ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Night 2
"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้เหละ..."เลียร์อธิบายอย่างยาวเหยียดพร้อมกับนั่งเขียนสัญลักษณ์บางอย่างลงบนหลังของจาฟาลไปด้วย ของเย็นๆจากนิ้วมือนั้นทำให้รู้สึกแปลกๆ...
"งั้นพี่จาฟาลต้องตายภายในสามวันงั้นสินะ"
"ก็ไม่เชิง...ถ้าหายาแก้พิษได้ก่อนก็อาจจะไม่ตาย"
"และกลับไปเป็นผู้ชายสินะครับ..."อาลาดินคุงพูดออกมาอย่างซึมๆ
"เปล่า^^"เลียร์ยิ้มหย่างเจ้าเลห์ก่อนที่จะหันมามองจาหาลที่นอนอยู่... "แก้พิษก็ส่วนแก้พิษ แก้การกลายร่างกลายเป็นหญิงก็อีกเรื่อง... เมดราโกล่ามีฤทธิ์แก้พิษก็จริงแต่ว่าแก้ตัวยาที่ทำให้กลายเป็นหญิงนั้นไม่ได้"ความจริงแมนดราโกล่าต่างหากที่ทำให้ยาสมบูรณ์ที่เหลือก็แค่ดื่มยานั้นอีกรอบก็กลับร่างได้แล้ว...แต่ข้าคิดว่าไม่บอกสนุกกว่าแน่ๆ หึหึ
"แต่แมนดราโกล่าต้องไปเอาที่ใต้มหาหุบแหวใช่ไหมค่ะ"
"ใช่แล้ว...แต่ถ้าเดินทางไปมหาหุบแหวใช้เวลาเป็นเดือน"
"ถ้าเป็นแบบนั้นจาฟาลได้ตายก่อนแน่..."
"ตอนนี้เลยกำลังจัดการร่างกายนี้ให้อยู่ไงเล่า พลังของข้าคือทำให้มันเฉื่อยชาลงหรือก็คือทำให้ร่างกายนี้หยุดทำงานบางส่วนที่พิษมีผล... ร่างกายนี้ก็จะอยู่ได้ราวๆ 3 เดือนน่ะนะ แต่นั้นน่าจะมีเวลาพอทำยาแก้พิษได้..." ทีนี้ก็วงกลมจากนั้นก็ใช้กระดาษกับเวทลวงตาทำเหมือนที่หลังคลายผิวธรรดาให้ได้มากที่สุด... "เสร็จแล้ว"
"ขอบคุณนะครับเลียร์..."
"แต่จะว่าไปจาฟาลนายอยู่ร่างนี้ก็ไม่แล้ว"ซินแบดยื่นหน้าเขามาไกล้ร่างบางที่นั่งอยู่ก่อนที่โดนจาฟาลใช้มือบางๆนั้นดันออกไป
"พี่จาฟาลตอนที่กลายเป็นพี่สาวก็สวยดีนะครับ เหะๆ"อาลาดินคุงหยุดคิดเรื่องหื่นๆก่อนสิ
"ดีตรงไหนกันครับ... หนักจะตาย"
"ก็จริงล่ะนะค่ะ"ยามูไรฮะพูดขึ้นอย่างเข้าอกเข้าใจ "ผู้หญิงน่ะอาจจะไม่ค่อยลำบากเรื่องนี้สักเท่าไหร่เพราะมันค่อยๆโตและชินไปกับมัน"อ๋อ...เรื่องนั้นสินะที่จาฟาลลำบากใจ... "แต่สำหรับหน้าอกของรุ่นพี่ที่โตมาอย่างกระทันหันก็เลยอาจจะคิดว่ามันหนักแต่ว่าร่างนี้น่าจะทนได้สบายๆนั้นเหละค่ะ"เรื่องเฉพาะผู้หญิงเท่านั้นที่เข้าใจสินะ ข้าเองก็เคยกลายร่างเป็นหญิงในบางครั้งคราวเข้าใจเลยล่ะ ข้าถึงชอบร่างเด็กๆมากกว่า... ความจริงข้าคิดว่าหน้าอกผู้หญิงไม่จำเป็นต้องใหญ่มากก็ได้เพราะยังไงก็ไม่ได้เอาไปฟาดหน้าใครสักหน่อย... หนักจะตายข้าล่ะอยากรู้จริงๆทำไมผู้หญิงถึงทนหอบมันเดินไปเดินมาได้...
"ท่านจาฟาลค่ะเสื้อผ้าเสร็จแล้วค่ะ" เสื้อผ้าที่แก่ออกมานั้นดูดีไม่น้อย... จาฟาลหยิบเสื้อผ้านั้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปใช้เวลาไม่นานนักก่อนที่จะออกมา เสื้อเปิดไหล่ด้านในเป็นเสื้อยืดรัดรูปสีขาวที่ปิดถึงต้นคอ...ที่เหลือก็เหมือนเดิม...ทุกคนแลดูตะลึกไม่น้อยกับจาฟาลในตอนนี้ก็คงสวยกว่าหญิงใดที่เคยผ่านตามา...ล่ะมั้ง
"ว่าแต่...จาฟาลจะเอายังไงกับงานรัฐมนตรีล่ะ"
"ก็ทำตามปรกติเหมือนกับตอนที่ผมยังเป็นผู้ชาย"จาฟาลพูดขึ้นพร้อมกับลุกออกจากเตียงและเดินออกไปยังห้องทำงานของตัวเองเช่นทุกวัน...ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเหมือนเดิมยกเว้นความคิดถ้าอยากจับจาฟาลมาทำเป็นภรรยาของนายท่านของข้า และบรรดาเหล่านางน้อยๆที่อวยกันอยู่ในใจ...การที่รู้ความคิดของคนอื่นมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีสักเท่าไหร่นะเนี่ย...
"ท่านแม่...ดีจ้า~~"ข้าวิ่งตะโกนไปพร้อมกับกระโดดเข้าหาจาฟาลที่สวนที่กำลังจัดบางอย่างอยู่
"สวัสดีครับ เลียร์..."จาฟาลอุ้มข้าที่กอดอยู่คออยู่ลงพร้อมกับลูบหัว "เดี๋ยวนะ...เมื่อกี้เลียร์เรียกผมว่าอะไรนะครับ"
"ท่านแม่?" -w-
"ท่านจาฟาลมีลูกแล้วเหรอค่ะ ตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะเนี่ย!!"ทุกคนเขามารุมพร้อมจ้องมองเลียร์อย่างแปลกตาและความสงสัยที่อยู่ในหัว...
"เดี๋ยวนะครับ..."จาฟาลเข้ามาขัดจังหวะแต่ก็ไม่เป็นผลเหล่านางสนมต่างมารุมล้อมนั้นไม่ได้ฟังจาฟาลเลย...
"สีตาสีทองเหมือนราชาเลยนะค่ะ"
"เดี๋ยวก่อนนะครับ!!"
"ผมเป็นสีเดียวกับท่านจาฟาลแต่อ่อนกว่างั้นเหรอค่ะ"
"ผม!บอก!ให้!ฟัง!ผม!ก่อน!ไงเล่า!!!"จาฟาลตะโกนเสียงดังลั่นจนทำให้นางสนมต่างหันมามองเขา...
"เอ๋~"
"เลียร์ครับทำไมเรียกผมอย่างนั้นล่ะครับ"
"ก็จาฟาลเหมือนหนิ"
"เหมือนงั้นเหรอครับ?เหมือนใครงั้นเหรอครับ?..."
"แม่ของข้าไง...เผลอหลุดไปหน่อยเราขอโทษก็แล้วกัน"
"ท่านจาฟาลปล่อยให้เขาเรียกอย่างนั้นก็ได้หนิค่ะ"เหล่านางสนมต่างทำหน้าเศร้าแล้วลูบหัวเลียร์เล่นอย่างสนุกสนาน
"นั่นสิ จาฟาลไม่เห็นเป็นไร"เสียงขี้เล่นของคนผมสีอ่อนคนเดิมดังมาจากข้างหลังตัดความวุ่นวายทุกอย่าง
"เงียบไปเลยครับซิน..."ร่างบางตรงหน้าทำหน้าบูดบึงไส่เขาก่อนที่จะหันหนี"ถ้าว่างมาเล่นกับเลียร์มากล่ะก็ ช่วยกรุณาไปทำงานของตัวเองที่ค้างกับผมด้วยครับ..."
"นี้จาฟาลพูด'ครับ'ในร่างผู้หญิงมันไม่เพราะนะไหนลองพูด'ค่ะ'สิ"
"ไม่ต้องมาเปลี่ยนคุยครับ...ผมจะพูดยังไงก็เรื่องของผม"
"ถ้าเกิดยอมพูดฉันจะยอมไปทำงาน..."
"งั้นก็...ช่วยกรุณาไปทำงานด้วยนะค่ะ...ซิน..."เสียงแข็งๆปนเขินนั้นดูน่ารักไม่น้อยเลยที่เดียว...จาฟาลก้มหน้าปิดบังใบหน้าของตัวเองที่แดงด้วยความอายเพราะความไม่เคยชินกับวิธีพูดแบบนี้...ทั้งๆที่ตอนนี้รูปร่างของตัวเองก็เป็นหญิงเต็มตัวอยู่แล้วแท้ๆ
"ท่านจาฟาล..."
"ค-ครับ"
"แหมๆพูด'ค่ะ'กับองค์ราชาคนเดียวสินะครับ"
"ป-เปล่าสักหน่อยท-ทำไมต้องให้ข้าพูดค่ะด้วยล่ะ"
"ก็ตอนนี้ท่านเป็นผู้หญิงหนิครับ.."
"งั้นมีอะไรให้ข้าช่วยค่ะ"เสียงนั้นทำให้หลายคนหยุดนิ่งไป...ขอเตือนว่าถ้านายท่านมาเห็นข้าอาจได้เห็นโทษสูงสุดของซินเดรียก็ได้...ล่ะมั้ง
"งั้นตรงนี้ก็เป็นแบบนี้นะ...แล้วก็ตรงนี้..."จาฟาลอธิบายทุกอย่างหลายรอบก่อนที่จะเดินไปที่งานต่อไป...พร้อมกับลากข้าไปด้วย...ที่ริมหาดของซินเดรียมีใครบางคนนั่งรออยู่ใต้ต้นไม่เล็กๆรออยู่...
"แบตตี้...ช่วยหน่อยนะครับ"
"อ-อือ"เสียงขลุ่ยจากมือของแบตตี้นั้นเพราะพริ้ง เหล่าปลาที่ว่ายน้ำอยู่ค่อยๆเข้ามาไกล้ชายฝั่งพร้อมกับแจ้งข่าว...
"จาฟาลแย่แล้วล่ะ"
"อะไรงั้นเหรอครับ..."
"พวกปลาบอกว่า...เห็นเรือของจักรวรรดิโคมุ่งหน้ามาทางนี้คาดว่าน่าจะถึงที่นี้ก่อนกำหนด..."
"ด-เดี๋ยวสิครับ เร็วกว่ากำหนดงั้นเหรอครับ"
"อือ...ใช่"
"จะให้ข้าสร้างภัยธรรมชาติจากฝีมือจินดีรึเปล่าจะได้มาช้ากว่ากำหนด"
"ผมว่าแบบนั้นคงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่น่ะครับ..."
"งั้นจะทำยังไงล่ะ..."
"งานยังเหลืออีกตั้งเยอะกว่าจะเสร็จ"
"ถ้าใช้พลังข้าแปปเดี๋ยสก็เสร็จ แต่ในกายหยาบแบบนี้คงจะสลบแน่ๆช่วยอุ้มกลับไปนอนด้วยก็แล้วกัน"ว่าแล้วเลียร์ก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับร่ายมนต์บางอย่าง....ทุกอย่างที่จาฟาลยังเตรียมไม่เสร็จก็เสร็จภายในพริบตาด้วยเวทย์มนต์ลวงตาชั้นสูงที่เหมือนจริง....
[Jafar]
หลังจากที่เลียร์จัดการงานที่ค้างอยู่ทั้งหมดจนเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วเจ้าตัวก็สลบและหล่นลงมาทันที...ใบหน้าของเด็กน้อยตอนหลับช่างใสซื่อ ต่างจากตอนตื่นที่แสนจะเจ้าเลห์และทำหน้าเหมือนหอบโลกเอาไว้ทั้งใบ...บางทีก็ติ๊งต๊องไร้สาระเกินเหตุ และบางทีก็แอบรู้สึกไปเองคนเดียวว่า...เด็กคนนี้ก็เหมือนลูกล่ะมั้งนะ...จนลืมคิดไปว่านี้คือวาเลนฟอร์ จิน หรือสิ่งมีชีวิตจากอันม่าทรัน เป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกดี ผมอุ้มร่างของเด็กน้อยเอาไว้ก่อนที่จะเดินตรงเข้าไปในวังหลวงของชินเดรีย...
"อ่าว จาฟาลมาอยู่อะไรตรงนี้" เสียงคุ้นเคยของเจ้านายของเขาดังมาจากข้างหลัง นี้ก็อีกคนสิ่งมีชีวิตที่เขาใจใด้ยาก...โผล่มาทุกครั้งที่ไม่(ค่อย)ต้องการ
"ผมน่าจะถามคุณมากกว่านะครับซินว่ามาอยู่อะไรแถวนี้"ผมส่งสายตาดุะร้อมกับหันไปมองหน้าร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลัง
"ออกมาเดินเล่นแล้วบังเอิญเจอคนอุ้มเด็กมาแถวนี้น่ะ" รอยยิ้มเสแสร้งอันแนบเนียน....
"เมื่อไหร่จะเลิกโกหกกันนะครับ"คนที่โผล่ออกมาโดยไม่ต้องการตลอด..."แอบตามผมมาใช่รึเปล่าล่ะ"ผมบ่นออกมาเบาๆ ก่อนที่จะโดนคนผมม่วงแย่งคนในมือไป...
"เดี๋ยวสิครับ อุ้มแบบนั้นเดี๋ยวก็ตื่นหรอกครับ"
"ไม่ตื่นง่ายๆหรอกน้า~"
"แล้วทำไมไม่ไปทำงานครับ"ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิกแก้มของราชาตรงหน้าอย่างไม่แกรงกลัวอย่างแรงพร้อมกับงดึเบาๆ "ขอเหตุผลที่ดีด้วยนะครับ" ถึงจะถามไปแบบนั้นก็คงไม่ได้คำตอบที่ดีกลับมาอยู่ดีอยู่ด้วยกันมาตั้งขนาดนี้ก็รู้อยู่แก่ใจหรอกนะว่าคนๆนี้แค่อู้เท่านั้นเหละ เฮ้อ~
"บ่นมากกว่าเมื่อก่อนรึเปล่าเนี่ย จาฟาล"
"เปล่าหนิครับ"ผมทำหน้างอนๆก่อนที่จะหันไปอีกทาง การกระทำอันแสนน่ารักที่ตัวเองไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย
"ว่าแต่...คนของโคจะมาเร็วกว่าหนึ่งวันนะครับเพราะฉะนั้นอีกสองชั่วโมงถึงคุณก็เตรียมตัวเร็วๆนะครับ"
"จาฟาลแล้วนายล่ะ จะออกไปด้วยกันรึเปล่า"
"ผมก็ยังคิดๆอยู่เนี่ยเหละครับ เพราะตอนนี้ร่างกายไม่พร้อมแต่หน้าที่ก็คือหน้าที่ล่ะนะครับ" ภาระหน้าที่ๆรับอยู่ตอนนี้มันก็เป็นงานที่หนักอยู่เหมือนกันถ้าเทียบกับเมื่อก่อนอาจจะน้อยกว่า แต่ว่าเวลาที่ได้อยู่ไกล้ชิดกันมันน้อยลงรึเปล่านะครับ...
"จาฟาล..."
"...."
"นี้...จาฟาล"เสียงเรียกช้ำๆของชินทำให้ผมหยุดคิดทุกสิ่งทุกอย่าง
"อ-อะไรเหรอครับซิน"
"ถึงหน้าประตูจนจะเดินชนอยู่แล้วน่ะ" มัวอต่คิดมากก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสินะ...ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องที่ถูกตกแต่งแบบเรียบง่ายและนั่งลงบนเตียงข้างเลียร์ที่หลับสนิทอยู่ข้างๆ
"เครียดรึเปล่า..." เครียดสิครับ เครียดมากด้วย สมองเหมือนจะแตกออก ร่างกายนี้อยู่ใด้อีกไม่นานภาระหน้าที่...จะเอาแมนดราโกล่ามาแก้พิษได้รึเปล่า ถ้าเอามาแล้วมันจะทำให้ทุกคนบาดเจ็บรึเปล่า กังวล เป็นห่วง งานทุกอย่างผิดกภหนดหมดความรู้สึกลึกๆมันเหนื่อยสุดๆ
"ป-เปล่าครับ"
"งั้นเหรอ..."
"...."
"จาฟาลนายโกหกสินะ"
"ก็บอกง่าเปล่าไงครับซิน"รอยยิ้มแสร้งแกล้งทำที่ติดนิสัยจากซินโดยไม่รู้ตัวถุกเผยออกมา
"ฉันอยุ่กับนายมานานนะจาฟาล"
"นั้นสินะครับ"แกล้งทำแบบนี้คงไม่มีอะไรดีขึ้น "ผมพอเข้าใจความรู้สึกของคุณตอนที่เคยตกเป็นทาสที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะตายเมิ่อไหร่ ความกดดันแบบนี้....."ซินถอดหายใจกอดที่จะกอดร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียง
"ยังจะอุส่าจำได้อีกนะ"
"ขอโทษนะครับ"
"ถ้าไม่ไหวจะทนรับความรู้สึกแบบนั้น" ความรู้สึกที่ตัวเองตายได้ทุกเมื่อนะ... "ก็ระบายมันออกมาบางก็ได้นะจาฟาล"
"ครับ"จาฟาลกอดร่างสูงตรงหน้าพร้อมกับร้องให้ออกมา...ก่อนที่จะหลับลงไปนอนกับเลียร์จากความเหนื่อยล้าให้ร่างบางนั้นได้พักผ่อนบาง...
-ผักกาดๆๆๆ ฝากกดติดตามเรื่องนี้และคอมเม้นให้เราเพื่อปรับปรุงหน่อยนะ และการที่เสี่ยมาก็ถึงเวลาอันควรแล้วที่จะแจก NC หึหึ สนองนีทให้พอ~-
-ไม่เกี่ยวแต่เราอยากเล่น...อยากให้เลียร์มีบทต่อไหม-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น