หัวขโมยแห่งบารามอส The Fiction : ความโดดเดี่ยวแห่งจิตใจ

เนื้อเรื่อง

\"เก็บนางไว้ไม่ได้หรือบาโร......... เก็บนางไว้ ณ ส่วนที่ลึกที่สุดในจิตใจของท่าน\"
------------------------------------

....อลิเซีย ภาพของนางลอยเข้ามาในห้วงคำนึงของผู้ที่ได้ชื่อว่าจอมคนแห่งคาโนวาล....
หญิงสาวผู้มีเส้นผมและดวงตาสีน้ำตาลอ่อน....สตรีที่จากไปเพื่อสันติภาพจอมปลอม....ของเอเดนและเดมอส.... แต่แล้วภาพสตรีอีกคนก็ลอยเข้ามาแทนที่........
.............หญิงสาวที่มีดวงตาสีฟ้าอ่อนเจือแววเศร้า และเส้นผมสีเงินที่ยาวสลวยเกือบจรดพื้น....
ใบหน้าที่ขาวจนเกือบซีด....และรอยยิ้มบางๆที่มุมปาก

ภาพแห่งความหลังที่ฝังอยู่ในจิตใจเริ่มย้อนเข้ามาในห้วงคิดของกษัตริย์แห่งคาโนวาล.......

\"บาโรข้ารักท่านนะ ข้ารักท่าน\"พอนางพูดจบดอกไม้ช่อในมือของนางก็ถูกโยนใส่พระองค์ ดวงตาสีฟ้าอ่อนของนางหม่นลงไปทันทีเมื่อสบตากับดวงตาสีฟ้าอีกคู่ที่ฉายแววกรุ่นโกรธเต็มที่....พร้อมกับเสียงที่ตวาดใส่นาง..................
\"เล่นอะไรบ้าๆแบบนี้ เจ้าคือพระชายาของเจ้าชายแห่งคาโนวาลนะ ไม่ใช่เจ้าหญิงแห่งสโนว์แลนด์อีกต่อไปแล้ว\" แต่แล้วคำพูดถึงความไม่เหมาะสมก็หยุดอยู่ที่ลำคอเมื่อนางย้อนกลับมาว่า..\"ข้าคือพระชายาของเจ้าชายแห่งคาโนวาลก็จริงแต่ข้าก็คงไม่มีทางได้เป็นเจ้าของดวงหทัยของท่านได้เลยสินะ\"

ข้าทำแบบนี้กับนางทุกครั้งพูดกับนางด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา....ไร้ความอ่อนโยน.....เอาความเจ็บปวดที่รับจากการสูญเสียอลิเซียมาลงที่นาง.....
วันนั้น...เป็นวันครบรอบวันตายของอลิเซีย...ข้าเก็บตัวอยู่ในห้องพร้มคำประกาศิตห้ามใครเข้ามา...
นางฝ่าฝืนคำสั่ง...เพียงเพื่อนำอาหารเข้ามาให้ข้า
\"เข้ามาทำไม\"
\"ท่านยังไม่ได้ทานอาหารเลยตั้งแต่เช้าแล้วนะ\"เสียงของนางเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใย
\"อย่าายุ่งกับข้า ออกไป\" นางจึงวางถาดอาหารแล้วเดินออกไปเงียบๆพลางกล่าวว่า.....
\"เจ้าหญิงอลิเซียคงไม่อยากให้ท่านทรมานตัวเองเพราะนางหรอกนะ\"

จนกระทั่งคืนก่อนวันที่คาโลอายุครบ 13 หลังจากการต่อสู้ชิงตำแหน่งคิงสิ้นสุดลง....นางทำแผลให้ข้าและถามคำถามสุดท้ายที่ยังคงตราตรึงอยู่ในจิตใจของพระองค์จนบัดนี้....
\"เก็บนางไว้ไม่ได้หรือบาโร เก็บนางไว้ ณ ส่วนที่ลึกที่สุดในจิตใจของท่าน \"

วันรุ่งขึ้นนางก็จากไ ปทิ้งไว้เพียงจดหมายสั้นๆ...ข้าคงไม่ดีพอที่ท่านจะรักสินะบาโร และท่านคงไม่มีวันรักข้าได้ ฝากดูแลคาโลด้วย........

......ทั้งๆที่พร่ำบอกตนเองว่าไม่เคยรักนาง อภิเษกกับนางเพียงเพราะเป็นโองการของเสด็จพ่อ พระองค์ไม่เคยรักใครเท่าอลิเซียแต่ทำไม....นับวันความเจ็บปวดจากการที่นางจากไปยิ่งทวีความรุนแรงชึ้นยิ่งกว่าการสูญเสียอลิเซีย ทำไมกัน....

ทันใดนั้นกษัตริย์แห่งคาโนวาลก็หลุดจากภวังค์ วรองค์สูงใหญ่ผุดลุกขึ้นจากพระเก้าอี้ท่ามกลางความตกใจของเสนาบดีทุกคนสายตาทุกคู่จับจ้องมายังผู้ที่นั่งเป็นองค์ประธาน...

\"ยกเลิกกำหนดการของวันนี้ให้หมด\"สุรเสียงดังประกาศพร้อมกับการดำเนินอย่างรวดเร็วไปที่ทวารแห่งห้องประชุม.....

\"ฝ่าบาทจะเสด็จไปไหนพะยะค่ะ\"เสียงละล่ำละลักของเสนาบดีมหาดไทยทำให้ดวงตาสีฟ้าหันกลับมามองต้นเสียง.....และตอบว่า

\"สโนว์แลนด์\"

--------------------------

ดวงตาสีฟ้ามองตรงไปยังผืนพสุธาที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตาเบื้องหน้า......สายลมอันรุนแรงและหนาวเหน็บปะทะเข้ากับร่างสูงที่ยืนผงาดบนหลังมังกรน้ำแข็งตัวมหึมา...

มังกรกางปีกร่อนเงาสีดำพาดผ่านแผ่นดินแห่งน้ำแข็ง ดวงตาฟ้าฉายแววความยินดีเมื่อเห็นมหาปราสาทที่ตั้งอยู่บนยอดภูเขาน้ำแข็งที่สูงที่สุดในดินแดนแห่งนี้....

หัตถ์คร้ามหนากระตุกบังเหียนมังกรให้ร่อนลงบนลานกว้างหน้ามหาปราสาทที่เต็มไปด้วยหิมะกองหนา กษัตริย์แห่งคาโนวาลชะงักเล็กน้อยกับป้ายน้ำแข็งที่สลักเสลาลวดลายงดงามตั้งโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางกองหิมะสีขาวรอยสลักที่เริ่มเลือนลางแต่พออ่านได้ว่า..........จอมภูติแห่งสโนว์แลนด์.............

ทั่วทั้งร่างของบุรุษเหนือบุรุษแห่งคาโนวาลแทบจะกลายเป็นน้ำแข็ง......ร่างสูงคุกเข่าลงช้าๆพลางมือคร้ามหนาเอื้อมไปจับป้ายสลักนั้นอย่างแผ่วเบา.......
\"ข้าไม่รู้เลย ข้า....\"

ความโศกเศร้าที่กษัตริย์แห่งคาโนวาลกำลังได้รับทำให้ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาของผู้ที่บัดนี้เดินมาอยู่เบื้องหลัง...........

\"นี่ ท่านมานั่งซึมทำอะไรอยู่หน้าหลุมฝังศพพี่ข้าน่ะ\"แรงสะกิดเบาๆทำให้บุรุษผมทองหันขวับมาดูต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ร่างหนาจะดึงร่างบางมากอดไว้แนบอก

\"กอดเบาๆหน่อยได้ไหมข้าหายใจไม่ออก\"มือเรียวบางของสตรีผู้มีผมสีเงินยาวสลวยผลักชายหนุ่มออกเบาๆ

\"ข้านึกว่าเจ้า...เอ่อ\"

\"ตายแล้ว\"หญิงสาวผู้มาใหม่ต่อแทน \"ก็น่าอยู่หรอกนะป้ายนั้นน่ะชื่อมองแทบไม่เห็นแล้ว มันเป็นประเพณีที่ต้องตั้งหลุมฝังพระศพของจอมภูติไว้หน้ามหาปราสาทเป็นเวลาพันหนึ่งราตรีแต่ท่านคิดหรือว่าจอมภูติแห่งสโนว์แลนด์มีเพียงข้าคนเดียว\"

บุรุษร่างสูงใหญ่ตอบอะไรไม่ถูกได้แต่มองสตรีเบื้องหน้าที่กำลังอธิบายกฏแห่งราชวงศ์อยู่ฉอดๆ......นางดูมีความสุขดี....และพูดมากขึ้นนิดหน่อย.....

\"เพราะฉะนั้น....เจ้าหญิงที่มีตำแหน่งเป็นจอมภูติหากอภิเษกไปแล้วก็จะดำรงตำแหน่งแค่เจ้าหญิงแห่งสโนว์....\"หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบก็ถูกชายตรงหน้าประทับริมฝีปากกับริมฝีปากของนาง.....ก่อนเอ่ยเสียงแผ่วเบา

\"กลับไปกับข้าเถอะนะ กลับคาโนวาล กลับบ้านเรา\"สุรเสียงอ่อนโยนที่เคยประทานแด่เสด็จแม่และ...อลิเซียเพียงสองนางถูกนำมาใช้กับอีกสตรีหนึ่งที่นับแต่บัดนี้คือหนึ่งเดียวในดวงหทัย..............

ความตื่นตระหนกฉายชัดบนใบหน้างามของสตรีเบื้องหน้า  ทั้งๆที่พยายามทำเป็นไม่ไยดีต่อการที่เขามาที่นี่ แม้จะยินดีจนแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อเห็นบุรุษผู้นี้คุกเข่าอยุ่หน้าหลุมฝังพระศพของพระพี่นาง ทั้งๆที่พยายามทำเป็นร่าเริง ไม่โศกเศร้าถึงแม้จะไม่มีราตรีไหนที่ไม่นึกถึงเขา......ความยินดีต่อคำพูดเมื่อสักครู่ของเขาความยินดีที่เกิดขึ้นพร้อมกับความกลัว.....กลัวว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความฝัน ฝันที่เมื่อ ตื่นขึ้นมาต้องเผชิญหน้ากับความจริง....ที่แสนเจ็บปวด

\"ท่านอย่าพูดให้ข้าดีใจเลย กว่าข้าจะทำใจได้ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ท่านรู้ไหม ข้าคิดถึงคาโลมากเพียงใด ท่านไม่แยแสสักนิดตอนข้าจากมาทั้งๆที่ข้ามีความหวังเล็กๆว่าท่านจะมาตามข้ากลับไปแต่ความหวังของข้าก็มลายพังภินท์เพราะหัวใจท่านมีแต่นางมีแต่เจ้าหญิงอลิเซีย....เจ้าหญิงอลิเซียคนเดียวเท่านั้น\"น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความตัดพ้อและความเจ็บปวดในใจตลอดหลายปีที่ผ่านมา....
อัสสุชลไหลรินเป็นทางยาวจากเนตรสีฟ้าอ่อน.....มือของบุรุษที่ยืนรับฟังด้วยหัวใจที่เจ็บปวดและท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกผิดปาดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนแก้มของนางอย่างอ่อนโยนและดีงนางเข้ามาแนบอกอีกครั้ง.....

\"ข้าขอโทษ ข้ารู้ว่าข้าทำผิด ข้าไม่เคยสนใจไยดีเจ้าไม่เคยให้ความรักความอบอุ่นกับคาโล ไม่แคร์กับความห่วงใยที่เจ้ามีให้ข้า ข้ายอมรับผิดทุกอย่างขอเพียงเจ้ากลับไปกับข้า.....ราชินีแห่งคาโนวาล ราชินีในดวงใจข้าคือเจ้าเท่านั้นเจ้าเพียงผู้เดียว ข้ารักเจ้าจากนี้และตลอดไปเจ้าคือหนึ่งเดียวในใจข้า\"ทันทีที่พูดจบกษัตริย์แห่งคาโนวาลก็ประทับรอยจุมพิตบนริมฝีปากของนางผู้เป็นดุจดวงหทัยอีกครั้ง.....ดุจย้ำคำพูดที่กล่าวไป..........

\" ที่สุดแห่งความโรแมนติกของคาโนวาลคือ จูบ จุมพิตของเจ้าชายคือคำสัญญาแห่งรักแท้ หากจุมพิตของกษัตริย์คือสัตย์สาบานแห่งรักที่อยูเหนือห้วงกาลเวลา...รักที่ยาวนานกว่ารักนิรันดร์..................รักที่ข้ามอบให้เจ้าเพียงผู้เดียว \"

ทั้งชีวิต....ที่เคยผ่านมาของฉัน
กับรักที่มัน....ล่มสลายไม่เป็นดังใจ
และปฏิเสธ...ที่จะมีรัก....มีใจ....ให้ใครอย่างที่ผ่านมา.........

ถึงวันนี้.....หัวใจที่ตายมานาน...ก็รู้ว่ามันเริ่มเปลี่ยนไป...เมื่อเธอเข้ามา
เหมือนกับเธอ...เข้ามาเยียวยารักษาบาดแผล......ให้หาย

จากวันนี้........เธอคือที่สุด
ฉัน....รักเธอที่สุด
ไม่ว่านานเท่าไหร่.....จะไม่หยุดรักเธอเลย

จากวันนี้.......เธอคือที่หนึ่ง
ฉัน......ให้เธอที่หนึ่ง
ซึ่งฉันไม่คิดว่าฉันจะรักใคร......ได้อย่างนี้เลย.........

เหมือนเป็นฝน.....ที่ชุ่มเย็นในใจ
เหมือนเป้นไฟ...........ใหอุ่นไอทุกๆเวลา
แค่สบตา....ก็รู้ว่ามีความหมาย........มากมายกับฉัน

จากวันนี้........เธอคือที่สุด
ฉัน....รักเธอที่สุด
ไม่ว่านานเท่าไหร่.....จะไม่หยุดรักเธอเลย

จากวันนี้.......เธอคือที่หนึ่ง
ฉัน......ให้เธอที่หนึ่ง
ซึ่งฉันไม่คิดว่าฉันจะรักใคร......ได้อย่างนี้เลย.........


------------------
*เพลงตอนท้ายของเรื่องคือเพลง รักเธอที่สุด ของ คุณมิ้นท์ อรรถวดีนะคะ
**ขอบคุณที่อ่านผลงานค่ะ ช่วยติชมด้วยนะคะ