รักที่ไม่รู้สึก

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนหรือคนรัก1

“ยูมี มันนานมากแล้วสิน่ะ เรื่องนั้นน่ะ”

“ใช่ เตฮุนยังจำอยู่อีกหรอ”

“อืม ชั้นไม่ลืมหรอกน่ะ เรื่องนั้นน่ะ ใครจะลืมได้”



เสียงของยูมีและเตฮุน กลมกลืนกับทะเล อย่างกับว่า ทั้งสองคนเกิดมาเพื่ออยู่คู่กับทะเล

  

  “เคี๊ยก เคี๊ยก”

“เตฮุนไปแกล้งอะไรน้องเค้าหล่ะ น้องเพิ่งจะอายุไม่กี่เดือนเอง”

ผม เมื่อได้ยินพ่อกับแม่บอกว่า “เตฮุน ลูกจะมีน้องแล้วน่ะ” ตั้งแต่นั้น ผมรู้สึกราวกับว่า ในหัวใจของผม มีแต่น้องเท่านั้น ที่อยู่ในหัวใจ

“พี่ชาย เคี๊ยก เคี๊ยก พอแล้วๆ เคี๊ยก เคี๊ยก พอเถอะ”บูมิน ขอร้องเตฮุนปนรอยยิ้ม ไม่สิ ปนทั้งน้ำตา และความสุข

“บูมินไม่ชอบหรอ”  “ชอบสิ แต่เค้าหัวเราะจนหายใจไม่ทันแล้ว เคี๊ยกๆ”

พ่อและแม่ที่นั่งมองลูกทั้งสองเล่นด้วยกันอย่างมีความสุข ก็พลอยยิ้มอย่างมีความสุข



ที่โรงเรียนมัธยมเตฮุน



“เตฮุน ยุนเตฮุน”เสียงตะโกนที่ดังพอๆกับเสียงหายใจ คนนั้นก็คือ

“อ้าว ทำไม ยูมีวิ่งหอบมาอย่างนั้นหล่ะ” เตฮุนถาม ด้วยสีหน้าหอบตามยูมี

“แค่นี้จำไม่ได้หรอ ก็วันนี้มีงานมีทติ้ง เราก็สัญญากันแล้วน่ะ”

“เอ่อ เรื่องนั้นเราจำได้ ว่าแต่...ยูมีจะดื่มน้ำก่อนมั้ย เดี๋ยวเราไปซื้อให้”

“ขอบคุณ”เสียงหอบของยูมียังดังพอๆกับเสียงที่เธอพูดออกมา

“วันนี้อากาศดีน่ะ ต้นซากุระต้นนั้นน่ะ ดอกมันกำลังจะหมดต้นอยู่แล้ว แต่ถึงจะเหลือแต่กิ่ง แต่มันก็ยังคงความสวย อย่างนี้แหละชั้นถึงได้เข้าชมรมถ่ายภาพ”

“ว่าแต่ เตฮุนเข้าชมรมอะไรหรอ”

อันที่จริงแล้ว ในใจของยูมีอยากให้เตฮุนเข้าชมรมถ่ายถาพ เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เธอและเตฮุนจะได้อยู่ใกล้กัน แต่ความรักที่ยูมี มีให้กับเตฮุนนั้น ไม่ใช่ความรักที่มีอะไรแอบแฝง แต่ทว่า มันเป็นความรักที่บริสุทธิ์

“อ่อ เราเข้าชมรมฟุตบอลน่ะ”

“อย่างนี้ เธอก็คงจะไม่มีเวลามาเจอกันน่ะสิ” ยูมีพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ

เตฮุนรู้ตัวว่ายูมีน้อยใจ จึงพูดไปว่า

“ไม่หรอก ที่เราเข้าชมรมฟุตบอลน่ะ เราก็มีจุดประสงค์น่ะ แต่ไม่ใช่เพื่อที่จะให้ผู้หญิงในโรงเรียนมาปลื้มน่ะ” ... ในเวลานี้ หัวใจของเตฮุนเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ถ้าเต้นเป็นจังหวะได้ ก็คงต้องเป็น จังหวะ ชะ ชะ ช่า แล้วหล่ะ

“จุดประสงค์อะไรหรอ” ยูมีถาม

“ก็จุดประสงค์ ที่เราอยากให้ผู้หญิงคนนึง มาปลื้มเราอ่ะ” เตฮุนแทบจะมุดลงไปใต้ดินอยู่แล้ว แต่...

“...แล้วผู้หญิงคนนั้น เค้าน่ารักมั้ย สวยรึเปล่า แล้วชอบเค้ามานานยัง และ...”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”เตฮุนหัวเราะอย่างไม่อายใคร เพราะที่ยูมีพูดมาทั้งหมดมันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด



ในขณะที่เตฮุนหัวเราะอย่างไม่หยุด ยูมีก็ลุกออกไปพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาอย่าเอ่อล้นและด้วยจิตใจที่ว่า ... เตฮุน ต่อให้ชั้นต้องตายชั้นก็จะไม่หันกลับไป และจะ...

“ยูมี จางยูมี ผมขอโทษ ผู้หญิงที่ผมอยากให้เค้ามาปลื้มผม คนนั้นคือเธอ เธอนั้นแหละ จางยูมี คุณได้ยินผมมั้ย ยูมี...” เสียงตะโกนของเตฮุน ทำให้ผู้หญิงแถวนั้นหันมามองเตฮุนและยูมี ด้วยหน้าตาของเตฮุนที่หล่อและยูมีที่สวย สง่า ทั้งคู่จึงเป็นที่จับตาอยู่แล้ว เหตุการณ์นี้จึงยิ่งทำให้ความฮอตของทั้งสองคนสูงขึ้นไปอีก

“คนบ้า” ยูมีหันกลับมาว่าอย่างเขิลๆ แล้วก็เดินจากไป

แต่ในขณะนั้น รถยนต์ ซึ่งไม่น่าจะเข้ามาได้ ก็ได้ขับมาด้วยความเร็วสูง ความโชคดี ไม่ได้มีเสมอไป เพราะรถคันนั้นได้พุ่งเข้าใส่ยูมีเต็มๆ ภาพที่เกิดขึ้น ทำให้หัวใจของเตฮุนหล่นลงมาอยู่กับพื้น

“ย..ยูมี ช่วยด้วยคร้าบ.บ.บ” น้ำตาของเตฮุนแทบไหลออกมาเป็นสายเลือด

ภาพที่เห็นในตอนนี้คือ มีเด็กผู้ชายอายุ14อุ้มเด็กผู้หญิงอายุ14 ที่เต็มไปด้วยเลือดเต็มตัว ในสถานที่ๆเงียบสงบ ไม่ค่อยมีผู้คนอาศัย จึงเป็นเรื่องที่ยากที่จะเรียกคนให้มาช่วยได้ ความโชคร้ายเหมือนดังตกลงมาที่เค้าสองคนอย่างเดียว หิมะสีขาวที่ตกลงมาต้องเปื้อนเลือด พร้อมนำพาความหนาวเหน็บมาด้วย ในตอนนั้น เตฮุนไม่รู้ว่าแรงอันมหาศาลที่มีอยู่ในตอนนี้มาจากไหน

“แท็กซี่..พาผมไปส่งโรงพยาบาลหน่อยครับ ได้โปรด”

“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวรถของชั้นเปื้อนเลือด ไปหารถคันอื่นเถอะ”

“โธ่ ทำไมคนเรามันช่างเลวเช่นนี้”

แต่พระเจ้าก็อาจจะมีจิตใจอยู่บ้างล่ะ

“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ”รถบรรทุกฟางผ่านมาพอดี

“ครับ ช่วยพาผมไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดด้วยน่ะครับ” เสีงที่สะอื้น ปนหน้าตาที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาและเลือด นอนจมอยู่ในกองฟางที่หลังรถกันอยู่สองคน ช่างเป็นภาพที่ไม่มีใครอยากให้เกิด ในตอนนี้จิตใจของเตฮุน มีสิ่งเดียวที่ทำได้ นั่นก็คือ โทษตัวเองที่ไม่น่าทำให้เธอต้องเสียใจ

ในโลกนี้ช่างโหดร้ายเหลือเกิน ยูมี เธอรู้มั้ย เราเตฮุนคนนี้ แทบจะขาดใจอยู่แล้ว ยูมี

“ถึงแล้วน่ะ ยูมี จางยูมี”