พลอยปรารถนา

ตอนที่ 2 : บทนำ

 หน้าตาที่ดูอิ่มบุญแบบไม่ต้องไปกินข้าวต่อ คงไม่ต้องบอกว่าเพื่อนสาวขออะไร

“เอาจริงเหรอวะพลอย”

                เพื่อนสาวคนสนิททักท้วง หลังจากที่เห็นร่างแบบบางกำลังเดินตรงเข้าไปซื้อพวงมาลัย ธูป เทียน รวมถึงของไหว้ใส่มาถาดใหญ่เบ้อเริ่ม จนแทบจะใหญ่กว่าตัวเองแล้วด้วยซ้ำ 

                รมิดาส่ายหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน เพราะอันที่จริง วันนี้พวกหล่อนตั้งใจจะออกมาหาอาหารญี่ปุ่นทานให้หนำอุรา เนื่องว่าโปรโมชั่นที่สอยได้มานั้นราคาถูกแสนถูก กินวันนี้อิ่มยันพรุ่งนี้ กลับกลายเป็นว่าต้องมายืนรอพลอยปรารถนาไหว้พระสวดมนต์ประหนึ่งสาวสายบุญ ธรรมะธรรมโม เข้าวัดเป็นงานอดิเรกอย่างไรอย่างนั้น

                เปล่าหรอก เพื่อนหล่อนก็แค่สาวสายมูเตลูเฉยๆ ...อธิบายยังไงดี ก็สาวสายพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นนิจนั่นแหละ...

                “ถือมาเต็มมือขนาดนี้ ฉันคงไม่ซื้อเอาไปกินในรถหรอกมั้ง” พลอยปรารถนาตอบยียวน ก่อนจะถูกรมิดาแยกเขี้ยวใส่

                “กวน! ขอให้มันไม่สมหวัง” รมิดาพูดหน้าเชิดหน้า เดินหนีไปยืนกอดอกรออยู่ด้านข้างศาลพระตรีมูรติ สิ่งศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมือง คู่บุญคู่แก้คำสาปของคนโสดทั้งหลายวัย

                “ลบหลู่!” พลอยปรารถนาเอานิ้วจุ๊ปากต่อว่าเพื่อนสาวอยู่ไกลๆ

                รมิดาพ่นลมหายใจแรง เป็นความผิดของหล่อนเองที่เมื่อคืนดันเปิดละครให้แม่สาวหัวใจโสดคนนี้ดู หลังจากนางแห้งแล้งการมีแฟนมาพักใหญ่ๆ เห็นจะสามปีได้

                ก็เมื่อวานละครเรื่องใหม่ ที่ดาราในดวงใจของหล่อนหันมารับบทตัวร้ายลึกเป็นครั้งแรก ก็เป็นเรื่องธรรมดาตามประสาติ่ง ที่จะต้องติดตามผลงานดาราในดวงใจอยู่แล้ว แต่ไม่นึกเลยว่าเพื่อนสาวจะเป็นไปด้วย แถมเป็นหนักกว่าหล่อนเสียอีก

                โชคยังดีที่ไม่ได้ชอบคนเดียวกัน ไม่งั้นหล่อนตัดเพื่อนกับพลอยปรารถนาแน่

                ก็นะ... ใครจะไปนึกว่าพลอยปรารถนาจะชอบพระเอกแนวนี้กับเขาด้วย

                เพราะปกติ พลอยปรารถนาไม่ใช่คอละคร ยิ่งสายตบจูบแต่เนื้อเรื่องเบาโหวงนางยิ่งขอบาย ละครเน้นจิกหมอนไม่เน้นศีลธรรมอันดี กุลสตรีอันงาม ประธานสมาคมเพื่อนหญิงพลังหญิงรับไม่ได้! แต่แปบเดียวเท่านั้นแหละ เห็นนั่งทำตาหวานเชื่อมตั้งแต่ไตเติ้ลละครขึ้น ยันละครจบตอนสี่ทุ่มครึ่ง 

                ‘เป็นเอามาก!’

                “โชคดีจังที่วันนี้คนไม่เยอะ” พลอยปรารถนาเดินยิ้มร่า หลังจากไหว้บูชาเสร็จเรียบร้อย พร้อมกับกลิ่นธูปให้หึ่ง กลบน้ำหอมกลิ่นกุหลาบอ่อน ของเจ้าตัวไปเสียหมดสิ้น ซื้อมาขวดละเป็นพัน พ่ายแพ้ให้แก่กลิ่นธูปซะเฉยๆ 

                วันหยุดยาวที่นักท่องเที่ยวบางตาลงไปเยอะเพราะพิษเศรษฐกิจ ทำให้วันนี้พลอยปรารถนาสบโอกาสลงไปไหว้สักการะได้อย่างสบายใจ หน้าตาที่ดูอิ่มบุญแบบไม่ต้องไปกินข้าวต่อ คงไม่ต้องบอกว่าเพื่อนสาวขออะไร หล่อนเดาไม่ผิดแน่นอน

                “ไม่ถามหน่อยเหรอว่าขออะไรบ้าง” พลอยปรารถนาเอ่ยขึ้น พยายามยั่วเย้าให้รมิดาอยากถาม 

                “ขอหลัวแหละดูออก” แต่รมิดาก็คือรมิดาเพื่อนซี้ หล่อนตอบอย่างรู้ทัน ส่วนเพื่อนสาวนั้นได้แต่ยืนทำท่าขวยเขินเหมือนไม่เคยขออะไรทำนองนี้มาก่อน

                “ก็พูดไปแกน่ะ”

                ท่าทางบิดชายเสื้อจนผ้าจะรุ่ย สร้างความหมั่นไส้ให้รมิดาไม่น้อย

                “เกลียดจังพวกชะนีหน้าตาดีแต่มาทำอะไรสะดีดสะดิ้งแบบนี้เนี่ย ไปกินข้าวได้แล้ว หิว” รมิดาหงุดหงิดปนขำที่เห็นเพื่อนสาวทำหน้าบูดยามโดนว่า

                พลอยปรารถนาจ๋อยอยู่แวบหนึ่ง พลางยกมือไหว้ขอพรอีกครั้งก่อนจะออกเดินเข้าห้างไปหาอาหารทานตามที่ตั้งใจ ด้วยแรงฉุดกระชากของรมิดา

                “ขอให้ลูกช้างลูกม้าสมหวังด้วยนะเจ้าคะ สา...ธุ!”

                มือบางยกขึ้นไหว้ท่วมหัวปะหลกๆ พลางลูบผม ไล่เรื่อยมายันใบหน้าจนแทบจะถึงปลายเท้า ดีที่รมิดาห้ามไว้เสียก่อน ไม่เช่นนั้นเพื่อนสาวคงทำจริงให้เป็นที่ฮือฮากันทั่วศาล 

                และการกราบไหว้ขอพรในวันนั้น ใครเลยจะรู้ว่ามันส่งผลให้พลอยปรารถนา สมปรารถนาได้ไวขนาดนี้...