Love story ความรักของกะทิ

Ep0 จุดเริ่มต้น

แปลก แปลก มันแปลกมากกกกกก การที่ไอเด็กคนนี้มันจะกินขนมที่ผมทำเหลือ !ตลอดเวลา2ปีที่ผมเปิดร้านมาไม่มีวันไหนที่ไอลูกค้าคนประจำของผมคนนี้จะทำหน้าเบื่อโลก แล้วเขี่ยขนมผมเล่น โดยแทบไม่ตักเข้าปากมันเลยด้วยซ้ำ แต่ตลอดอาทิตย์นี้ขนมที่ถูกเสริฟออกไปเหลือกลับมาทุกครั้งโดยที่ผมไม่ทราบเหตุผลว่ามันเกิดอะไรขึ้น ด้วยศักดิ์ศรีของร้าน  ยังไงวันนี้คดีนี้ต้องคลี่คลายครับ!

ผมถือเค้กช็อกโกแลตที่ขายดีที่สุดในร้าน เดินตรงไปยังโต๊ะที่ ไอเด็กกระโปก นั่งอยู่

ถึงแม้ที่ผ่านมา มันจะไม่เคยสั่งขนมหรืออะไรที่มีช็อกโกแลตเป็นส่วนผสมก็ตาม 

“ไม่ได้สั่ง” 

ผมไม่่ทันได้พูดอะไรเจ้าตัวก็ชิงพูดตัดหน้าก่อน แถมไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ

“ครับ ไม่ได้สั่ง”

ผมนั่งลงฝั่งตรงข้ามอย่างใจเย็น พลางส่งยิ้มหวานๆให้

“อันนี้เป็นบริการพิเศษจากผม’’ 

ไม่ปฎิกิริยาตอบกลับใดๆทั้งสิ้น มันยังคงนั่งเขี่ยเค้กที่มันสั่งมาตอนแรกเล่นด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“ช่วงนี้ทานขนมเหลือตลอด ขนมที่ร้านมีอะไรผิดปกติหรือเปล่าครับ” 

ผมเอ่ยถาม

“รู้ได้ไง....ว่ากินเหลือ” มันก็ยังคงไม่สบตาผมเช่นเดิม

“ก็..คุณเป็นลูกค้าประจำของผมไง ผมก็ใส่ใจลูกค้า ก็แค่นั้นเอง”

ผมตอบเสียงเรียบ

มันกะตุกยิ้มเล็กน้อย

“มันก็อร่อยเหมือนเดิมนั้นแหละ แค่คนกินมันไม่เหมือนเดิม”

มันพูดด้วยแววตาที่เศร้า 

แหม เจ้าบทเจ้ากลอนซะด้วย

“ไหวป่าว”  ผมเอ่ยถามขึ้น มันเป็นความห่วงใยลึกๆ เพราะตลอดเวลาที่เห็นมันมา มันเป็นเด็กร่าเริง น่ารัก ยิ้มแย้ม แต่นี้ผมเห็นมันหน้าบูดมาเป็นอาทิตย์ละ แถมมาคนเดียวต่างจากเมื่ออาทิตย์ก่อนที่มีทั้งเพื่อน ทั้งแฟน มาร่วมโต๊ะด้วย

“……..” มันเม้มปากเล็กน้อย เหมือนกำลังสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้อยู่

"ถ้าอยากเล่า ผมตั้งใจฟังเก่งนะ:)" มันจะดูว่าผมขี้เสือกไปปะครับ

“ผมเป็นคนฟังให้ได้น้าา ถ้าคุณไม่รังเกียจ”

มันเงยหน้าขึ้นมามองผมช้าๆ ทำให้ผมได้เห็นดวงตาแดงก่ำของมันชัดๆ ผมรู้สึกบีบที่หัวใจ ดวงตาของมันแสดงออกได้ถึงความเจ็บปวดที่มีอยู่

“แฟนบอกเลิกอ่ะ เลิกเพราะอะไรก็ไม่รู้  ไม่รู้เหตุผล ”

“…….”

“รู้แค่ว่าเขาอยากจะเลิก”

“……” ผมยังคงนั่งฟังมันอย่างเงียบๆ

“5ปี ไม่เคยนอกใจสักครั้ง...//ฟืด” มันสูดหายใจเข้าพยามกั้นน้ำตาที่อยากจะไหลออกมา

“ทำหน้าที่แฟนแบบที่เขาต้องการทุกๆอย่าง’’

“……”

“มีเวลาให้เขาทุกครั้งที่เขาต้องการ ไม่เคยหาย ไม่เกเร ไม่กินไม่เที่ยว’’ น้ำตาของมันเริ่มคลอเบ้า มือกำช้อนขนมไว้แน่น

“……”

“แค่บอกว่าต้องการอะไรแบบไหน จะทำให้ ทำไมต้องเลิกกัน ทำไมไม่คุยกันดีๆ เราไม่ดีตรงไหนวะ ” 

“คุณก็ยังคือคุณ..ยังคงเป็นแฟนที่ดี” ผมบอกมัน

“…ฮึก” น้ำตาที่คลอเบ้าไหลลงแหมะ 

“แต่แค่แฟนคุณเขาไม่เหมือนเดิม”

“ฮึก...”  มันก็ปล่อยโฮออกมาเบาๆ สองมือปาดไล่น้ำตา

“เค้กช็อกแลต  กินสิ” ผมเลื่อนจานเค้กให้มัน

“โธ่ ไหนบอกใส่ใจลูกค้า  ไม่รู้หรอว่าผมไม่ชอบกินช็อกโกแลต”

“ก็แค่ไม่ชอบกินไม่ใช่อ่อ ไม่ใช่กินไม่ได้ แต่ถ้าคุณได้ลองของผมรับรองคุณจะเปลื่ยนความคิด ” ผมโคตรมั่นหน้าอ่ะ เกลียดตัวเองได้ปะวะ

“ช็อกโกแลตที่ไหนก็เหมือนกันป่ะ” สีหน้าของมันเริ่มดีขึ้นเล็กน้อย น้ำตาเริ่มไม่ไหลแล้ว

“ใช่ ช็อกโกแลตที่ไหนก็เหมือนกัน”

“……..”

“แต่ตอนเอาช็อกโกแลตมาทำเป็นเค้กมันไม่เหมือนกันหรอกนะ และผมเชื่อว่าเค้กที่ผมทำ จะทำให้คุณชอบ”      

“มั่นใจเหลือเกินนะรู้สึก” หมั่นใส้ใช่ปะ ผมยังหมั่นใส้ตัวเองเลยตอนนี้

 แต่ผมก็ยักคิ้วตอบมัน

มันค่อยๆตักเค้กที่ผมเอามาให้เข้าปากช้าๆ ผมเห็นปากมันกระตุกยิ้มเล็กน้อยแสดงถึงความพึงพอใจ

“เป็นไงอร่อยป่ะ”

“ก็ไม่ได้แย่เหมือนที่เคยกินมา”

ผมคลี่ยิ้มทันทีที่ได้ยินคำตอบ

“ขอบคุณนะ ที่รับฟังเรื่องของผม” มันบอกผมด้วยรอยยิ้ม

“ เห็นไม่สบายใจแล้วกินเค้กผมน้อย ผมก็ไม่ค่อยสบายใจ”

“หึ ห่วงร้านมากกว่าที่จริง” มันขำในลำคอเบา

“ไม่ใช่55 ผมเห็นคุณสบายใจผมก็สบายใจแล้ว”

“หรอออออ! ...ว่าแต่พี่ชื่ออะไรล่ะ”

“ผมชื่อชาญ”

“ผมชื่อกะทินะ”

“ครับ”

“ยินดีที่ได้รู้จักคุณ”

“มากๆเลยครับ”

“รักแรกพบแท้จริงเป็นอย่างไร

เพราะเธอใช่หรือไม่ เปิดใจใครที่ฉันเป็น

จากวันนั้น หัวใจรู้สึกเอง ชัดเจนว่าทุกสิ่ง

เกิดขึ้นจริงใช่ฝันไป ได้พบจึงเข้าใจ มีอยู่จริง”

CR:รักแรกพบ