คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ท่านหญิงกับการไม่ใยดี
เสียงรองเท้าบู๊ทดังสะท้อนก้องเข้ามาให้ได้ยิน ทหารอยู่เวรเงยหน้าขึ้นไปมองทางต้นเสียง บุรุษผู้ถือคบเพลิงกำลังกระตุกเชือกที่มัดสตรีนางหนึ่งให้เดินตามอยู่ข้างหลัง แถมยังมีคนอื่นตามมาอีก
หลังจากยืนมองพวกเขาเหล่านั้นด้วยความไม่เข้าใจในเจตนา เด็กหนุ่มก็เริ่มออกคำสั่ง
“เจ้าคือผุ้คุมขัง?”
“หา...นี่มัน…”
ในขณะที่ทหารเอียงคอมองด้วยความงุนงงว่าเกิดบ้าอะไรขึ้น ไซคส์ก็ปลดเชือกที่มัดข้อมือเรเชลไว้ แล้วพลักนางไปข้างหน้า
“นี่เป็นรับสั่งโดยตรงจากเจ้าชายเอลเลียต พวกเราจะขังนางไว้ในห้องคุมขังเเห่งนี้ ยังไม่มีกำหนดปล่อยตัว...ขึ้นอยู่กับการกระทำของนางเอง”
“หา…..” ไซคส์ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจต่อปฏิกิริยาตอบรับจากทหารนายนี้
“อะไรล่ะ?”
“เอ่อ...แต่ว่าจริงๆแล้ว ที่นี่มัน…”
ไซคส์หมดความอดทนกับเสียงพึมพำของทหารนายนี้แล้ว เขามองผ่านไปทางด้านหลัง
แลพบว่าห้องขังนี้กลายเป็นห้องเก็บของไปเสียแล้ว
“นี่มันอะไรกัน?” ไซคส์หลุดอุทานทันทีที่เห็นสิ่งที่แปลกไป
เหล่าลังไม้น้อยใหญ่มากมายวางเรียงสูงอยู่มุมห้องขัง บางแถวก็วางเรียงเสียจนติดเพดาน
“จริงๆแล้ว….ก่อนหน้านี้ได้มีหน่วยงานเข้ามา แล้วก็พากันขนย้ายของเหล่านี้เข้ามาเรื่อยๆโดยบอกว่าได้รับคำสั่งให้เอาเข้ามาวางไว้เฉยๆขอรับ”
ไซคส์มองไปที่บรรดากล่องทิ้งหลายด้วยความสงสัย
“เราไม่ได้ใช้คุกใต้ดินนี้มานานเพราะงั้นมันย่อมไม่แปลกอะไรขอรับ พวกเขาคงไม่คิดหรอกขอรับว่ามันจะถูกใช้เร็วๆนี้…”
ทหารนายนี่ไม่รู้เลยว่าภายในกล่องนั้นมีอะไร แต่พวกเขาก็เอามันเขามาในคุกเสียเเล้ว
“แล้วเหตุใดจึงเลือกที่นี่เพื่อเก็บของกัน……..?”
“ไม่ทราบขอรับ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้….แต่ด้วยเพราะปกติเราก็ไม่ได้ใช้ที่นี่อยู่แล้วข้าน้อยจึงไม่รู้จะเอาเหตุผลใดมาปฏิเสธพวกเขา…”
กล่องเหล่านี้ล้วนมีเอกสารราชการเพื่อการเก็บรักษาอย่างดี
ไซคส์เดาะลิ้นขึ้นอย่างไม่พอใจ อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนี้กัน แต่เมื่อมองดูดีๆแล้ว ติดประตูห้องขังมีห้องน้ำพร้อม อีกทั้งประตูก็เปิดได้
พื้นที่แค่นั้นก็มากพอให้นางได้ทิ้งตัวลงนอนแล้ว
“งั้นก็ช่วยไม่ได้ พื้นที่อีกครึ่งที่เหลือเจ้าก็อยู่ไปแล้วกันไม่ต้องคัดค้านอะไรเลยนะ เจ้าต้องดีใจด้วยซ้ำที่ไม่มีนักโทษอื่นอยู่ด้วย”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
เรเชลพยักหน้าลงเล็กน้อย ไซคส์เชิดหน้าเดินไปเปิดประตูห้องขัง
กึก
แอ๊ด…
เสียงประตูเปิดดังก้องไปทั่วทั้งโถงใต้ดิน
เพียงแค่มองก็รู้เลยว่าเหล่าผู้คนที่เคยเหยียบย่างเข้ามาอยู่ในที่แห่งนี้จะมีสภาพเป็นเช่นไร รอยยิ้มเหยียดหยันก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของหัวหน้าองครักษ์หลวงจนเสียกิริยาเสียแล้ว
“หึๆ ที่นี่ก็ออกจะน่ากลัวสำหรับลูกคุณหนูไปหน่อย…เอาเถิด หากเจ้าอยู่ไปเรื่อยๆ
ผ่านไปสักอาทิตย์เจ้าก็ชินเอง คิดเสียว่ามันคือโรงแรมประหลาดโรงแรมหนึ่งแล้วกันนะ
แล้วก็…เจ้าคงนึกไม่ถึงหรอกว่าเจ้าต้องใช้เวลาอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่”
เรเชลเดินเข้าไปในบ้านใหม่ของนางอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้หัวหน้าองครักษ์หลวงพ่นคำข่มขู่ต่อไป
หลังจากที่เข้าห้องไปได้ทั้งตัว ประตูก็ถูกปิดทันที โดยที่แรงสั่นของซี่กรงยังไม่จางหาย เสียงลั่นกลอนก็ดังตามมาทันที
ก้มมองไปยังสตรีที่นั่งลงบนพื้นหินเย็นเงียบๆแล้ว ไซคส์ก็ได้เผยรอยยิ้มน่ารังเกียจออกมาให้เห็น
“หากเจ้าอยากร้องไห้หรือเกลียดชังคนดีๆอย่างพวกข้า ก็จงจำไว้ว่าเป็นเพราะเจ้าทำตัวเองทั้งนั้น ยังไงก็ตามเราเองก็ไม่ได้ใช้คุกนี่มานาน ดังนั้นก็อย่าถือสาเลยนะหากพวกเราจะลืมว่าเจ้าก็อยู่ที่นี่น่ะ~” ไซคส์พลันหัวเราะเย้ยขึ้นมาอีกครั้ง
“ฮ่าๆๆ ถูกต้องแล้ว ฝ่าบาทคงจะลืมเจ้าในขณะที่กำลังมีความสุขกับท่านมาการ์เร็ต แล้วกว่าจะถึงเวลานั้นข้าคิดว่าเจ้าคงจะยอมลดศักดิ์ศรีตนเองลงแล้วนะ”
บุตรีดยุคจ้องมองไซคส์และผู้คุมขังหันหลังจากไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง
พวกเขากำลังปล่อยให้สตรีนางนี้ผจญความลำบากด้วยตัวเอง…มันก็ควรจะเป็นเช่นนี้แหละ
ในขณะที่ไซคส์และผู้คุมขังกำลังเดินกลับขึ้นไปนั้นเอง…
เคร้ง!
ครึก
กึง!
“เสียงนั่น?”
บุรุษทั้งสองหันกลับมามองต้นเสียงที่น่าขันนั่น
แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นคือ เรเชล กำลังนำโซ่เหล็กกล้าคล้องไปกับซี่กรงห้องขังและขอบประตูแล้วใช้แม่กุญแจที่ดูใหญ่และหนักเพื่อล็อกมันให้เข้าที่
ช่วงเวลานี้เองคือเวลาที่การก่อกวนกลับของเรเชลเริ่มขึ้น
“หา???”
“อ-อะไรวะเนี่ย!?”
จากที่ได้เห็นกิริยาที่ไม่ควรได้เห็นจากสาวชั้นสูงนางนี้ ไซคส์และผู้คุมขังต่างวิ่งกลับไปที่หน้าห้องขังทันที
แต่เรเชลได้จัดการลงกลอนเรียบร้อยไปแล้ว
“เห้ย ข้าถามว่านี่มันอะไร?!”
กึง! กึง!
พวกเขาพยายามที่จะกระชากประตูห้องขังด้วยกำลังทั้งหมดแต่ประตูกลับไม่เคลื่อนแม้เพียงนิด
ทางด้านเรเชลเองก็มองความพยายามของพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพียงลงกลอนไว้เพื่อความปลอดภัยของตัวดิฉันเอง”
“นี่-นี่มันคุกไม่ใช่รึไง?! นักโทษที่ไหนมันจะมาลงกลอนขังตัวเองไว้กัน ไม่จะไม่แปลกไปหน่อยรึไง?!”
ใบหน้าที่เริ่มเห่อแดงจากการตะเบ็งเสียงของไซคส์ช่างขัดกับน้ำเสียงที่เรียบเรื่อยเย็นชาของนางสิ้นดี
“ดิฉันเป็นเพียงสตรีที่งดงามและยังไม่ได้ออกเรือน คงจะไม่ดีหากมีอะไรไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับดิฉัน อย่างที่เคยอ่านในนิยายที่ว่าผู้คุมขังแอบเข้ามาในคุกยามที่หัวหน้าไม่เห็นไงล่ะคะ”
“เจ้าคิดว่าที่นี่(ในรั้ววัง)มันจะมีคนพรรคนั้นเรอะ!? แล้วไอ้โซ่กับแม่กุญแจนั่นไปเอามาจากไหนกัน?!”
“ก็แค่สินค้าเพื่อความความปลอดภัยของดิฉันเองค่ะ”
เรเชลไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิดว่าไซคส์จะตะโกนใส่นางมากขนาดไหน บุรุษทั้งสองต่างพากันหมดคำพูด
นางสมควรจะถูกขังสิ แล้วไหงนางถึงมาสร้างรกรากแทนล่ะ
“อ-เอายังไงต่อดีขอรับท่าน…?” ผู้คุมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงโง่งม
ผ่านไปสักผัก ไซคส์จึงกัดฟันตอบกลับไป
“เราต้องรายงานเรื่องนี้ให้ฝ่าบาททราบ……ให้พระองค์ตัดสินพระทัยเอง……”
และแล้วหัวหน้าของเหล่าทหารหลวงในรั้ววังก็ได้เดินจากไปและค่อยๆก้าวเดินกลับไปที่งานเลี้ยงอีกครั้ง
[TBC JAA]
*************
วันนี้วันดีปีใหม่ท้องฟ้าแจ่มใสพาใจสุขสันต์!!
ขออนุญาตส่งความสุขแด่ผู้อ่านทุกท่านด้วยการอัพเดตนิยาย!!!
บรรณาการนี้เพื่อเธอเลย
ขอให้ทุกๆท่าน มีความสุขสมปรารถนา
ใช้เวลากับครอบครัวในวันหยุดเช่นนี้ให้เต็มที่นะคะทุกท่าน
เจอกันปีหน้า!!!
สวัสดีปีใหม่ค่ะ!!
ด้วยรัก
หญิงตรี
ความคิดเห็น