คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ร่องรอยที่ยัยผีบ้าทิ้งเอาไว้
5 ร่องรอยที่ยัยนี่ทิ้งเอาไว้ >0<
ฉันมาอยู่บ้านมิกซ์วันนี้ก็เป็นวันที่สองแล้ว แต่มิกซ์ก็ยังไม่ยอมให้ฉันเข้าใกล้เลยอ่ะ TT_TT รู้สึกเหมือนกับว่า ยิ่งคุยกันบ่อยขึ้น ก็เหมือนกับระยะห่างมันจะกว้างขึ้น อะไรมันจะขนาดนั้นกันล่ะ
วันนี้ก็เหมือนกัน ตอนเช้าก่อนไปโรงเรียนมิกซ์ก็ตะโกนโหวกเหวกเลยเชียวล่ะ ตื่นมางี้เหงื่อท่วมเลย =_= ไอ้เรารึก็อุตส่าห์เป็นห่วง ก็เลยร้องเรียกว่าเป็นอะไรรึป่าว เพราะฉันจะจับตัวมิกซ์ก็ไม่ได้ แต่พอทำแบบนั้น มิกซ์กลับถอยกรูดไปติดหัวเตียงซะงั้น T_T (แค่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ เองน้า)
เค้าทำอะไรผิด...
มากลัวเค้าทำไมอ่ะ TT0TT
แง้...
……………..
สาธุเถอะครับ -/I\- จะให้ผมยกมือไหว้ขึ้นหัวและเอ่ยคำว่า 'สาธุ' ออกมาเป็นร้อย ๆ ครั้ง เป็นพันครั้งผมก็ยอม ขอแค่ให้ยัยผีบ้าหน้าเลือดแบบเมื่อคืนนี้หายไปจากความทรงจำของผมซักที
สาธุ...
" มิกซ์"
0_0III "ว๊ากกกก" ผมตกใจกับเสียงเรียกอันแผ่วเบาที่แสนหวานและทรงเสน่ห์ แต่สำหรับผมแล้วมันเหมือนกับคำยั่วยวนที่จะชวนผมหัวใจวายตายและหลงเข้าสู่วังวนแห่งโลกหน้า T-T (แต่ไอ้เสียงดังตึกตักมันคืออะไร?)
"หือ?" ไอ้เซฟส่งเสียงอยู่ในลำคออย่างงุนงง ว่าผมกำลังเป็นอะไร แน่นอนล่ะ มันไม่รู้ ผมได้แต่นิ่งเงียบและก้มหน้าก้มตาเรียนตลอดช่วงเช้าถึงบ่าย แถมใครเรียกทีก็สะดุ้งที เป็นแบบนี้มาทั้งวันแล้วครับ TT_TT และนี่คือเวลาเลิกเรียนแล้วล่ะ วันนี้อาจารย์ปล่อยนักเรียนก่อนเวลาเพราะว่าต้องมีประชุมอาจารย์ต่อ ทำให้พวกเราว่างไปอีกชั่วโมงกับอีกนิด ๆ ใครจะไปเที่ยวต่อก็ต้องรอวันนี้นั่นแหละ เมื่อกี้ยัยดาลี่ก็เรียกผม เล่นเอาผมอยู่ไม่สุก ผมกำลังสวดภาวนา ให้เธอไปจากชีวิตผมซักที
แต่พอเงยหน้ามาสบกับตาใสแจ๋วแหวว เล่นเอาผมหน้าซีดกว่าเก่า แถมยังผงะจนเกือบจะตกจากเก้าอี้ด้วยซ้ำไป
"นายเป็นอะไรวะ ผีเข้ารึไง"
คำพูดที่ท่าทางเป็นห่วงผมของไอ้เซฟมันทำให้ผมสะดุ้งเฮือก -_-II ผีเข้า...ไม่เหมือนมันก็เหมือนล่ะวะ
"มิกซ์เค้าฝันร้ายแหละ ตื่นมานะ หน้าซีดยิ่งกว่าผีอีก"
ยัยดาลี่หัวเราะกิ๊กเชียว -_-III ใช่สิ เธอไม่ได้ฝันร้ายแบบผมนี่ ผมหน้าซีดเหมือนผีก็ยังดีกว่าเธอ ที่เป็นผีก็แล้วกัน!!
อ๊ากก ผมกำลังวีนแตกอยู่ในใจ T_TII ทั้ง ๆ หน้าซีด ๆ แบบนี้แหละ
"ฝันร้าย? นายฝันร้ายเป็นกะเค้าด้วยหรอ"
เออ...ไอ้นี่ เดี๊ยะบ้องหูซักที =_=II
ผมไม่ตอบ มันก็เลยส่งเสียงถอนหายใจพอทำให้รู้ว่ามันเป็นห่วงผม หรือไม่ก็เซ็งผม เซฟกำลังคิดว่าสมองส่วนไหนของผมกำลังได้รับความกระทบกระเทือน และมีความสามารถพอที่จะไม่ไปอยู่โรงพยาบาลบ้าได้หรือเปล่า เฮอะ...ปกติผมเองไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ก่อนหน้าที่ผมจะมาโรงเรียน ผมอยากทิ้งยัยดาลี่ไว้ที่บ้านจริง ๆ ให้ตายสิ แต่ยัยนี่ยืนกรานจะตามผมมาให้ได้ =o=II ผมก็เลยให้เธอตามมาห่าง ๆ ก็ในความฝันยัยดาลี่น่ากลัวน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ วันดีคืนดี เธออาจจะแปลงร่างกลายเป็นอย่างในฝันก็ได้ เฮ้อ...ช่างเถอะ คิดแล้วขนลุกยังไงไม่รู้ T-TII
เซฟเลิกคิ้วถาม "เฮ้อ...ว่าแต่นายได้เอาของที่นายว่ามาให้ฉันดูรึเปล่า"
"อืม เอามา" ผมตอบเนิบ ๆ ในระหว่างนี้ผมก็จัดการเก็บของและก็เดินออกจากห้องไปด้วย
เซฟที่เดินตามผมมาด้านหลัง(ก็ยัยบ้าดาลี่อยู่ด้านหลังผมนี่หน่า -_-II) ได้ยินอย่างงั้นก็เลยหันหน้าไปหายัยดาลี่มั่ง "ว่าแต่เธอล่ะดาลี่ จำอะไรได้บ้างมั้ย"
ยัยผีสมุดโน๊ตประจำวันส่ายหน้า ด้วยท่วงท่าที่น่ารักน่าชัง -_-^ แต่สำหรับผมเธอน่ากลัว!!
"จำไม่ได้เลยซักอย่าง จริงสิเซฟ ขอบคุณที่คิดจะช่วยฉันด้วยนะ" ยัยผีบ้าฉีกยิ้ม ผมเหลือบมองจากด้านหน้าเห็นไอ้เซฟมันหน้าแดงเล็กน้อย ด้วยหัวใจพองโตจวนจะละลาย โธ่เอ้ย...ผู้หญิงสวย ๆ มีเยอะแยะ ไม่ชอบ มาชอบผี ผมจะบอกมันว่าไงดี มันกำลังคิดผิดชนิดรุนแรง!! =_=''
"ช่วยเรื่องของดาลี่ก็หนึ่งอย่าง ว่าแต่นายเหอะ เรื่องไอ้บีทนายว่าไง" ไอ้เซฟมันถามความเห็นผม "ฉันว่าเพิ่มเวลาซ้อมดีมั้ย"
ผมเอียงคอ "ฉันมีวิธีของฉันน่า เรื่องนี้เอาไว้ก่อนก็ได้อีกตั้งสองอาทิตย์"
"อีกตั้ง งั้นหรอ ฉันชักจะไม่แน่ใจแล้วว่ะว่านายจะสู้มันได้" เซฟเอ่ยเสียงขุ่นเล็กน้อยคงจะเคืองผมเล็ก ๆ ล่ะมั้ง บางทีเรื่องนี้ผมคงจะไม่ให้เซฟมายุ่งอะไรหรอก มันเป็นเรื่องของผมเอง และผมคิดว่าเรื่องของผม ผมควรจะจัดการด้วยตัวเองจะดีกว่า
เหอ ๆ = ='' แต่คิดเองมันก็คิดไม่ออกอยู่ดีว่าจะเอาอะไรไปสู้
ตอนนี้คงต้องหาทางเอาความทรงจำของยัยผีบ้าออกมาซะก่อน ทีนี้ พอยัยดาลี่ไปสู่สุขติเรียบร้อย ผมจะได้หมดห่วง (ตกลงใครมีห่วงกันแน่ฟ่ะเนี่ย) และทำอะไรคล่องตัวขึ้นซักที ไอ้มิกซ์สู้ตายโว้ย!! (^0^)
แต่สู้ตายของผมก็จบลงเมื่อผมเห็นยัยดาลี่ยิ้มหวานมาให้ TT_TTII ผมคงจะเครียดมากเกินไปจนเก็บเอาไปฝัน ยังไงเรื่องเมื่อคืนก็เป็นแค่ความฝัน ก็ตัวเป็น ๆ หรือวิญญาณของยัยนี่ก็ยังเป็นปกติดี ไม่เห็นแปลงร่างหรือมีอะไรแปลกไปเลย (แน่ะ ยัยนี่อย่ามาตีหน้างงใส่ผมนะ - -+) แล้วพวกเราก็เลยเดินตัดไปยังสนามหญ้าของโรงเรียนและขึ้นไปนั่งบนอัฒจัทร์เล็ก ๆ ของสนามบาสเก็ตบอล มีรุ่นพี่บางคนส่งเสียงเรียกไอ้เซฟให้มาเล่นบาสด้วยกัน แต่มันก็แค่โบกมือเป็นเชิงขอบาย ไอ้นี่...มันจะกว้างขวางไปถึงไหนกันฟ่ะ ตั้งแต่เด็กผู้หญิงม.ต้นยันม.ปลาย จนไปถึงผู้ชายด้วยกัน =_=''
"งั้นก็เข้าเรื่องซักที เอาไอ้นั่นออกมาเร็ว ๆ"
เออ...เร่งเข้าไป -*- สิ้นคำพูดของไอ้เซฟที่นั่งปุ๊บมันก็แบมือทันที ผมก็เลยล้วงกระเป๋าสะพายหลังสีดำของผมและหยิบเอากล่องของขวัญที่ยับยู่ยี่ออกมาให้มัน พร้อมกับจดหมายเล็ก ๆ ที่แนบมาด้วย มันสำรวจของขวัญที่เป็นขวดโหลน้ำเป็นอันดับแรก ขมวดคิ้วเข้ม ๆ ของมันด้วยความสงสัย และก็เขย่า ๆ อย่างกับจะมีอะไรหลบซ่อนอยู่อย่างไรอย่างงั้น แต่แล้วมันก็ไม่มีอะไรนอกจากความสวยงาม ไอ้เซฟจึงวางของลงที่พื้นและคลี่กระดาษใบเล็ก ๆ ออกอ่าน
"ว่าไง มีอะไรบ้างมั้ย" ผมขยับตัวเล็กน้อย และส่งเสียงถามราวกับกำลังถามนักสืบฝีมือฉกาจตามหาตัวฆาตกรเลย = =''
"พออ่านแล้วฉันรู้สึก..." มันขมวดคิ้ว "เลี่ยนกับน้ำเน่าว่ะ"
=_='' ไอ้นี่เล่นมุกซะด้วย เพราะผมไม่ได้พูดถึงเนื้อความในจดหมายซะหน่อย
ไอ้เซฟมันเห็นผมไม่ได้พูดอะไร มันก็เลยฉีกยิ้มและหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ ชิ ไปยิ้มให้สาว ๆ โน่นไป - -+ "ไม่เห็นมีอะไรเลย" จากนั้นมันก็ส่ายหน้า มันเริ่มมองหายัยดาลี่ที่ไปไหนต่อไหนแล้ว ผมมองสายตามันออก แต่ผมก็แกล้งถามมันต่อ
"มองอะไรวะ"
"ดาลี่ไง เฮ้...เธอ ฉันขอถามอะไรหน่อย" มันโบกมือเรียกหยอย ๆ จากอีกฝั่งดูท่ายัยนี่จะเพี้ยน ไปซะไกลขนาดนั้น ผมว่าน่าจะตามใครไปซักคนก็ดีนะ จากนั้นจะได้หลงทางหาทางกลับบ้านไม่ถูกไง ^o^" เอ๊ะ ผมกำลังพูดถึงผีหรือว่าหมาอยู่หว่า แต่ไอ้เซฟมันเรียกซะเสียงดังขนาดนั้นไม่กลัวว่าใครที่มองไม่เห็นจะสงสัยเอาหรือไง ว่า "ไอ้หนุ่มรูปหล่อคนนี้ท่าจะบ้า" เพราะตรงนั้นไม่มีใครอยู่เลยซักคนเดียว -_-''
"หือ มีอะไรหรอ" ยัยดาลี่ร้องถามเสียงใส พร้อม ๆ กับเดิน(ลอย) เข้ามาใกล้ ๆ ผมพยายามจะถอยห่างซึ่งมันไม่ประสบความสำเร็จเอาซะเลย
"เธอแน่ใจมั้ยว่ามันเป็นของเธอน่ะ" ไอ้เซฟถามอย่างตั้งใจสุด ๆ
=3= ยัยดาลี่ทำปากมู่ทู่ แกมเคืองนิด ๆ "จะไปแน่ใจได้ยังไงกันเล่า"
ผมกอดอก "ถามไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกน่า ก็ยัยนี่จำอะไรไม่ได้เลยซักนิด"
"แต่มันก็ต้องมีบ้าง" ไอ้เซฟยืนยันด้วยน้ำเสียงเป็นมั่นเป็นเหมาะกับผม จากนั้นมันก็หันหน้าไปสบตากับยัยดาลี่ "นี่ มีอะไรบ้างมั้ยที่รู้สึกตะหงิด ๆ ใจน่ะ มันต้องมีอะไรบ้างสิ ภาพ อะไรก็ได้ที่แวบเข้ามาในหัวนะ ไม่จำเป็นต้องมีสาระก็ได้"
ยัยดาลี่ได้ยินแบบนั้น ก็เลยก้มหน้านิ่งลงไป เธอหลับตาราวกับพยายามจะนึกถึงสิ่งที่ไอ้เซฟมันพูดถึง ผมว่าไอ้เซฟมันมีแววท่าจะเป็นนักสืบได้เลยนะเนี่ย ประมาณ สิ่งที่ไม่มีสาระ อาจจะมีสาระซุกซ่อนอยู่ก็ได้ โอ้ว นี่ผมกำลังพูดอะไรเป็นการเป็นงานเป็นครั้งแรก = ='' จากนั้นไม่นานยัยดาลี่ก็ลืมตาขึ้นมา
"อืม...เหมือนว่าจะใช่อ่ะเซฟ" ยัยนี่พูดด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก เธอสับสนไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว "มันเป็นภาพของคน ๆ นึงจากด้านหลังค่ะ แล้วก็มองไม่เห็นหน้าด้วย นอกจากทรงผมของผู้ชายที่เป็นเด็กม.ปลาย เสื้อนักเรียนสีขาวแล้วก็กางเกงสีดำ"
ผมกับไอ้เซฟหันมามองหน้ากัน แล้วแบบนั้นมันจะได้เรื่องอะไรกันล่ะ =_='' คนที่อยู่ม.ปลาย แค่นี้เนี่ยนะ
"ยัง ยังไม่จบ" ดาลี่ยกมือเพื่อให้พวกผมหันไปมองเธอ "เหมือนกับว่าฉันกำลังเฝ้ามองเขาอยู่ห่าง ๆ อ่ะ เข้าใกล้ก็เข้าใกล้ไม่ได้ซักที"
"รักเขาข้างเดียวล่ะสิ" ผมปล่อยลมหายใจท่ามกลางสายตาวาวโรจน์ของเพื่อนผมแล้วก็ยัยผีบ้า แต่ช่างมันสิ ผมไม่สนใจ "ถ้าจะให้ฉันเดานะ เธอต้องเอาของขวัญอันนี้ไปให้เจ้าตัวแล้ว จากนั้น เขาก็ไม่สนใจก็เลยคืนของขวัญอันนี้มาให้เธอ เสร็จ เธอก็เสียใจ จนฆ่าตัวตาย... จบ"
เมื่อผมพูดจบทั้งยัยดาลี่และไอ้เซฟทำหน้าตาไม่เชื่อทั้งคู่ 0.0
"หรือไม่ก็" ผมต่อ "เป็นไปได้ว่า เธอเอาของขวัญไปให้คน ๆ นั้น แล้วเค้าเกิดไม่ชอบขึ้นมา เธออาจจะตามตื้อเขามาก จนกระทั่ง เขาอาจจะพลาดฆ่าเธอทิ้งซะ"
เน่าไปมั้ง" เซฟเอ่ย
"แต่จดหมายมันก็เน่าพอกันล่ะวะ" ผมต่อ
"แต่ไดอารี่จำอะไรจากนั้นไม่ได้เลยนะ"
"นั่นแหละ" ผมได้ที ก็เอานิ้วชี้ ชี้หน้ายัยนี่ "มันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายไงล่ะ ทำให้สมองของคนเราอยากจะลืมมัน ก็เลยปฏิเสธความทรงจำส่วนนี้ไปไง"
"พูดอย่างกับนักจิตวิทยา" ไอ้เซฟพูดประชดพร้อมกับเบ้ปาก "ทั้ง ๆ ที่อาจจะไม่ใช่ซักหน่อยโด่"
"แต่มันมีสิทธ์เป็นไปได้นา" ผมยังสนับสนุนความคิดของตัวเองต่อไป
"แต่ไดอารี่จำอะไรไม่ได้เลยนะ ซักนิดก็ไม่ ถ้าเป็นงั้นจริงฉันก็ต้องจำพ่อกับแม่ฉันได้สิ" ยัยนี่พูดจบก็ทำท่าอย่างกับจะร้องไห้ และแน่นอนไอ้เซฟก็รีบปลอบทันที อะไรมันจะเป็นห่วงกันขนาดนั้น -*-
แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด คงเป็นเพราะอะไร ๆ ก็ไม่ได้อย่างใจล่ะมั้ง
"เฮ้อ…แล้วจะทำยังไงต่อดีเนี่ย รู้แค่ชื่อเล่น แบบนี้จะไปหาได้ที่ไหนล่ะ ชื่อจริงยังว่าไปอย่างจะได้โทรไปถามพวกกู้ศพ อย่างมูลนิธิร่วมกตัญญูน่ะ" ผมพูดลอย ๆ ไม่ค่อยใส่ใจนักในมือก็มีจดหมายของยัยนี่ที่อ่านทวนอีกรอบ ผมรู้สึกแปลก ๆ และเหลือบมองไปเห็นยัยดาลี่ที่จ้องผมเป๋งเลยแฮะ = ='' ขอโทษครับผมผิดไปแล้ว อย่ามองผมแบบนี้เลย…ผมกลัว…
0_0 แต่ก่อนที่ใครจะพูดอะไรออกมา ผมก็อุทาน
"เฮ้ย"
"เฮ้ยอะไรกันวะ" ไอ้เซฟถามอย่างหงุดหงิด เพราะปากผมมันชวนให้คนอื่นโมโหซะจริง แถมยังแก้ไม่หายซะด้วย -_-''
"นี่ไง" ผมวางจดหมายลงบนขั้นบันไดที่สูงกว่าหน่อย และใช้นิ้วชี้จิ้มลงไปในจุดที่ผมจะให้ไอ้เซฟมันดู ใช่แล้วครับ ผมกำลังเจอร่องรอยอะไรบางอย่างแล้วล่ะ
"อะไรล่ะ" มันขมวดคิ้วอย่างสงสัย เพราะจุดที่นิ้วของผมจิ้มลงไปนั้นไม่มีข้อความอะไรเลย และมันเป็นท้ายจดหมายหลังจากลงชื่อ ไดอารี่ เรียบร้อยแล้วด้วยครับ
"เมื่อกี้ฉันยกกระดาษขึ้นมาเลยมองเห็นว่ะ มองแบบนี้อาจจะไม่เห็น แต่ถ้าทำแบบนี้ล่ะเห็นแน่" ผมตอบอย่างมีเลศนัยพอที่จะทำให้ไอ้เซฟทำหน้าปั้นยากยิ่งกว่าเก่า ยัยดาลี่ก็ยุกยิกท่าทางอยากรู้อยากเห็นซะเต็มประดา แต่ผมก็โบกมือให้เธอถอยห่างไปสองขั้นบันได ^^" จากนั้นก็ล้วงเอาดินสอกดของผมออกมาจากกระเป๋า และเริ่มฝนในจุดที่ผมระบุเอาไว้
"หือ" เซฟอดที่จะส่งเสียงในลำคอตัวเองไม่ได้ เมื่อมองเห็นตัวอักษรที่เริ่มปรากฏออกมาชัดขึ้นเรื่อย ๆ ตัดกับดินสอสีดำของผม และมันได้ความว่า
BK.Y.O.
"บี…เค…วาย…โอ" ผมอ่านข้อความที่แฝงอยู่ในจดหมายอย่างงง ๆ และเพื่อนผมที่อยู่ตรงหน้าก็คงจะงงไม่แพ้กัน
"อะไรกันวะมิกซ์ มันหมายความว่าไง" ไอ้เซฟถาม
"หมายความว่าไงอ่ะมิกซ์" ยัยดาลี่ก็ถามอีกคน
-__-'' "ถามฉันแล้วฉันจะไปถามใครล่ะ" ผมตอบแบบรวม ๆ ขนาดเจ้าของจดหมายยังจำไม่ได้ แล้วผมมันจะไปรู้ได้ยังไงกันล่ะครับ เฮ้อ…
"แต่ฉันรู้อยู่อย่าง ระดับสมองของยัยนี่" ผมชี้ไปทางที่ยัยดาลี่ยืนอยู่ (ยังมาตีหน้างงอีกแน่ะ -_-') "ไม่มีทางที่จะซ่อนทริคระดับบ้า ๆ แบบนี้เอาไว้หรอก เพราะฉะนั้น จากที่ฉันเดานะ เธอคงจะเขียนชื่อของตัวเองเสร็จ แล้วก็ตั้งใจเขียนข้อความนี้ลงไปด้วย" ผมชี้ไปที่ข้อความอันเดิม "แล้วเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาก็เลยลบมันทิ้ง"
"แล้วจะลบทำไมล่ะ" ยัยดาลี่ถามด้วยความสงสัย
"อ้อ" ไอ้เซฟเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก "ที่ต้องลบออกก็เพราะว่า…"
ผมฉีกยิ้ม ^_^
"มันจะสาวตัวไปยังเจ้าของจม.ได้อย่างงั้นใช่มั้ย"
ผมพยักหน้ารับกับคำตอบของไอ้เซฟ เอ๊ะ ผมเองก็เหมาะจะเป็นนักสืบได้เหมือนกันนะเนี่ย (เรื่องยอตัวเองต้องยกให้ผมล่ะ) แล้วผมก็ต่อ "ฉันว่าจม. ต้องเป็นของยัยนี่แน่นอน เพราะว่า นิสัยบ้อง ๆ เผลอเขียนอะไรที่ตัวเองไม่ต้องการลงไปแล้วลบทิ้ง แบบพวกลังเล กล้า ๆ กลัว ๆ แต่ก็ยังดีนะที่เขียนด้วยดินสอก่อนจะลงปากกาน่ะ"
และหน้าของยัยดาลี่ก็เลยกลายเป็นแบบนี้ (=3=) "ทำไมอ่ะ แหม"
เซฟขมวดคิ้วอย่างกำลังวิเคราะห์ "งั้นก็ต้องมานั่งเดากันน่ะสิ ว่าไอ้ บีเควายโอ มันหมายความว่ายังไง"
และไอ้เซฟมันก็หัวไวแบบนี้เสมอ ^^"
"ฉันว่านะ BK มันมีจุดแสดงว่าเป็นอักษรย่อ คงย่อมาจาก Bangkok ซึ่งก็คือที่นี่ กรุงเทพฯ ไงล่ะ" ผมแสดงความเห็น นั่นทำให้ไอ้เซฟกับยัยดาลี่กอดอกอย่างพร้อมเพรียงกัน และส่งเสียงอืมม์ตอบรับในลำคอเบา ๆ
"ก็น่าจะใช่นะ แล้ว วาย กับโอ อ่ะ" ยัยดาลี่เองดูเหมือนจะอยากร่วมแสดงความคิดเห็นเต็มที่ = ='' ก็แววตาของเธอเป็นประกายน่าขนลุกเชียว
"วาย กับ โอ ก็น่าจะเป็นอักษรย่อนะ" เซฟแสดงความเห็น คิ้วงาม ๆ ของมันก็ยังทำงานมุ่นอย่างหนักหน่วง "วาย…โอ นายว่าไงล่ะ"
"จนปัญญา คิดไม่ออก"
"โห่" ยัยดาลี่ขึ้นเสียงสูงกับคำตอบของผม -_-'' ก็อักษรย่อภาษาอังกฤษแปลก ๆ แบบนั้นผมจะไปนึกออกได้ยังไงกันเล่า แล้วเรื่องBK ที่ผมนึกออกก็เพราะว่า ถ้าหากคนเราจะตายแล้วกลายเป็นวิญญาณ คงไม่ไปอยู่ต่างจังหวัด คงอยู่ที่ ๆ คุ้นเคยนั่นแหละ เดาง่าย ไม่เห็นจะยาก แต่ไอ้วายโอนี่สิ น่าคิด….
มันคืออะไรว้า…
"นี่…อักษรย่อ ภาษาอังกฤษของโรงเรียนมิกซ์คืออะไรอ่ะ"
"ช.ร. ก็BK.SR."
0_0 ผมตอบคำถามของยัยดาลี่ไปอย่างอัตโนมัติ แล้วก็ต้องตกตะลึงกับคำตอบที่หลุดออกมาจากปากของตัวเอง เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ไอ้เซฟมันก็ทำหน้าแบบเดียวกับผมอยู่
"ชื่อย่อโรงเรียน ดาลี่ แจ๋วมาก" เพื่อนผมพูดชมยัยดาลี่ซะออกนอกหน้าเชียว -_- ยัยบ้านั่นก็ดีใจจนออกนอกหน้าเช่นกัน เฮ้อ อะไรมันจะขนาดนั้น
ไอ้เซฟฉีกยิ้ม "งั้นก็ไม่ยากแล้ว วายก็ ย.ยักษ์ โอ ก็อ.อ่าง โรงเรียนที่มีอักษรย่อ ย.อ. มันที่ไหนวะมิกซ์"
และผมก็ตกตะลึงอีกครั้ง "นายไม่รู้จักโรงเรียนนี้หรอวะ ดังจะตาย อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลโรงเรียนเรานี่แหละ แต่มันคนละสาย"
"แล้วมันโรงเรียนอะไรล่ะ" ไอ้เซฟถามอีกครั้งด้วยความสงสัย
"โรงเรียนเยาวเรศอนุเคราะห์"
"เออ" พอไอ้เซฟได้ยินคำตอบแบบนั้นมันก็ลุกขึ้นยืน จนผมตั้งรับแทบไม่ทัน มันบอกให้ผมเอาของใส่กระเป๋า และก็กระโดดลงจากอัฒจันทร์ จากนั้นก็เอามือเท้าสะเอวเงยหน้าอันหล่อเหลาขึ้นมามองผม -_-'' "ตกลงนายรู้จักใช่มะพาไปเลย วันนี้เลิกเร็ว พอไปถึงที่นู่นโรงเรียนก็คงเลิกพอดี จะได้ถามอะไรง่าย ๆ หน่อย"
"เอ๊ะ…เดี๋ยวก่อน" ผมยังยืนนิ่งอยู่กับที่ มันก็เลยขึ้นมาล็อคคอผมเอาไว้และลากไปซะเลย "เฮ้ย…บอกว่าเดี๋ยวก่อนไง"
และมันก็ไม่ยอมฟังอะไรผมเลย TT_TT
ไอ้บ้า…และยัยดาลี่ก็อยากรู้อยากเห็นซะเต็มประดา เรื่องของตัวเองก็เงี้ย แล้วผมล่ะ โดนล็อคคอ โดนลาก โดยที่ผมไม่เต็มใจ และผมยังไม่ได้บอกมันไปอีกอย่างเลย
ว่าถ้าไปถึง แล้วจะทำยังไงต่อ…
เพราะถ้าไป มันก็คงจะแปลก ๆ เพราะไอ้โรงเรียนนั้นน่ะ ….
มันเป็นโรงเรียนหญิงล้วน!!!!!
นี่ผมจะไม่มีโอกาสได้พูดเรื่องนี้ใช่มั้ยเนี่ย TT0TT
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น