าบ้าน
สาเหตุที่ยูมีมาตะโกนเรียกผมที่หน้าบ้าน ก็คงเป็นเพราะยูมีหวังดีกับผม แล้วเราก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว
“เร็วสิ จีมุนเธอน่ะช้าทุกวันเลย”
“อืม” จีมุนตอบไป พลางหาวไป
“จีมุน ชั้นถามเธอหน่อยสิ ว่าทำไมเธอถึงตื่นสายทุกวันเลย”
“...” จีมุนเงียบไปชั่วขณะ
“อ๋อ ชั้นไปเรียนพิเศษ แล้วก็อ่านหนังสือน่ะ”
“หนังสืออะไรหรอ”
“หนังสือเรียน นี่เธอ ยูมี เธอคิดอะไรน่ะ ฮึ” จีมุนถามแบบหยอกๆยูมี จนยูมีหน้าแดง
และค่ำคืนนั้นเอง
“นี่ แกไปไหนมา ชั้นไปรอแกที่โรงเรียนตั้งนาน ฮึ” พ่อของจีมุนตะคอกถามจีมุนด้วยความเมา
“ขอโทษครับพ่อ ผมไปกินข้าวกับยูมีมาครับ”
“อืม วันหลังถ้าจะไปไหนก็บอกพ่อก่อนด้วยล่ะ”
“ครับ พ่อ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น