คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อะเมียวโยว่
ไม่นานอทัพไยอพระเ้าบุเรนอ ็เส็มาถึนรหสาวี พระมเหสี พระสนม แลเหล่าเสนาบี แลประาน่ามารอรับเส็ันเ็มท้อถนน ันรอบมออาาัรหสาวีผ่านหน้า่ารถม้าอย่าื่นาื่นใ
“อาาัรหสาวี่ายิ่ให่และามมาเลยเพะ พระอ์หิ” ันทูล
“่ะัน” พระสุพรรทรรัสสั้นๆ
“พระราวัยัทำาทอ หม่อมันิว่าารที่เรามาอยู่ที่นี่ ไม่ลำบาอย่าที่ิแล้วล่ะเพะ”
“เรามาอยู่ในานะัวประัน เ้าิว่า เาะให้พวเราอยู่อย่าสบายหรือ” ทรรัสเือนสิัน
“นั่นสิเพะพระอ์หิ”
“ไม่มีที่ไหนะอยู่สบายเท่าบ้านเราหรอ ัน” พระสุพรรทรถอนพระทัยเบาๆ ไม่นานบวนพระนา็มาหยุรบริเวพระมหาเย์ีทออ์หนึ่
“ลมาเถิสุพรรัลยา” พระสุรเสียทุ้มอพระเ้าบุเรนอัึ้น พระสุพรรึเส็ลมาพร้อมับัน
“นี่พระมหาเย์ีอะไรหรือเพะ” พระสุพรรทรรัสถาม
“นี่อย่าไร พระมหาเย์ีเวาอ ที่้าบอเ้า” บุเรนอทรรัสอบ้วยพระสุรเสียอ่อนโยน พระสุพรรัลยาทรพยัพระพัร์
“เราเ้าไปสัาระพระมหาเย์ีันเถิ เ้า้วยนะเ้าัน” ท้ายรับสั่บุเรนอทรผินพระพัร์ไปทาัน ่อนะเส็พระำเนินนำสรีแห่อโยธยาทั้สอเ้าไปสัาระพระมหาเย์ีเวาอ
“เพะ” ันรับพระราบัาแล้วรีบามเส็เ้าไป หลัาที่ทรสัาระพระมหาเีย์เรียบร้อยแล้ว็ทรพระราำเนินมายัรถม้าที่ประทับ
“เี๋ยวเ้าทั้สอนาม้ามา ้ามีนอยาให้พวเ้ารู้ัไว้” บุเรนอทรรัส
“เพะ” พระสุพรรทรรับพระบัาามเส็พระเ้าบุเรนอไปยัำหนัแห่หนึ่
.......................................................................................................................................................
พระำหนัวัหน้าหสาวี ะนี้มัเอิไยสิห์ำลัพระราำเนินเ้ามายัพระำหนัพลัน็มีเสียเ็ผู้ายนหนึ่ัึ้นมา
“เ้าพ่อเส็ลับมาแล้ว อีมะิ่นรีบไปทูลเิเส็เ้าแม่มาเร็ว” มัะยอวารับสั่บ็รีบพระราำเนินไปหาพระบิาทันที มัเอิไยสิห์ ย่อพระวรายลเพื่อะึพระโอรสเ้ามาอ
“ว่าอย่าไรนเ่อพ่อ”
“้าิถึเ้าพ่อมาเลยพระเ้า่ะ” มัระยอวาทูลเสียใส
“พ่อ็ิถึเ้า พ่อไม่อยู่เสียนาน มิรู้ว่าเ้าฝึปรืออาวุธไปถึั้นไหนแล้ว” มัเอิไยสิห์ทรถามเย้าพระโอรส
“้าสามารถเอานะ ท่านรูมะวาเไ้แล้วพระเ้า่ะ” ท้ายรับสั่มัระยอวาทรหันพระพัร์ไปยับุรุษร่าสูนหนึ่ที่นัุ่เ่าแล้วยิ้มอยู่
“ริรึมะวาเ ไม่ใ่ว่าเ้าออมมือให้มัระยอวาหรอนะ” มัเอิไยสิห์ทรถามยิ้มๆ
“หาไ้ไม่พระเ้า่ะพระอุปรา พระราบุรมัระยอวา ทรพระปรีายิ่พระเ้า่ะ หาทรฝึอี 1 ถึ 2 ปี ้าพระอ์ิว่าพระราบุร ะสามารถถวายานศึสรามให้พระอ์ไ้แล้ว พระเ้า่ะ” มะวาเทูลถวาย มัเอิไยสิห์ทรพระสลวร
“เ่มาลูพ่อ ่อไป ถ้าพ่อไ้ึ้นรอราย์เมือหสาวี เ้า็ะไ้เป็นพระมหาอุปราา และ่อไปเมื่อสิ้นพ่อ เ้า็ะไ้รอเมือหสาวี่อ เ้าำ้อมีฝีมือที่เ่ว่าผู้ใในแผ่นิน เ้าใหรือไม่” ท้ายประโยมัเอิไยสิห์ทรถามพระโอรส
“้าเ้าใพระเ้า่ะเ้าพ่อ เ้าพ่อไม่้อห่ว ้าะ้อเ่ว่านทุผู้ในแผ่นิน
โยเพราะอย่ายิ่ เ้าอเ” มัระยอวาทรรัสเสียเ้ม
“นั่นแหละสิ่ที่เ้าวระทำ เ้า้อนะเ้าอเทุเรื่อ เ้าใหรือไม่”
“พระเ้า่ะลูะ้อนะเ้าอเ” มัะยอวาทรรับำพระราบิา
“ีมานเ่อพ่อ” มัเอิไยสิห์ทรึพระโอรสเ้ามาอ
“ทรลับมาแล้วหรือเพะ เ้าพี่” เสียสรีนาหนึ่ัึ้นมา เมื่อมัเอิไยสิห์ทรเยพระพัร์ึ้นมามอ ็พบสรีหน้าาามนหนึ่ นาอยู่ในเรื่อทรพระายาเ็มยศ พระนาือ พระนามินยาบาเทวี พระายาอพระอ์นั้นเอ
“มินยาบาเทวี” ทรรัสและลุึ้นไปึพระายาเ้ามาอ
“หม่อมันิถึเ้าพี่เหลือเินเพะ”
“พี่็ิถึเ้าเหลือเินมินยาบาเทวี” มัเอิไยสิห์ทรรัสพลาูบหน้าผาอพระายา
“เิเส็เ้าพี่เ้าไปในำหนัเถอะเพะ” พระนามินยาบาเทวีทรทูลเิเส็ มัเอิทรพยัพระพัร์แล้วึูพระหัถ์อมัระยอวา และพระายาเ้าไปในพระำหนั
.......................................................................................................................................................
“อะไรนะเพะ เ้าพ่อทรนำเ้านาาโยเีย ลับมา้วยหรือเพะ” มินยาบาเทวีทรถามเมื่อไ้ทรรับฟัเรื่อราว่าๆาสวามี มัเอิไยสิห์ทรพยัพระพัร์
“แล้วนาเป็นใรันหรือเพะ”
“นาื่อ พระสุพรรัลยา เป็นพระราธิาอพระมหาธรรมราา และนายัเป็นพระพี่นาอเ้านเรศ” มัเอิไยสิห์ทรอบพลาเสวยน้ำัน
“็ไม่มีอะไรระมัเพะเ้าพี่ เพราะเ้าพ่อเวลาทรนะเมือไหน ็ะทรนำธิาอเมือๆนั้น ลับมาเป็นบาทบริาริาอยู่เสมอ” พระนาทรทูล
“มันไม่เหมือนันอมินยาบาเทวี เพราะสุพรรัลยานาามมา ามที่สุเท่าที่้าเยเห็นมา” ท้ายรับสั่มัเอิไยสิห์ทรพึมพำับพระอ์เอ ทรำพระโมอพระสุพรรัลยาไ้ ถึแม้ว่าะทรไ้พบพระนาเพียไม่ี่รั้ ใ่เพราะมัเอิไยสิห์ พระอ์หลรัพระสุพรรัลยาเ้าแล้ว
“พระอ์ทรว่าอะไรนะเพะ” พระายาทรถามอย่าไม่เ้าพระทัย
“เอ่อ เปล่าๆ” เมื่อมัเอิไยสิห์ทรไ้พระสิ็ทรรีบปิเสธ
“พวเ้ามา่วย้าถอุเราะหน่อยเถิ ้าะไ้เปลี่ยนุไปเ้าเฝ้าเ้าพ่อเ้าแม่” มัเอิไยสิห์ทรรับสั่
“เพะ อ่าวเร็วนาพวนี้ มา่วย้าถอุทรให้เ้าพี่หน่อย” ท้ายรับสั่มินยาบาเทวีทรหันไปรับสั่ับนาำนัลในำหนั
“เพะ” นาทั้สอรับพระระแสรับสั่ แล้วรีบไป่วยพระนาถอุเราะให้มัเอิไยสิห์
.......................................................................................................................................................
ท้อพระโรหสาวีะนี้พระเ้าหสาวีบุเรนอไ้พาพระสุพรรัลยามาพบับสรีผู้สูศัิ์ามส่าพระอ์หนึ่ พระนาือ พระนาสิริเทวีพระอัรมเหสีอพระเ้าบุเรนอ พระสุพรรัลยาทร้มลไปหมอบราบพระนาสิริมหาเทวี
“นี่หรือเพะ เ้านาสุพรรัลยาแห่อโยธยา” สิริมหาเทวีทรถามพระสวามี
“ใ่ นี่แหละเ้านาสุพรรัลยา” พระเ้าบุเรนอทรแย้มพระสลวร สิริมหาเทวีทรพยัพระพัร์แล้วยิ้ม
“ไหนเ้าลอเยหน้าึ้นมาหน่อยสิ” สิริมหาเทวีทรรัส้วยพระสุรเสียอ่อนโยน พระสุพรรัลยาึทรเยพระพัร์ึ้นมา
“ามสมับเป็นัิยะนารีเสียริ”
“อบพระทัยเพะ พระเทวี” พระสุพรรัลยาทรอบพระทัย
“ว่าแ่เ้าพี่ทรพาเ้านาสุพรรัลยามาหาหม่อมัน ทรมีพระประส์ใหรือเพะ” สิริเทวีทรหันมาถามพระสวามีอย่าทรรู้ทัน
“ฮ่า” บุเรนอทรพระสลวร่อนะส่รัส
“เ้านี่่ารู้ใ้าเสียริสิริเทวี พี่อยาะอให้เ้า่วยูแล ี้แนะ สั่สอนสุพรรัลยาเสียหน่อย นาเพิ่มาอยู่หสา มิุ้นินนบธรรมเนียมอหสา วานเ้า่วยูแลนา้วยเถิสิริเทวี ”
“ไ้สิเพะ” พระนาสิริเทวีทรรับพระราบัาาพระสวามีแล้วหันมาทาพระสุพรรัลยา
“แล้วพระนาทรอยู่ำหนัไหนหรือ”
พระสุพรรัลยาทรมีท่าทีอึอัเพราะยัทรไม่มีพระำหนัเป็นอพระอ์เอ
“พี่ว่าพี่ะสร้าเรือนไทยให้เ้านา แ่อนนี้อให้พระนาพัับเ้าในพระราานั้นใน่อนเถะนะสิริเทวี” บุเรนอทรรัส
“ไ้สิเพะ” สิริเทวีทรแย้มพระสลวร
“ั้นทูลเิเ้านาเส็ามันมาเถิ ันะพาไปูำหนัที่ประทับ”
“เพะ” พระสุพรรัลยาทรลุึ้นะพระราำเนินามพระนาสิริมหาเทวีไป แ่บุเรนอ็ทรุ้อมืออพระนาเบาๆ
“ไว้เสร็ราิแล้ว ้าะไปหาเ้านะพระสุพรร” ทรรัส้วยพระสุรเสียอ่อนโยน
“เพะ” พระสุพรรทรแย้มพระสลวรให้พระเ้าบุเรนอ ทั้สอพระอ์่ายิ้มให้ัน โยที่ทั้สอพระอ์อาะยัไม่รู้ว่า สิ่เล็ๆที่เรียว่ารั ำลั่อัวึ้นทีละน้อยแล้ว
“พระสุพรรเิเส็เพะ” พระสุรเสียอพระนาสิริเทวีัึ้นมา ทำเอาทั้สอพระอ์หลุออาภวั์
“เพะ” พระสุพรรทรรัสเ้อเิน แล้วรีบเส็ามสิริเทวีไป บุเรนอทรทอพระเนรเ้านาน้อยแห่อโยธยาแล้ว็ทรอยิ้มไม่ไ้ ่อนะทรพระราำเนินออไปหลัาที่พระเ้าบุเรนอทรเส็ออไปแล้ว มัเอิไยสิห์็เส็มาถึพระำหนัอพระนาสิริมหาเทวีผู้พระรามารา แ่ไม่เอึทรรัสถามนา้าหลวที่อยู่ในำหนั
“เ้าแม่ไม่อยู่หรือ”
“พระนา ทรพาเ้านาสุพรรัลยาไปที่ประทับ้านใน เพะ” นาำนัลทูลถวาย
“เ้าบอว่าสุพรรัลยาอยู่ที่นี้หรือ” มัเอิไยสิห์ทรรัสถามอย่าีพระทัย
“เพะ พระนาทรอยู่้านในับพระอัรมเหสีเพะ” นาำนัลทูล มัเอิไยสิห์ึรีบเส็เ้าไป้านใน
.......................................................................................................................................................
พระำหนั้านใน บันี้พระนาสิริเทวีทรพาพระสุพรรัลยาและันเ้ามายัที่ประทับ
“เป็นอย่าไรพออยู่ไ้หรือไม่” สิริเทวีทรถาม
“ไ้เพะ อบพระทัยพระอ์มา” พระสุพรรัลยาทรราบอบพระทัย
“ถ้าเ้านาทราเหลืออะไร็บอันนะ” พระนาสิริเทวีทรรัส้วยพระสุรเสียเป็นมิร
“เป็นพระมหารุาธิุเพะ ที่พระอัรมเหสีทรเมาหม่อมัน” พระสุพรรทูล พระนาสิริเทวีทรแย้มพระสลวรให้พระสุพรรัลยา
“ั้นั้นอออไปทำธุระ้านนอ่อน ถ้าเ้านามีอะไร็เรียใ้ นาินอไ้นะ” ท้ายรับสั่ทรผินพระพัร์ไปทานาินอนาำนัลนสนิท แล้วึทรเส็ออไป นาินอยิ้มแป้นให้พระสุพรรัลยา พลามอพระสุพรรัลยาอย่าื่นม
“มีอะไรหรือเปล่า๊ะ ินอ หน้าันมีอะไริอยู่หรือเปล่า” พระนาทรถามยิ้มๆ
“ปะเปล่าๆเพะ ือหม่อมันไม่เยเห็นสรีใ ามเท่าพระนามา่อนเลยเพะ” นาินอทูลอบโยื่อ พระนาสุพรรัลยาทรยิ้มให้ินอ อย่าน้อยที่หสาวีนี้็ไม่ไ้เลวร้ายอย่าที่พระนาทริไว้
.......................................................................................................................................................
หลัาที่พระนาสิริมหาเทวีทรพระราำเนินออมา็ทรสวนทาับพระมหาอุปรามัเอิไยสิห์ผู้ราโอรส
“อ้าว มัเอิลูแม่”
“เ้าแม่” มัเอิไยสิห์ทร้มลราบพระบาท พระเ้าแม่อพระอ์
“เป็นอย่าไรบ้าลู” พระนาทรึพระโอรสึ้นมา
“ไม่ไ้เอเ้าเสียหลายเือน เ้าูล้ำไปหรือเปล่าลู” พระนาทรรัสับพระราโอรสอย่าทริถึ
“ลูสบายีพระเ้า่ะ เ้าแม่ล่ะพระเ้า่ะ อยู่ทานี้เป็นอย่าไรบ้า”
“แม่สบายีลู” พระมหาเทวีทรรัส
“ว่าแ่เ้ามาหาแม่ที่นี่ มีอะไรหรือเปล่าลู” พระนาทรรัสพลาพาพระโอรสไปประทับที่ประที่นั่
“ที่้ามาหาเ้าแม่ เป็นเพราะ้าิถึเ้าแม่พระเ้า่ะ” มัเอิไยสิห์ทรรัสพลาเ้าไปอพระมารา
“ไม่้อปาหวาน เ้า็เหมือนพ่ออเ้า เ้ามีสิ่ใให้แม่่วย็บอมาเถอะ ไยะบาเย” พระนาทรรัสยิ้มๆ
“แหม่ ะหาผู้ใ รู้ใ้าเ่นเ้าแม่ไม่มีแล้ว” มัเอิไยสิห์ทรรัสยิ้มๆ
“ไม่้อมาพิธี ้อารให้แม่่วยอะไรไหนลอบอแม่มาสิ”
“เอ่อือ วันนี้เ้าพ่อพาเ้านาสุพรรัลยามาหาเ้าแม่ใ่หรือไม่พระเ้า่ะ” มัเอิไยสิห์ทรทูลถาม
“ใ่ พ่อเ้าให้แม่่วยูแลนา และให้นาพัในำหนัแม่นี่แหละ”
“เ้านาสุพรรัลยาทรพำนัในำหนัเ้าแม่หรือ” มัเอิไยสิห์ทรรัสถามอย่าสนพระทัย
“ใ่ มีอะไรหรือเปล่าลู”
“เอ่อ ือ เ้าแม่ิว่านาเป็นอย่าไรหรือ”
“แม่ว่านา็ูเรียบร้อย ส่าาม สมับเป็นัิยะนารีนะ” พระนาทรอบ มัเอิไยสิห์ทรยิ้มน้อยยิ้มให่ นเ้านาทรผิสัเุ
“อย่าบอนะว่าเ้า” พระนาทรรัสอย่ารู้ทันวามิอพระโอรส
“พระเ้า่ะ รู้อยาไ้เ้านาสุพรรัลยามาเป็นายาอีอ์ เ้าแม่่วยลูไ้หรือไม่พระเ้า่ะ” มัเอิไยสิห์ทรอ้อนพระมารา
“เห็นทีะยานะลู ูเหมือนพระบิาอเ้า ็มีใปิภัิ์่อเ้านาสุพรรัลยาไม่น้อย” พระนาทรอบพระโอรส
“เ้าแม่็ทรุยับเ้าพ่อให้ลูหน่อยไ้หรือไม่” มัเอิไยสิห์ทรถามย้ำ สิริเทวีทรถอนพระทัยให่
“แม่ะลอูนะ” สิริเทวีทรรับสั่ ทันในั้น็มีสุรเสียหนึ่ัึ้น
“้าเยบอเ้าไปแล้วนะ ไยะบาเย ว่า้าะไม่ยพระสุพรรัลยาให้เ้า” พระเ้าบุเรนอทรพระราำเนินเ้ามา ในพระหัถ์อพระอ์ถือแันใส่อล้วยไม้สีสสวยามไว้
“เ้าพ่อ / เ้าพี่” มัเอิไยสิห์และ สิริเทวี ทรเอ่ยแทบะพร้อมๆัน
“้าิว่าเราุยเรื่อนี้ันเ้าใแล้วนะไยะบาเย” บุเรนอทรรัส
“แ่เ้าพ่อ ้ารัเ้านาสุพรรัลยานะพระเ้า่ะ” มัเอิไยสิห์ทูล
“แ่นาหารัเ้าไม่” บุเรนอรัส้วยพระสุรเสียเ้ม
“เ้าพ่อทรรู้ไ้อย่าไรว่านาไม่มีใให้้า บาทีนาอาะมีใให้้า็เป็นไ้” มัเอิไยสิห์ทรทูลอย่าไม่ลละ
“เ้าลับไปไ้แล้วไยะบาเย อย่าให้้า้อพูอะไร้ำๆอี” พระเ้าบุเรนอทรมอพระราโอรส้วยสายพระเนรที่เย็นา
“แ่”
“ลับไปะ” บุเรนอทรรัสเสียั นพระนาสิริเทวี้อทรห้ามปรามพระราโอรส
“เ้าลับไป่อนเถอะลู รอให้อารม์ีๆัน่อน แล้ว่อยมาุยันใหม่” สิริเทวีทรรัสับมัเอิไยสิห์ มัเอิไยสิห์ถึแม้ว่าะไม่พอพระทัยแ่็ทรทำอะไรมิไ้
“พระเ้า่ะ ั้นลูทูลลา” รัสบ็ทรยมือึ้นไหว้ พระราบิาและพระรามารา แล้วึทรพระราำเนินออไป บุเรนอทรทอพระเนรแล้วส่ายพระพัร์่อนะทรถอนพระทัย
“้าะฝาหสาวีไว้ับเ้าไ้หรือไม่นะ ไยะบาเย” บุเรนอทรพึมพำับพระอ์เอ
“พระอ์ทรทำพระทัยเย็นๆ่อนนะเพะ” สิริเทวีทรเ้ามาับพระรอสวามี
“อบุมาสิริเทวี ้าไม่เป็นอะไรแล้ว” บุเรนอทรรัส
“เ้าัำหนัให้พระสุพรรัลยาแล้วใ่หรือไม่”
“เรียบร้อยแล้วเพะ เี๋ยวหม่อมันะนำเส็เ้าไปนะเพะ” เมื่อทรรัสบ็นำเส็พระเ้าบุเรนอเ้าไปยัที่ประทับอพระสุพรรัลยา โยที่หามีผู้ใรู้เลยว่าารที่เิึ้นทุอย่ามีนา้าหลวนหนึ่มันแอบฟัอยู่ านั้นมัน็รีบวิ่ออไป
.......................................................................................................................................................
ำหนัพระสุพรรัลยาะนี้พระนา และนาันพร้อม้วยนาินอำลั่วยันัอใ้ส่วนพระอ์อยู่
“นั่นือินอะไรหรือเพะ พระนา” ินอทูลถามหลัาที่นามอเห็นพระสุพรรัลยาำลันำินอเล็ๆอหนึ่บรรุใส่พานเล็
“ินอโยธยา่ะ ินอ” พระนาทรอบพลาหยิบพานนั้นไปไว้บนหิ้พระ
“นี่เ้าเอาินอโยธยา มาสถิย์ไว้ในใลาเมือหสาวีเียวหรือ สุพรรัลยา” พระเ้าบุเรนอทรพระสลวร พระสุพรรัลยา นาัน และนาินอรีบหมอบราบถวายวามเารพพระเ้าบุเรนอและพระมเหสี
“ว่าอย่าไรพระสุพรร ไ้ยินที่้าถามหรือไม่” บุเรนอทรถามย้ำ้วยพระสุรเสียอ่อนโยน
“เพะ ินอนี้ะเป็นสิ่เือนใอหม่อมัน ว่าถึแม้ัวอหม่อมันะอยู่ที่หสาวี แ่ใอหม่อมันืออโยธยาเพะ” พระสุพรรัลยาทรทูลอบอย่าแน่วแน่ พระเ้าบุเรนอทรหยิบพานใส่ินลมามอูแล้วทรยิ้ม่อนะทรวาไว้ที่เิม
“ูเ้าะหยิ่ในศัิ์ศรีเผ่าพษ์อเ้ามานะ พระสุพรรัลยา” บุเรนอทรรัส
“เพะ” พระสุพรรัลยาทรทูล พลาเยพระพัร์ามประุวศศิมลทอพระเนรไปยัพระพัร์อบุเรนอ บุเรนอทรยิ้มเล็ๆ
“เอาล่ะ ่อไปนี้เ้าะมีสมานามว่า อะเมียวโยว่ แปลว่าผู้รัภัีในเผ่าพันธุ์น เพราะเ้ารั และ หยิ่ในศัิ์ศรีวามเป็นอโยธยานั” บุเรนอทรรัสยิ้มๆ
“อบพระทัยเพะ” พระสุพรรัลยาทรทูลยิ้มๆ
“เอานี่อล้วยไม้ ้านำมาให้เ้า” บุเรนอทรยื่นอล้วยไม้นั้นให้พระสุพรรัลยา
“อบพระทัยเพะ” พระสุพรรทรรับแันใส่อล้วยไม้นั้นมา แล้วทรยิ้มให้ับบุเรนอ
“เ้าเินทามาเหนื่อยๆ เ้าพัผ่อนให้สบายัวเถิสุพรรัลยา” บุเรนอทรรัส้วยพระสุรเสียอ่อนโยน
“เพะ เอ่อ พระอ์เพะ” พระสุพรรัลยาทรทูล
“มีอะไรรึสุพรรัลยา” บุเรนอทรถามอย่านพระทัย
“เอ่อ ือหม่อมันะอพบ อ์ำน้อายอหม่อมันไ้หรือไม่เพะ”
“ฮ่าๆ ไ้สิ ้าะให้นไปามเ้านเรศมาพบเ้านะ สุพรรัลยา”
“อบพระทัยเพะ” พระนาทรอบ ทั้สอพระอ์ทรมอหน้าันแล้วยิ้มอยู่นาน
“เอ่อ ั้น้าไป่อนนะ”
“เพะ”
“ไปันเถอะสิริเทวี” รัสบพระอ์ับพระนาสิริเทวี็ทรพระำเนินออไป หลัาที่ราบบัมทูลลาแล้วพระสุพรรัลยาึทรลุึ้นแล้วมอแันอล้วยไม้ในมือแล้วทรยิ้ม
“อล้วยไม้นั่นามริๆนะเพะ อะเมียวโยว่” ินอทูลยิ้มๆ พระสุพรรทรยิ้มให้ินอ่อนะทรเอาอล้วยไม้นั้นไปวาู่ับพานใส่ินอพระอ์
“เอ่อ แม่ินอ” ันเอ่ยระิบ
“มีอะไรหรือแม่ัน”
“ะี้เ้าเรียพระอ์หิอันว่าอะไรนะ อะเมียว อะไรนะ” นาันพยายามพูแ่พูไม่ไ้
“อ๋อ อะเมียวโยว่ ไ” ินออบ
“อะไรโยว่ๆนะ แม่ินอ”
“อะเมียวโยว่ ่ะแม่ัน”
“ื่ออะไรเนี่ย เรียยาั” แม่ันเอ่ย
“เอาไว้เี๋ยวันะสอนแม่ันเรียนะ๊ะ” ินอเอ่ย
“อย่าลืมสอนันนะแม่ินอ”
“ไ้่ะ แม่ัน”
พระสุพรรัลยาไ้แ่ทรหัวเราะในอาารอันและินอ มิรภาพระหว่าเพื่อน่าภาษาำลัเริ่มึ้น พร้อมๆับวามรัอพระอ์ พระสุพรรัลยา และ พระเ้าบุเรนอ
ความคิดเห็น