together ยามหลับตามีเพียงเรา

เนื้อเรื่อง

Together …ยามหลับตามีเพียงเรา [The last meeting] มันอาจจะฟังดูบ้าๆแต่ว่านี่คือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผมตั้งแต่ตอนอายุ13 ในช่วงที่สิ้นหวังที่สุดในชีวิต และมีความคิดที่ว่าไม่รู้จะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไรหรือเพื่อใคร มันคล้ายๆกับว่ามีพลังพิเศษเกิดขึ้นรอบๆตัวผม ในยามหลับตา เป็นแรงให้ผมได้มายืนอยู่จนถึงวันนี้ เพื่อที่จะรอโอกาสที่จะพิสูจน์กับมัน Dream web สายใยความฝันที่พาผมไปพบกับ เธอซึ่งอยู่ที่ใจกลางของความสิ้นหวัง สาวน้อยที่แสดงความเศร้าออกมาจากตาที่โต เรียว ยาว ปากสีชมพูออกม่วงที่เม้มอยู่ตลอดเวลา เธอไม่เคยยิ้ม มือและเท้าที่ดูเปราะบางถูกพันธนาการด้วยเส้นใย เธออยู่ที่นี่มานานแล้ว ไม่อาจจะไปไหนได้ เหมือนกับว่า เธอต้องรอให้ใครสักคนทำลายเส้นใยนั้นซะ ซึ่งผมก็ทำสำเร็จมันอาจจะ เพราะ สิ่งที่ผมได้พบเจอทำให้ผมคล้ายกับเธอ ทำให้เธอยอมเปิดใจที่จะรับฟังความรู้สึกของผม และพร้อมที่จะเล่าถึงปัญหาของเธอที่ทำให้เธออยู่ที่นี่ เลยทำให้ผมช่วยเธอออกมาได้ แล้วก็ได้เวลาที่เธอต้องจากไป ….อิชยา …. เธอเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้ว่าผมควรจะอยู่เพื่อใคร เพื่ออะไร ไม่ว่าเวลาผ่านไปเมื่อใดผมจะรอเธอ มีเพียงเธอ อิชยา ไม่ว่ามันจะเป็นแค่เพียงฝันหรือว่าเธอจะมีตัวตนอยู่จริงๆบนโลกใบนี้ สิ่งที่ผมรู้ก็คือผมจะหาเธอให้เจอ ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไร เราจะอยู่ข้างๆกันอีกครั้ง อิชยา … อิชยา … “พฤต …พฤต…นี่ นายตื่นได้แล้ว “เสียงที่คุ้นเคยแทรกผมให้หลุดจากฝัน “อ้าย…จี…นี่มาน ...อา…ราย…ของแก ว้า…. เฮ้อ คนกำลังนอนสบายๆ”หลังจากบิดขี้เกียดแล้วทำหน้าง่วงๆ “นี่นายจะ18แล้วนา ไม่ใช่เด็กอนุบาล นอนกลางวันอยู่ได้ตื่น ทำงานชมรมว้อย” “เออ..คร้าบๆ จะทำเดี๋ยวนี้ล่ะคร้าบ” อิชยา…4ปีที่ผ่านมาความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอไม่เคยเปลี่ยน แต่ว่าความรู้สึกต่อผู้คนที่อยู่รอบตัวผมน่ะเปลี่ยนไปแล้ว ผมพร้อมที่จะฟังในสิ่งที่เขาบอกและเลือกที่จะแสดงความรู้สึกนั้นออกมา มันอาจจะดูว่าผมเงียบเย็นชา ไม่ต้องการที่จะอยู่ร่วมกับพวกเขา ก็อาจจะใช่นะ แต่มันก็สงบดี ไม่ต้องวุ่นวาย หรือมีคนกวนใจ สิ่งที่ทำตอนนี้มันเหมือนคนเห็นแก่ตัวเลยนะ ที่นี่ไม่มีมิตรแท้ อิชยา มีแต่ผลประโยชน์เท่านั้นที่เป็นสัจนิรันดร์ ผมไม่ใช่คนที่จะหลอกความรู้สึกของตนเอง ตอนนี้คนที่อยู่ข้างๆผม ยอมรับว่าที่ตัดไม่ขาดจริงๆ ก็มีแค่พวกในชมรมศิลปะเท่านั้น รู้อะไรไหม อิชยา ผมเหงานะ เหมือนอยู่คนเดียวตลอดเวลา คอยให้เธอมาหา ทั้งที่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่คนเราก็อดคิดที่จะเชื่อความหวังลมๆแล้งๆไม่ได้ ความหวังที่รู้ว่ามันไม่อาจจะเป็นจริง… “พฤต…” เสียงใสกังวานหวานก้องเข้ามาอีกครั้งในยามหลับฝัน เลียงที่ไม่ได้ยินนานเป็นปีๆ “พฤต” ร่างสูงขาวผมยาวประบ่ากับดวงหน้าที่คุ้นเคย เดินตรงเข้ามาหาผม “ อิชยา..”เสียงเบาๆที่เอ่ยออกมาจากปากของผม แววตาแปลกใจระคนยินดี “ในที่สุดเราก็พบกันอีก” “ใช่แล้ว เพื่อนที่ดีที่สุดเท่าที่เรามี” “เพื่อน?”ผมถาม เธอพยักหน้า “นั่นสินะ”พูดได้แค่นี้เอง… “ว่าแต่ว่า เป็นไงมาไงล่ะ อิชยา นานแล้วนะที่เราไม่ได้คุยกันทุกครั้งที่เรายืนอยู่ตรงนี้มักมีใครสักคนกำลังจะร้องไห้เสมอ และอีกคนก็พร้อมที่จะยืนอยู่เคียงข้างคอยให้กำลังใจกันและกัน เปิดใจของเธออกมาเถอะอิชยา เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอคนนี้ยินดีรับฟังเสมอ”น่าแปลกที่ผมไม่เสียใจแม้แต่น้อยที่เป็นแค่เพียงเพื่อนของเธอ พวกเรานั่งงอเข่าหลังชนกันเหมือนทุกครั้งก่อนที่อีกฝ่ายจะเริ่มเล่าความรู้สึกของตนเองมือซ้ายของผมและมือขวาของเธอได้สัมผัสเพื่อรับรู้ถึงความรู้สึกของแต่ล่ะฝ่าย คล้ายกับกติกาของเราที่จะไม่ยอมแสดงสีหน้าอันอ่อนแอของตนให้อีกฝ่ายเห็นเด็ดขาด “อืม….พฤตรู้จักความรักรึเปล่า” “ไม่แน่ใจนะ ถ้าเกิดมันเป็นความรู้สึกที่ว่าเธอพร้อมที่จะเชื่อใจในสิ่งที่คนๆหนึ่งทำลงไปโดยไม่สงสัย พร้อมที่จะยืนเคียงข้างเขาตลอดไปไม่ว่าจะสุขหรือว่าเศร้า พร้อมที่จะยอมทำทุกอย่างเพื่อเขาล่ะก็…ฉันมี(เธอไง…อิชยา)” “เหรอ เราคิดว่าเราพบแล้ว เสียดายที่ไม่ใช่นาย… พฤต เราแน่ใจในตัวคนๆนี้ แปลกนะมันเป็นความรู้สึกที่มากกว่าการที่เรายอมเชื่อใจใครต่อใคร มากกว่าที่มีให้นาย…พฤต เรายอมรับว่าคนๆนี้เขาสอนให้เรารู้จักความรัก คนอย่างเราไม่เคยมีนิยามของคำๆนี้ไม่เคยรู้ นายก็น่าจะรู้ในข้อนี้” “ใช่…เธอก็เหมือนกับฉัน อิชยา อย่าลืมอิชยา รักแรกมักเจ็บปวดเสมอ ตอนนี้เธอคงมีปัญหา…” “อืม…นิดหน่อย” “อะไร แบบไหน อิชยารึว่าเธอ รู้ว่าเขามี..…” “เขาบอกเราเอง แต่ว่าเรา…เรา…” “เลิกรักเขาไม่ได้” ผมต่อให้พร้อมถอนหายใจ “อืม”มือขวาข้างนี้คงล้าแล้วผมทำได้แค่กุมมันให้แน่น “ปัญหาใหญ่เลยน้า แล้วถ้าเกิดต้องเลือกระหว่างคนที่เค้ารักอีกคนกับเธอล่ะ อิชยา” “เขาคงไม่ยอมเลือกแน่ๆ พฤติ เราบอกเลยนะเราไม่ดีใจเลย ถ้าเขาจะเลือกเรา เราคงรู้สึกเจ็บ เจ็บมาก แต่ถ้าเขาไม่เลือกเลยเรากลับรู้สึกเจ็บมากกว่า มันทรมานนะพฤติ ไม่ว่าอย่างไรเราก็อยากให้เขาเลือกเธอคนนั้น” “ทำไมล่ะอิชยา การไม่เลือกก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ” “นายพูดอย่างนี้เพื่อที่จะปลอบเรารึเปล่า…? พฤต ถ้าเขาเลือกที่จะไม่เลือกคนทั้ง2คนคนที่เจ็บมากที่สุดก็คือตัวเขา รองลงมาอาจจะเป็นเราหรือเธอคนนั้น มันอาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แต่ต้องเจ็บปวดด้วยกันทั้งหมดแบบนี้มันดีแล้วแน่เหรอ และถ้าเขาเลือกเราล่ะก็เขาทำร้ายหัวใจของตัวเองเกินไปแล้ว เธอคนนั้นรักเขาไม่ได้น้อยกว่าเราหรอกเชื่อสิ ไม่รู้นะเราว่าการที่เราเป็นคนที่ยอมเดินออกมาเพื่อให้เขาทั้งคู่มีความสุข ถ้าเป็นไปได้อยากให้เขาเอาความรักในส่วนที่เขามีให้เรากับเธอคนนั้น ส่วนเธอคนนั้นเราเชื่อ ตัวเธอสามารถที่จะอยู่เคียงข้างเขาได้และทำให้เขาพบกับความสุขแน่นอน มันถูกแล้วล่ะ การที่แบกความรู้สึกเจ็บปวดทั้งหมดเอาไว้คนเดียวบางครั้งมันก็มีความสุขมากกว่านะ เราไม่อยากจะทำให้ใครต้องมาเจ็บปวดเพราะเรื่องของเราอีกต่อไปแล้วนายก็น่าจะรู้ พฤต” “แต่…อิชยา…ฉันว่า…เธอ…” “พฤต…เราต้องไปแล้วนะ” เธอลุกขึ้น “ดะ….เดี๋ยว…อิชยา” “ลาก่อนพฤต สักวันเราจะเจอกันอีก” ลมมาจากไหนไม่รู้พัดพาหมอกแห่งความเศร้า มือที่จับอิชยาไว้ค่อยๆเลื่อนหลุดจนเหลือแค่ความว่างเปล่า “อิชยา…”เสียงที่ไม่อาจรั้งเธอไว้ได้ แม้ว่าจะดังเท่าไหร่ ร่างของเธอกำลังจางหายไป “…อิ..ช..ย..า….” “……อิชยา …..” ผมตะโกนขึ้นมาตอนตื่นพร้อมกับความรู้สึกที่ยังค้างคาใจอยู่ในความคิดของผม อิชยา ….เธอทำให้ผมอดคิดถึงตอนที่เราท่องใน Dream webด้วยกันไม่ได้ … อิชยา… Fin. A part by พฤต นภฑีร์