คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เชลย=ชนะ (1)
ำหนัพระสุพรรัลยาบันี้ันและินอำลัปมพยาบาลให้พระอ์อยู่ โยมีพระเ้าบุเรนอและพระนาสิริมหาเทวีทรประทับอยู่้วย บันี้ทั้สออมนแห่แผ่นินหสาวีล่วรู้เรื่อที่เิึ้นทุอย่าแล้ว
“พระอ์ะทรทำอย่าไร่อเพะเ้าพี่” สิริเทวีทรถามพระสวามี
“มินยาบาเทวี้อไ้รับโทษที่นาไ้่อไว้” บุเรนอทรรัส
“พระอ์ทรพระทัยเย็นๆไว้่อนเพะ อย่าไร มินบายาเทวี็เป็นายาอไยะบาเย เป็นแม่อมัระยอวาหลานอเรา” สิริเทวีทรทูล
“ไม่ว่านาะเป็นใร็าม แ่นา็ไม่มีสิทธิ์มาทำเ่นนี้ับผู้ใ” บุเรนอทรรัสเสียเ้ม
“อพระอ์อย่าทรลโทษพระนามินยาบาเทวีเลยเพะ” พระสุพรรัลยาทรทูล
“นาทำับเ้าถึเพียนี้ เ้ายัไม่ถือโทษโรธนาอีรึ” บุเรนอรัสถามอย่าไม่เ้าพระทัย พระสุพรรัลยาทรส่ายพระพัร์
“พระนาเพียแ่เ้าใหม่อมันผิเท่านั้นเพะ”
“โธ่ สุพรรัลยา เ้า่ามีใเป็นแม่พระเสียริ” บุเรนอทรแย้มพระสลวรพลาลูบพระเศียรพระสุพรรัลยาเบาๆอย่าทรรัใร่
“เอาเถอะเพื่อเห็นแ่เ้า ้าะไม่ลโทษมินยาบาเทวีในสถานหนั” บุเรนอรัส
“อบพระทัยเพะ” พระสุพรรัลยาทรพนมพระรไหว้บุเรนอ
“แ่มินยาบาเทวี้อมาอโทษเ้า” บุเรนอทรรัส
“แ่” พระสุพรรัลยาทูล
“ไม่มีแ่อะไรทั้นั้น เ้าไม่ให้้าลโทษสถานหนัับนา้า็ยอมแล้วไ แ่ะไม่ให้้าลโทษนาเลย็มิไ้ ให้นามาอโทษน่ะ็สมวรแล้ว” บุเรนอรัส
“สุแล้วแ่พระอ์ะทรโปรเพะ” พระสุพรรัลยาทรทูล บุเรนอทรพระสลวร ทันในั้น็มีนา้าหลวนหนึ่เ้ามาทูล
“ออภัยเพะ พระศรีสุนทรสรามมาอเ้าเฝ้าพระสุพรรัลยาเพะ”
“เ้าไปบอพระศรีสุนทรว่า ให้มาพบพระนาในวันพรุ่นี้ เพราะพระนาะทรพัผ่อนแล้ว” บุเรนอรัส นา้าหลวนนั้นทำท่าะออไปแ่พระสุพรรัลยาไ้ห้ามไว้
“้า่อน” แล้วพระสุพรรัลยา็ผินพระพัร์ไปทาบุเรนอ
“อให้พระศรีสุนทรสรามไ้เ้าเฝ้าหม่อมันเถอะเพะ”
“แ่” บุเรนอพยายามะ้าน แ่พอไ้เห็นสีพระพัร์เว้าวอนอพระสุพรรัลยา็ทรพระทัยอ่อน
“นะเพะ"
“็ไ้ๆ ั้น้าอัวลับำหนั่อนละัน ไปันเถอะสิริเทวี” ท้ายรับสั่บุเรนอทรรัสับพระนาสิริเทวี พระสุพรรัลยาและเหล่านา้าหลว้มลราบพระบาท หลัานั้นทั้สอพระอ์็เส็ออไป พระศรีสุนทรสรามและมีันทร์ึเ้ามาเฝ้าพระสุพรรัลยา
“ไม่เอันเสียนานเลยนะุพระ” พระนารัสยิ้มๆ
“พระเ้า่ะ ไ้ยินว่าพระอ์เส็มาเป็นรูสอนนารำหสา” พระศรีสุนทรสรามทูล
“เา็เอาันมาเป็นัวประัน ไม่่าาุพระและนอื่นๆอ” พระสุพรรัลยาทรรับสั่เสียเศร้า แ่็เหมือนทรนึอะไรไ้
“ไ้ยินว่าุพระ เป็นนสอนศิลปวิทยายุทธิ์่าๆให้อ์ำหรือ” พระสุพรรัลาทรรัสถาม
“พระเ้า่ะ พระอ์ำทรมีพระราำริว่าสัวันหนึ่ พระอ์ะ้อลับไปู้เอราให้อโยธยาพระเ้า่ะ” พระศรีสุนทรสรามทูล
“ันเื่อว่าอ์ำะ้อทำไ้” พระสุพรรัลยารัสอย่ามั่นพระทัย
“หม่อมัน็เื่อเ่นนั้น พระเ้า่ะ” พระศรีสุนทรสรามทูล พระสุพรรัลยาส่ยิ้มให้พระศรีสุนทรสราม ่อนะทรแลเห็นมีันทร์
“อ้าว มีันทร์เ้ามา้วยหรือ” พระสุพรรัลยาทรรัสอย่าเอ็นู
“เพะ” มีันทร์ทูลแล้วยิ้มให้พระสุพรรัลยา
“พระอ์ำ ไ้ฝาให้หม่อมันพามีันทร์ มาส่ที่ำหนัอพระอ์พระเ้า่ะ” พระศรีสุนทรสรามทูล พระสุพรรัลยาพยัพระพัร์ แล้วยิ้มให้มีันทร์
“ั้นระหม่อมไม่รบวนพระอ์แล้ว ระหม่อมทูลลาพระเ้า่ะ” พระศรีสุนทรสรามราบบัมทูลลาแล้วเินออไป พระสุพรรัลาทอพระเนรมีันทร์แล้วยิ้ม
“ไเ้ามีันทร์ เนื้อัวเ้ามอมแมมเสียริ ัน ินอพวเ้า่วยพามีันทร์ไปล้าเนื้อล้าัวหน่อยเถิ”
“หาาาา” มีันทร์ราออมา ันและินอึ่วยันมามีันทร์ไปัศรีวีวรรนเรียบร้อยแล้วึนำมีันทร์เ้ามาเฝ้า มีันทร์ในอนนี้ามส่าสมับเป็นเม่สาวาววั ไม่ใ่ลิทะโมนแบบเ่าแล้ว
“้อแบบนี้สิ พอเ้าไ้ลออาบน้ำทาแป้แ่หน้าแล้ว เ้า่าามริๆ มีันทร์” พระสุพรรัลยาทรรัสพลาลูบหัวมีันทร์อย่าเอ็นู มีันทร์ไ้แ่มอพระสุพรรัลยาแล้วยิ้ม
.......................................................................................................................................................
ทา้านเ้าปรุไ้พาพระนเรศไปสถานที่ที่หนึ่ ึ่พระนเรศไม่เ้าพระทัยว่าเ้าปรุะพาพระอ์ไปไหน
“นี่เ้าปรุเ้าะพา้าไปไหนหรือ” พระนเรศรัสถาม
“ไปวัโยเียพระเ้า่ะ” ปรุทูลพลาเินนำเส็พระนเรศ
“ไปวัโยเีย” พระนเรศทรพึมพำ
“ไปทำไมหรือไอ้ปรุ”
“มีเพียพระอาารย์มหาเถรรูปเียวพระเ้า่ะ ที่ะรู้ว่าพระเ้า 5 พระอ์ะสามารถเอานะไ่หสาไ้หรือไม่” ปรุทูลพลาลูบหัวไ่ที่อยู่ในมือน
“แ่ารีไ่มันเป็นบาปนะ เ้าว่าพระอาารย์ะ่วยเราหรือ” พระนเรศรัสถาม
“ไม่ลอ็ไม่รู้พระเ้า่ะ”
หลัานั้นปรุับพระนเรศ็เินทาใล้ะถึวัโยเีย ็ไ้ไปเห็นนลุ่มหนึ่ำลัมีเรื่อันอยู่ พระนเรศึรีบเส็ไปู โยมีปรุอยามเส็อยู่ไม่ห่า พอทรเ้าไปใล้็พบาวบ้านำลัรุมีเ็ผู้ายท่าทามอๆ 3 น อยู่
“พอแล้ว พอแล้ว พอแล้ว” พระนเรศทรรัสเสียั เหล่าาวบ้านหันมามอามเสียเมื่อเห็นพระนเรศและเ้าปรุแ่ัว้วยเสื้อผ้าอาภร์ที่ไม่เหมือนนทั่วไป็เ้าใว่าทั้สอนนี้้อมาาในวัแน่นอน ึพาันุเ่า เ้าปรุรีบเ้าไปูนทั้สาม
“มันทำผิอันใหรือ ถึ้อทำันเ่นนี้” พระนเรศทรรัสถาม
“มันโมยนม้มเ้า่ะ” แม่้านหนึ่ทูล
“มันะหิว อแ่นี้ให้ันไม่ไ้หรือ มันเอาไปี่ิ้นฤา” พระนเรศรัสถาม
“3 ิ้นเ้า่ะ” แม่้านนั้นทูล พระนเรศทรหยิบอัออมาาายพแล้วยื่นให้แม่้านนั้นำนวนหนึ่
“เท่านี้พอสำหรับ่านมนะ” พระนเรศรัส หลัานั้นาวบ้าน็พาันออไปพระนเรศึเส็เ้าไปเ็ทั้สามนนั้น
“อบุพี่ายทั้สอมานะ๊ะที่่วยพวันไว้” เ็ายนหนึ่อบ พระนเรศพยัพระพัร์
“พวเ้าเป็นนสยามใ่หรือไม่” พระนเรศทรรัสถาม
“ใ่อรับพว้าทั้สามเป็นนสยาม ้าื่อล ส่วนนั่นื่อเ และนั่นเ้าัย” ลแนะนำเพื่อนๆให้รู้ั
“้าื่อปรุ ส่วนพระอ์นี้ือพระนเรศ เ้าฟ้าเมือสอแว” ปรุเอ่ย เ็ทั้สามนรีบุเ่าลทันที
“อบุ เอ้ย อบพระทัย ที่พระอ์ทร่วยพว้าไว้พระเ้า่ะ” ลทูล
“ไม่เป็นไรเรานสยาม้วยัน มีอะไร็้อ่วยเหลือัน แ่ราวหน้าพวเ้าห้ามไปลัินโมยินเ่นนี้อีนะ พวเ้ายัมีมือ มีีน พวเ้า้อทำานที่สุริเ้าใหรือไม่” พระนเรศรัส
“พระเ้า่ะ แ่เอ่อ อ้าพระอ์ทั้สามเป็นผู้ิามอพระอ์ไ้หรือไม่พระเ้า่ะ พว้าไม่มีบ้าน พ่อแม่็ายหมั้แ่ศึเสียรุราวนั้นพระเ้า่ะ” ลทูล พระนเรศทรมอเ็ทั้สามอย่าสลพระทัย
“ะทรเอาอย่าไรีพระเ้า่ะ’ ปรุทูลระิบ
“ไ้สิ พวเ้ามาิาม้าไ้ ้าอนุาิ” พระนเรศทรรัสยิ้มๆ
“อบพระทัยพระเ้า่ะ” เ็ทั้สามทูลพร้อมัน
“แ่เ้า้อเรีย้าว่า พี่ปรุ เ้าใไหม” ปรุวามา
“ไ้อรับพี่ปรุ” ัยเอ่ย
“้าพี่ปรุ” เเอ่ยบ้า
“อรับ พี่ปรุ” ลเอ่ย
“ีมาน้อๆ อยู่ับพี่แล้วพวเ้าะสบาย” ปรุหัวเราะพลาออเ็ทั้สาม พระนเรศทอเนรเ็ทั้ 4 นแล้ว็ทรพระสลวร ึ่บันี้เหล่าุนพลล้าแห่อโยธยาไ้มารวมัว เพื่อที่ะรอเวลาลับไปู้บ้านู้เมืออพวเาแล้ว
.......................................................................................................................................................
ไม่นานบุรุษทั้ 5 ็เินทามาถึวัโยเีย ปรุไ้เล่าเรื่อทั้หมให้มหาเถรฟั และบอุประส์ที่พวนมาหา
“อะไรนะ มหาบพิร ไอ้ปรุ ะให้อามา่วยให้ไ่อพวเ้านะหรือ” มหาเถรเอ่ยพลาบ้วนน้ำหมาลในโถ
“รู้หรือไม่้าเป็นพระ และารที่พวเ้าะให้อามา่วยนั้น มันเป็นบาป หาใ่ิอส์ไม่” มหาเถรทูล
“พระเ้า 5 พระอ์อ้า ะสามารถเอานะไ่อมัระยอวาไ้หรือไม่อรับ” พระนเรศรัสถาม
“ที่อามาพู มหาบพิรไม่เ้าพระทัยหรือ” มหาเถรทูล
“้าแ่อยารู้ว่า มันะเอานะไ่พม่าอมัระยอวาไ้หรือไม่อรับ” พระนเรศทรทูลถามย้ำ มหาเถรถอนหายใ แล้วมอไ่ที่เินอยู่านวั
“ไ่อมัระยอวานั้น เ้าำราไ่สีโยอหมา ล่อว่าพระเ้า 5 พระอ์อมหาบพิรหนัหนา มันีไ้ 3 หนแ่ไ่อมหาบพิรีไ้หนเียวมิทันัน หาไ่อมหาบพิรแบ่อย ็อาถึแพ้ไ้” มหาเถรหยุทูล พระนเรศทรมีสีหน้าไม่่อยสู้ี พระมหาเถรยิ้ม
“เรอันใ อามา็ใร่เห็นไ่อมัระยอวาแพ้เ่นัน” พูบมหาเถร็ายานหมาออมาแล้วส่ให้พระนเรศ
“เอาานหมานี่ไปให้ไ่อมหาบพิริน หนัมันะเหนียวยิ่ เือยอไ่มัระยอวาที่ว่าม ะไม่อาระายหนัอมันไ้” พระนเรศทรรีบรับานหมาาพระมหาเถรแล้วรีบวิ่เอาไปให้ไ่อพระอ์ แ่มหาเถรรั้ไว้
“้า่อนมหาบพิร”
“อรับ” พระนเรศรัส
“หาไ่อมหาบพิร นะไ่อมัระยอวาแล้วไร้ พระอ์้อให้สัย์ว่าะทรเลิทรมานสัว์เ่นนี้อี” มหาเถรเอ่ยเสียเ้ม
“อรับพระอาารย์ ้าสัา” านั้นพระนเรศ็รีบเอาานหมาไปให้ไ่อพระอ์เสวย หลัานั้นพระนเรศ็ลาพระมหาเถรแล้วึทรลับำหนั ระหว่าเินทาลับำหนันั้น เ็มาระิบถามอะไรบาอย่าับปรุ
“เอ่อพี่ปรุ”
“ว่า”
“ืนนี้พว้าะไ้ไปนอนที่ไหนหรือ”
“วั” ปรุเอ่ยแล้วเินนำไป เไ้แ่ทำหน้าแล้วไประิบับัย
“พี่ัยๆ วันี่มันือหรือ ินไ้หรือไม่”
“ถ้าบีบมะนาว ับเหยาะน้ำปลาหน่อยนะมึเอ้ยย แ่บอย่าบอใร” ัยูนิ้วโป้พลาหัวเราะ เหันไปหาล
“พี่ลเยินหรือไม่’
“ไว้ว่าๆะทำให้ินนะ” พูบล็เินึ้นไป้าปรุ ปรุออลอย่าสนิทสนม
“อย่าลืมทำให้้าิน้วยล่ะพี่ล” เะโนพลาเินามเส็พระนเรศ
.......................................................................................................................................................
หสาวีในายรารี่าเียบสบ มีแสบเพลิน้อยๆาเหล่าทหารยาม บันี้พระสุพรรัลยาทรประทับอยู่ที่อบพระบัร ทรเหม่อมอทอพระเนรวันทร์ลมที่ล่อลอยอยู่บนท้อนภา ทริถึ เ้าพ่อ เ้าแม่ อ์าว และอโยธยามา ู่พระอสุล็ไหลออมา ในระหว่าที่พระนาทริอะไรอยู่นั้น็มีเสียหนึ่มาทำลายวามิอพระนา
“พระนายัไม่ทรบรรทมหรือเพะ” มีันทร์ทูล พระนาทรทรรีบปาน้ำาแล้วทรหันมายิ้มให้มีันทร์
“ยั่ะันนอนไม่หลับ แปลที่ระมั” พระนาทรรัส
“แล้วเ้าล่ะ ยัไม่นอนอีหรือ”
“มีันทร์็นอนไม่หลับเพะ” มีันทร์ทูลยิ้ม านั้น็มีเสียลน่อๆอันและินอัึ้นทำเอาพระสุพรรัลยาและมีันทร์อหัวเราะไม่ไ้
“มีันทร์เ้าเ้ามาใล้ๆ้าสิ” พระสุพรรัลยารัส มีันทร์ลานเ้ามาใล้ๆพระนา พระสุพรรัลยาทรทอเนรพิาราใบหน้าามอมีันทร์อีรั้
“มีันทร์เ้านี่่ามีใบหน้าที่สวยม ไม่เหมือนสาวพม่าที่้าเยเอเลย” พระสุพรรัลยารัสถาม
“แท้ริแล้วหม่อมันหาใ่พม่าไม่เพะ หม่อมันเป็นมอ” มีันทร์ทูล พระสุพรรัลยาทรมีสีหน้าแปลพระทัย มีันทร์ึทูล่อ
“บิามาราอหม่อมันเป็นมอ พ่อและแม่หม่อม ายในศึปราบบเพะ หม่อมันึอาศัยอยู่ับพระมหาเถรัน่อที่วั ่อนที่อาเทียนพาะให้หม่อมันมาเป็นนา้าหลวอพระอ์เพะ” เมื่อทรไ้รับฟัำามีันทร์ พระสุพรรัลยา็ทรมีสีหน้าสลพระทัย มีันทร์ผู้นี้มีะารรมไม่่าาพระอ์
“เ้าับัน เรามีะารรมที่ไม่่าันมีันทร์ ไม่้อห่วนะมีันทร์่อไปนี้เ้ามาอยู่ับัน ันะเป็นพ่อและแม่ให้เ้าเอ” พระสุพรรัลยาทรลูบหัวมหีันทร์ มีันทร์้มลไปหมอบราบพระสุพรรัลยาทั้น้ำา
“อบพระทัยเพะ ่อานี้ไปหม่อมันอรับใ้พระอ์นว่าีวิะหาไม่เพะ”
พระสุพรรัลยาทรึมีันทร์เ้าไปอ ่อมามีันทร์ผู้นี้ ะลายเป็นาสนอพระโอษ์อพระสุพรรัลยา
.......................................................................................................................................................
พระำหนัวัหน้าหสาี บันี้มัเอิไยสิห์ทรเส็ลับมาาารเ้าเฝ้าพระเ้าบุเรนอ ็ทรปรี่เ้าไปหาพระายามินยาบาเทวีึ่ำลันั่เล่นับมัระยอวาอยู่
“มัระยอวา เ้าออไป้านอ่อน พ่อมีเรื่อะุยับแม่เ้า” มัเอิไยสิห์รัส
“เ้าออไปรอแม่้านนอ่อนนะ มัระยอวา เี๋ยวแม่ออไปเล่น้วย” มินยาบาเทวีทรรัสับพระราบุร
“พระเ้า่ะ” มัะยอวารับพระราำรัสอย่าว่า่าย แล้วทรเส็ออไปรอ้านนอ เมื่อราบุรออไปแล้ว มัเอิไยสิห์็ทรรัสอย่าไม่พอพระทัย
“เ้ารู้หรือไม่ ว่าเ้าพ่อเรีย้าไปำหนิ”
“แล้วมันเี่ยวอะไรับหม่อมันเพะ” มินยาบาเทวีทรไม่แยแส
“มันเี่ยวอะไรับเ้าน่ะหรือ มันเี่ยวเลยแหละ” มัเอิไยสิห์รัสบ็เินเ้าไปบีบที่้อพระรอมินยาบาเทวีอย่าแร
“โอ้ยย หม่อมันเ็บนะเพะเ้าพี่” มินยาบาเทวีทรพยายามะสะบั้อมือแ่็ไม่หลุ
“วันนี้เ้าทำบ้าอะไรลไปรู้ัวหรือไม่มินบายาเทวี”
“หม่อมันทำอะไรผิเพะ”
“ยัะมีหน้ามาถามอีรึ ็ที่เ้าไปทำร้ายเ้านาสุพรรัลยาอย่าไร รู้หรือไม่ว่าเ้าพ่อทรไม่พอพระทัยมา” มัเอิไยสิห์ทรวา
“็มันอยาสะเอะมาแย่เ้าพี่าหม่อมันเอนี่เพะ ็สมวรแล้ว”
“นี่เ้า”
“ทำไมล่ะเพะเ้าพี่ ทรอยาไ้มันมาหรือไ มัน็แ่อีเลยเ้าพี่ะทรอะไรับมันหนัหนา หาพระอ์อยาไ้นาเล็ๆ็บอหม่อมัน หม่อมันะหามาถวายให้ แ่้อไม่ใ่มัน อีนาเลย” มินยาบาเทวีทรรัส
“เ้าเลิพูาูถูพระสุพรรัลยาไ้แล้ว” มัเอิไยสิห์รัส
“ทำไมล่ะเพะ ทำไมหม่อมันะว่ามันไม่ไ้ มัน็อีแ่นาเลย” มินยาบาเทวีไม่ทรฟัำอสวามี มัเอิไยสิห์ทรเื้อมือะบพระนา แ่พระอ์ทระัมือไว้ พระอ์ทรบีบพระรอพระายาแน่น
“ฮึ แล้วัวเ้าเอเล่าีว่าสุพรรัลยารไหน พระสุพรรัลยายัเป็นถึพระธิาอษัริย์อโยธยา อีทั้พระนายัเป็นพระรานัาในพระเ้าเ้า้าเผือแลพระสุริโยทัย แล้วเ้าเล่าเป็นแ่เพียบุรีอุนวั มัน่าาไพร่รไหน” มัเอิไยสิห์ทรรัสบ ็ผลัพระายาลไปที่พื้น
“วันรุ่พรุ่นี้ เ้าพ่อทรมีรับสั่ให้เ้าไปอโทษเ้านาสุพรรัลยา”
“ไม่ หม่อมันะไม่ยอมอโทษมัน”
“็เรื่ออเ้า หาเ้าไม่ทำามพระระแสรับสั่ ็เท่าับเ้าประาศัวเป็นศัรูับเ้าพ่อ เมื่อถึอนนั้น้า่วยอะไรเ้ามิไ้มินยาบาเทวี” รัสบพระอ์็ทรเินออไป ทิ้ให้มินยาบาเทวีทรพระันแสอยู่นเียว
“ฮือออ ้าเียเ้า สุพรรัลยา ้าเียเ้า ฮือออ” มินยาบาเทวีทรพระันแสให่ มัระยอวารีบวิ่เ้ามาหาพระมารา
“เ้าแม่ทรเป็นอะไรพระเ้า่ะ” มัระยอวารีบเ้าไปประอพระมารา มินยาบาเทวีึพระราบุรเ้ามาอ
“พ่อเ้าไม่รัแม่แล้วแล้ว ฮือ” ทรัพ้อับพระราบุร แ่สุท้ายพระนา็ำใไปอโทษพระสุพรรัลยาอยู่ี
.......................................................................................................................................................
เ้าวันรุ่ึ้นอาาศแ่มใสพระสุพรรัลยาทรื่นพระบรรทมแ่เ้า วันนี้พระอ์ั้ใอยาะไปทำบุที่วั
“ัน ินอ มีันทร์ ันอยาไปทำบุั” พระสุพรรัลยาทรรัส
“ทรไปทำบุที่วัโยเียสิเพะ ที่นั่น มีพระมหาเถรัน่อผู้เป็นพระอาารย์ออ์ำ ำพรรษาอยู่เพะ” มีันทร์ทูล
“ีเลย ั้นเรารีบไปันเถอะ เออมีันทร์เ้ารู้หรือไม่ว่าอ์ำประทับอยู่ที่ไหน” ท้ายรับสั่ทรถามมีันทร์
“รู้เพะ”
“ั้นเรารีบไปันเถอะ” พระสุพรรัลยารัส
พระสุพรรัลยา ทรพระราำเนินนำเหล่านา้าหลวนสนิทอพระอ์ออมาาำหนั พระอ์็ทรเอพระเ้าบุเรนอทรประทับยืนอยู่หน้าำหนั พร้อม้าวสารอาหารแห้ 9 ุ พระนาพร้อม้วยเหล่านา้าหลว้มลราบพระเ้าบุเรนอ
“้าะมาวนเ้าไปทำบุที่วัโยเีย” บุเรนอทรรัส้วยพระสุรเสียอ่อนโยน
“พระนา็ำลัะเส็ไปวัโยเียพอีเลยเพะ” ินอทูล
“พอีเลย” บุเรนอทรแย้มพระสลวร พระสุพรรัลยาส่ยิ้มให้พระเ้บุเรนอ
“เอ่อ ือหม่อมันะอพาอ์ำไป้วยไ้ไหมเพะ” พระสุพรรัลยาทูล บุเรนอทรยิ้มแห้ๆ
“ไ้สิ ้าะส่นไปามเ้านเรศ ให้ไปเอันที่วัโยเียเลย ะไ้ไม่้อเสียเวลาเินไปเินมา” บุเรนอทรรัส
“เพะ” พระสุพรรัลยาทูล มีันทร์ไ้อาสาไปามพระนเรศให้ ส่วนพระเ้าบุเรนอและพระสุพรรัลยา ันและินอ พร้อม้วยทหาริาม 9 นไ้ามเส็ไปที่วัโยเีย
.......................................................................................................................................................
ทามีันทร์ที่ไ้ไปหาพระนเรศที่ำหนั็้อใเมื่อเห็นเ็ผู้ายที่นาไม่รู้ัำลั่วยันทำวามสะอาำหนั โยมีเ้าปรุยืนุมอยู่
“ันไหว้่ะ มาหาพระนเรศหรอ๊ะ” เเ้ามาทัทายมีันทร์ มีันทร์พยัหน้าให้เ่อนะรับวิ่เ้าไปหาปรุ
“โห มีันทร์เ้าแ่ัวแบบนี้็น่ารัีนะ” ปรุเอ่ยมเพื่อนสาวนสวยอน
“มันเป็นเรื่อปิเพราะ้าามอยู่แล้ว เออว่าแ่เ้าปรุ เ้าสามนนี้เป็นใรัน” มีันทร์เอ่ยถาม
“อ๋อ ล เ ัย มานี่่อน” ปรุเรีย เ็ผู้ายทั้ 3 ึรีบวิ่เ้ามาหาปรุ
“มีอะไรหรือพี่ปรุ” ลถาม
“้ามีนอยาะให้พวเ้ารู้ั นี่มีันทร์” ปรุเอ่ย เ็ายทั้สามยมือไหว้มีันทร์ื่อๆ ึ่มีันทร์รีบยมือรับไหว้
“ไม่้อไหว้้าหรอ ว่าแ่พวเ้าื่ออะไรันหรือ” มีันทร์เอ่ยถาม
“้าื่อล”
“้าื่อัย”
“ส่วนันื่อเ้า”
“พว้าเป็นผู้ิามอพระเรศ” ลเอ่ย มีันทร์มอหน้าปรุๆ
“เรื่อมันยาว ไว้้าะเล่าให้เ้าฟัทีหลันะ” ปรุเอ่ยยิ้มๆ ทันในั้นพระนเรศ็เส็ออมา ทุนึ้มลราบทำวามเารพพระนเรศ
“อ้าว มีันทร์เ้ามาทำอะไรหรือ” พระนเรศรัสถาม
“พระเ้าบุเรนอ และพระสุพรรัลยา ให้้ามาเิอ์ำไปทำบุที่วัโยเีย” มีันทร์ทูล พระนเรศทรพยัพระพัร์ แล้วหันไปสั่ับผู้ิามทั้หม
“เี๋ยวพวเ้าไปวัโยเียับ้า”
ปรุ ล ไย และเเอ่ยพร้อมัน หลัานั้นพระนเรศและเหล่าผู้ิามพร้อมมีันทร์็เส็ไปถึวัโยเียและทำบุ รับศีลรับพรเรียบร้อยแล้ว พระเ้าบุเรนอและพระสุพรรัลยา็ทรเ้ามาหาพระนเรศ
“เพื่อนใหม่เ้าหรืออ์ำ” พระสุพรรัลยาทรรัสถาม
“พระเ้า่ะ นี่เ้าล ัยและเ” พระนเรศทรแนะนำพระสหายใหม่ให้พระพี่นารู้ั พระสหายใหม่อพระนเรศ ้มลราบพระบาทอพระสุพรรัลยา หลัานั้นพระนเรศ็ทรทูลลาลับ ในะที่พระอ์ำลัพระราำเนินมาามท้อถนนนั้น ็พบว่าราบุรมัระยอวาทรเส็โยมีลัไวทำมูเป็นราอรัษ์ พร้อมนายทหารอีประมา 10 น าวบ้าน่าพาันหมอบราบมัระยอวา แ่พระนเรศและผู้ิามไม่ยอมหมอบราบ
“เหุใเ้าฟ้าสอแว พระอ์ถึไม่ยอมหมอบราบพระราบุร ออ์ยุพราหสา” ลัไวทำมูพูวาร้าม พระนเรศทอเนรลัไวทำมูอย่าไม่เรลัว
“พระอ์ ้มลหมอบราบพระราบุรมัระยอวา บัเี๋ยวนี้” ลัไวทำมูย้ำ
“หาพระอ์ไม่ยอมหมอบราบ เห็นที่เหล่าราอรัษ์้ายวา ะระทำารอาหา ับพระอ์หมอบราบให้ไ้”
“ถ้าิว่าเ้าทำไ้ ็ลอูสิ” พระนเรศทรท้าทายอย่าไม่เรลัว ลัไวทำมูพยายามะให้พระนเรศ้มลราบมัระยอวา แ่็ถูเหล่าผู้ิามยึยื้อนพาันล้มลุลุลาน มัระยอวาทรพระสลวรลั่น ทันในั้น็ปราเสียหนึ่ัึ้นมา
“หยุมือเ้าบัเี๋ยวนี้ลัไวทำมู” พระสุรเสียอบุเรนอัึ้น ทุผู้ทุน่า้มลราบพระเ้าบุเรนอ พระสุพรรัลยาทอพระเนรพระนเรศอย่าทรเป็นห่ว
“พระนเรศ ทรเป็นราโอรสอพระเ้าสุธรรมราา ษัริย์แห่อโยธยา หา้อ้มลราบราบุรอเ้าวัหน้าไม่ เราลับเห็นว่าามศัิ์แล้วมัระยอวา่าหา ที่้อราบพระนเรศ มัระยอวาเหุใเ้ายัไม่มาราบพระนเรศอีเล่า” ท้ายรับสั่บุเรนอทรรัสับพระนัา พระนเรศทรลุึ้นมัระยอวาำพระทัย้อ้มลราบพระนเรศ
“ส่วนเ้าลัไวทำมู ราบอมาพระนเรศะ แล้ว่อานี้ห้ามเ้าแะ้อพระวรายอพระอ์แม้ปลายเล็บ หาไม่ฟัะมีโทษประหารีวิ” บุเรนอทรรัส ลัไวทำมูึำใ้ออมาพระนเรศ
“้าพเ้าลัไวทำมูอพระราทานอภัยโทษที่ล่วเินพระอ์ านี้่อไปเบื้อหน้าหา้าพระอ์ล่วเินพระอ์อีแม้เพียปลายเล็บ อให้้าพเ้ามีอันเป็นไป้วยมหอ มาบพระเ้า่ะ” ลัไวทำมูัฟันทูล พระสุพรรัลยาทรลอบยิ้มให้พระนเรศอย่าปลาบปลื้ม ส่วนมีันทร์ไ้แ่แอบหัวเราะเบาๆ
ความคิดเห็น