คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เข้าร่าง!!! (ไปซะทีสิโว้ย)
เข้าร่าง!!! (ไปซะทีสิโว้ย)
คืนที่ผ่านมาทำเอาผมนอนไม่หลับ ผมนอนนิ่งและก็ห่มผ้าห่มของตัวเองอยู่บนเตียง ผมได้ยินเสียงร้องไห้แว่วมาเล็กน้อย ผมรู้สึกว่าการที่ผมสอนเล่นสเก็ตบอร์ดให้ยัยดาลี่ เพื่อที่จะทำให้เธอขยาดการเล่นสเก็ตบอร์ดไปเลยนั้น มันจะเข้ากับจุดประสงค์ของผมที่ตั้งไว้ซะแล้วแฮะ เพียงแต่ความรู้สึกมันคงจะเป็นคนละอย่างกับที่ผมคิดเอาไว้
เหตุการณ์เมื่อคืน ผมไม่อยากจะจดจำหรอกนะ แต่มันสิ่งที่ผมพยายามลืมกลับยิ่งติดอยู่ในส่วนลึกของสมอง
ผมไม่โกรธเธอ เพราะถือว่ามันคืออุบัติเหตุ
ผมเป็นคนพูดไม่เก่ง แม้แต่คำพูดของผมที่ออกมาก็มีแต่ขวานผ่าซากทั้งนั้น
ผมไม่ได้ต้องการให้ดาลี่มาขอโทษผมด้วยเรื่องแค่นี้ด้วย ผมไม่ได้ต้องการให้ยัยบ้านี่ร้องไห้มากขนาดนี้
ไม่ได้ต้องการเลยจริง ๆ
แต่ผมมันเป็นพวกปลอบคนไม่เป็นซะด้วยสิ… ถ้าปลอบมีแต่จะทำให้ร้องไห้มากขึ้นซะด้วยซ้ำไป…
ผมได้แต่ลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนจะพึมพำกับตัวเองว่า…
-
“ขอโทษนะ ไดอารี่”
-
……………..
ฉันร้องไห้….ร้องไห้….และก็ร้องไห้….
ฉันรู้ว่ามิกซ์โกรธ
มิกซ์ต้องโกรธฉันแน่ ๆ ให้ตายสิฉันทำเรื่องเข้าแล้วมั้ยล่ะ จะให้เขาช่วยตามหาความทรงจำแค่นี้ก็ดีขนาดไหนแล้ว ทำไมต้องไปเรียกร้องอะไรอย่างอื่นด้วยนะ ทำไม…ทำไม…ทำไม…
คิดไม่ได้ หาทางออกไม่เจอ ก็ได้แต่ร้องไห้ อยู่ในที่นอนที่มิกซ์เอามาให้นั่นแหละ มิกซ์ต้องได้ยินเสียงฉันร้องไห้แน่เลย ฉันรู้สึกว่ามิกซ์ขยับตัวอยู่ตลอดเวลา คงจะนอนไม่หลับเพราะเสียงร้องไห้ของฉันแน่เลย Y_Y
มิกซ์…เราขอโทษ แม่ขา แม่…ฮือ…(เอามารวมกันได้ไงเนี่ย)
ความรู้สึกในตอนนี้ถึงจะคิดถึงแม่ คิดถึงเพื่อนและครอบครัวที่จำไม่ได้ก็จริง แต่ฉันเองก็เป็นห่วงมิกซ์เรื่องการเล่นเรื่องการแข่งด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ถ้าหากความทรงจำกลับมาแล้ว ฉันจะกลายเป็นคนอื่นที่ไม่รู้จักกันรึป่าว
โหย คิดไปต่าง ๆ นา ๆ เลยฉัน =_=
เฮ้อ…นอนดีกว่า…
พอรู้สึกตัวอีกที ก็จะเช้าซะแล้ว -[]- มิกซ์จะตื่นไหวมั้ยน้า เฮ้อ…พรุ่งนี้ก็ยังต้องไปโรงเรียน ชักเป็นห่วงซะแล้วสิ
ฉันลุกขึ้นมาเดินวนเวียนภายในห้อง และก็เหลือบมองมิกซ์นิด ๆ ดูเหมือนว่าเพิ่งจะมาหลับได้ก็เกือบจะเช้าเลยนะเนี่ย ฉันมองหน้ามิกซ์ที่หลับปุ๋ยอยู่ครู่นึงก่อนจะเหงนมองนาฬิกาปลุกที่อยู่บนหัวเตียงและ
กริ้ง!
กริ๊ก…
ฉันรีบกดนาฬิกาปลุกในทันที ^^ ฝีมือและความเร็วเป็นยอด แฮะ ๆ แถมยังมือเบาอีกด้วยนะเนี่ย ก็ฉันอยากให้มิกซ์นอนต่ออีกหน่อยนี่หน่า แถมยังปลุกไว้ซะเร็วเลย ตั้งเจ็ดโมงแน่ะ ไม่รู้จะรีบตื่นไปทำไม แต่ที่ฉันสงสัยก็คือ ทำไมถึงได้จับต้องวัตถุได้
ว่าแล้วฉันก็เอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาปลุกของมิกซ์และตั้งเวลาถัดไปอีกครึ่งชั่วโมง ก็ทำได้ แต่ถ้าเวลาที่ฉัน…
เวลาที่ฉันแตะมิกซ์ยังไงล่ะ…
ทำไมถึงแตะไม่ได้…ฉันวางมือลงที่แขนของมิกซ์แต่มันก็ทำได้แค่ผ่านไปเจอกับที่นอนเท่านั้น…
ทำไมกันน้า รู้สึกเสียใจนิด ๆ แฮะ
เฮ้อ...ช่างเถอะ...
พอถึงเวลาที่ฉันกำหนดใหม่มิกซ์ก็ลุกพรวดขึ้นจากเตียงและก็เกาหัวอย่างงง ๆ ด้วยความงัวเงีย และก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ นี่แสดงว่าเห็นฉันที่นั่งหัวโด่อยู่ในห้องเลยใช่มั้ยเนี่ยน =_= แต่ว่ามิกซ์ก็เป็นแบบนี้เวลาตื่นนอนอยู่แล้วนินะ แบบว่าเพิ่งจะมารู้สึกตัว
และก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ มิกซ์ทำตาโตเมื่อมีสติกลับมาแล้ว ^^" เมื่อเห็นฉัน
ดูท่าไม่ได้ใส่ใจกับเวลาที่ตั้งใหม่ไปครึ่งชั่วโมงเลยแฮะ แถมมิกซ์ตื่นมาเองก็ดูแจ่มใสดี ไม่เห็นมีอาการของคนนอนน้อยเลยซักนิดเดียว แถมเวลาเดินลงจากบ้านยังหันมาถามฉันที่รักษาระยะห่างเองอย่างอัตโนมัติจนมิกซ์เองยังแปลกใจ แต่มิกซ์ก็ถามฉันว่าอยากจะกินอะไรมั้ย
ช่วงเช้า แม่ของมิกซ์ยังไม่ตื่นเลย มิกซ์เล่าให้ฟังว่าที่ทำงานของแม่อยู่ใกล้บ้านก็เลยตื่นช้ากว่าคนปกติได้ ดูท่ามิกซ์เองจะไม่ได้ติดใจเรื่องเมื่อคืนเลย
แล้วเราก็พูดคุยกันตามปกติระหว่างรอกับข้าวที่อุ่นเหลือจากเมื่อคืน(ที่แม่ของมิกซ์เป็นคนทำ) แล้วก็ต้องรีบกินแล้วก็รีบไปโรงเรียน
แต่สิ่งที่ฉันคิดในตอนนี้ก็คือค่อยยังชั่วหน่อย ^_^ ฉันล่ะ พลอยโล่งอกที่กลับมาคุยกับมิกซ์ได้เหมือนปกติซักที แต่เสียดายน้ำตาเมื่อคืนตะหงิด ๆ แทน แฮะ ๆ
เมื่อมาถึงโรงเรียน ฉันก็เห็นเซฟมาโรงเรียนก่อนแล้ว ดูท่าเซฟเองจะทำน่าเคร่งเครียดมากเลย แต่ก็สมควรอยู่นะ ไม่ยอมพาเซฟไปด้วยนี่หน่า ก็เซฟเค้าก็ออกจะอยากช่วยไดอารี่ขนาดนี้
"นี่เรื่องเมื่อวานเป็นไง"
เซฟถามมิกซ์อย่างรวดเร็ว ส่วนมิกซ์เองก็ถอนหายใจก่อนจะเริ่มต้นเล่าเรื่องทั้งหมด ทิ้งให้ฉันตีหน้างงเล็ก ๆ ว่าทำไมตอนคุยโทรศัพท์เมื่อวาน มิกซ์ยังขึ้นเสียงใส่เซฟและทะเลาะกันอยู่ดี ๆ ไม่ใช่หรอ @_@ แล้วทำไม ไป ๆ มา ๆ มาเจอกันวันนี้ถึงได้คุยกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นล่ะ
หรือว่านี่คือสิ่งที่เรียกว่า มิตรภาพลูกผู้ชาย =_= ซึ่งฉันล่ะ โง่สนิทเลย
จะว่าไปฉันก็ไม่ใช่ผู้ชายนี่หน่า -''-
"แบบนี้ก็พอรู้เรื่องแล้วสินะ ว่าแต่มิกซ์เมื่อวานทำไมไอ้เวย์มันถึงไม่ให้ฉันไปด้วยวะ"
"สงสัยกลัวไปจีบน้องของมันมั้ง ก็หน้าตาแกมันดี" มิกซ์ตอบอย่างขอไปที และเหลือบมองฉันนิดหนึ่ง ซึ่งฉันก็เดาไม่ออกว่ามิกซ์กำลังคิดอะไรอยู่
"เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ"
เซฟเอ่ยอย่างไม่เชื่อหู แต่ฉันว่า ด้วยเรื่องแค่นี้เนี่ยแหละ มันทำให้กลายเป็นปัญหาใหญ่มานักต่อนักแล้วนา ^^"
"ว่าแต่เธอจะเอาไงล่ะ"
มิกซ์ถามฉันเบา ๆ รู้สึกว่า ผ่านเรื่องเมื่อวานมาได้ มิกซ์จะมีนิสัยที่หาเรื่องฉันน้อยลงรึป่าวน้า ^^"
"ฉันถามไม่ได้ให้เธอยิ้มอย่างเดียวนะ" มิกซ์แกล้งตีหน้าประชดเล็ก ๆ ว่าแต่ทำไมฉันเอาแต่ยิ้มหว่า ^^ มิเข้าใจเล้ย ฉันคงโล่งใจที่มิกซ์ไม่ได้โกรธฉันล่ะมั้ง
"เอ้อช่างเถอะน่า" เซฟช่วยตัดบทแทนฉันให้ ^^ แล้วก็พูดต่อ "เอางี้นะ เรียกน้องที่ชื่อมะปรางออกมาอีกที แล้วก็ให้เค้าเล่าเรื่องเกี่ยวกับดาลี่ให้เราฟังหน่อยแค่นั้นคงพอมั้ง"
มิกซ์พูดด้วยเสียงอ่อยลง "แต่ฉันว่าอาจจะยากนิดหน่อยอ่ะเดะ ไม่รู้ว่าเค้าจะยอมคุยกับฉันรึป่าว ก็เล่นไปพูดเรื่องเกี่ยวกับยัยดาลี่ว่าตายไปแล้วน่ะ จะบอกให้ตอนนั้นฉันคิดไม่ถึงจริง ๆ"
"นายมันก็ปากดี…แต่เค้าคงไม่ติดใจอะไรถึงขนาดนั้นมั้ง"
"แล้วถ้ายังติดใจอยู่ล่ะ"
เซฟปรึกษากับมิกซ์อย่างถึงพริกถึงขิง แล้วฉันเองล่ะ จะทำยังไงดีหว่า แต่พอทั้งสองคนปรึกษากันไปปรึกษากันมามันก็มีอยู่แค่เรื่องเดียวนี่หน่า ว่าจะหาทางคุยกับมะปรางได้ยังไง -*- อะไรกันนี่ เรื่องคุยแค่นี้ความจริงแล้วไม่น่าจะมากลัวกับไอ้แค่ผู้หญิงคนเดียวเลยน้า
"คุยอะไรกันอยู่"
จู่ ๆ ก็มีหนุ่มหน้าขาวตี๋ส่งเสียงถามมาจากด้านหลังฉันเล่นเอาสะดุ้งตกใจหมด และก็ไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้นที่ตกใจ ก็ทำเอาทั้งมิกซ์ทั้งเซฟที่กำลังมีสมาธิคุยกันอยู่พลอยตกใจตามไปด้วย
"พวกนายนี่…" เขาส่งเสียงติดตลกผ่านฉันไป ก็มองไม่เห็นฉันนี่น้า "สุมหัวคุยเรื่องอะไรกันวะ รู้สึกฉันจะไม่เห็นฟังพวกนายคุยกันรู้เรื่องเลยให้ตายสิ"
มิกซ์เอามือกุมอกตัวเองอย่างใจหาย "ไอ้เวย์ ทีหลังแกจะมาให้สุ้มให้เสียงหน่อย โผล่มาอย่างกับผี"
ฉันถลึงตามองมิกซ์ที่ได้แต่ยิ้มมาทางฉันแห้ง ๆ
เวย์เกาหัวแกรก ๆ อย่างไม่เข้าใจอะไรเท่าไหร่นัก "จะให้ฉันทำไง นี่มันที่โล่งนะโว้ย ฉันเดินมาพวกนายก็น่าจะเห็นฉันมาแต่ไกลแล้ว"
"แล้วมีอะไรล่ะ" เซฟส่งเสียงถามอย่างนิ่ง ๆ ฉันนับถือท่าทางของผู้ชายคนนี้จริง ๆ สิ ^^ เท่ห์ชะมัดเลย แฮะ ๆ
แล้วเวย์ก็ฉีกยิ้มจนไม่เห็นตา "ฉันไม่มีอะไรกับแกว่ะเซฟ แต่ไอ้มิกซ์สิมี"
ระหว่างที่มิกซ์กำลังเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย เวย์ก็เลยเอ่ยต่ออย่างรักษาน้ำใจของเซฟไปด้วย "เอ่อ…ฉันไม่ได้กันนายนะโว้ยเซฟ เมื่อวานโทษที ไม่รู้ว่ามิกซ์มันจะมาแนวนั้นนี่หว่า"
ว่าแล้วเซฟก็พยักหน้ารับอย่างเข้าอกเข้าใจ มิกซ์ก็เลยถามต่อว่ามีเรื่องอะไรกันแน่
"ฉันอยากจะถามว่า นายอยากรู้เรื่องของไดอารี่ทำไม เอ่อความจริงแล้วน้องสาวฉันถามมาอีกทีน่ะ"
"ก็..." พอถูกถามมาแบบนั้นมิกซ์ก็นิ่งไป แล้วก็มองตรงมาเพื่อถามฉันว่าจะบอกเรื่องนี้ยังไงดี
แต่ฉันก็ส่ายหน้ายิก ไม่เอาอ่ะ ไม่บอกดีกว่า
เมื่อเห็นฉันส่ายหน้า สีหน้าของมิกซ์ก็แสดงเครื่องหมายคำถามขึ้นมา o_0? แต่ฉันก็ส่ายหน้าอีกครั้งเล่นเอาเขาถอนหายใจเฮือก
ในขณะที่เซฟเองก็ยืนนิ่ง ๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ
"เอ่อ...เรื่องของไดอารี่น่ะหรอ พอดีว่า" มิกซ์หยุดไว้แค่นั้น ผ่านไปสองวินาที มิกซ์ก็กระตุกยิ้ม อ่ะโหย…นี่ใช้เวลาแต่งเรื่องแค่สองวินาทีเองหรอ -_-''
"คืองี้นะ พอดีว่าฉันไปเจอจม.นี่เข้าตรงถนนก่อนกลับบ้าน" มิกซ์ล้วงจม.ออกมาจากในกระเป๋าจนฉันอดที่จะถลึงตามองตามไม่ได้ แต่มิกซ์ได้แต่ตีสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เขาส่งจม.ให้เวย์และก็อธิบายต่อ "แล้วไงรู้มั้ย พอฉันอ่านสำนวนชวนเลี่ยนแล้วพลอยจินตนาการถึงเจ้าของแล้วมันก็ขำจริง ๆ ให้ตายเหอะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ….เอ่อ เมื่อกี้ฉันพูดเล่นน่ะ" =_=''
และมิกซ์ก็เริ่มเข้าเรื่องเมื่อเห็นสายตาพิฆาตจากฉัน -_-+
"แล้วเรื่องมันเป็นไงล่ะ" เวย์ถามต่ออย่างอยากรู้อยากเห็น
"ก็…ฉันก็เลยอยากจะรู้ว่าเจ้าของจม.หน้าตาจะเป็นยังไง แล้วในจม.นั้นมันก็มีร่องรอยบางอย่างเหลืออยู่ ว่าเจ้าของอยู่รร.ยอ. ก็เลยกะจะตามไปคืนให้ซักหน่อยไง แค่นี้แหละ ไม่มีอะไร"
"แล้วมันก็เป็นเรื่องบังเอิญอ่ะนะ เรื่องแค่นี้ ถึงกับต้องให้ฉันนัดน้องสาวออกมาให้นายคุย แค่เนี้ย"
มิกซ์หันไปมองหน้าเซฟที่ยืนฟังอยู่เงียบ ๆ และก็หันกลับมายิ้มแห้ง ๆ ให้กับเวย์เจ้าของประโยคเมื่อกี้ พอฉันฟังดูแล้วมันออกจะเป็นการลงทุนมากไปหน่อยรึป่าว -_-'' แต่ช่างเถอะ
"เออ…แค่นั้นแหละ พอดีว่าไม่มีอะไรทำพอดีว่ะ"
มิกซ์ตอบออกไปแบบนั้น แต่ก็คงจะค้านตัวเองสุด ๆ เพราะว่ามิกซ์ต้องซ้อมสเก็ตบอร์ดเพื่อเตรียมตัวเข้าแข่ง -_-''
ส่วนเวย์เองก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อไปอีก
"เออ...ถ้าเป็นแบบนั้น ก็ไม่มีอะไรใช่มั้ย งั้นฉันจะเอาจม.นี้ไปแล้วกัน แล้วเดี๋ยวให้มะปรางเค้าเอาไปให้ไดอารี่อีกทีก็ได้ ถึงแม้ว่ายัยนั่นจะยังไม่รู้สึกตัวก็เถอะ"
ยัยนั่น…0.0 แสดงว่าเวย์เองก็รู้จักกับฉันเหมือนกันหรอเนี่ย
พอเวย์พูดไปแบบนั้นทำให้มิกซ์รีบคว้าหมับไปที่จม.ของฉันอย่างเร่งรีบ ก่อนจะพูดด้วยเสียงอ่อนลงเล็กน้อย "เฮ้ย…เดี๋ยว ๆ ฉันจะคืนให้เองนะ"
เวย์มีสีหน้าสงสัยอย่างเห็นได้ชัด จนทำให้เซฟที่ยืนนิ่งมานานพูดขึ้นเพื่อช่วยเหลือมิกซ์บ้าง
"ไอ้มิกซ์มันอยากเห็นหน้าน่ะ เข้าใจมันหน่อยเหอะ นาน ๆ ทีจะเก็บอะไรบ้าบอแบบนี้ได้ซักที ถือซะว่าเห็นใจคนที่มีผู้หญิงผ่านมานับคนได้หน่อยเถอะ"
พอพูดจบแค่นั้น ทำให้เวย์ฉีกยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วหัวเราะอย่างคนอารมณ์ดีขึ้นมาทันที แต่ทำให้ฉันและมิกซ์มองไปหาเซฟด้วยความรู้สึกตรงกันข้าม T_T (มันบ้าบอขนาดนั้นเลยหรอ) ส่วนมิกซ์ก็…(ผู้หญิงผ่านมานับคนได้ T_T) แล้วเซฟก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ มาให้ฉัน ประมาณว่า เขาจำใจต้องพูดเพื่อให้เวย์เชื่อ…อือฮึ… T^T
"งั้นเอาไง ตกลงจะเอาไปคืนเอง" เวย์พูดทำให้ทั้งสองคนเพื่อนสนิทพยักหน้ารับ ก่อนที่เจ้าตัวจะลูบคางตัวเองอย่างใช้ความคิด
"เอางั้นก็ได้…."
……………………………
หลังจากเลิกเรียนระหว่างทางไปโรงพยาบาลในขณะที่มีมะปรางเป็นคนนำทางให้ ความจริงแล้วเวย์จะตามมาด้วยแล้วแต่ว่าติดซ้อมบาสอยู่ที่โรงเรียน(เห็นมิกซ์บอกว่าเป็นกัปตันด้วย สุดยอดเลย ^_^v) ซึ่งขณะนี้ทั้งมิกซ์และเซฟที่เอาอุปกรณ์การเล่นกีฬาเอ็กซ์ตรีมของตัวเองมาด้วย มารู้เอาทีหลังว่าเวลาซ้อมจะใช้ได้แค่ช่วงวันจันทร์กับวันศุกร์ ซึ่งก็คือวันนี้ แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้บ่นเรื่องไม่ได้ไปซ้อมเลยแม้ซักนิดเดียว ทำให้ฉันอดที่จะตื้นตันตามประสาคนขี้แยไม่ได้ TT^TT
พอมะปรางเห็นหน้ามิกซ์ก็ได้แต่ฉีกยิ้มให้นิด ๆ และไม่ได้ถามหาความอะไรเหมือนกับที่พี่ชายคอยซัก มิกซ์แนะนำมะปรางให้รู้จักกับเซฟ ส่วนเซฟเองก็ทักทายอย่างเป็นกันเองกลับไป
พอมาถึงโรงพยาบาล ทำเอาใจฉันตุ้ม ๆ ต่อม ๆ และก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ พอเป็นแบบนั้นทำเอามือไม้สั่นจนหยุดไม่อยู่ มิกซ์ที่เดินคุยกับมะปรางอยู่ด้านหน้าไม่ได้สนใจอะไรฉันเท่าไหร่ แต่เซฟ พอเห็นฉันทำท่าทางแปลก ๆ แล้วก็อดที่จะขำไม่ได้
=3= มันน่าขำตรงไหนกันเนี่ย
"นี่…ตื่นเต้นหรอ"
"ก็ตื่นเต้นดิ" ฉันตอบออกไปตรง ๆ ทำเอาเซฟหัวเราะร่วน ความจริงฉันก็ไม่ค่อยเห็นเซฟยิ้มเท่าไหร่เลยนะเนี่ย ^^"
"เอาน่า ยังไงก็เดี๋ยวจะได้กลับเข้าร่างแล้วนิ ฉันว่าพอตื่นมา เธอน่าจะจำอะไรได้เลยนะ" เซฟเอ่ยปลอบอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก เขาแหงนหน้าขึ้นอย่างคนใช้ความคิด "แบบเวลาตัวเองเป็นวิญญาณกลับจำอะไรไม่ได้ แต่พอเข้าร่างปุ๊บ ความทรงจำก็ไหลเข้ามาทันทีเลย…เอ่อ…เคยอ่านเจอในหนังสือการ์ตูนน่ะ"
-[]-'' ในหนังสือการ์ตูนเนี่ยนะ!!!
เอาน่าแต่อย่างน้อย ก็ยังดีที่เซฟยังอุตส่าห์ปลอบใจฉันนะ "อืม…ขอบคุณนะ"
พอฉันขอบคุณกลับไป เซฟอมยิ้มนิด ๆ อย่างน่ารักน่าชัง >_< ก่อนจะพยักหน้ารับและก็เดินต่อไป ในจังหวะที่มิกซ์เองก็ชะลอฝีเท้าลงมาบ้าง
"นี่เธอรู้เปล่ายัยดาลี่" มิกซ์กระซิบเบา ๆ เป็นเชิงว่ากำลังพูดคุยกับเซฟอยู่ "เธอน่ะถูกรถชนรู้มั้ย"
-[]-'' อ๊ะเหรอ
"แถมยังหลับไปตั้งอาทิตย์กว่า ๆ แล้วเชียวนา"
เหรอ -[]-''
แต่ก่อนที่พวกเราจะได้พูดคุยอะไรกันอีก ทั้งหมดรวมทั้งฉันก็มาหยุดอยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยห้องหนึ่ง ซึ่งมะปรางเองก็สูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนจะเคาะประตูสามครั้ง และค่อย ๆ หมุนลูกบิดประตูเข้าไป
ภายในห้องขนาดปกติไม่แคบและไม่กว้างจนเกินไป ภายในมีอากาศถ่ายเทสะดวก สายลมจากด้านนอกพัดเข้ามาได้อย่างสม่ำเสมอ ทั้ง ๆ ที่มีเครื่องปรับอากาศติดอยู่ด้านบน แต่ไม่แน่ใจว่าทำไมคนที่อยู่ภายในถึงเลือกที่จะรับอากาศจากธรรมชาติมากกว่าอากาศที่มาจากการปรุงแต่ง
ด้านในสุดชิดริมหน้าต่าง มีเตียงสำหรับผู้ป่วยตั้งอยู่ และก็มีร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนหายใจอย่างเป็นจังหวะนอนอยู่อย่างสงบ =_=''
และถ้าฉันจำหน้าตัวเองได้ นั่นก็คือ
ตัวของฉันเอง…
ในขณะที่มีผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งเฝ้าอยู่บนโซฟา เมื่อเห็นมีแขกเดินเข้ามาจึงได้ลุกขึ้นยืน แต่ฉันสังเกตเห็นว่าเธอดูหมดเรี่ยวแรงชอกกล
"สวัสดีค่ะแม่ เอ่อนี่เพื่อน ๆ ของมะปรางค่ะ มิกซ์และเซฟ พอดีว่าเขาอยากรู้ว่าเพื่อนสนิทของมะปรางเป็นยังไงบ้าง ก็เลยตามมาเยี่ยมด้วยอ่ะค่ะ " มะปรางอธิบาย พลางยกมือไหว้ และก็ส่งสัญญาณให้ทั้งสองหนุ่มยกมือไหว้ตาม ก่อนจะแนะนำต่อ "แล้วนี่ก็คือ แม่ของไดอารี่นะ"
มิกซ์กับเซฟยกมือไว้บ้าง ทำให้ฉันถึงกับอึ้งไปยกใหญ่ นี่แม่ของฉันยังดูสาวและก็ดูสวยขนาดนี้เลยหรอเนี่ย แต่ร่องรอยของการนอนหลับไม่เต็มอิ่มมีให้เห็นเด่นชัดที่ใต้ตา TT_TT แม่ขา…ทำไมหนูถึงได้จำแม้กระทั่งหน้าตาของแม่ไม่ได้เลยล่ะคะ
มิกซ์เห็นฉันทำท่าจะร้องไห้อยู่มะรอมมะร่อ ก็เลยพยักเพยิดไปทางเตียงนอนที่ร่างฉันหลับอยู่ ส่วนมะปรางนั้นก็เอาของที่เยี่ยมที่ติดไม้ติดมือ ไปจัดการต่อ และก็ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่กับแม่ของฉัน ซึ่งแน่นอน ทั้งสองคนก็ทำอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่ยิ้มฝืด ๆ ไปให้ ฉันก็เข้าใจนะ ก็มันเหมือนกับคนที่ไม่รู้จักนี่หน่า
"เป็นเพื่อนของมะปรางเขาหรือลูก" แม่ฉันถามกลับไปเบา ๆ ในขณะที่พาเดินเข้ามา ขณะพูดกับเพื่อนที่เป็นเพื่อนผู้ชาย แม่ของฉันยังพูดเพราะซะขนาดนี้ แสดงว่าฉันเองก็….(เฮอ ๆ ๆ)
เอาล่ะ T^Tv ระหว่างที่ทั้งมิกซ์และเซฟกำลังพูดกับแม่ฉันอยู่ ต่อไปนี้ล่ะ ฉันจะเข้าร่างตัวเองแล้ว โย่ว!!!
ดีใจ ๆ ๆ ๆ ^_______^V ดีใจจังเลย
ว่าแล้ว ฉันก็รีบลอยตัวเข้าไปทางเตียงนอนทันที และเพ่งพิศไปยังร่างของฉันเองที่กำลังนอนหลับอุตตุอย่างสบาย -_-'' ใบหน้ามีสีแดงระเรื่ออย่างคนมีชีวิตชีวา และก็สวยใช่เล่น บ่งบอกว่าเธอพร้อมที่จะตื่นขึ้นมาได้เสมอ
แต่นี่ฉันนอนหลับไปเป็นอาทิตย์เลยเชียวหรอ…นานขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย…
ก็สมควรอยู่หรอกนะที่จะทำให้แม่และเพื่อน ๆ เป็นห่วง -_-'' ไดอารี่ผิดไปแล้ว
ฉันจะกลับเข้าร่างเดี๋ยวนี้แหละ!!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น