เลือดรัตติกาล: แสงแห่งรุ่งอรุณ[ดอง!]

ลำดับตอนที่ #8 : โบเอลและการเจรจา(15%)

บทที่6 โยเอลและการเจรจา

“ข้าได้กลิ่นอันตราย”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นในที่สุดหลังจากที่ทั้งสองไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรกันมาเป็นเวลานาน จากนั้นวิลก้ปล่อยให้ความเงียบโรยตัวคั่นกลางระหว่างพวกเขาอีกครั้ง หญิงสาวจึงได้แค่รับฟังเพียงอย่างเดียว

“เอ่อ..งแล้ว พวกมันจะมาอีกไหม”โจแอนรวบรวมความกล้าถามออกไป ในยามนี้เขาช่างน่ากลัวยิ่งนัก แตกต่างจากวิลเลี่ยมที่เธอรู้จักโดยสิ้นรเชิง ทั้งสายตาที่เย็นชา โครงหน้าคมเข้มที่ปกติจะดูอ่อนโยนกว่านี้ น่าแปลกที่เขาเปลี่ยนไปจนน่าตกใจ

หรือว่านี่คือโฉมหน้าที่แท้จริงของเขา?

เธอพยายามปฏิเสธความคิดนั้น แต่ก็พบว่ามันเป็นไปได้ยากมาก หลายครั้งที่พยายามจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีฟ้าเทาของอีกฝ่าย แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า ราวกับคนผู้นี้ไม่เคยมีหัวใจอยู่เลย!

ก๊อกๆ แกร๊กๆ

เสียงที่ทำให้หญิงสาวหลุดออกจากห้วงความคิดโดยปริยาย พร้อมกับหันมาสนใจอีกฝ่ายที่เหมือนจะพยายามคลำหาอะไรบางอย่างอยู่ตรงกำแพง มือกร้านลูบไล้ไปเรื่อยๆอย่างระมัดระวัง ข้อนิ้วเคาะไปตามทางราวกับกำลังหาช่องทางลับหรืออะไรสักอย่างอยู่

“เจ้ากำลังหาอะไรวิล”โจแอนกระซิบ เธอไม่แน่ใจว่าเขากำลังทำอะไรแน่ บางทีมันอาจเป็นวิธีของเขาที่จะช่วยให้เธอและเขาหนีออกไปก็เป็นได้

“ปราสาทหลังนี้โครงสร้างเก่าดบราณนัก ตัวตึกเดิมเป็นไม้ปนกับอิฐ ท่าทางจะเก่ามากแล้ว แต่ที่เห็นใหม่อยู่แบบนี้ก็เพราะเวทมนตร์”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ และหากเขามีแก่ใจจะหันกลับมาสักนิด คงได้เห็นว่าคนใกล้ๆนั้นได้เบิกตากว้างเป็นที่เรียบร้อย

“เวทมนตร์!?”หญิงสาวทวนคำช้าๆ ชักไม่แน่ใจแล้วว่าเขายังสติดีอยู่หรือเปล่า

“ใช่เจ้าได้ยินไม่ผิด ในโลกนี้ ศาสตร์แขนงนี้เก่าแก่พอๆกับการที่มนุษย์รู้จักคิดเลยทีเดียว”แต่พอเธอจะอ้าปากตอบโต้ อีกฝ่ายกลับชิงโบกมือเป็นเชิงห้ามปรามมิให้เธอส่งเสียงใดๆออกมา ก่อนที่เขาจะค่อยๆโน้มตัวลงกระซิบกับเธอช้าๆ

“อย่าเพิ่งพุดอะไรตอนนี้ ข้าคิดว่าข้าเจออะไรบางอย่าง ข้าจะเข้าไปสำรวจดู ตอนนี้ขอให้เจ้าคอยอยู่ตรงนี้ก่อนก้แล้วกัน”แล้วพอเธอจะเอ่ยปากห้าม เขาก็ยกมือขึ้นห้ามอีกครั้ง พร้อมกระซิบต่อไป

“อยู่เงียบๆอย่าส่งเสียงให้เป็นห่วงล่ะ”สิ้นคำใบหน้าขาวซีดของหญิงสาวกลับกลายเป็นสีแดงระเรื่อ นัยน์ตาสีม่วงกระพริบมองคนด้านหน้าปริบๆ เธอไม่รู้ว่าเขาพุดเล่นหรือเปล่า แต่เธอรู้อย่างเดียวว่าหัวใจเจ้ากรรมดันเผลอเต้นไมท่เป็นจังหวะกับถ้อยคำนี้เสียด้วย

“แล้วจะรีบกลับมา”

แล้วร่างสูงผลุบหายเข้าไปในกำแพง หญิงสาวลุกขึ้นตั้งท่าจะตามไป แต่พอพยายาจะทำแบบเขามั่งกลับไม่ได้

ตรงนั้นเป็นกำแพงไม่ใช่ภาพลวงตา!

แล้ววิลจะหายเข้าไปได้ยังไง...อย่าบอกว่าเขาเป็นผี คิดดังนั้นเธอก็รีบปัดความไร้สาระของตัวเองทิ้งไป ตอนนี้หนทางเดียวที่จะเป็นไปได้มากที่สุด

มันคือกับดัก....กับดักที่ต้องการล่อให้เธอกับเขาแยกจากกัน!  

((โอ้วเย เดี๋ยวมาต่อ><))