คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลาจาก...อโยธยา
ในปี พ.ศ.๒๑๑๑ อโยธยารับรัาลอ สมเ็พระมหินทราธิรา รานั้น พระเ้าหสาวีบุเรนอ ไ้ทรยทัพมาีรุอโยธยา รั้นั้น พระยาัรี ทหารเอแห่อโยธยา อาสาเป็นไส้ศึให้อทัพหสาวี นระทั้ในวันที่ ๗ สิหาม พ.ศ.๒๑๑๒ อโยธยาไ้เสียเอราให้แ่หสาวี
ท้อพระโรสรรเพรปราสาท พระเ้าบุเรนอ ทรประทับอยู่ที่พระที่นั่ ถัลมาฝั่้ายมือือ มัเอิไยสิห์ พระมหาอุปราผู้เป็นพระโอรสอพระอ์ ส่วนทา้ายมือมีบุรุษผู้ามส่านหนึ่นั่อยู่ บุรุษผู้นั้น็ือ พระมหาธรรมราาธิรา เ้าเมือพิษุโล ถัาพระมหาธรรมราาือ พระวิสุทธิษัรี พระมเหสีอพระอ์ ส่วนพวที่เหลือ็เป็นเหล่าบรรานายทัพนายอที่ำลันั่มารฟ้อนรำอเหล่านา้าหลวอโยธยา
“้าไม่เยเห็นารฟ้อนรำที่ามเ่นนี้มา่อนเลย พระมหาธรรมราาท่านรู้หรือไม่ ว่าผู้ใ ือนที่สอนนารำพวนี้” พระเ้าบุเรนอทรรัสถามพระมหาธรรมราาอย่าใร่รู้
“อเะ ผู้ที่สอนนารำพวนี้ือ พระสุพรรัลยา พระธิาอหม่อมันพระเ้า่ะ” ทรทูลอบ
“พระสุพรรัลยา? ที่เป็นพี่สาวเ้านเรศน่ะหรือ” บุเรนอทรถามอย่านพระทัย
“พระเ้า่ะ”
“้าำไ้ว่าอน้ามาเมือสอแวราว่อน นายัเ็นั มิรู้ว่าอนนี้นาอายุไ้ี่วบปีแล้ว”
“ปีนี้นาอายุไ้ 17 ันษาแล้วพระเ้า่ะ” พระมหาธรรมราาทรอบ
“้าัอยาเห็น รูสอนนารำพวนี้แล้วสิ พระมหาธรรมราา ท่าน่วยพานามาพบ้าไ้หรือไม่”
“พระเ้า่ะ” พระมหาธรรมราาทรรับำ แล้วหันไปทานา้าหลวที่นั่อยู่้านวามืออพระอ์
“เ้า ไปามพระสุพรรมาที่นี่ที”
“เพะ” นา้าหลวนนั้นรับำ ่อนะรีบไปทำามพระรับสั่
ไม่นานนา้าหลวนานั้น ็พาหิสาวหน้าาามนหนึ่เ้ามาในท้อพระโร สรีนานั้นมีหน้าาที่ามหมร ปานิ มูโ่รับับใบหน้ารูปไ่ ทรวทรอ์เอว็บอบบา แ่แฝวามแ็แร่ ผิวาวเปล่ปลั่ประุไ่มุ สรีนานั้นอยู่ในุสไบสีบานเย็น นาือ พระสุพรรัลยา นั่นเอ พระสุพรรัลยาทร้มลหมอบราบพระเ้าบุเรนอ
“นี่อย่าไรพระเ้า่ะ พระสุพรรัลยา พระธิาอหม่อมัน” พระมหาธรรมราาทรทูล พระเ้าบุเรนอทรแย้มพระสลวร
“พระสุพรรัลยา เ้าเยหน้าึ้นมาสิ” พระเ้าบุเรนอทรรัส้วย
พระสุรเสียอ่อนโยน พระสุพรรัลยาทรเยพระพัร์ มาสบพระเนรับพระเ้าบุเรนอ พระเ้าบุเรนอถึับะั ในวามามอพระสุพรรัลยา ในีวิพระเ้าบุเรนอทรพานพบสรีมามามาย แ่ไม่เยเอหิใามเท่าสรีที่อยู่เบื้อหน้าอพระอ์มา่อน เ่นันพระสุพรรัลยา เมื่อทรไ้ทอพระเนรบุเรนอผู้นะสิบทิศ ็ทรไ้พบว่าบุเรนอผู้นี้ถึแม้ะมีพระนมายุเยอะแล้ว็าม แ่พระพัร์และพระวรายอพระอ์ับูเหมือนายหนุ่มอายุไม่เิน 40 ปี สอพระอ์ทรทอพระเนรึ่ันและัน ู่ๆพลันที่มุมปาอเ้ารานิูลทั้สอ็มีรอยยิ้มึ้นมา นอาบุเรนอ ที่ทอพระเนรพระสุพรรัลยานั้น ็มีบุรุษอีผู้หนึ่้อมอมาที่พระสุพรรเ่นัน บุรุษผู้นั้นอยู่ในุเราะสีทอเ็มยศ เามีรูปร่าหน้าาี สมายาิทหาร บุรษผู้นี้ือ มัเอิไยสิห์ นั่นเอ มัเอิไยสิห์ทอเนรพระสุพรรัลยา ้วยสายพระเนรที่ื่นมในวามามอพระนา เมื่อพระนาทรหันไปสบพระเนรับมัเอิไยสิห์ ็ทรรีบหลบสายาทันที พระนาทรไม่อบสายเนรู่นั้นอมัเอิไยสิห์
“เพราะรูฝึามอย่านี้นี่เอ เหล่านารำถึไ้ฟ้อนรำไ้ามราวับนาฟ้า นาสวรร์เ่นนี้” พระเ้าบุเรนอทรรัสม
“เอาล่ะพระสุพรร ้าวเ้ามาหา้า” เมื่อบุเรนอทรรัสบ็หันมาหยิบถุำมะหยี่สีแที่บรรุทอำไว้้านในออมา พระสุพรรัลยาทรลานเ้าไปใล้ๆพระเ้าบุเรนอ
“้าให้เ้า” ทรยื่นถุแนั้นให้พระสุพรรัลยา พระนาทรรับไว้ มืออันหยาบร้านอพระเ้าบุเรนอ ึ่เิาารับาบ รำทวน ทรม้าออศึมาเือบทั้ีวิอพระอ์ุมมืออันบอบบาอพระสุพรรรัลยาไว้อย่าทะนุถนอน ึ่พระสุพรรัลยา ลับมิทรรัเียมืออันหยาบร้านู่นั้น แ่ลับทรรู้สึอบอุ่นอย่าบอไม่ถู
“นี่ือราวัล ้าให้เ้า ในานะที่เ้า สอนนารำพวนี้ ร่ายรำไ้าม ถูใ้านั” ทรแย้มพระสลวรออมา พระสุพรรัลยาทอเนรรอยยิ้มนั้น พระพัร์็พลันแึ้นมาประุลูำลึ พระหทัย็เ้นึ ึ เหมือนะหลุออมาให้ไ้
“อบพระทัยเพะ” พระสุพรรัลยาทรทูลอบ ทั้สอพระอ์้อพระเนรัน และุมมือึ่ันและันอยู่นาน นพระสุพรรัลยาทรไ้พระสิ
“เอ่อ” ทรรัสะุะั
“เอ่อ ้าอโทษ” เมื่อบุเรนอทรไ้พระสิ ึทรรีบปล่อยพระหัถ์อพระสุพรรัลยา พระนาทรแย้มพระสลวรน้อยๆ ่อนะทรลานถอยออไปประทับ้าๆพระมหาธรรมราาผู้เป็นพระบิา
“เอาล่ะ” บุเรนอทรรัส
“เราะอัวพระสุพรรัลยา ไป่วยฝึนารำที่หสาวี เพราะพระนาทรฝึนารำอโยธยา ให้ฟ้อนรำไ้ามนั ้าึอยาให้เหล่านารำในหสาวี ไ้มีท่วท่าร่ายรำที่ามเ่นนี้บ้า หวัว่าท่านมิัอะไรนะ พระมหาธรรมราา” ท้ายรับสั่ทรหันพระพัร์ไปทาพระมหาธรรมราา พระมหาธรรมราามีท่าทาอึอั ทรหันไปมอพระพัร์ับพระวิสุทธิ์ผู้พระมเหสี ึ่พระวิสุทธิ์เอ็ทรพระทัยไม่น้อยเ่นัน
“ไม่้อห่วอพระมหาธรรมราา” บุเรนอรรัสพลาพนมรึ้นมา
“้า บาเยนอ ระยอินนรธา อให้สัย์ปิาว่า ะูแลพระสุพรรเป็นอย่าี ะไม่ให้มีเพทภัยอันใมา้าวายพระอ์ไ้” พระมหาธรรมราาเมื่อทรไ้สับรับฟัำอบุเรนอแล้ว ็ทรถอนพระทัยน้อยๆ
“เมื่อพระอ์ทรให้สัย์เยี่ยนี้ หม่อมัน็มิอาัพระทัยไ้ อย่าไรหม่อมัน็อฝาลู้วยนะ พระเ้า่ะ”
บุเรนอทรพยัพระพัร์อย่าพอพระทัย พระวิสุทธิษัรีย์ไ้แ่ทรลั้นพระอสุลไม่ให้ไหลออมา พระสุพรรทร้มพระพัร์นิ่ไม่แสพระริยาอันใ
“เอาล่ะ เราอประาศให้ทุนรู้โยทั่วัน เราะอสถาปนาพระมหาธรรมราา ึ้นเป็นพระเ้าสุธรรมราา รอเมืออโยธยาสืบไป อให้ท่านบำรุประานและพระพุทธศาสนาให้ยั่ยืนสืบไปเถิ”บุเรนอทรรัส
“อบพระทัยพระเ้า่ะ” พระสุธรรมราาทรอบพระทัย พระเ้าบุเรนอทรแย้มพระสลวร
“เอาล่ะ ใร็ไ้ไปอันเิเส็พระมหินทร์มาพบ้าที” บุเรนอทรรัส นา้าหลวนหนึ่ไปอันเิเส็พระมหินทร์มาเ้าเฝ้าามรับสั่ ไม่นานพระมหินทร์็เส็มาเ้าเฝ้า ทีแรพระอ์ ะทรไมุ่เ่าแ่็มีนาำนัลสอนมาึพระอ์ใหุ้เ่าล พระอ์ึยอมุเ่าล พระมหินทร์ะหมอบราบพระเ้าบุเรนอ แ่ทรห้ามไว้ ึ่พระวิสุทธิ์ทรทอพระเนรภาพนั้น็ทรไม่อาลั้นพระอสุลไ้ น้ำาแห่วามอัปยศอสูไหลนออาบพระปรา์ทั้สออพระอ์
“อย่าทรทำเ่นนั้น” บุเรนอทรลุึ้นแล้วพระำเนินเ้าไปหาพระมหินทร์พร้อมับทรประอพระมหินทร์ึ้นมา
“ที่พี่เิเส็มาที่นี่นั้น เพื่อที่ะทูลเิเส็พระอ์ไปประทับยัหสาวี ที่นั่นบรรยาาศี เหมาะับพระอ์ยิ่นั” บุเรนอทรรัส พระมหินทร์ทรมีอาาระัพระทัย
“ส่วนเรื่อราารานเมืออโยธยานั้น ออย่าไ้ทรปริวิัวลไป พี่ไ้สถาปนาพระมหาธรรมราา ึ้นเป็นพระเ้าสุธรรมราา ผู้สำเร็ราารแผ่นินอโยธยา พระอ์ะทรทำนุบำรุไพร่ฟ้า และพระศาสนาให้เริรุ่เรือเป็นอเนอนัน์ อพระมหินทร์ผู้อนุาเรา อย่าไ้ทรพระปริวิัวลไปเลย” เมื่อรับฟัำาบุเรนอ พระมหินทร์็ทรผินไปพระพัร์ไปทาพระเ้าสุธรรมราา พลันน้ำพระอสุล็ไหลอาบพระปรา์ทั้สอ
“เิพระน้อเส็มาประทับ้าๆพี่เถิ พี่มีอะไรบาอย่า อยาะให้ทรทอพระเนร” บุเรนอทรรัสพลาเิเส็พระมหินทร์ไปประทับ้าๆพระอ์
“พระยาเียริ” ทรรัสเรียนายทหารเอู่พระทัย
“พระเ้า่ะ”
“เ้าไปเบิัวพระยาัรีมาพบ้าที”
“พระเ้า่ะ” พระยาเียริรับพระบัาไปนำัวพระยาัรีที่อยู่ในสภาพอิโรยาารถูอำเ้ามาเฝ้า ไม่นานพระยาเียริ็นำัวพระยาัรีเ้ามายัท้อพระโร บันี้มือทั้สอ้าอพระยาัรีถูีรวน
“เป็นอย่าไรบ้า พระยาัรี” บุเรนอทรรัสถาม
“้าพระอ์ทำผิอันใ เหุใพระอ์ถึทรสั่อำ้าพระอ์ เพราะ้าพระอ์ไม่ใ่หรือ พระอ์ึสามารถเอานะอโยธยาไ้” พระยาัรีทูลถามอย่าไม่เ้าใ
“เ้ายัไม่รู้อีรึ ว่าเ้าทำผิอะไร” บุเรนอรัส้วยพระสุรเสียเ้ม พระยาัรีมออย่าไม่เ้าใ
“ฮึ เ้ารับราารมาแ่รั้แผ่นินพระมหาัรพรริ์ ึ่พระอ์็เมาเ้า ให้ยศาบรราศัิ์เ้าเป็นถึ พระยาพานทอ แ่เ้าับิทรยศ ไม่รัแผ่นินเิ ยอมเป็น ไส้ศึให้พวศัรูเ้ามายึรอ หา้ายัเลี้ยเ้าไว้่อไป มิพ้นที่่อไปในภายภาหน้า เ้าะิไม่ื่อ่อหสาวีเป็นแน่”
“้าพระอ์ไม่มีวันที่ะิทรยศ่อพระอ์พระเ้า่ะ” พระยาัรีทูลละล่ำละลั บุเรนอทรส่ายพระพัร์
“เห็นที้าะไว้ีวิเ้า่อไปมิไ้ พระยาเียริเ้านำพระยาัรีไปประานโทศานุโทษที่มัน่อไว้ แลประหารีวิมันเสีย อย่าให้ผู้ใเอาเป็นเยี่ยอย่า”
“พระเ้า่ะ” พระยาเียริรับพระบัา แล้วนำัวพระยาัรีออไป แม้พระยาัรีะร้ออีวิเพียใ แ่็หาไ้เปลี่ยนพระทัย อมนแห่หสาวีไ้ เื้อพระวศ์ฝ่ายไทยและเหล่านา้าหลว่ามอภาพนั้น้วยสีหน้าสลใ หลัาที่พระยาัรีถูนำัวออไปแล้ว บุเรนอึทรรัส
“ที่อโยธยา้อพ่ายแพ้นั้นมิใ่เพราะทหารไม่มีฝีมืออ แ่เป็นเพราะนสยาม้วยันเอนี่แหละ ที่ทรยศแผ่นินัวเอ” ทรถอนพระทัยทีหนึ่่อนะทรรัส่อ
“เอาล่ะ ้าอประาศให้ทุนไ้รู้ทั่วัน ว่าวันรุ่พรุ่นี้้าะเินทาลับหสาวี”
.......................................................................................................................................................
พระำหนัอพระสุพรรัลยาะนี้พระอ์ำลัทรเ็บอใ้ส่วนพระอ์อยู่ ที่พระปรา์อันใสามอพระอ์นั้นอาบไป้วยพระอสุล
“พี่หิะไปอยู่หสาริๆหรือ” เสียเ็ผู้ายหน้าาน่ารันหนึ่ัึ้นมา เ็น้อยนนี้ือ พระอ์าวนั่นเอ
“ใ่่ะอ์าว” พระอ์ทรรัสทั้น้ำา
“ทำไมพี่หิถึ้อไปอยู่หสาล่ะพระเ้า่ะ พี่อ์ำ็ไปอยู่หสาแล้ว ถ้าพี่หิไปอีน แล้วใระอยู่เล่นับันเล่า” พระอนุาพระอ์น้อย รัสถามทั้น้ำา พลาเ้าไปอพระภินีเธอ
“อย่าร้อไห้ไปอ์าว เ้า้อเ้มแ็นะ พี่ไม่อยู่แล้วเ้าห้ามื้อ ห้ามนับเ้าพ่อและเ้าแม่นะ เ้าใไหมนเ่อพี่” พระนารัสเสียสั่น
“้าสัาพระเ้า่ะพี่หิ แล้วเราะไ้เอันอีใ่ไหมพระเ้า่ะ พี่หิ” พระอ์าวรัสถามื่อๆ
“แน่นอนเรา้อไ้เอัน สัวันหนึ่เราะ้อไ้เอัน และวันนั้นะเป็นวันที่อโยธยาะไ้เป็นไท ไม่้อเป็นทาสใรอี” พระนารัส้วยพระสุรเสียริั สอพี่น้อหน่อเนื้อษัริย์ทรโอบอันทั้น้ำา
…………………………………………………………………………………………………...
“เ้าไม่้อห่วไปหรอ สวัสิรา บุเรนอให้ำมั่นสัาับเราแล้ว ว่าะูแลเ้าสุพรรเป็นอย่าี” พระมหาธรรมราาทรรัสปลอบพระทัยพระมเหสี
“แ่อย่าไรหม่อมัน็ไม่สบายใ ที่ลู้อไปอยู่ในแนศัรูเ่นนั้น” พระวิสุทธิ์เอ่ยพลาโอบอพระสุพรร
“หสาวีมิไ้เป็นศัรูอเรา” พระมหาธรรมราาทรรัส
“เ้าพี่ทรหมายวามว่าอย่าไรเพะ” พระวิสุทธิ์ทรรัสถามอย่าไม่เ้าพระทัยในำอพระสวามี พระมหาธรรมราาทร้มพระพัร์นิ่
“ว่าอย่าไรล่ะเพะ” พระวิสุทธิ์ทรรัสถามย้ำ แ่พระมหาธรรมราาไม่ทรรัสอันใ เมื่อพระสุพรรทรทอเนรเห็นันั้นึรีบรัสเพื่อหยุไฟร้อนในพระอุระอพระราบุพารีทั้สอ
“เ้าแม่อย่าทริมาไปเลยเพะ ไม่้อห่วลูหรอ ที่นั่นมีทั้อ์ำ เ้าน้า ไหนะนอื่นๆที่ไปอยู่ยัหสาอี ลูอยู่ไ้เพะ”
“โธ่ลูแม่” พระวิสุทธิ์ทรว้าพระราธิามาอไว้ทั้น้ำา
“อย่าไรแม่็ทำใไม่ไ้หรอ แม่เสียแผ่นินไปแล้วไม่พอ ยั้อเสียอ์ำับเ้าไปอี”
“เ้าแม่อย่าทรเสียพระทัยไปเพะ ลูเื่อว่าวันหนึ่้อมีใรสันืนเอราให้ับสยาม และถ้าวันนั้นลูมีวาสนาพอ ไ้ลับมาราบพระบาท เ้าพ่อและเ้าแม่อีรั้นะเพะ” รัสบพระอ์็้มลราบพระบาทอพระรามาราทั้น้ำา
“โธ่ สุพรรัลยาลูแม่” พระวิสุทธิ์ทรพระันแสออมาปานะาใ พระสุพรรหันพระวรายไปทาพระบิา
“ลูราบลาเพะ เ้าพ่อ” ทรหมอบราบพระบิาทั้น้ำา พระมหาธรรมราาทรึพระธิาไปอทั้น้ำา
“พ่ออโทษนะลู อโทษริ อภัยให้พ่อ้วยเถิ”
“ลูไม่เยิโรธเ้าพ่อเลยสัรั้ เพราะลูรู้ว่า สิ่ที่เ้าพ่อทำ เ้าพ่อทำเพื่อนสยาม ที่เ้าพ่อยอมสวามิภัิ์่อพระเ้าบุเรนอ ็เพราะเ้าพ่อไม่้อารให้นสยาม้อเ่น่าันเอ ลูาบึ้ในพระมหารุาธิุอเ้าพ่อเพะ”
“โธ่ลูพ่อ”
“ลูไม่อยู่แล้ว อเ้าพ่อ และเ้าแม่ทรูแลพระวรายให้ี้วยนะเพะ” ทรรัสทั้น้ำา
“พี่หิ” อ์าวรัส้วยพระสุรเสียสั่น พระสุพรรทรย่อพระวรายลไปหาพระอนุา
“ูแลัวเอ้วยนะพระเ้า่ะ”
“อื้อ เ้า็เ่นันนะอ์าว ูแลัวเอให้ี แล้ว็อย่าื้ออย่านับเ้าพ่อ เ้าแม่ล่ะ”
“พระเ้า่ะ ้าะูแลัวเอให้ี ไม่ื้อไม่น ้าะรอพี่หิ ับพี่อ์ำับมานะ พระเ้า่ะ”
“แล้วเอันนะอ์าว” ทรึพระอนุาเ้ามาออย่ารัใร่ โยที่หามีผู้ใในแผ่นิน ล่วรู้เลยว่าารเส็ไปหสาวีอพระสุพรรัลยาในรั้นี้ ะเป็นรั้สุท้ายที่พระนาะไ้เห็นพระราบิา พระรามารา พระอนุา และแผ่นินอโยธยาอี
“เลือไหลริน อาบผืนแผ่นินถิ่นไทย ฟ้ามืมนผู้นโหยไห้ วอบรรลัย สิ้นแผ่นิน”
…………………………………………………………………………………………………………………………………
-เสือ่อนลาย
“พระนาทรทำอะไรเพะ” นาัน นาำนัลนสนิทอพระสุพรรัลยาทูลถามึ้น เมื่อนาแลเห็นนายอนำลั้มลเอาพระหัถ์บานั้น โยินใส่ถุำมะหยี่ใบน้อยสีแใบหนึ่อยู่
“ันำลัเ็บินอโยธยาอยู่” พระนาทรอบ พลาโยิน่อ
“พระนาะทรเ็บ้อนินพวนี้ ไว้ทำไมหรือเพะ” นาันถาม้วยวามสสัย พระนาทรลุึ้นยืนแล้วมัถุแใบน้อยนั้น้วยเือฟา แล้วทรนำถุนั้นเ็บุไว้ที่ายพผ้าถุ แล้วทรหันพระพัร์ไปทานาำนัลนสนิท
“ันะเ็บอินนี้ไว้เือนใัน ถึแม้ว่าัวันะ้อไปอยู่หสาวี แ่เลือเนื้อ วิา และลมหายใอันืออโยธยา” ทรอบ้วยพระสุรเสียเ้ม
“โธ่พระอ์หิอบ่าว” นาันเ้าไปอาอพระสุพรร
“ไม่ว่าพระอ์ะอยู่ที่ไหน หรือหนทานั้นะลำบาลำบนเพียใ หม่อมัน็ะอามไปถวายานรับใ้พระอ์นว่าีวิะหาไม่เพะ” นาันเอ่ย้วยน้ำเสียริั
“อบุมานะ๊ะ ัน” ทรลูบหัวันอย่ารัใร่เอ็นู
“เรียมัวแล้วหรือยัพระสุพรร” เสียบุรุษนหนึ่ัึ้นมา พระสุพรรและันหันไปมอพร้อมัน ็พบมัเอิไยสิห์ ึ่ทรเราะเ็มยศ พร้อมนายทหาร 4 นายที่ามเส็มา้วย
“หม่อมันพร้อมแล้วเพะ” ทรอบเิๆ
“ฮึ ที่หสาวีอ้านั้น ามว่าอโยธยามานั ทั้ทอและเพร นิล ินา ็มามาย ไว้ถึหสาแล้ว้าะนำมาำนัลให้เ้า”มัเอิไยสิห์ทรรัส้วยพระสุรเสียอ่อนโยน
“อบพระทัยเพะอ์อุปรา แ่พระอ์หาำเป็นที่ะ้อนำสิ่อพวนั้นมาำนัลแ่หม่อมันไม่ หม่อมันเป็นแ่เพียเลย หาไ้มีวามสำัที่พระมหาอุปราาอย่าพระอ์ ะมาลพระเียรินำอำนัลมาให้หม่อมไม่ันเพะ”
“ฮึๆ หามีหิใปิเสธอมี่าพวนั้นไม่ รอเ้าไปเห็นหสาวี และเพร นิล ินา้วยาเ้า่อนเถอะสุพรรัลยา แล้วะเห็นริั่ำ้า” มัเอิไยสิห์ทรพระสลวร พระสุพรรทรทอเนรพระพัร์อมัเอิไยสิห์รๆ
“ถึระนั้น หม่อมัน็ะอยืนยันำเิม ว่าหม่อมันหา้อารสิ่อเหล่านั้นไม่เพะ และที่สำั สำหรับหม่อมันแล้ว ไม่มีแผ่นินไหนะาม และน่าอยู่เท่า แผ่นินอโยธยาเพะ”
“เ้าเราไ้หลัแหลมนั ัวเ้า็เท่านี้” รัสบมัเอิไยสิห์็ทร โอบร่าบาอพระสุพรรเ้ามาใล้ๆ นพระสุพรรใ
“พระอ์ะทรทำอะไร” พระสุพรรทูลถามละล่ำละลั
“้าอยารู้นั ว่าเรื่ออื่นเ้าะเ่เ่นนี้หรือไม่” รัสบ มัเอิ็ะทรโน้มพระพัร์มเ้มอพระอ์ เพื่อะทรประบพระโอษ์พระสุพรร ึ่พระสุพรร็ทรพยายามิ้น ทันในั้น็มีเสียทุ้มหนึ่ัึ้น
“นั่นเ้าะทำอะไรน่ะ ไยะบาเย” พระเ้าบุเรนอทรรัสถามึ้น ในะที่พระอ์ทรม้าเ้ามา มัเอิไยสิห์รีบปล่อยพระสุพรร
“เปล่าพระเ้า่ะเ้าพ่อ ้าแ่มาทัทายพระสุพรรเยๆ”
พระเ้าบุเรนอทรมอพยัพระพัร์แบบไม่่อยเื่อในำอบอมัเอิไยสิห์ผู้ราบุร แ่็ทรไม่รัสอันใ
“เ้าเป็นทัพหน้า รีบไปเรียมัวไ้แล้ว นี่็ใล้ะไ้ฤษ์ยามแล้ว มัวแ่ั้าะไม่ทันเวลา”
“พระเ้า่ะ” มัเอิไยสิห์พมนรรับำพระบิา มัเอิไยสิห์ทรหันพระพัร์ไปยิ้มให้พระสุพรรอย่าเ้าเล่ศ์ ่อนะพระราำเนินออไปพร้อมทหาริาม พระเ้าบุเรนอทอเนรมัเอิไยสิห์แล้วส่ายพระพัร์น้อยๆ ่อนะหันไปทาพระสุพรร
“มัเอิไยสิห์ทำอะไรเ้าหรือไม่ เ้าสุพรร” บุเรนอทรรัสถาม้วยพระสุรเสียอ่อนโยน
“พระมหาอุปรา ไม่ไ้ทำอะไรหม่อมันเพะ” พระนาทรแย้มพระสลวร บุเรนอทรพยัหน้าแล้วยิ้ม
“ั้นเรารีบไปเถิ ใล้ฤษ์เินทาแล้ว”
“เพะ”
หลัานั้นอทัพหสาวี ว่าห้าแสนนายพร้อมเลยศึนับหมื่นน็ไ้เินทาออาพระนรอโยธยา พระสุพรรทรประทับอยู่ในรถม้า พระอ์ทรทอพระเนรออไปที่อบพระบัรเพื่อมอูแผ่นินอโยธยาทั้น้ำา
“เห็นทีันไม่ไ้ลับมาเหยียบแผ่นินอโยธยาอีเป็นแน่แท้” ทรปาน้ำา
“อย่าทรรัสเ่นนั้นสิเพะ หม่อมันเื่อว่าพระเ้าบุเรนอ้อทรมีิธุระที่อโยธยา และพระอ์้อทรอนุาิให้พระอ์หิลับมาเยี่ยมเยียนพระราบิา และพระรามาราเป็นแน่แท้เพะ” ันทูลปลอบ
“แล้วอีนานแ่ไหนล่ะัน อีี่เือน ี่ปี หรืออาะไม่มีวันนั้นเลย็ไ้” ทรรัสเสียสะอื้น ันเ้าไปโอบอพระสุพรร ึ่พระสุพรร็ทรโอบอันไว้ หลัาเินทาไ้หลายวันไม่นาน็เินทามานถึายแนหสาวี รานั้นพระเ้าบุเรนอไ้ทรพัทัพที่บริเวายป่าใล้เหสาวี เพราะพระมหินทร์ทรประวรหนั
“อพระอ์ทรแ็พระทัยไว้ บันี้หมอหลวาพระนรหสาำลัมาแล้ว” พระเ้าบุเรนอทรปลอบพระทัยพระมหินทร์ที่ทรบรรทมอยู่ที่พระแท่น
“อพระอ์อย่าทรลำบาไป ้าพระอ์รู้ัวี ว่าใล้ะสิ้นบุแล้ว”
“อย่าทรรัสเ่นนั้น บันี้้าไ้ส่ทหารไปเิเส็ เ้านเรศมาที่นี้แล้ว อพระอ์ทรแ็ใไว้”
“อบพระทัยที่พระอ์ทรเมา ทำามำอรั้สุท้ายอนที่ใล้ะาย” พระมหินทร์ทรรัส้วยพระสุรเสียอิโรย พระเ้าบุเรนอทรุมพระหัถ์พระมหินทร์ไว้แน่น ทันในั้น็มีนายทหารนายหนึ่วิ่เ้ามา
“อเะพระอาาไม่พ้นเล้า บันี้พระนเรศ เส็มาถึแล้วพระเ้า่ะ”
“รีบไปเิเส็พระนเรศเ้ามา” บุเรนอทรรัส ไม่นานพระนเรศ็เส็เ้ามา บุเรนอทรเส็ออไปนอโมที่ประทับ เพื่อที่ะให้น้าหลานไ้สั่เสียัน
“เ้าน้าเป็นอย่าไรบ้าพระเ้า่ะ” พระนเรศทรรัสถามพลาุมพระหัถ์พระมหินทร์
“เห็นที้าะอยู่ไ้มิเินืนนี้เป็นแน่” ทรพระันสะเป็นระยะ
"อย่าทรรัสเ่นนั้นพระเ้า่ะ”
“เ้านเรศ บันี้พ่อเ้าไ้ึ้นรอราย์อโยธยา สถาปนาราวศ์สุโทัย แ่ราวศ์สุพรรภูมิ ้อมาสิ้นสุเพราะ้า” ทรสะอื้นปรนับพระันสะ
“เ้าน้าอย่าทรโทษัวเอพระเ้า่ะ เ้าน้าหาไ้ผิไม่ แ่ที่เรา้อเสียเมือนั้นเป็นเพราะนสยาม แวามสามัี ึทำให้เราเสียเมือเ่นนี้ แลที่สำั ไม่ว่าราวศ์ไหนะรออโยธยา อแ่นสยามไ้ปรอสยาม็พอแล้วมิใ่หรือ ” พระนเรศทรรัส
“ประเสริ์แท้พระนเรศ หานอโยธยาิไ้ัเ้า เราไม่้อเสียเมือเ่นนี้ รั้นึ้าเยูหมิ่นบิาอเ้าว่าี้ลา าาว ยอม้มหัวให้ไอ้พวศัรู แ่มาบันี้้าเ้าใแล้วว่าพ่ออเ้าทำแบบนั้นเพื่ออะไร พ่อเ้าทำเพื่อปป้อประาน แ่้าลับ ้าลับทำสิ่ที่น่าอสูยิ่นั ้าหลฟัำอนผิ ทำให้้อเสียบ้านเสียเมือเ่นนี้” พระมหินทร์ทรพระันสะให่
“เ้าน้าอย่าทรโทษัวเอ ้าสัาว่า วันหนึ่้าะ้อทวืนเอราให้ับอโยธยาให้ไ้” พระนเรศทรให้ำมั่นสัา
“เ้า เ้า พูริหรือไม่” พระมหินทร์ทรรัสถาม
“้าสัา”
พระมหินทร์ทรแย้มพระสลวร ่อนะทรยันพระวรายโยมีพระนเรศและนาำนัล่วยพยุ พระมหินทร์ทรพนมรึ้น
“อเทวาฟ้าินุ้มรอพระนเรศ ให้ทรแล้วลาาภยันรายทั้ปว อพระอ์ระทำารทุอย่าสมั่ที่ปรารถนา ะารรมออโยธยาอยู่ับพระอ์แล้วพระนเรศ อโยธยาะ้อเป็นไทลอาล” เมื่อทรรัสบพระมหินทร์็ทรหลับาลพร้อมๆับลมหายใสุท้ายอพระอ์ พระนเรศทรวาร่าพระวรายอพระมหินทร์ลบนพระแท่น แล้วทร้มลไปราบที่พระบาท
“อเ้าน้าทรเส็สู่สวรร์าลัย ้าพระนเรศอให้ำมั่นสาบานับเ้าน้าว่า ้าะนำเอราืนสู่อโยธยาให้ไ้” ทรให้ำมั่นสัา ึ่อีไม่ี่ปี่อานี้ พระอ์ะทรืนเอราให้ับอโยธยาั่ำปิาที่ทรให้ไว้
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
หลัาที่ทรเ้าเฝ้าพระมหินทร์แล้วพระนเรศึรีบมาเ้าเฝ้าพระพี่นาอพระอ์ทันที ระโมที่ประทับอพระสุพรร
“พี่หิ” พระนเรศทร้มลราบพระบาทอพระสุพรร
“อ์ำ” พระสุพรรทรว้าพระวรายอพระอนุาึ้นมาออย่าทริถึ
“เ้าเป็นอย่าไรบ้า ไม่เอันเสียหลายปี ูเ้าโึ้นมาเลยนะ” พระสุพรรทรรัสถาม พลาทอพระเนรพระอนุาเ็มา
“้าสบายี ไ้ยินว่าพี่หิะมาเป็นรูฝึนารำที่หสาระนั้นหรือ”
เมื่อมาถึรนี้พระสุพรรัลยา็ทรถอนพระทัย
“ปาเา็บอว่าะนำพี่มาเป็นรูฝึ แ่สิ่ที่เาหมายถึ มัน็ือัวประันนั่นแหละ”
พระนเรศทรำพระหัถ์แน่นพร้อมับใ้พระหัถ์้านั้นทุบที่ประทับ
“เรา้อยอมมันถึเมื่อไหร่ันพี่หิ”
“เ้าเป็นอะไรอ์ำ”
“เรา้อยอม้มหัวให้ไอ้พวหสาอีนานเท่าไร พวมันทั้ถููเหยียหยามเราสารพั ้าัะทนไม่ไหวแล้วพี่หิ” พระนเรศทรรัสอย่าเหลืออ
“ใเย็นๆ่อนน้อพี่ วันนี้เราอ่อนแอ สู้เาไม่ไ้ แ่็ไม่ลอไปหรอ” ท้ายประโยพระสุพรรเหมือนทรพึมพำับพระอ์เอ
“พี่หิหมายวามว่าอย่าไร” พระนเรศทรถามอย่าสสัย
“ฟัพี่นะอ์ำ วันนี้ถึแม้ว่าเราะ้อเสียบ้านเสียเมือให้เา แม้เราะ้อล้ำลืนฝืนทนวามอัปยศนั้น แ่็ใ่ว่าเราะ้อทนล้ำลืนฝืนใเ่นนั้น่อไป เ้าั้ใเรียนศาสร์่าๆ ทั้โหรา ารปรอ และวิาอาวุธ พิัยสรามให้ี วันหนึ่เมื่อเ้าเนัทุระบวนวามรู้แล้ว วันนั้นเ้าะสามารถนำวิาวามรู้เหล่านั้น มาู้บ้านู้เมืออเราไ้” พระสุพรรทรอบพระอนุา้วยพระสุรเสียริั
“พระเ้า่ะ ้าะั้ใเล่าเรียนวิา่าๆที่พวหสาสอน ้าสัาว่าวันหนึ่้าะ้อทวืนเอราให้นสยามให้ไ้ สยาม้อเป็นอนสยามเท่านั้น ไม่ใ่อพวมัน ไอ้พวหสา” พระเนรศทรรัส้วยพระสุรเสียเ้ม
“พี่เื่อว่าเ้า้อทำไ้อ์ำ” เมื่อรัสบ็ทรึพระอนุามาออีรั้
“่าเป็นภาพที่หน้าประทับใริๆ พี่น้อไ้พบันอีรั้” มีเสียทุ้มหนึ่ัึ้นมาทั้สอพระอ์พี่น้อ รีบผละออาันและทอเนรามเสียนั้น็พบ พระเ้าบุเรนอทรยืนยิ้มอยู่ พระสุพรรและพระนเรศ รีบหมอบราบพระเ้าบุเรนอ
“ามสบายเถอะ เ้าสุพรร เ้านเรศ” บุเรนอทรรัส พระสุพรร และพระนเรศึทรเยพระพัร์ึ้นมา
“ีใหรือไม่เ้านเรศ ที่พี่สาวเ้าะมาอยู่ที่หสา้วย” บุเรนอทรรัสถามพระนเรศ
“พระเ้า่ะ แ่ะเป็นารีมาถ้าระหม่อมและพี่สาว ไ้ลับไปอยู่้วยันที่อโยธยา”
“ฮ่าๆ เ้าอยาลับอโยธยามาเลยั้นรึ เ้านเรศ ทำไม ที่หสาไม่ยิ่ให่พอ หรือ้าูแลเ้าไม่ี หรืออย่าไรเ้านเรศ” บุเรนอทรพระสลวร
“หามิไ้พระเ้า่ะ ราสำนัหสาวีนั้นยิ่ให่และสวยามนั อีทั้พระอ์็ทรูแลระหม่อมีทุอย่า เพียแ่” พระนเรศทรหยุทูล
“แ่อะไรรึ เ้านเรศ” บุเรนอทรรัสถามอย่าสสัย
“แ่สำหรับระหม่อมแล้ว ไม่มีที่ไหนะสวยามเท่าอโยธยา บ้านอระหม่อมพระเ้า่ะ” พระนเรศทรรัสอย่าแน่วแน่ในพระทัย
“ฮึ ะถามำถามนี้ับเ้าี่เือน ี่ปี เ้า็อบแ่เ่นนี้ ้าไม่ถามเ้าแล้ว เ้านเรศ” บุเรนอทรพระสลวรแล้วหันไปทาพระสุพรร
“แล้วเ้าล่ะเ้าสุพรร”
“เพะ”
“เ้าล่ะเป็นอย่าไร ีใหรือไม่ที่ไ้มาเอน้อาย” บุเรนอทรรัสถาม
“ีใเพะ” พระสุพรรทรรัสอบ้วยพระสุรเสียปิ
“ฮึ เมื่อถึพระนรหสาแล้ว ้าะพาเ้าไปสัาระพระมหาเย์ี เวาอ” บุเรนอทรรัส้วยพระสุรเสียอ่อนโยน
“อบพระทัยเพะ” พระนาทรยิ้ม
“แล้วเ้าะหลรัหสาวี” บุเรนอทรพระสลวร
“สำหรับหม่อมันแล้ว ไม่มีสถานที่ใะามเท่า อโยธยา บ้านอหม่อมันเพะ” ทรอบ้วยพระสุรเสียแน่วแน่
“ฮึ สมแล้วที่เ้าเป็นพี่น้อัน” บุเรนอทรแ่นพระสลวร ทั้สอพระอ์พี่น้อหันพระพัร์มาสบเนรันแล้วยิ้ม
“้าะไม่บัับให้พวเ้ามารัหสาวี แ่้าะทำให้พวเ้า รัหสาวี้วยใอเ้าเอ” บุเรนอทรรัสพลามอ 2 พระอ์พี่น้อ
“เอ่อนี้เ้านเรศ” ทรผินพระพัร์ไปทาพระนเรศ
“พระเ้า่ะ”
“ในระหว่าที่้าไม่อยู่ เ้าร่ำเรียนวิาวามรู้ไปถึไหนแล้ว”
“พระเ้า่ะ พระอาารย์มหาเถร และพระศรีสุนทรสราม ไ้สอนวิาารปรอ และพิัยสรามให้ระหม่อมพระเ้า่ะ” พระนเรศทรอบ พระอาารย์มหาเถรที่พระนเรศทรรัสถึนั่นือ พระอาารย์มหาเถรัน่อนั่นเอ
“ีมา เ้าั้ใเรียนรู้วิาาร่าๆที่พระมหาเถรท่านสั่สอน ในภายภาหน้า้าิว่าเ้าะไ้ใ้มันแน่ ใ่มันเพื่อหสาวี ฮึๆๆ” พอทรรัสบ็ทรลุึ้นยืน
“พวเ้าพัผ่อนันามสบายเถิ ้าไม่รบวนพวเ้าแล้ว ไว้ถึหสาเมื่อใ ้าะถวายเพลิพระศพให้พระมหินทร์เ้าน้าอพวเ้า อย่าสมพระเียริ” รัสบพระอ์็เส็ออไป ทั้สอพระอ์พี่น้อ้มหมอบราบ เมื่อบุเรนอทรเส็ออไป ทั้สอพระอ์พี่น้อ็เยพัร์ึ้นมา
“้าไ้ใ้แน่พระเ้า่ะวิาวามรู้ทั้หลายน่ะ แ่ไม่ใ่เพื่อหสาหรอนะ แ่เพื่ออโยธยาอ้า่าหา” ทรรัสพึมพำับพระอ์เอ
“อทนไว้อ์ำ สัวันหนึ่ พวเราะ้อไ้ลับอโยธยา” พระนาทรรัส้วยพระสุรเสียริั
ที่ประทับอพระเ้าบุเรนอ บันี้พระอ์ำลันั่อ่านบัี่าๆในอทัพ พระมหาอุปรามัเอิไยสิห์็เส็เ้ามา
“อ่าว มัเอิไยสิห์ เ้ามีอะไรหรือ”
“้ามีเรื่ออยาะุยับเ้าพ่อพระเ้า่ะ”
“อืม เ้ามีอะไร็ว่ามา” บุเรนอทรวาบัีนั้นล แล้วเยพระพัร์ึ้นมาทอเนรมัเอิไยสิห์
“เ้าพ่อทรเรียเ้านเรศมาที่นี่”
“ใ่ ้าให้นไปามเ้านเรศมาที่นี่” บุเรนอทรอบ
“เ้าพ่อให้มันมาที่นี่ทำไมพระเ้า่ะ มัน็แ่เลย ทีมัะยอวา ะอเส็มา้วย พระอ์็ทรห้าม” มัเอิไยสิห์รัสถาม
“้ามาทำศึนะ ไม่ไ้มาเที่ยวเล่น มัระยอวาเ้ายัเป็นเ็ เรว่ามันะลำบา เาะรับไม่ไหว” บุเรนอทรรัส มัระยอวาที่ทั้สอพระอ์รัสถึือ มัสามเีย ผู้เป็นพระราโอรสอมัเอิไยสิห์ เป็นรานัาในพระเ้าบุเรนอ
“แ่ทีไอ้ลูเลย พระอ์ทรอนุาิให้มันมา” มัเอิทรรัส
“ที่้าให้เ้านเรศมาที่นี่นั้น ็เพราะเป็นพระราประส์สุท้ายอพระมหินทร์ นี่ไยะบาเย เ้าะใำไม่ให้น้าหลานไ้เอันเียวหรือ” บุเรนอรัสบ็ทรถอนพระทัยในวามื้อึอพระราโอรสอพระอ์
“ถ้าเป็นเ่นนั้น ้า็ไม่ิใอะไรพระเ้า่ะ” มัเอิไยสิห์ทรทูลอบ พระเ้าบุเรนอทรพยัพระพัร์
“เ้ามีิธุระับ้าเพียเท่านี้ใ่หรือไม่ ้าะไ้สะสาานราิอ้า่อ”
“เอ่อ ้ายัมีอีเรื่อนึพระเ้า่ะ เ้าพ่อ”
“มีอะไรอีรึ ” บุเรนอทรรัสถาม
“ือ้า เอ่อ ือ้า” มัเอิไยสิห์ทรอึอั
“มีอะไร็ว่ามา มัวแ่อึอัอยู่ไ้” บุเรนอทรรัสถามย้ำ
“ือ้า อยาะสู่อพระสุพรรัลยา มาเป็นายาพระเ้า่ะ” มัเอิไยสิห์ทรัสินพระทัยทูล บุเรนอทระั
“เ้าว่าระไรนะ ไยะบาเย”
“้ามาอให้เ้าพ่อยพระสุพรรัลยาให้้า พระเ้า่ะ” มัเอิไยสิห์ทรทูล
“ไม่ไ้ ้ายพระสุพรรให้เ้ามิไ้” บุเรนอทรอบ
“ทำไมล่ะพระเ้า่ะ” มัเอิไยสิห์ทูลถามอย่าสสัย
“พระสุพรรไ ม่ไ้มาอยู่ในานะอ์ประัน แ่พระนาทรมาในานะรูฝึนารำ”
“แ่เ้าพ่อ นา็เป็นแ่เลย เ้าพ่อะเรอันใ” มัเอิไยสิห์ยัไม่ย่อท้อ
“็เพราะพระสุพรรเป็นพระธิาแห่อโยธยาอย่าไรเล่า หาใ่นธรรมาที่้าะยให้ใร็ไ้ เ้าใหรือไม่ไยะบาเย”
“มิใ่ว่าเ้าพ่อะเ็บนาไว้เป็นบาทบริาริา อพระอ์เอนะพระเ้า่ะ” มัเอิไยสิห์ทรรัสัทาพระบิาอพระอ์
“แล้วถ้า้าะทำเ่นนั้น เ้าะทำไมไยะบาเย ้าเป็นพ่ออยู่หัวแห่หสาวีนะ ้าะพระราทาน หรือ ไม่พระราทานอะไรให้ผู้ใ็ไ้ เ้าเ้าใหรือไม่” บุเรนอทระอ
“แ่..” มัเอิไยสิห์ะทูล แ่็ถูบุเรนอับท
“พอ เลิพูเรื่อนี้ไ้แล้ว ถ้าเ้าไม่มีอะไรแล้ว็ออไปไ้แล้ว ้าะไ้ทำานอ้า่อ”บุเรนอรัสพลาเปิบัีึ้นมาู่อ
“พระเ้า่ะ ้าทูลลา” มัเอิไยสิห์ทรถวายวามเารพพระราบิา่อนะทรพระราำเนินออไปอย่าไม่สบอารม์ เมื่อมัเอิไยสิห์เส็ออไปแล้ว บุเรนอ็ทรเยพระพัร์ึ้นมาแล้วถอนพระทัยให่
“เรียนรู้เาไป่อน เราอ่อนแอ ไม่ผลีผลาม”
ความคิดเห็น