คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ไก่เชลย
หลัานั้นพระนเรศ็ไ้มาเ้าเฝ้าพระสุพรรัลยาามรับสั่ และทั้สอพระอ์พี่น้อ็พระราำเนินไปเที่ยวเล่นที่ลาโยเียัน โยมีันและินออยามเส็
“นี่น่ะหรืออ์ำ ลาโยเียน่ะ” พระสุพรรัลยาทรรัสถามพระอนุา พลาทอพระเนร้าวอที่เหล่าพ่อ้า-แม่ายนำมาายอย่าื่นาื่นใ
“ใ่พระเ้า่ะพี่หิ ลาโยเียเนี่ย แทบะำลอลาอโยธยามาเลยแหละ เวลาที่้าเหาหรือิถึอโยธยา้า็มัะมาที่นี่” พระนเรศทรอบ พระสุพรรัลยาทรยิ้มให้พระอนุา ระหว่าที่ทั้สอพระอ์พี่น้อำลัทรมลาันอยู่นั้น ็มีเสียเอะอะโวยวายัึ้น
“นั้นเาเอะอะอะไรันน่ะ” พระสุพรรทรรัสถาม
“สสัยพวนัเละมีเรื่อันามเยน่ะเพะ” ินอทูล
“เราไปูันเถอะพี่หิ” พระนเรศทรทูลพลาุ้อพระรอพระภินีให้ทรวิ่ามพระอ์ไป ันและินอริรีบามเส็ไปทันที ที่นั่นทั้สอพระอ์พี่น้อ ็ทรเห็น ผู้ายอายุไม่เิน 15 ปีนหนึ่ำลัถูรายล้อมไป้วยบุรุษร่าำยำ 4 น เมื่อพระนเรศทรเพ่พระเนรมอูเ็ผู้ายนนั้น็้อพระทัย
“ไอ้ปรุ” พระนเรศทรอุทานพร้อมวิ่เ้าไปหาปรุ
“เ้าะไปไหนน่ะอ์ำ” พระสุพรรัลยาทรอุทาน พลาะทรวิ่เ้าไปหาพระอนุาแ่ันและินอ่วยันับพระนาไว้
“อย่าทรเ้าไปเพะ” ันทูล
“แ่น้อันอยู่ในนั้น” พระสุพรรัลยารัสพลาิ้น แ่็ทริ้นไม่หลุ
ทา้านพระนเรศบันี้ทรหันหลันับเ้าปรุเ็หนุ่มเื้อีนึ่ถือไม้นาเหมาะมือ พร้อมับทรถูายรร์ 4 นล้อมไว้
“มันเิอะไรึ้นวะ ไอ้ปรุ” พระนเรศทรรัสถามพระสหายรั
“ไอ้พวนี้มันรัแมีันทร์ และลุสีอ่อพระเ้า่ะ” ปรุทูลพลาี้มือไปให้พระนเรศมอูเ็ผู้หิหน้าาน่ารันหนึ่ ึ่ำลัประอายร่าผอมนหนึ่ึ่ในมือายนนั้นถือไ่นัวหนึ่ไว้
“มีันทร์” พระนเรศทรอุทาน
“เ้ามาอยู่นี่ไ้อย่าไร เ้าถูเรียัวเ้าวัไปแล้วไม่ใ่รึ” พระนเรศทรรัสถาม
“้าแ่ออมาเที่ยว” มีันทร์ทูลเสียอ่อย ่อนะนึอะไรไ้
“้าเห็นไอ้พวนั้นมันรัแลุสีอ่อ ้าับเ้าปรุเลยเ้าไป่วย”
“ไอ้พวนั้นมันะแย่ไ่อ้า” สีอ่อะโนึ้นมา
“แ่ไ่เนี่ยนะ” พระนเรศทรทูล แล้วทรผินพระพัร์ไปทาายรร์ทั้ 4
“อะไรันพี่าย แ่ไ่ัวเียว ใย้อทำรุนแรันถึเพียนี้” พระนเรศทรรัสถาม
“็ไอ้ไ่ัวนี้มันีนะไ่อท่านเมบา ท่านเมบาอยาไ้ไ่ัวนี้ แ่ไอ้สีอ่อมันไม่ยอมาย” ายรร์ที่เป็นหัวหน้าอบ
“เาไม่าย็ือไม่าย ะมาื้อทำะไรวะ” ปรุเอ่ย
“็ท่านเมบา้อาร”
“ถ้าอยาไ้นั ็้อออแรันเสียหน่อยแล้วล่ะพี่าย” พระนเรศทรรัสพลาั้า ไอ้สี่นนั้นวิ่เ้ามาหมายะทำร้ายเ็ายทั้สอ แ่ผลปราว่าไอ้ 4 นนั้นลไปนอนหมอบับพื้น
“เป็นยัไล่ะ บอแล้วว่าอย่ามาแหยมับ ไอ้ปรุ ศิษย์ อ์ำ” ไอ้ปรุหัวเราะลั่น พระนเรศทรหมันไส้ึทรบหัวเ้าปรุ 1 ที
“โอ๊ย! ทรบ้าทำไมพระเ้า่ะ” ปรุร้อลั่น
“อย่าทำเป็นปาีไปเ้าปรุ” พระนเรศรัสบ็ทรพระำเนินเ้าไปหามีันทร์และสีอ่อ
“มีันทร์ับลุสีอ่อไม่เป็นอะไรันนะ” พะนเรศทรรัสถาม้วยพระสุรเสียเป็นห่ว
“้าไม่เป็นอะไร” มีันทร์ทูล
“้า็ไม่เป็นอะไรแล้วพระเ้า่ะ” สีอ่อทูล
“ไหนลุลอเล่ามาสิ ว่ามันเิอะไรึ้นันแน่” พระนเรศทรรัสถาม
“ือ ้าเอาไ่ัวนี้ไปีที่บ่อนไอ้เมบามา แล้วนะไ่อมันถึ 3 ัว มัน็เลยะอื้อไ่่อา้า แ่้ามิยอมมัน็เลยส่นมาทำร้าย้า ีที่ไ้พระอ์ เ้าปรุ และมีันทร์่วยไว้พระเ้า่ะ” สีอ่อทูล พระนเรศทรทอพระเนรไ่นในมือสีอ่ออย่าทรพิารา
“ไ่นี่ือไ่อะไร ทำไมถึามส่านัลุสีอ่อ” พระนเรศทรรัสถาม
“ไ่นี้เรียว่าพันธุ์เหลือหาาว หรือพระเ้า 5 พระอ์พระเ้า่ะ ไ่นี้มีลัษะเป็นสุยออไ่น หาแ่พม่ารามัะเรียว่าไ่เลย” สีอ่อทูล
“ไ่เลยหรือ เหุใึ้อเรียว่าไ่เลย” พระนเรศทรรัสถามอย่านพระทัย พลารับไ่าสีอ่อมาทรทอพระเนรใล้ๆ
“เพราะไ่นี้มาาพวเลยาวพิษุโลพระเ้า่ะ” สีอ่อทูล พระนเรศทรรับฟัอย่าเ็บพระทัย
“มัน็แ่ไ่เลยลอบ่อนแหละวะ” เสียใรนหนึ่ัึ้นมาเมื่อทุนหันไปามเสีย็พบว่ามีผู้ายร่าายำยำนหนึ่นั่อยู่บนหลัม้าท่าทาแ็ัน ้วยลัษะารแ่าย และมีทหารม้าอี 4 นามหลัมา ทุนที่อยู่ รนั้น็รู้ไ้ว่าบุรุษนนี้้อเป็นนายทหารให่แน่นอน
“ลัไวทำมู” สีอ่อราออมา
“ฮึ หาไ่เลยมันเ่ริัำเ้าว่า ็ลอเอาไปนับไ่อราบุรมัระยอวาูสิ ว่ามันะยัมีีวิรออยู่อีหรือไม่” พูบลัไวทำมู็หัวเราะลั่นออมา แล้ว็มอไปที่พระนเรศ
“ที่แท้ไ่เลยัวนี้ ็เป็นอพระอ์นี่เอ อเเ้าฟ้าสอแว” ลัไวทำมูเอ่ย้วยน้ำเสียเหยียๆ พระนเรศทอพระเนรลัไวทำมูอย่าเอาเรื่อ ึ่เ้าปรุและมีันทร์็มอลัไวทำมู้วยสายาที่ไม่่าาพระนเรศ
“ถ้าพระอ์แน่ริ ็เินำไ่เลยอพระอ์ ไปนับไ่อราบุรมัระยอวา ให้เป็นบุาอ้าสัรั้เถิ ้าอยาะรู้นัว่า ไ่เลย ับ ไ่หสา ใรมันะแน่ว่าัน” พอพูบลัไวทำมู็หัวเราะลั่น ่อนะวบม้าออไปพร้อมับนายทหาริามอี 4 น พระนเรศทร้อมอลัไวทำมู้วยวามิั พระสุพรรัลยาเมื่อทรหลุาันและินอไ้แล้วึทรรีบวิ่เ้ามาหาพระนเรศทันที
“อ์ำเ้าไม่เป็นอะไรนะ” พระสุพรรัลยาทรรัสอย่าเป็นห่วพระอนุา สายาอนทุผู้่ามอมาที่พระสุพรรัลยาอย่าทึ่ในวามามอพระนา
“้าไม่เป็นอะไรพี่หิ” ทรทูลอบพระภินี
“เอ่อพระอ์ แม่หินนี้ือใรหรือ นา่าามราวับนาฟ้านาสวรร์ นรัอพระอ์หรือ” สีอ่อทูลถามพระนเรศพลามอพระสุพรรัลยา
“ะบ้าหรือลุสีอ่อ” พระนเรศทรรีบรัส
“อ์ำเ้ามีแม่หินใหม่หรือ” มีันทร์เริ่มโรธ ปรุเอ็ไ้แ่มอแล้วยิ้ม
“ยิ้มอะไรไอ้ปรุ” พระนเรศทรมอ้อนมาที่ปรุ
“ไม่มีอะไรพระเ้า่ะ” ปรุทูล และพยายามะลั้นยิ้ม
“ะบ้าันไปให่แล้วออเ้าทั้หลาย นาหาใ่นรัอ้าไม่ แ่พระนาือพระสุพรรัลยา พี่สาวอ้า” พระนเรศทรอบ ทุนถึับฮือฮา
“พะ พะ พระสุพรรัลยาหรอ” มีันทร์ทูลถามเลิลั
“ใ่่ะ มีอะไรหรือ” พระสุพรรัลยาทรยิ้มให้มีันทร์ มีันทร์รีบุเ่าถวายวามเารพ
“้า เอ้ย หม่อมันื่อมีันทร์เพะ อะเทียนพาให้หม่อมันมาเป็นนาำนัลิามพระอ์เพะ” พระสุพรรัลยาทรลูบหัวมีันทร์อย่าเอ็นูในวามน่ารัอมีันทร์ แ่เมื่อทรมอไปรอบ้า็มีาวบ้านมายืน้อมอเ็มไปหม
“เอ่อ มีันทร์ลุึ้นเถอะ่ะ” พระสุพรรัลยาทรรัส มีันทร์ึรีบลุึ้นามพระบัา หลัานั้นทุน็พาันเินทาลับพระำหนั ระหว่าเินทาลับพระนเรศไ้ทรเ้ามาุยับสีอ่อ
“ลุสีอ่อ” พระนเรศรัส
“พระเ้า่ะ”
“ลุิว่า เ้าพระเ้า 5 พระอ์เนี่ย ะสามารถเอานะไ่อราบุรมัระยอวาไ้หรือไม่”
“้าไม่แน่ในะพระเ้า่ะ พระเ้า 5 พระอ์ีเพีย 1 รั้ แ่ไ่มัระยอวาเป็นไ่เนสนามสามารถีไ้ 3 รั้ ไม่ทันัน ้าึไม่แน่ใพระเ้า่ะ” สีอ่อทู พระนเรศทรทำพระพัร์มุ่ย
“แ่็หาใ่ว่าพระเ้า 5 พระอ์ะสู้ไม่ไ้นะพระเ้า่ะ พระเ้า 5 พระอ์ยัเอานะไ่อเ้าเมบามาแล้วถึ 3 ัว ะอีแ่ไ่อราบุรมัระยอวา ทำไมะเอานะมิไ้” ปรุทูล
“เอ็อย่าูถูไ่อราบุรมัระยอวาไป ้าไ้ยินมาว่ามันสามารถีนะไ่อพระเ้าออู และพระเ้าอัวะมาแล้ว ทั้ๆที่ใรๆ็รู้ว่าไ่อออู และอัวะ อึมาแ่ไหน ยัยอมแพ้ให้ไ่มัระยอวาเลย” สีอ่อเอ่ย
“นานั้นเียวหรือลุสีอ่อ” ปรุทำาโอย่าไม่อยาะเื่อ
“แล้วแบบนี้ถ้าเอาพระเ้า 5 พระอ์ไปีับไ่อราบุรมัระยอวา พระเ้า 5 พระอ์็้อแพ้เป็นแน่” ปรุเอ่ย
“เอ็ะรู้ไ้อย่าไรไอ้ปรุว่าเราะแพ้ เรายัไม่เยเอาพระเ้า 5 พระอ์ไปีับไ่อมัระยอวาเลยสัรั้ มิแน่ว่าพระเ้า 5 พระอ์อามีัยเหนือไ่อหสา็เป็นไ้” พระนเรศทรรัสอย่ามั่นพระทัย
“นี่พวเ้ายัอยาเอาไ่ไปีันอีหรือ เ้ารู้ันหรือไม่ว่าารเอาสัว์ไปทรมานันเยี่ยนี้มันเป็นบาป หยุันเถอะ” พระสุพรรัลยาทรรัสึ้นมา
“เอาเถอะพี่หิ้า็พูไปั้นแหละ’ พระนเรศทรรัสยิ้มๆับพระสุพรรัลยา พระสุพรรัลยาทรยิ้มอบให้พระอนุาอย่าทรรัใร่
“เอ่อลุสีอ่อ ไ่พิษุโลัวนี้ันอเถอะนะ หามันมาอยู่ับัน ไอ้พวนั้นมันไม่ล้ามายุ่วุ่นวายับลุอีแน่” พระนเรศรัส
“ไ้พระเ้า่ะ หาเป็นพระประส์อพระอ์ หม่อมัน็ยินียไ่ัวนี้ให้พระอ์พระเ้า่ะ” สีอ่อทูล พระนเรศพยัพระพัร์ หลัานั้นทุน็เินทาลับเรือนอน โยมีันทร์ไ้อพระอนุาิพระสุพรรัลยาว่าะอไปเที่ยวเล่นับพระนเรศและปรุ่อน พระสุพรรัลยาึทรอนุาิ
.......................................................................................................................................................
พระำหนัมัเอิไยสิห์ ะนี้พระอ์ทรประทับอยู่บนที่ประทับและทรเสวยน้ำันอย่าหนั
“เหวยย อีไพร่มึไปเอาน้ำันมาใหู้อีสิ ไปปป” มัเอิไยสิห์ทรวา เพราะน้ำันหมแล้ว นาำนัลเหล่านั้นรีบไปทำามรับสั่ เป็นัหวะเียวับที่ มินยาบาเทวีเส็เ้ามา นาำนัลรีบหมอบราบ
“พวเ้าไม่้อไปเอามาแล้ว” มินยาบาเทวีทรรัสพลาเส็เ้าไปหาพระสวามี มัเอิไยสิห์ ทรเยพระพัร์ึ้นมามอพระายาทีหนึ่ ็ะทร้มพระพัร์ถอนหายใ
“เ้ามีอะไรอี มินยาบาเทวี”
“เ้าพี่ทรเป็นอะไรเพะ ทรเสวยน้ำันแ่เ้าเลย”
“้าแ่เรียๆเรื่อานราาร เหวยยอีพวนี้ไปเอาน้ำันมาอีสิวะ มัวแ่ั้าเี๋ยวูะโบยให้หลัลายเียว” ท้ายรับสั่มัเอิไยสิห์ทรอวานาำนัล
“พวเ้าหยุอยู่รนั้นแหละ ไม่้อไปเอาน้ำันให้อ์อุปราแล้ว” มินยาบาเทวีรัส เหล่านาำนัลเหล่านั้นไ้แ่หมอบล
“นี่อะไรอเ้าเนี่ยมินยาบาเทวี” มัเอิไยสิห์ทรเริ่มหัวร้อน
“พระอ์ทรเรียเรื่อราารานเมือริหรือเพะ” มินยาบาเทวีทรรัสถาม
“็ใ่น่ะสิ” มัเอิไยสิห์ทรอบอย่าไม่สบพระทัย
“ไม่ใ่เรื่อเ้านาาอโยธยานะเพะ” มินยาบาเทวีทูล มัเอิไยสิห์ถึับทรสะุ้
“เ้าพูอะไรอเ้า”
“อย่าิว่าหม่อมันไม่รู้นะเพะเ้าพี่ ว่าทรอยาไ้เ้านาแห่อโยธยามาเป็นายา” มินยาบาเทวีทรเริ่มเ็บพระอาารไม่ไหว
“ใรมันเสนอหน้ามาบอเ้า มินยาบาเทวี” มัเอิไยสิห์รัส้วยพระสุรเสียเ้ม
“ะใร็่า มันริหรือไม่เพะ” มินยาบาเทวีทรรัสถามย้ำ
“เ้าอย่ามาถามเรื่อปวหัวอนนี้ไ้ไหม ้าอยาื่มน้ำัน” มัเอิไยสิห์ทรรัส
“ไม่เพะ เ้าพี่้อทรอบหม่อมันมา่อนว่ามันริหรือไม่” มินยาบาเทวีทรวาแว๊ มัเอิไยสิห์ทรไม่อบ แ่ทรถอนพระทัย
“ทำไมเ้าพี่ไม่อบหม่อมันล่ะเพะ ทำไมไม่อบๆ” มินยาบาเทวีทรเ้าไปเย่าพระรอสวามี นมัเอิไยสิห์ทรรำา
“โอ้ยยย หยุบ้าไ้แล้วมินยาบาเทวี ใ่ ้า้อารเ้านาสุพรรัลยามาเป็นายา พอใเ้าแล้วหรือยั” รัสบมัเอิไยสิห์็ะทรเินออไปแ่มินยาบาเทวีทรไม่ยอมเ้ามายื้อพระรไว้
“เ้าพี่ะไปไหนไม่ไ้ทั้นั้น ้อทรอยูุ่ยับหม่อมันให้รู้เรื่อ่อน’
“ปล่อย้า” มัเอิไยสิห์ทรผลัมินยาบาเทวีลไปนอนับพื้นเหล่านาำนัลรีบเ้าไปประอพระนา
“เพราะเ้าเป็นอย่าี้ไมินยาบาเทวี ้าถึอยาไ้เ้านาสุพรรัลยา มาเป็นายาอีน” มัเอิไยสิห์ทรวาลั่น่อนะทรพระราำเนินออไป
“รี๊ พวมึปล่อยู พวมึออไปันให้หม ออไปปปป” มินยาบาเทวีทรวาไล่นาำนัลออไป ่อนะทรฟุบร้อไห้ที่อบที่ประทับ
“แล้วเราะไ้เห็นีัน สุพรรัลยา” พระนาทรบรามแน่น อย่าเ็บพระทัย
.......................................................................................................................................................
หลัามัเอิไยสิห์ทรออมาาที่ประทับพระอ์็เส็มาที่สวนหลว แล้วทรรัสับนายทหารยามนหนึ่
“เ้าเห็นลัไวทำมูหรือไม่” ทรรัสถาม
“ไม่เห็นพระเ้า่ะ” นายทหารนนั้นทูลถวาย มัเอิทรพยัพระพัร์่อนะทรพระราำเนินออไป ในระหว่าที่พระอ์ำลัทรส็อยู่นั้น็ทรสวนทาับพระสุพรรัลยา ัน และินอที่ำลัะลับำหนั ันและินอ้มลราบถวายวามเารพมัเอิไยสิห์
“เ้าไปไหนมาหรือสุพรรัลยา” มัเอิไยสิห์ทรรัสยิ้มๆ พระพัร์แร่ำ้วยฤทธิ์สุรา
“หม่อมันไปลาโยเียมาเพะ พระอุปรา” พระสุพรรัลยาทรอบเสียเรียบ
“อ๋อ ไปลาเลยมานี่เอ”
“เพะ” พระสุพรรัลยาทรรัสอย่าไม่พอพระทัย
“หม่อมันอทูลลานะเพะ” รัสบ็ะทรเินออไป แ่็ทรถูมัเอิไยสิห์ุ้อพระรไว้
“เี๋ยวสิสุพรรัลยา”
“ทรปล่อยหม่อมันนะเพะ” พระสุพรรัลยาทรพยายามะสะบัพระร แ่็ไม่หลุ มัเอิไยสิห์ทรับ้อพระรอพระนาแน่นึ้น
“หยุุยับ้าประเี๋ยวนึไม่ไ้หรือ ทำไม ้าเป็นถึอุปราแห่หสาวีเียวนะ เ้าะทำเล่นัวไปใย” มัเอิไยสิห์รัสบ็ะทรึพระสุพรรัลยาเ้ามาอ แ่ทันในั้นมินยะบาเทวี็ทรสเ็ออมา
“นี่ะทรพรอรัันลาสวนหลวเลยหรือเพะ” มินยาบาเทวีทรแว๊ออมาเสียั ทำเอามัเอิไยสิห์ทรสะุ้ พระสุพรรัลยาทรทอพระเนรสรีเบื้อหน้าอย่าทรสสัย
“มินยาบาเทวี” มัเอิไยสิห์ทรอุทานอย่าพระทัย
“พระายามินยาบาเทวี” ินออุทาน
“พระนาเป็นใรันรึแม่ินอ” ันระิบถาม
“พระนามินยาบาเทวี ทรเป็นพระายาอพระอุปรา ไยะบาเย” ินอเอ่ย ันถึับใ
“นี่สินะ เ้านาสุพรรัลยา าอโยธยา” มินยาบาเทวีรัสเหยียๆ พลาทอเนรพระสุพรรัลยาั้แ่พระพัร์รพระบาท พระสุพรรัลบาทรทอพระเนรมินยาบาเทวีเ่นัน
“พระนาือ” พระสุพรรัลยาทูลถาม
“้าือ มินยาบาเทวี พระายาอเ้าพี่มัเอิไยสิห์” มินยาบาเทวีรัส
“อ๋อ” พระสุพรรัลยาทรราสั้นๆ ่อนะหันไปทาันและินอ
“ลับำหนัันเถอะ ัน ินอ” พอทรรัสบ็ะพระราำเนินลับพระำหนั แ่็ถูมินยาบาเทวีุพระร
“หยุ่อน อีนาเลย” มินยาบาเทวีรัส พระสุพรรัลยาทรหันมามอหน้ามินยาบาอย่าเอาเรื่อ
“ปล่อยหม่อมันเพะ”
“ฮึ เป็นแ่นาเลยอย่ามาสะเอะหวัสู เ้าอยาะเป็นายาอเ้าพี่มัเอิไยสิห์มาสินะ อ๋อ หรือเ้าอยาไ้ำแหน่พระเทวีเมือหสาล่ะ อีนาเลย” มินยาบาเทวีรัสเสียั
“มินยาบาเทวี ปล่อยพระสุพรรัลยาเี๋ยวนี้นะ” มัเอิไยสิห์ทรรัสพลาพยามะทรแะมืออพระายาอพระอ์ออาพระสุพรรัลยา แ่็แะไม่หลุ
“พระายาทรเ้าพระทัยผิระมั หม่อมันหาไ้หวัสูถึเพียนั้นไม่” พอรัสมาถึรนี้พระสุพรรัลยา็ทอพระเนรไปที่มัเอิไยสิห์แล้วยิ้ม มัเอิไยสิห์ถึับะัในรอยยิ้มที่แสนน่ารันั้น านั้นพระสุพรรัลยา็ทรหันมาทามินยาบาเทวี
“มีแ่เ้าพี่มัเอิไยสิห์เอ่าหา ที่ทรเ้ามาหาหม่อมันเอ” พระสุพรรัลยาทรอลับมินยาบาเทวี นมิยาบาเทวีมิอาอลั้นไฟพิโรธ ทรใ้พระหัถ์บไปที่พระพัร์อพระสุพรรัลยาสุแรนพระอ์เไป
“เ้าทำอะไรน่ะ มินยาบาเทวี” มัเอิไยสิห์ทรรัสอย่าพระทัยแล้วึทรึมินยาบาเทวีออมา
“พระนาทรไม่เป็นอะไรนะเพะ” ันทูล่อนะรีบเ้าไปประอพระอ์หิอน ินอไ้วิ่เ้ามา่วยันประอพระสุพรรัลยา
“ทรไม่เป็นอะไรนะเพะ” ินอทูล
“ันไม่เป็นอะไร” พระสุพรรัลยาทรรัส แล้วพระอ์็ทรั้ัวไ้็ะเ้ามาหามินยาบาเทวี
“ปล่อยหม่อมันนะเ้าพี่” มินยาบาเทวีรัสพลาผลัสวามีมัเอิไยสิห์นระเ็น านั้นมินยาบาเทวี็ทรพุ่เ้ามาหาพระสุพรรัลยา มินยาบาเทวีทรเื้อพระหัถ์วาะบพระพัร์อพระสุพรรัลยา แ่พระสุพรรัลยาทรใ้พระหัถ์วาอพระอ์รับไว้่อนะทรผลัมินยาบาเทวีนพระนาล้มลไปับพื้น มัเอิไยสิห์ทรรีบเ้าไปประอพระายา
“อย่าิว่าัวเป็นนหสา แล้วะมาทำอะไรเลยอย่าันไ้ามใ เลย็สู้เป็นนะ” พระสุพรรัลยาทรรัสเสียแ็ ทำเอามัเอิไยสิห์ มินยาบาเทวี ัน และินออใในน้ำเสียที่แ็ร้าวนั้นอพระสุพรรัลยามิไ้
“หน็อยย อีเลย แายแน่” มินยาบาเทวีทรอุทาน ่อนะทรลุึ้นมาทรเื้อมือะบพระสุพรรัลยา แ่พระสุพรรัลยาเอ็ทรเรียมพร้อมอยู่แล้ว แ่่อนที่พระหัถ์อมินยาบาเทวีะไปประทับอยู่บนพระพัร์ามอพระสุพรรัลยา็มีมือหนึ่มารับไว้ พร้อมับพระสุรเสียทรอำนา
“นั่นเ้าะทำอะไรมินยาบาเทวี” บุเรนอทรรัสึ้นมา ทุนรีบหมอบราบ
“ไยะบาเย มันเิอะไรึ้น” บุเรนอทรรัสถามพระราโอรส
“เอ่อ เอ่อ ือ” มัเอิไยสิห์ทรรัสะุะั
“ไม่มีอะไรหรอเพะ พระายามินยาบาเทวีับหม่อมันเราแ่ทัทายันเยๆเพะ” พระสุพรรัลยาทรเอ่ยเสียหวานให้พระเ้าบุเรนอ บุเรนอทรพยัพระพัร์ แ่็ทรสะุ้เมื่อทรเห็นพระโลหิไหลึมออมาาพระโอษ์อพระสุพรรัลยา
“ปาเ้าเลือไหลนี่สุพรรัลยา” บุเรนอรัสพลาใ้นิ้วโป้ปาพระโลหิที่มุมพระโอษ์อพระสุพรรัลยาเบาๆ หลัานั้นบุเรนอ็ทรหันมาที่มัเอิไยสิห์ และมินยาบาเทวี
“ไยะบาเย เ้าพาเมียอเ้าลับไปำหนั่อน ไว้้าะเรียัวมาไ่สวนทวนวามทีหลัว่ามันเิอะไรึ้น” บุเรนอทรรัสเสียเ้ม
“พระเ้า่ะ เ้าพ่อ” มัเอิไยสิห์ทรรับำแล้วรีบพาพระายาลับำหนัไป บุเรนอทรถอนพระทัย แล้วึ่อยๆประอพระสุพรรัลยาลับไปที่พระำหนั โยมีันและินอามเส็ไป้วย
.......................................................................................................................................................
พระำหนัอพระนเรศะนี้ทรประทับยืนอยู่ที่พระบัรแล้วทอพระเนรไ่เหลือหาาวที่สีอ่อำลัอาบน้ำให้อยู่
“อ์ำิอะไรอยู่หรือ” มีันทร์ทูลถาม
“้าแ่ิถึเรื่อวันนี้เยๆ” พระนเรศทรรัส มีันทร์ับปรุหันมามอหน้าันอย่าๆ
“ทริเรื่อใหรือพระเ้า่ะ” ปรุทูลถาม
“เรื่อไ่” พระนเรศรัส ทีนี้มีันทร์และปรุหนัว่าเิม
“ไ่” มีันพึมพำ
“อ์ำหิวหรือ” นาทูลถามโยื่อ ทำเอาปรุำร๊า
‘นี่ เ้าิแล้วหรือไม่ ึไ้พูออมาเ่นนั้น” ปรุเอ่ยับเพื่อนรั่าเพศ
“อะไร ไอ้ปรุ” มีันทร์หยิปรุทีนึ
“โอ๊ยย ้าเ็บนะเ้าลิทะโมน” ปรุอุทานออมา
“นี่ไอ้เ๊ปรุ เ้าเรีย้าว่าอะไรนะ” มีันทร์มอปรุอย่าเอาเรื่อ
“้า็เรียเ้าว่า เ้า ลิ ทะ โมนไ” ปรุอบวนๆ
“าย ไอ้ปรุ” มีันทร์เอ่ยพลาล็ออปรุ
“โอ้ยย ปล่อย้านะเ้าลิทะโมน โอ้ยๆๆ ่วยหม่อมัน้วยพระเ้า่ะ เ้าลิทะโมนะ่าหม่อมันแล้ว” ปรุร้อลั่น พระนเรศทรส่ายพระพัร์ยิ้มๆ
“เลิเล่นันไ้แล้วพวเ้า” พระนเรศทรรัส พลามาประทับที่พระที่ ปรุรีบเ้าไปนั่ที่พื้น้าๆพระนเรศ มีันทร์ทำหน้ายัษ์ใส่ปรุ ่อนะเยหน้าึ้นมามอพระนเรศ
“อ์ำเป็นอะไร บอมีันทร์ไ้นะ” มีันทร์ทูล้วยน้ำเสียเป็นห่ว
“ไม่มีอะไรหรอมีันทร์ เออนี่ เ้าวระลับเ้าวัไ้แล้วนะ เี๋ยวอาเทียนพาะุเอาไ้” พระนเรศทรรัสอย่าเป็นห่วมีันทร์
“็มีันทร์อยาอยู่ับอ์ำและปรุ่อนนี่น่า เี๋ยวพอเ้าวัไปแล้วมีันทร์็ะไม่ไ้เออ์ำ ับไอ้ปรุอีนานเลย” มีันทร์ทูลเสียเศร้า
“นับเป็นบุอ้านั ที่เ้าเ้าวั เ้าลิทะโมน” ปรุพึมพำับัวเอ
“เ้าว่าอะไรนะไอ้เ๊ปรุ” มีันทร์แว๊ึ้นมา
“ปะ ปะ ปะเปล่า ้าบอว่าถ้าเ้าเ้าวัไปแล้ว ้าะิถึเ้ามาแน่ๆเลยมีันทร์” ปรุยิ้มแห้ๆ มีันทร์ทำหน้ายัษ์ใส่ปรุ่อนะหันมายิ้มให้พระนเรศ
“มีันทร์ เ้าเป็นนา้าหลวอพี่สาว้า ยัไเรา็้อไ้เอันในำหนัอยู่ี เ้าไม่้อัวลไป ไว้้าับเ้าปรุะไปเยี่ยมเ้าบ่อยๆนะ” พระนเรศทรรัสปลอบใมีันทร์
“อ์ำพูรินะ” มีันทร์ทูลถามอย่าลิโล
“อื้อ ้าสัา” พระนเรศทรอบ
“้า้อไป้วยหรือ” ปรุถามๆ
“ไอ้ปรุ” พระนเรศและมีันทร์เอ่ยพร้อมัน และมอ้อนมาที่ปรุ
“ไปพระเ้า่ะ ปรุ้อไปแน่นอน มีัทนทร์ไม่้อห่วนะ” ปรุยิ้มแหยๆ
ทันในั้น็มีนาำนัลนหนึ่เ้ามาเ้าเฝ้าพระนเรศ
“พระศรีสุนทรสรามมาอเ้าเฝ้าเพะ”
“รีบไปเิุพระเ้ามา” พระนเรศรัสสั่
ไม่นาน็มีบุรุษร่าำยำในเรื่อแบบทหารอโยธยายศุพระนหนึ่เินเ้ามา นายทหารนนั้นือพระศรีสุนทรสรามนั่นเอ พระศรีสุนทรสรามถวายวามเารพพระนเรศ
“ลับมาแล้วหรือุพระ” พระนเรศทรรัสถาม
“พระเ้า่ะ หม่อมันเพิ่มาถึสัรู่นี้ นี่็รีบมาเ้าเฝ้าพระอ์เลยพระเ้า่ะ” พระศรีสุนทรสรามทูล พลามอไปที่เ้าปรุับมีันทร์
“เ้าปรุ” พระศรีสุนทรสรามอุทาน
“ันไหว้่ะพ่อ” ปรุยมือไหว้ผู้เป็นบิา
“ันไหว้่ะลุปาน” มีันทร์ยมือึ้นไหวุ้พระ พระศรีสุนทรสรามยมือึ้นรับไหว้เ็ทั้สอ
“เ้าปรุมันทำอะไรให้ทรุ่นเือพระราหฤทัยหรือไม่พระเ้า่ะ’ พระศรีสุนทรสรามทูลถาม
“ไม่เลยุพระ เออนีุ่พระรู้แล้วหรือยัว่าพี่หิสุพรรัลยามาถึหสาแล้วนะ” พระนเรศรัสถาม
“ทราบแล้วพระเ้า่ะ นี่็ว่ามาเ้าเฝ้าพระอ์เสร็แล้ว หม่อมัน็ะแวะเ้าไปราบพระสุพรรพระเ้า่ะ” พระศรีสุนทรสรมทูลถวาย
“อืม ีเลยถ้าุพระะไปหาพี่หิ ันอฝามีันทร์ไป้วยน เพราะมีันทร์เป็นนา้าหลวในำหนัอพี่หิ”
“รับ้วยเล้าพระเ้า่ะ” พระศรีสุนทรสรามรับสนอพระราบัา หลัานั้นพระศรีสุนทรสรามับมีันทร์ทูลลาเพื่อะเ้าไปเ้าเฝ้าพระสุพรรัลยาแล้ว พระนเรศ็ทรลุึ้นไปทอพระเนรไ่นัวนั้นอีรั้บันี้มันำลัเินุ่มๆอยู่ในุ้ม
“พระอ์ใร่อยาะนำพระเ้า 5 พระอ์ไปีับไ่อราบุรมัระยอวาใ่หรือไม่พระเ้า่ะ” ปรุทูลถาม
“เ้านี่รู้ใ้าริๆ ไอ้ปรุ” พระนเรศทรอบยิ้มๆ
“แ่้ามิรู้ว่าเ้าพระเ้า 5 พระอ์เนี่ย ะสู้ไ่พม่าไหวหรือไม่” พระเนรศรัสอย่าทรเป็นัวล
“มีผู้หนึ่ ที่อาะให้ำอบแ่เราไ้พระเ้า่ะ” ปรุทูลยิ้มๆ
“ใรรึ” พระนเรศทรหันมาถามปรุ ปรุไม่อบแ่ยิ้มอย่าเ้าเล่ห์
ความคิดเห็น