คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คน(ไม่)รู้จัก??
6 คน(ไม่)รู้จัก? ของยัยผีบ้า
"ถ้าไปถึง ก่อนอื่นก็คงต้องถามหาคนชื่อไดอารี่ก่อน ชื่อเล่นแบบนี้คงมีไม่กี่คนหรอก ว่าแต่มิกซ์ต้องนั่งรถเมล์สายอะไรวะ"
"สาย186...เอ่อ...เดี๋ยว..."
"186...เฮ้ย! มาแล้วนี่หว่า"
และมันก็ลากผมขึ้นไปบนรถเมล์อย่างทุลักทุเลอย่างไม่สนใจผม TT_TT ไอ้บ้า นี่มันจะไม่ฟังคนอื่นพูดมั้งรึไงกันวะ ที่สำคัญ มันกำลังปรึกษากับยัยดาลี่อย่างออกรสออกชาติท่ามกลางเสียงสายลมพับ ๆ จากรถเมล์ที่ค่อนข้างเก่า ดีหน่อยที่รถโล่งแต่ก็ยังไม่มีที่นั่งอยู่ดี แล้วมันก็แค่ยืนเท้าคางอีกมือก็จับราวโหนที่ระดับหัวตัวเองเอาไว้ อีกมือก็จับคางหล่อ ๆ แบบคนกำลังคิดอะไรอยู่ ที่สำคัญคงจะไม่มีใครได้ยินเสียงมันพูดอยู่แล้ว แต่ก็คงอาจจะสงสัยนิดหน่อยที่มันทำปากขมุบขมิบกับมองไปอีกทางที่ไม่ใช่ผมที่มาด้วยกัน เออ... จะรู้สึกตัวบ้างมั้ยว่าชาวบ้านเขามองแกยังไงน่ะหือ ?
"จากนั้นก็...เฮ้ย ไอ้มิกซ์ ไกล้ถึงยัง"
-*- นี่ผมมีประโยชน์ได้แค่เป็นชาวบ้านนำทางไปหาขุมทรัพย์เท่านั้นสินะ จากนั้นพระเอกกับนางเอกก็พันฝ่าอุปสรรคนานัปการเพื่อสร้างความประทับใจจนมิอาจจะลืมเลือน โดยทิ้งตัวประกอบอย่างผมให้ละลายหายเข้ากลีบเมฆ โอ้ว!!!...ผมชักหงุดหงิดท่ามกลางสายลมพึบ ๆ ขึ้นมาซะแล้ว -_-^ และยัยดาลี่อย่ามามองผมด้วยแววตาจะกินเลือดกินเนื้อแบบนี้นะ(ความจริงก็แค่แววตาระริกระรี้เหมือนเดิม)
"ว่าไงวะ ใกล้ถึงยัง"
ไอ้เซฟถามผมอีกครั้ง -*-
"ใกล้แล้ว อีกสองป้าย" ผมตอบ ไม่ต้องแปลกใจนะครับว่าทำไมผมถึงได้รู้ทางไปโรงเรียนนี้ ความจริงแล้วโรงเรียนเยาวเรศอุปถัมภ์อะไรเนี่ยมันดังพอดูในหมู่ของนักเรียนชายเรื่องของระดับผู้หญิงในโรงเรียนนี้น่ะสิ จะพูดให้ถูกก็คือ โรงเรียนหญิงล้วน แล้วก็ผู้หญิงสวย คงจะไม่มีผู้ชายคนไหนที่ไม่รู้จักโรงเรียนนี้ล่ะมั้งครับ เอ้อ...ยกเว้นไอ้เซฟไว้คน -*- มันคงมีตาเอาไว้แต่เล่นกีฬากับเรียนแค่สองอย่างล่ะมั้งและถ้ามันหัดสังเกตอะไรบ้าง มันก็จะรู้ว่านี่เป็นทางไปสนามแข่งใหญ่ของกีฬาเอ็กซ์ตรีม!!
เพราะฉะนั้น ถ้ามีแข่งมันก็ต้องผ่านไอ้โรงเรียนนี้ แต่ดูท่าเพื่อนผม มันจะเซ่อสนิท =_='''
เมื่อมาถึงในอีกสองป้ายตามที่ผมบอก มันก็ลงก่อนเป็นคนแรกและไม่ลืมที่จะเอาผมลงไปด้วย =_= มันหันหน้ามาบ่นหงุดหงิดใส่หน้าผมว่าทำไมไม่ยอมตามมันมาดี ๆ และผมก็ทำท่าทางไม่อยากจะมาที่นี่เสียเต็มประดาจนออกนอกหน้าเสียด้วยซ้ำ
แต่ถ้ามันรู้มันคงจะทำท่าทางเหมือนผมนั่นแหละ
วินาทีที่มันบ่นกับผมเสร็จ มันก็หันหน้ากลับเข้าไปหาป้ายรถเมล์ และชะงักค้างอยู่กับที่ เพราะที่ป้ายรถเมล์เต็มไปด้วยผู้หญิง!!! แถมยังมองพวกเราสองคนเป็นตาเดียวซะด้วย
OoO" ใช่ครับ เด็กนักเรียนผู้หญิงในชุดนักเรียนกระโปรงลายสก๊อตพริ้ว ๆ(มันเป็นเอกชนนี่หว่า) ชุดกะลาสี สีน้ำตาล แต่ละคนหน้าตาจิ้มลิ้มทั้งนั้น ถ้าให้ผมเดามันคงจะเป็นเวลาเลิกเรียนไหงแซะ เด็กนักเรียนถึงได้เต็มพรืดขนาดนี้ สำหรับคนอื่นมันน่ามองน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ แต่สำหรับพวกผมที่กำลังยืนอยู่ท่ามกลางดอกไม้งามพวกนี้แล้วมันชัก...
จะแหยง ๆ พิลึก... -m-''
แล้วมันก็ทำให้ผมกับไอ้เซฟเหงื่อแตกพลั่กด้วยกันทั้งคู่
0_0'' แต่นี่คือท่าทางของไอ้เซฟตอนนี้นี่แหละ จากนั้นมันก็หันตัวกลับมาหาผม
"ถอยทัพก่อน"
ว่าแล้วถึงมันจะหน้าตาดีขนาดไหน แต่เห็นสาว ๆ เป็นสิบ ๆ คนแบบนี้เป็นใครก็ต้องถอย ผมฉีกยิ้มจืดชืดไปให้มัน ส่วนยัยดาลี่นี่ยิ่งแล้วใหญ่ เธอโวยวายบอกว่าถอยทำไมก็มาถึงนี่แล้วนะ
ไอ้เซฟได้แต่กลืนน้ำลาย พยายามทำท่ามองไม่เห็นสายตานับสิบคู่ที่มองมาที่ตัวเองและก็ผม =_= และก็พยายามแก้ตัวกับยัยผีบ้านี่ไปด้วย แต่ดูเหมือนจะจนปัญญา มันก็เลยเปลี่ยนแผนโดยหันกลับมาด่าผมแทน
"ทำไมแกไม่บอกฉันล่ะว่า นี่มันเป็นโรงเรียนหญิงล้วน!!"
มันกระชากคอเสื้อผม =_= บ๊ะ ไอ้นี่นิ ถ้ามันสังเกตผมดี ๆ และไม่หุนหันพลันแล่นนั่งรถเมล์มาแบบนี้ล่ะก็จะได้เห็นว่าผมพยายามจะบอกมันแค่ไหน
ผมพยายามบอกมันแล้วนา -_-ll จริง ๆ นะครับ
แน่ะ ยังทำหน้าไม่เชื่ออีก =_='' ผมไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรอ
-
"เอ่อ...ของตกอ่ะค่ะ"
ผมกับไอ้เซฟสะดุ้งเฮือก เมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคยร้องเรียก ทำให้ไอ้เซฟมันปล่อยคอเสื้อผม และทั้งผมทั้งมันก็หันหน้าไปทางต้นเสียง
โอ้ว...นักเรียนโรงเรียนเยาวเรศอนุเคราะห์ ถ้าใครเห็นใครก็ชอบ แต่คงไม่มีใครกล้าที่จะบุกเข้ามาถึงถิ่นแบบผมกับไอ้เซฟอีกแล้ว -_-'' แล้วเธอก็ช่าง…ช่างน่ารักซะจริง ตาเล็ก ๆ ออกหมวยนิดหน่อย แก้มป่อง ผิวขาว ผมสั้น ท่าทางน่ารักหน้าหยิก และในมือของเธอ กำลังถือกระดาษแผ่นนึง...และนั่นก็คือ...คือจดหมายของยัยดาลี่ 0.0
ผมก็เลยต้องรีบคว้าหมับกลับมาเลย เธอก็เลยมองตามจดหมายฉบับนั้นด้วยความสงสัยอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
แสดงว่าผมคงจะไม่ได้เก็บจดหมายใส่กระเป๋าแถมมันยังอยู่ในมือตลอดเวลาเลยหรอเนี่ย และผมเองคงจะเผลอปล่อยมันจนเด็กคนนี้เก็บได้เมื่อกี้เหง ๆ ดูท่าเธอเรียกเพื่อจะคืน แต่เมื่อเห็นตัวหนังสือที่แง้ม ๆ อยู่ในกระดาษกลับชะงักไปซะเฉย ๆ จนถึงตอนนี้ล่ะมั้ง
ยัยดาลี่เองก็ลอยเข้าไปใกล้ ๆ เด็กคนนั้นและก็มองตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสนใจ -*- แต่ผมว่าเธอเหมือนกับลูกหมาที่กำลังจะทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ซะมากกว่า
จากนั้นผมก็เป็นฝ่ายล็อคคอไอ้เซฟที่ยืนตัวแข็งทื่อบ้างพลางหันไปขอบคุณคนน่ารักที่เก็บจดหมายของผมได้ และก็รีบแจ้นขึ้นรถเมล์สายอะไรซักอย่างที่วิ่งได้ เพื่อออกไปจากป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนทันที
.........................................
"เวย์ เวย์โว้ยเวย์"
เพื่อนผมอีกคนที่ผมเรียกมันระหว่างหลังกินข้าวของพักเที่ยงในวันต่อมา มันเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัยว่าเรียกมันทำไม ความจริงแล้ว ถ้าผมไม่มีเรื่องอะไร ผมก็ไม่อยากจะคุยกับเพื่อนคนนี้ซักเท่าไหร่นักหรอก ถ้าคุณรู้ประวัติมันแล้วจะหนาว ๆ ร้อน ๆ =_='' ที่มันจะสงสัยก็ไม่แปลก เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา ผมไม่เคยหาเรื่องคุยกับมันมาก่อนเลยซักครั้ง
"ว่าไงล่ะเพื่อนมิกซ์ มีปัญหาเรื่องจีบสาวไม่ติดรึไง เอ๊ะ..." มันหยุด "ว่าแต่แกเป็นกิ๊กอยู่กับไอ้เซฟไม่ใช่เหรอ มีปัญหากันเหรอวะ"
ว่าแล้วว่ามันต้องมาอีแนวนี้ -_-'' ถามเองพูดเองเออเองเสร็จสรรพ ไอ้พวกชอบเดาเรื่องเดานู้นเดานี่ ไม่เคยมีใครเดาได้บ้าเท่ามันอีกแล้วล่ะครับ เออจะว่าไปผมยังไม่เคยอธิบายรูปร่างหน้าตาของเพื่อนผมคนนี้เลย นอกจากมันจะมีขวัญสองขวัญแบบที่ยัยดาลี่บอกแล้ว มันก็ค่อนข้างจะหล่อเหลา ตัวสูงกว่าผม แถมยังตี๋อีกและไม่แปลกที่มันก็เป็นที่นิยมในหมู่ของผู้หญิงอยู่เหมือนกัน ถึงแม้จะน้อยกว่าไอ้เซฟอยู่หน่อยนึงก็เถอะ(มั้ง...นะครับ ผมไม่เคยวัดเรตติ้งของสองคนนี้จริง ๆ จัง ๆ ซักที)
เหตุที่ผมต้องมาเรียกมันระหว่างที่มันอยู่คนเดียว โดยปล่อยให้ยัยดาลี่กับไอ้เซฟทิ้งไว้ข้างนอกก็เพราะว่า คนที่กว้างขวางเรื่องภายนอกหรือจะเรียกอีกอย่างว่า เป็นคนที่ค่อนข้างจะรู้จักกับใครต่อใครต่างโรงเรียนเขาไปทั่ว ไม่มีใครเกินไอ้เวย์เพื่อนผมอีกแล้วล่ะครับ น่าแปลกที่ไอ้เซฟกับไอ้เวย์มันก็ต่างคนต่างป๊อบด้วยกันทั้งคู่ แต่รสนิยมความชอบกลับต่างกันสุดกู่ ^^" ไอ้เวย์ผ่านความรักมาเยอะ ในขณะไอ้เซฟความรักครั้งแรกเป็นผี -_-''
"ฉันมีเรื่องจะถามแกหน่อย"
ไอ้เวย์เลิกคิ้วสูงอีกครั้งและมองหน้าผมแปลก ๆ -_-'' มันฉีกยิ้มจนไม่เห็นลูกตา เหมือนกับจะบอกให้ผมเริ่มต้นเรื่องซักที
"เออ...แกรู้จักเด็กโรงเรียน ย.อ. มั้ย"
"หือ? ย.อ. หญิงล้วนน่ะหรอ วันนี้เพื่อนมิกซ์มาแปลก ไปติดใจสาวคนไหนในโรงเรียนนี้วะ"
"ฉันถามแกอยู่นะ" ผมย้ำอีกครั้ง มันก็เลยหัวเราะร่วนและตบบ่าผมไปสองป๊าบ (มันเจ็บนะเฟ้ย)
"รู้สิรู้ มีคนรู้จักอยู่อ่ะ สนใจมั้ยล่ะ"
ผมทำท่าทางว่าผมไม่สนใจคนที่มันพยายามจะหาให้ผมหรอกนะ แล้วผมก็พูดต่อ
"ฉันมีเรื่องอยากจะให้ช่วยหน่อยน่ะ นายนัดเด็กคนนั้นออกมาหน่อยได้มั้ย"
คราวนี้มันก็เงียบไปแล้วก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา และก็กดหาเบอร์โทรศัพท์ยิก ๆ (มันมีเยอะขนาดนั้นเลยหรอวะ --*-- ) ผมว่าเพื่อนของผมคนนี้มันก็ยังดีหน่อยที่ไม่ถามอะไรผมมาก นอกจากเรื่องไร้สาระทั่วไป ผมเพิ่งจะรู้วันนี้ว่ามันก็เป็นคนที่น่าคบหาเหมือนกันนะเนี่ย มิน่าเพื่อนถึงได้เยอะ และสาว ๆ ก็เยอะด้วย =_='' แต่แล้วใครจะกล้าเล่าให้คนอื่นฟังล่ะ ว่าผมกำลังจะทำอะไร และเมื่อวานนี้เพิ่งจะทำอะไรขายขี้หน้าไปหมาด ๆ อีกด้วย
เอ๊ะ...ดูเหมือนมันจะหาเจอแล้วแฮะ ไอ้เวย์ยกโทรศัพท์แนบหู แล้วพูดเสียงที่ผมคิดว่ามันหล่อกว่าตัวจริงเป็นสิบเท่า -_-'' หรือผมอาจจะคิดไปเอง แต่ว่ามันสุภาพกว่าพูดกับเพื่อนอย่างผมเยอะ
ไอ้เวย์มันเอามือปิดหูโทรศัพท์แล้วก็ส่งเสียงถามผมเบา ๆ "อืม ได้ งั้นเลิกเรียนก็ไปพร้อมกับฉันก็แล้วกันที่ร้านกาแฟ ว่าแต่นายจะไปแค่คนเดียวใช่มั้ย"
ผมตีหน้างง "ทำไมอ่ะ ฉันจะเอาไอ้เซฟไปด้วยไม่ได้เรอะ"
มันเลิกคิ้วแล้วหันกลับไปคุยโทรศัพท์อีกครั้ง คุยกันสองสามประโยคมันก็ปิดหูโทรศัพท์อีก
"อืม แต่ว่าทางนู้นเค้าเป็นคนไม่ชอบคนเยอะ ๆ ปรางบอกว่าถ้ามีเรื่องอยากให้ช่วยก็ให้มาคนเดียวก็พอแล้ว"
"สองคน" ผมย้ำ
"คนเดียว"
"คนเดียวกับอีกครึ่งนึงได้มะ"
ไอ้เวย์หัวเราะให้กับมุกผม ความจริงแล้วผมไม่ได้เล่นมุกเลยซักนิด ^^"
"นี่ไม่ใช่ต่อราคานะโว้ย คนเดียวก็คนเดียว รวมฉันก็เป็นสองคนเข้าไปแล้ว"
"เผด็จการจังแฮะ" ผมบ่นเป็นเชิงยอมรับ
ไอ้เวย์มันหัวเราะก่อนจะตอบตกลงกับปลายสาย เราคุยกันต่ออีกสองสามประโยคผมก็ขอตัวออกมา (โดยที่มันก็พยายามยัดเยียดสาวอีกคนให้ผม -*-) เมื่อเรียบร้อย ผมก็เลยต้องกลับไปบอกกับเซฟกับยัยดาลี่ว่าผมจะไปคนเดียว และแน่นอนทั้งสองคนไม่ยอมท่าเดียว (ผมก็รู้อยู่แล้วล่ะ) ผมก็เลยต้องแสดงละครนิดหน่อยว่ายอมแพ้และจะให้มันไปด้วย
แต่เลิกเรียนปุ๊บ...
ผมก็โดดออกมาปั๊บ ^_^v ฝืมือในการเก็บกระเป๋ากลับบ้านก่อนเลิกเรียนของผมมันเข้าขั้นอัจฉริยะอยู่แล้ว ถ้าผมไม่ขี้เกียจซะก่อนนะ
แล้วผมก็วิ่งปรู้ดออกมานอกโรงเรียนทันที โดยที่ไอ้เซฟยังไม่ทันที่จะเห็นผมซะด้วยซ้ำไป ระหว่างที่ผมยืนคอยไอ้เวย์อยู่ในหลืบเสา ผมก็ดันลืมไปว่า...
"เฮ้ย!!" ผมตกใจกับใบหน้าขาวสวย ตาโต ที่ยืนยิ้มหน้าแป้นแล้นให้ผมอยู่หน้าเสาไฟฟ้าที่ผมยืนอยู่จนผงะก้าวถอยหลังไปอีกหลายก้าว "ดะ…ดาลี่ มาทำไม ทำไมไม่อยู่กับไอ้เซฟมันล่ะ"
ยัยผีบ้า เอามือทุบอกตัวเองอย่างมาดมั่น พร้อมกับเม้มริมฝีปาก -_- อะไรมันจะขนาดนั้น
"อ้าวไม่ให้ไปได้ไง เรื่องของดาลี่ ดาลี่ก็ต้องจัดการด้วยตัวเองสิ"
ผมเอานิ้วจิ้มขมับ เพื่อแสดงอาการปวดหัว ผมก้มหน้าและก็ต้องผงะอีกครั้งเมื่อยัยดาลี่ ดันโผล่มาอยู่ในรัศมีสายตาของผมจากในมุมต่ำ จนผมต้องเอี่ยวตัวไปด้านหลัง และ TT_TT ด้านหลังของผมดันเป็นกำแพงโรงเรียน
"ปฏิกิริยามิกซ์นี่แปลกดีนะ" ยัยดาลี่หัวเราะเสียงใส
TT_TT มันจะไม่แปลกได้ยังไงกันเล่า เอ๊ะมีคนโทร.เข้า ไอ้เซฟเหง ไม่รับ ๆ ผมต้องยอมพายัยดาลี่ไปอย่างจำใจ ความจริงแล้วผมอยากให้เธออยู่กับไอ้เซฟมากกว่า เพราะผมเป็นห่วงเพื่อนที่คิดมากของผมด้วย แต่ก็ช่างมันเถอะ
ผมยืนรอไอ้เวย์ที่เดินตามออกมาทีหลัง มันหัวเราะและตบไหล่ผมป๊าบ ๆ (มันเจ็บนะเฟ้ย) ที่เห็นผมรีบวิ่งแจ้นออกมาคนเดียว แล้วไอ้เวย์มันก็เล่าให้ฟังว่า ไอ้เซฟมันทำท่าหงุดหงิดแค่ไหนเมื่อมันเก็บของเสร็จแล้วไม่เห็นผม
ก็บอกแล้วไงว่าจะมาคนเดียว =_= ถ้าได้เรื่องอะไรผมก็ต้องให้มันฟังอยู่ดีนั่นแหละ จะไปหรือไม่ไปก็มีค่าเท่ากัน แต่ดูเหมือนมันจะไม่คิดแบบนั้น เฮ้อ…
และไอ้เวย์มันก็เลยพาผมไปที่ร้านกาแฟที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่นัก และไม่จำเป็นต้องนั่งรถเมล์อะไร เดินไปแป๊บเดียวก็ถึง
เมื่อผมเดินเข้าไป ผิวกายกระทบกับสายลมจากเครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบ มันพลอยทำให้ผมรู้สึกใจเย็นขึ้นมานิดนึง ผมปรามยัยดาลี่ด้วยสายตาเมื่อเธอยังถามนู่นถามนี่อย่างกับเด็กอายุ 6 ขวบ -*-
ผมเดินไปนั่งลงที่โต๊ะกลมตัวหนึ่ง เพื่อรอคนที่ไอ้เวย์มันนัดเอาไว้ มันก็สั่งนู่นสั่งนี่ให้กินบอกว่าจะเลี้ยง เออ…ใช่แฮะ ไอ้นี่มันรวยด้วยนี่หว่า -_-^ และเวลาก็ผ่านไปไม่นาน ระหว่างที่ผมกำลังดื่มโกโก้เย็นก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในชุดกะลาสี สีน้ำตาล เปิดประตูของร้านกาแฟเข้ามา เธอกวาดตามองไปทั่วร้าน จากนั้นก็มาหยุดอยู่ที่โต๊ะของผม พอเธอเดินเข้ามาใกล้ ๆ ทำเอาโกโก้ที่กำลังไหลเข้าไปในลำคอของผมไหลย้อนกลับออกมา
ผมไอแค่ก ๆ ไอ้เวย์มันก็สงสัยว่าผมเป็นอะไรไป
ก็คนที่ไอ้เวย์มันนัดออกมาน่ะ มันเป็นคนที่เก็บจดหมายให้ผมเมื่อวานนั่นเอง ดูท่าเธอเองก็จำผมได้เหมือนกัน ต่างคนจึงต่างผงะด้วยกันทั้งคู่
"รู้จัก...กันมาก่อน" ไอ้เวย์มันยิ้มฝืด ๆ ไปทางเธอคนนั้น "...แล้วเหรอ"
"เฮ้ย ยัง ๆ" ผมปฏิเสธ ส่วนเธอเองก็รีบปฏิเสธเช่นเดียวกัน ไอ้เวย์เองมันก็อดที่จะสงสัยอยู่อย่างงั้นไม่ได้ แต่ก็ยอมแนะนำผมให้กับเธอโดยดี
"เอ่อปราง...นี่ ไอ้มิกซ์ เพื่อนพี่เอง แล้วนี่ก็มะปรางนะโว้ยมิกซ์ แต่เรียกปรางเฉย ๆ ก็ได้"
มันพูดแล้วก็ทำท่าเป็นเชิง 'น้องฉัน ๆ เห็นมั้ยวะ ว่าน้องของฉันมันน่าตาดีขนาดไหน แล้วนายสนใจมั้ย ถ้าเป็นนายชั้นยินดีให้คบกับน้องฉันนะโว้ย'
นี่ผมเดาคำพูดของมันได้เก่งมั้ยครับ^^ ก็ทางท่ามันบอกแบบนั้นนี่หน่า ผมไม่นึกว่ามันจะนัดน้องสาวของมันออกมานะเนี่ย นึกว่าจะเรียกคนที่มันจีบออกมาซะอีก -_- เมื่อไอ้เวย์มันแนะนำเรียบร้อย ผมก็ได้แต่พยักหน้ารับเอื่อย ๆ ไปทางน้องสาวไอ้เวย์ ส่วนปรางที่เพิ่งจะรู้ชื่อวันนี้และเจอกันเมื่อวานก็ยิ้มให้ผมนิด ๆ พอน่ารัก ^^" เฮอ ๆ ๆ ๆ
แล้วมันก็เลยให้ปรางนั่งตรงข้ามผม ข้าง ๆ มันเองนั่นแหละ และจะให้ผมพูดให้ฟังมั้ยครับว่ายัยดาลี่อยู่ตรงไหน =_='' ดูเหมือนยัยผีบ้านี่อยากจะรู้ว่าปรางเขามีขวัญสองอันเหมือนกับไอ้เวย์รึป่าวเหง ๆ (คือ ผมจะบอกว่า เธอลอยอยู่บนหัวของปรางเลยนะนั่น) ผมส่งสายตาเป็นเชิงว่าให้ถอยออกไปห่าง ๆ ยัยดาลี่ทำหน้าไม่พอใจ และไม่ยอมออกจากตรงนั้น ผมก็เลยทำตาดุใส่ยัยดาลี่ แต่ยัยดาลี่ดันทำสายตาดุตอบ เล่นเอาเสียววาบไปทั้งตัว -_-lllเออ...จะอยู่ตรงไหนก็อยู่ไปเถอะ -_-ll เอ๊ะ โทรศัพท์เข้า...ไม่รับ ๆ
"ว่าไงคะ จะให้ช่วยอะไรหรอ ว่าแต่พี่เวย์เรียกปรางมาแบบนี้ตกใจหมด" ปรางหันหน้าไปทางพี่ชายตัวเอง ส่วนไอ้เวยก็แค่ยักคิ้วแบบกวน ๆ กลับไป น้องสาวก็เลยถอนหายใจและก็หันหน้ามาทางผม
ผมชะงักเล็กน้อยโดยไม่รู้ว่าตัวเองจะเริ่มต้นยังไงดี ^^" ก็เลยต้องยิ้มแห้ง ๆ เอาไว้ก่อน
"รู้จักฉันมั้ย" ยัยดาลี่ร้องถามเสียงดังอยู่บนหัวปราง ทำอย่างกันหนังสยองขวัญ =_= ใครมันจะได้ยินเธอล่ะโว้ย
ผมตัดสินใจ "งั้นเข้าเรื่องเลยนะ ในโรงเรียนปรางมีคนชื่อไดอารี่มั้ย"
ปรางหันหน้าไปสบตากับพี่ชายเมื่อฟังคำถามของผมจบ แล้วไอ้เวย์มันก็หันหน้ากลับมา
"มิกซ์ คนทั้งโรงเรียนมีตั้งกี่คน ถ้ามีคนชื่อไดอารี่มันก็ไม่แปลกหรอก"
ปรางพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย ผมรู้สึกห่อเหี่ยวใจขึ้นมาทันที ยัยดาลี่เองก็ดูเหมือนจะอย่างงั้น เพราะดวงตากลมโตดูเศร้าสร้อยลงไปถนัดตาจนผมสงสาร ผมส่งสายตาเป็นเชิงให้เธอลอยมาอยู่ด้านหลังผม (แต่ยังไม่ลืมว่าให้อยู่ห่าง ๆ)
"แล้วปรางคงจะรู้จักคนที่ชื่อไดอารี่ได้ไม่หมดทุกคนหรอกนะคะ"
วินาทีที่ปรางตอบมาผมรู้สึกเหมือนมีความหวังเล็ก ๆ "เอาแค่เฉพาะคนที่ไม่ได้มาโรงเรียนเท่านั้นก็ได้ มีคนที่ชื่อยัยดาลี่ เอ้ย ไดอารี่ที่ไม่ได้มาโรงเรียนไปบ้างมั้ย" ผมพูดคำว่า 'ไม่ได้มาโรงเรียน' แทนคำว่า 'ตาย' มันคงจะดูเบาลง ว่างั้นมั้ยครับ
คราวนี้ปรางดูอึ้ง ๆ ไป ยัยดาลี่พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย
"ไดอารี่ หรือว่า" ไอ้เวย์มันรู้สึกตะหงิด ๆ อะไรในใจผมเองก็ไม่รู้หรอก แต่ว่า ไม่รู้ว่าคำพูดของผมมันไปกระทบอะไรกับปรางเค้า เพราะปรางกลับก้มหน้านิ่งและดูท่าทางเหมือนจะร้องไห้ แล้วไอ้เวย์มันก็เลยบีบไหล่บาง ๆ ของเธอเป็นเชิงปลอบ
นี่ผมกำลังเดินทางมาหาเบาะแสถูกทางแล้วรึป่าวน้า ก็ดูท่าทางแล้วจะมีคนแบบนั้นจริง ๆ แถมยังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เป็นคนรู้จักของปรางแน่นอนเลยสิเนี่ย มันน่าดีใจนะครับ แต่เห็นปรางเขาร้องไห้แบบนี้แล้วมันดีใจไม่ลง ยัยดาลี่เองก็เหมือนกัน ผมเอียงคอไปมองเธอที่อยู่ด้านหลัง ยัยนี่ขมวดคิ้วมุ่นอย่างกับพยายามจะดึงความทรงจำของตัวเองออกว่าว่าเธอรู้จักผู้หญิงคนนี้ที่เป็นน้องสาวของเพื่อนผมหรือเปล่า แต่ดูเหมือนทุกอย่างยังคงว่างเปล่าเหมือนเดิม
น่าสงสารทั้งคู่เลยนะเนี่ย...มันทำให้ผมถึงกับพูดอะไรต่อไม่ออก
ปรางก้มหน้าแล้วก็เช็ดน้ำตาออกจากดวงตาเล็ก ๆ ของเธอ แล้วเธอก็หันไปยุกยิกอยู่กับกระเป๋าสตางค์ก่อนจะยื่นของบางอย่างให้ผม มันก็คือรูปถ่ายสตูดิโอใบเล็ก ๆ นั่นเอง ในภาพนั้น มียัยดาลี่ ปราง นอกจากเธอแล้วก็ยังมีเพื่อนคนอื่น ๆ อยู่อีกสองคน ดูจากสีหน้าและท่าทางเวลาถ่ายรูปแล้ว พวกเธอสนิทกันมากอย่างไม่ต้องสงสัย ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมปรางเขาถึงต้องร้องไห้ หากคนที่สนิทกันมาก ๆ ตายไปแล้ว แล้วมีคนมากระตุกต่อมนั่น เป็นผม ผมก็คงจะเป็นแบบนี้แหละ
"นายมาพูดเรื่องนี้ทำไม" ไอ้เวย์ถามผมเสียงเครียด ผมไม่รู้ว่าผมจะตอบเพื่อนผมที่ทำให้ผมมาพบกับเรื่องนี้ได้ยังไง ผมเอียงคอไปหายัยดาลี่ แล้วตัวเองกลับรู้สึกใจหายวาบเมื่อดวงตาโต ๆ ใส ๆ ของยัยดาลี่นั้นเต็มไปด้วยน้ำตาอย่างวันแรกที่ผมเห็นเธอออกมาจากของขวัญ และในเวลามันเต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างปิดเอาไว้ไม่มิด ดาลี่กำลังสับสนกับตัวเอง สับสนที่จำอะไรไม่ได้ จำอะไรไม่ได้เอาซะเลย เพื่อนของตัวเองมาอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ ๆ กลับจำอะไรเกี่ยวกับเพื่อนตัวเองไม่ได้ ผมรู้สึกว่าเธอกำลังเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ผมคงต้องปลอบเธอซักหน่อย แต่คงไม่ใช่ตอนนี้
"เอ่อ...ฉันอยากรู้น่ะ" ผมตอบกลับ
"แล้วนายไปรู้จักไดอารี่เอาตอนไหน"
"เอ่อ..." ผมตอบไม่ถูก จะให้ตอบได้ยังไงล่ะว่ารู้จักกันตอนที่ยัยนี่เป็นผี แล้วก็อยู่ใกล้ ๆ นายแบบนี้น่ะ
"มันผ่านมานานแล้วนะ" ปรางตอบเสียงสั่นครือ แล้วก็เก็บรูปเอาไว้ในกระเป๋าตามเดิม "วันที่ไดอารี่ไม่อยู่แล้วน่ะ และปรางก็ไม่เคยเห็นพี่มิกซ์ก่อนหน้านั้นมาก่อน แล้วทำไมตอนนี้ถึงอยากจะมาอยากรู้เรื่องของไดอารี่ล่ะ"
ผมอึกอัก แล้วก็มองยัยดาลี่เป็นเชิงว่าจะบอกเรื่องของเธอให้กับเพื่อนของเธอฟังมั้ย
แต่ยัยดาลี่ได้แต่สลัดหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
"ไม่เอา" ดาลี่พูดกับผมเบา ๆ ผมได้ยินเสียงสั่น ๆ ของเธอด้วย "ตอนนี้พูดไปก็มีแต่จะคิดถึงกันเปล่า ๆ มิกซ์ไม่ต้องพูดนะ...ไม่ต้องเลย"
ผมรู้สึกว่าคำพูดที่เธอพูดออกมาน่ะ ดาลี่กำลังกลัวมากกว่า กลัวว่า ถ้าพูดอะไรออกไป มีหรือที่คนเราจะเชื่อเรื่องผีสางกันได้ง่าย ๆ ขนาดผมยังทำใจยอมรับได้อย่างยากลำบาก ถ้าไม่ได้เห็นของจริงคงจะไม่เชื่อแน่นอน แล้วดูท่าทั้งสองคนคงไม่เชื่อเรื่องอะไรแบบนี้แน่ ๆ ยิ่งพูดมันมีแต่จะยิ่งทำให้เรื่องดูแย่ลง แทนที่จะดีขึ้น ผมรู้ดี
"ไดอารี่เป็นคนน่าสงสาร" ปรางเอ่ยอย่างเลื่อนลอย เมื่อผมไม่ยอมตอบคำถามเธอ
"ใช่น่าสงสารจริง ๆ" ไอ้เวย์มันก็พยักหน้ารับอย่างเศร้า ๆ แทน ดูท่าปรางเองมีเรื่องอะไรคงเล่าผ่านได้เวย์มันหมดแน่ ๆ
"ฉันก็ว่าน่าสงสาร" ผมแสดงความเห็นออกไปบ้าง ในตอนนี้บรรยากาศในร้านกาแฟมันก็เลยพลอยอืมครึมลงไปเรื่อย ๆ จนคนในร้านกาแฟพลอยโดนอิทธิพลนี้ไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว ผมพูดต่อ "ไม่น่ารีบมาตายจากไปเลย"
คราวนี้คนทั้งคู่ตรงหน้าผมชะงักกึก แล้วก็หันหน้ามาจ้องผมเป็นตาเดียว
^^" อะไรง่ะ ผมพูดผิดตรงไหน
"ไอ้มิกซ์ เมื่อกี้แกว่ายังไงนะ"
ไอ้เวย์ถามผมซ้ำ ส่วนปรางเองก็เอียงคออย่างกับคำพูดของผมมันแปลกซะเต็มประดา
"อ้าว ก็บอกว่า ไดอารี่ไม่น่ารีบมาตายจากไป..."
"บ้า!!"
ปรางตะโกนเสียงดังแทรกผมด้วยความโกรธ เล่นเอาทุกคนในร้านผงะกับเสียงของเธอ จนไอ้เวย์มันต้องวางมือบนไหล่ของน้องสาวตัวเองเบา ๆ และจ้องผมตาเขม็ง^^" เอ... ว่าแต่ผมพูดอะไรผิดอ่ะ
"บ้าไปแล้ว ไอ้มิกซ์ แกนี่จะแช่งคนเป็น ๆ รึไง"
หือ? ใคร? ใครเป็น? กันล่ะ?
"เพื่อนของปรางยังไม่ตายซะหน่อย" ปรางต่อทั้ง ๆ น้ำตา จากนั้นเธอก็ลุกพรวดแล้วก็วิ่งออกจากร้านไปเลย
และ...
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าโทรศัพท์ผมมันดังขึ้นอีกแล้ว...
รับดีมั้ยหว่า?
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น