หลง(หรือ)รัก

ลำดับตอนที่ #1 : แค่คนธรรมดา

ชั้นเป็นคนธรรมดา  หน้าตาก้อไม่ได้ดีเลิศเลอ แต่ก้อไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมาย  นิสัยก่อดีนิสนึง  แต่ว่ามันก้อทำให้ใครหลายคนปวดหัวบ้าง(หลายครั้ง)  ชั้นค่อนข้างจะอารมณ์แปรปรวนอ่ะ  ไม่มีอะไรที่คาดเดาได้เลย....

ชั้นเองก้อยังปรัอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยทัน

เฮ้อ  ตอนนี้ชั้นกะลังวุ่นวายกับการยัดของใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมตัวในการเดินทางไปเรียนต่อที่มหาลัย
ที่สำคัญในการเรียนมี 2 อย่าง  คือ....ชั้นไม่เคยไปที่จังหวัดนั้นมาก่อน  และ  คณะที่ชั้นเรียนยังกับโรงเรียนหญิงล้วน
ที่ชั้นไม่เคยไปมาก่อน  ไม่ใช่เพราะว่ามหาลัยชั้นกันดารนะ  แต่ว่า..ชั้นไม่ค่อยได้ออกจากบ้านถ้าพ่อแม่ไม่ไปด้วย  แล้วอีกอย่างเราก้อไม่มีความจำเป็นที่ต้องไป

อ่านะ

"ไอ้บี  เมื่อไรแกจะเก็บของเสร็จสักที  นั่งเก็บมาตั้งแต่แปดโมงจนบ่ายสาม  ชั้นให้แกพับผ้านะ  ไม่ได้ให้ตัดชุดใส่เอง  "
"โถ่  เจ๊อ่ะ  เค้าต้องไปเรียนตั้ง 4 ปีนะ"ชั้นตอบพี่เอไป  ทั้งๆทีรุว่าเหตุผลไม่ค่อยจะได้เรื่อง  ยังไงซะชั้นก้อต้องกลับมาบ้านอยุดีแหละ  อิอิ

พี่เอเป็นพี่สาวแท้ๆของชั้น  แต่เราก้อไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไร  นอกจากหน้าตาคล้านกันตอนเด็กและความเย็นชาที่มีได้กับทุกอย่างแล้ว  เราก้อต่างกันจริงๆ  พี่เอไม่เชื่อในรักแท้  มีเหตุผลมากๆ  และเข้มแข็งกับทุกเรื่องเสมอ  อีกอย่าง  พี่เอหุ่นแบบว่า  ยิ่งกว่านาฬิกาทรายอีกอ่ะ  อันนี้แหละ  คือเอกลักษณ์   และนอกจากนี้เรายังมี....

"ดี  เจ๊บีอ่ะ  ว่ามั๊ยว่าไม่น่ารีบไปเรย  เห็นกันอยุหลัดๆแท้ๆ"
"น่านดิ  ไม่น่าเรย" 

นี่แหละค่ะที่กะลังจะพูดถึง

ไอ้ซีเป็นน้องสาวแท้ๆที่คลานตามกันมา  เพียงแต่ว่ามันคลานช้ากว่าชั้นไป 5  ปี  และไอ้ดี  ลูกสาวของลุง  ที่แม่ชั้นเลี้ยงว่าตั้งแต่อายุได้แค่ 10 วันเท่านั้นเอง และเมื่ออายุใกล้เคียงกัน ก้อยิ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ 2 คนนี้สนิทกันมาก  จนเราให้ฉายาว่า  จอมโจรอ้วนผอม
ไอ้ซีผอมกว่าไอ้ดีที่นับวันยิ่งสมบูรณ์มากขึ้นเรื่อยๆ

"เจ๊บีไปแร้ว  เราคงเหงาน่าดูเรยเนาะดี"  มันคงจะคิดถึงชั้นน่ะค่ะ
"น่านซิ  เพราะว่าไม่มีคุณป้าสมองใสคอยจู้จี้จุกจิก  คอยบ่นนั่นบ่นนี่อีกแระ"  เอ่อ!! เมื่อกี้ชั้นคิดว่าคงคิดผิด  ยังค่ะมันยังไม่ยอมหยุด
"แต่เจ๊ไม่ต้องห่วงนะ  พวกเค้าจะดูแลสมบัติของป๊าให้เอง  ไม่เปนไรมไต้องเกรงใจ  ไปสบายเถอะ  อย่ามีห่วง  อย่ากังวลเรย.."กร่อดดดด ถ้าฆ่ามันชั้นจะผิดมั๊ยเนี่ย

ไอ้น้องร้ากกกกกกกกก

นี่แหละค่ะบ้านชั้น

นอกจากนี้ก้อมี  พ่อ  แม่  ตา ยาย  ไอ้ไอ  ไอ้เอ็ม  และไอ้โอเค  สุดท้ายเนี่ย  สุนัขนะคะ  ใช่ค่ะ  หมานั่นแหละ  แฟนของพี่สาวชั้นซื้อมาเลี้ยง  ตอนแรกพ่อชั้นก้อค้านหัวชนฝาเลย  แต่สุดท้ายมันกลับเป็นตัวที่ทำให้บ้านเรามีเสียงหัวเราะและไม่เงียบเหงา (จากธรรมดาที่ก้อเสียงดังอยุแระ) 

เอาหละ  เสร็จสักที  ตอนนี้ก้อจะห้าโมงเย็นแระ

เอาเป็นว่าเดี๋ยวชั้นต้องอาบน้ำและเข้าครัวทำกับข้าวแล้วค่ะ  (ความจริงคือไปช่วยแม่น่ะ  อิอิ)