ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ดาบรับรู้
ปี 1980
เมืองวูล์ฟแกนเล็ม
“เดนเซล ตื่นได้แล้ว วันนี้หลานต้องไปโรงเรียนน่ะ”
“ครับ ตื่นแล้วครับ”
“แต่ เดนเซล ปู่ยังไม่เห็นหลานลืมตาเลย อย่ามาโกหกตาเลยน่า”
“นี่..คุณวูฟ เมื่อไหร่ดาบผมจะเสร็จครับ” เบน ตะโกนเรียกวูฟ
อืม..ลืมบอกไป ว่า ที่บ้านผมนั้น ทำธุรกิจตีดาบ แต่ไม่ใช่มีแต่ตีดาบอย่างเดียวน่ะ ยังมีอีกเยอะที่บ้านผมทำ
“อ่อ ครับ คุณเบนดาบของคุณเบนใช่ที่ เป็นดาบปอนมอนรึเปล่าครับ”
“ใช่ครับ แล้วมันเสร็จยังครับ”
“ครับ เสร็จแล้วครับ”
๐๐โอ้โห สุดยอด ดาบอะไรเนี่ย ที่ด้ามจับเป็นสีดำ ตัวดาบก็ดำ แต่กลับมองเห็นอย่างชัดเจน ...หือ... เหมือนมีเงาของสุนัขจิ้งจอกโผล่ขึ้นมา แต่ความรู้สึกของผม มันบอกได้ว่า ...นี่แหละสิ่งที่ผมตามหา... ๐๐
“นี่ครับ 1,890,000 วูม”
“ขอบคุณครับ”
“เอ่อ ... ปู่ครับ คือผมก็อยากได้ปอนมอนอ่ะครับ”
“อืม .. แต่หลานยังเด็กไปน่ะ หลานน่ะยังควบคุมมันไม่เป็นหรอก”
“ปู่ก็สอนผมสิครับ”
“อืม ถ้างั้นก็ได้ แต่ปู่จะสอนให้แค่ ไมได ก่อนน่ะ”
“เอ่อ .. ปู่ครับ แล้วไอ ‘ไมได’ มันคืออะไรครับ”
“ก็ ดาบฝึกหัดไง”
“โธ่ปู่ ดาบฝึกหัดมัน จิ๊บๆ ไป”
“งั้น หลานลองถือ ‘ไมได’ ดูซิ ว่าจะควบคุมได้มั้ย”
เดนเซล เดินไปหยิบดาบ แต่แล้ว ก็ได้มีสิ่งเกิดขึ้นมา
“อ๊าก ปู่ครับ ทำไมมันเย็นมากเลยครับ”
“..เย็นงั้นเหรอ..” วูฟ บ่นพึมพำขึ้นมา
“ทำไมปู่เงียบไปล่ะครับ มีอะไรเหรอครับ”
“อืม ก็ ดาบนี้ จริงๆมันไม่ใช่ ‘ไมได’ แต่เป็น ‘ไคโฮเซย์’” วูฟหน้าซีด
“ ดาบไคโฮเซย์คือ ดาบยังไงหรอครับ”
“งั้นปู่จะเล่าให้ฟัง ... เรื่องมันมีอยู่ว่า ดาบไคโฮเซย์นี้ เป็นดาบของผู้สูงส่ง แต่เรฟนี้ ไม่ใช่องค์ดี แต่กลับเป็นเรฟที่ร้ายกาจมาก ท่านมีชื่อว่า ไคโฮเซย์กินาดอล ซึ่งเป็นเด็กที่เกเรย์ แต่มีฝีมือเรื่องดาบมาก จึงลงมือตีดาบเอง หาเหล็กเอง ดาบนี้ เรฟนาดอลจึงเป็นคนแรกที่ใช้ดาบนี้ แต่คงเป็นเพราะท่านทำตัวไม่เหมาะสมจึงโดนท่านพี่สั่งสอน ซึ่งท่านนั้นก็คือ ไคโฮเซย์บารอล ซึ่งเทพเจ้าบารอล ลงโทษโดยลงเวทย์โดยเฉพาะของตระกูลเรฟไคโฮเซย์ เทพเจ้าบารอลมีความสามารถมาก จึงสามารถลงเวทย์ได้ถึงขั้นสุดท้าย ต่อมาภายหลังนาดอลได้พยายามแก้เวทย์ของบารอล แต่ก็ไม่สำเร็จ เหตุที่ไม่สำเร็จคงเป็นเพราะว่า นาดอลยังเรียนได้แค่ ชั้นไค ซึ่งเป็นขั้นแรกของการเรียนเวทย์ดาบ แต่ด้วยที่ท่านมีความสามารถ นาดอลจึงสามารถสอบเข้าเรียนที่ เดนเซลได้..”
“เอ่อ ปู่ครับ ผมอยากถามอะไรอย่างหนึ่งน่ะครับ” เดนเซลเอ่ยขึ้นมาขัดจังหวะการเล่าของวูฟ
“หลานจะถามอะไรเหรอ”
“ก็ เรื่องทั้งหมดนี้ มันเกี่ยวกับปมยังไงหรอ”
“อ๋อ ไม่เกี่ยวหรอก”
“อ้าว ปู่ แล้วเล่ามาตั้งเยอะเนี่ย โธ่ปู่ ผมก็นึกว่าจะมีอะไรพิเศษๆที่เกี่ยวกับผม”
“ปู่พูดเล่นน่ะ เพียงแต่ที่ปู่เล่ามาทั้งหมดคือ โรงเรียนเดนเซล เป็นโรงเรียนของตระกูลเรา และ เรฟบารอล ก็คือพ่อของหลาน...”
“พ่อของผมงั้นหรอ แต่ทำไมเค้าต้องทิ้งผมไปด้วยล่ะ”
“..” วูฟได้แต่เงียบ”
“แต่ ดาบ ก็คงเป็นสิ่งที่น่าหลงไหลมากสิน่ะ พ่อถึงได้ยอมทิ้งลูกทิ้งเมียไป”
“...” วูฟได้แต่งงกับความคิดของเดนเซล
“บารอล ลูกของนายชักจะเหมือนนายทุกทีแล้วสิน่ะ ฮ่า ฮ่า” วูฟบ่นพึมพำ แต่ทว่าเสียงหัวเราะของวูฟมันดังจนเดนเซลได้ยิน
“ปู่ หัวเราะอะไรหรือฮ่ะ”
“อ่อ เปล่าๆ งั้นเราไปเรียนดาบกันดีกว่าน่ะ”
“เย้ ไปกันเลย ปู่”
๐๐ ท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง ณ ตอนนี้ มันได้มัวหมอง สาเหตุที่ฟ้ามัวหมอง อาจเป็นเพราะว่า จะได้กำเนิดเรฟคนใหม่ ในเร็วๆนี้ และในที่สุด ฝนก็ตกจนได้ .. ฟ้าร้องไห้เพราะดีใจหรือร้องไห้เพราะเสียใจ แต่คนที่เสียใจ คงจะเป็น นาดอล นายใช่มั้ย นาดอล ๐๐
เมืองวูล์ฟแกนเล็ม
“เดนเซล ตื่นได้แล้ว วันนี้หลานต้องไปโรงเรียนน่ะ”
“ครับ ตื่นแล้วครับ”
“แต่ เดนเซล ปู่ยังไม่เห็นหลานลืมตาเลย อย่ามาโกหกตาเลยน่า”
“นี่..คุณวูฟ เมื่อไหร่ดาบผมจะเสร็จครับ” เบน ตะโกนเรียกวูฟ
อืม..ลืมบอกไป ว่า ที่บ้านผมนั้น ทำธุรกิจตีดาบ แต่ไม่ใช่มีแต่ตีดาบอย่างเดียวน่ะ ยังมีอีกเยอะที่บ้านผมทำ
“อ่อ ครับ คุณเบนดาบของคุณเบนใช่ที่ เป็นดาบปอนมอนรึเปล่าครับ”
“ใช่ครับ แล้วมันเสร็จยังครับ”
“ครับ เสร็จแล้วครับ”
๐๐โอ้โห สุดยอด ดาบอะไรเนี่ย ที่ด้ามจับเป็นสีดำ ตัวดาบก็ดำ แต่กลับมองเห็นอย่างชัดเจน ...หือ... เหมือนมีเงาของสุนัขจิ้งจอกโผล่ขึ้นมา แต่ความรู้สึกของผม มันบอกได้ว่า ...นี่แหละสิ่งที่ผมตามหา... ๐๐
“นี่ครับ 1,890,000 วูม”
“ขอบคุณครับ”
“เอ่อ ... ปู่ครับ คือผมก็อยากได้ปอนมอนอ่ะครับ”
“อืม .. แต่หลานยังเด็กไปน่ะ หลานน่ะยังควบคุมมันไม่เป็นหรอก”
“ปู่ก็สอนผมสิครับ”
“อืม ถ้างั้นก็ได้ แต่ปู่จะสอนให้แค่ ไมได ก่อนน่ะ”
“เอ่อ .. ปู่ครับ แล้วไอ ‘ไมได’ มันคืออะไรครับ”
“ก็ ดาบฝึกหัดไง”
“โธ่ปู่ ดาบฝึกหัดมัน จิ๊บๆ ไป”
“งั้น หลานลองถือ ‘ไมได’ ดูซิ ว่าจะควบคุมได้มั้ย”
เดนเซล เดินไปหยิบดาบ แต่แล้ว ก็ได้มีสิ่งเกิดขึ้นมา
“อ๊าก ปู่ครับ ทำไมมันเย็นมากเลยครับ”
“..เย็นงั้นเหรอ..” วูฟ บ่นพึมพำขึ้นมา
“ทำไมปู่เงียบไปล่ะครับ มีอะไรเหรอครับ”
“อืม ก็ ดาบนี้ จริงๆมันไม่ใช่ ‘ไมได’ แต่เป็น ‘ไคโฮเซย์’” วูฟหน้าซีด
“ ดาบไคโฮเซย์คือ ดาบยังไงหรอครับ”
“งั้นปู่จะเล่าให้ฟัง ... เรื่องมันมีอยู่ว่า ดาบไคโฮเซย์นี้ เป็นดาบของผู้สูงส่ง แต่เรฟนี้ ไม่ใช่องค์ดี แต่กลับเป็นเรฟที่ร้ายกาจมาก ท่านมีชื่อว่า ไคโฮเซย์กินาดอล ซึ่งเป็นเด็กที่เกเรย์ แต่มีฝีมือเรื่องดาบมาก จึงลงมือตีดาบเอง หาเหล็กเอง ดาบนี้ เรฟนาดอลจึงเป็นคนแรกที่ใช้ดาบนี้ แต่คงเป็นเพราะท่านทำตัวไม่เหมาะสมจึงโดนท่านพี่สั่งสอน ซึ่งท่านนั้นก็คือ ไคโฮเซย์บารอล ซึ่งเทพเจ้าบารอล ลงโทษโดยลงเวทย์โดยเฉพาะของตระกูลเรฟไคโฮเซย์ เทพเจ้าบารอลมีความสามารถมาก จึงสามารถลงเวทย์ได้ถึงขั้นสุดท้าย ต่อมาภายหลังนาดอลได้พยายามแก้เวทย์ของบารอล แต่ก็ไม่สำเร็จ เหตุที่ไม่สำเร็จคงเป็นเพราะว่า นาดอลยังเรียนได้แค่ ชั้นไค ซึ่งเป็นขั้นแรกของการเรียนเวทย์ดาบ แต่ด้วยที่ท่านมีความสามารถ นาดอลจึงสามารถสอบเข้าเรียนที่ เดนเซลได้..”
“เอ่อ ปู่ครับ ผมอยากถามอะไรอย่างหนึ่งน่ะครับ” เดนเซลเอ่ยขึ้นมาขัดจังหวะการเล่าของวูฟ
“หลานจะถามอะไรเหรอ”
“ก็ เรื่องทั้งหมดนี้ มันเกี่ยวกับปมยังไงหรอ”
“อ๋อ ไม่เกี่ยวหรอก”
“อ้าว ปู่ แล้วเล่ามาตั้งเยอะเนี่ย โธ่ปู่ ผมก็นึกว่าจะมีอะไรพิเศษๆที่เกี่ยวกับผม”
“ปู่พูดเล่นน่ะ เพียงแต่ที่ปู่เล่ามาทั้งหมดคือ โรงเรียนเดนเซล เป็นโรงเรียนของตระกูลเรา และ เรฟบารอล ก็คือพ่อของหลาน...”
“พ่อของผมงั้นหรอ แต่ทำไมเค้าต้องทิ้งผมไปด้วยล่ะ”
“..” วูฟได้แต่เงียบ”
“แต่ ดาบ ก็คงเป็นสิ่งที่น่าหลงไหลมากสิน่ะ พ่อถึงได้ยอมทิ้งลูกทิ้งเมียไป”
“...” วูฟได้แต่งงกับความคิดของเดนเซล
“บารอล ลูกของนายชักจะเหมือนนายทุกทีแล้วสิน่ะ ฮ่า ฮ่า” วูฟบ่นพึมพำ แต่ทว่าเสียงหัวเราะของวูฟมันดังจนเดนเซลได้ยิน
“ปู่ หัวเราะอะไรหรือฮ่ะ”
“อ่อ เปล่าๆ งั้นเราไปเรียนดาบกันดีกว่าน่ะ”
“เย้ ไปกันเลย ปู่”
๐๐ ท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง ณ ตอนนี้ มันได้มัวหมอง สาเหตุที่ฟ้ามัวหมอง อาจเป็นเพราะว่า จะได้กำเนิดเรฟคนใหม่ ในเร็วๆนี้ และในที่สุด ฝนก็ตกจนได้ .. ฟ้าร้องไห้เพราะดีใจหรือร้องไห้เพราะเสียใจ แต่คนที่เสียใจ คงจะเป็น นาดอล นายใช่มั้ย นาดอล ๐๐
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น