คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ผู้ก่อการร้าย (ที่ร้ายยิ่งกว่า)
เวลา 1 ทุ่ม 20 นาที...
กระแสแห่งความแตกตื่นดุจไฟลุกโหมกระหน่ำกำลังร้อนระอุไปทั่วทุกแห่งหน บนถนนใหญ่ของสี่แยกไฟแดงที่ยังไม่นับรวมสะพานยกระดับที่อยู่ด้านบน มันคือเวลาแห่งการเดินทางกลับบ้านของใครหลายๆ คน มันคือเวลาห่างการเดินช๊อบปิ้งของผู้หญิงบางคน และแน่นอน มันคือเวลาแห่งการปลดปล่อย หลังจากที่ร่ำเรียนหรือทำงานมาตลอดทั้งวันของทุกๆ คน
ณ กรุงเทพมหานคร...
สี่แยกลำสาลี จุดที่มีผู้คนอาศัยอยู่เป็นจำนวนมากแห่งหนึ่ง...
เหล่าผู้คนต่างวิ่งหนีเบียดเสียดกันอย่างโกลาหลอลหม่าน เสียงกรี้ดร้องครางระงม เสียงอื้ออึ้งชวนวิงเวียนกำลังถาโถม พวกเขากำลังหวาดกลัวบุรุษผู้หนึ่ง เขามีลำตัวที่สูงล่ำอย่างกับนักเล่นกล้ามอีกทั้งยังยืนจังก้าอยู่ตรงจุดที่เรียกว่าตรงกลางสี่แยกพอดิบพอดี เพียงแค่เขาทำท่าจะเดินไปที่แห่งใดก็ทำให้ประชาชนแตกฮือกันออกไปเท่านั้น แน่นอนคนที่ตกเป็นตัวสร้างปัญหาเริ่มยิ้มย่องลำพองใจเป็นทวีคูณ
หากจะเอ่ยถึงสภาพการจราจรในตอนนี้ ไม่ต้องบอกทุกคนก็คงจะทราบดีว่ามันจะแสนทุเรศทุรังปานใด รถราที่สัญจรโดยใช้ถนนรามคำแหงเพื่อเดินทางกลับบ้านนั้นติดชะงักอย่างไม่มีทีท่าว่าจะขยับ เพราะรถที่อยู่ตรงจุดเกิดเหตุนั้น ถึงแม้จะมีเสียงเครื่องยนต์ แต่ก็ไม่มีมนุษย์ผู้ใดหลงเหลืออยู่แล้ว ส่วนคันหลังสุดที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็บีบแตรดังสนั่นต่อกันไปเรื่อยๆ มันสุดที่จะบรรยายถึงสภาพและบรรยากาศในช่วงนี้เสียจริงๆ
ปึก!
"อะไรกันวะ" ชายหนุ่มที่ยืนห่างออกไป ยืนเกาศรีษะที่ยุ่งเป็นรังนกตัวเองแกรกๆ อย่างหงุดหงิดผสมกับรำคาญใจเพราะมีป้าแก่ๆ วิ่งมาชนเขาและไม่มีกระทั่งคำขอโทษหลุดออกมาซักคำ อันที่จริงในตอนนี้คงจะมีแก่ใจจะเอ่ยถ้อยคำสุภาพอยู่หรอก แต่คนๆ นี้กลับไม่เข้าใจ เขาได้แต่บ่นพึมพำเป็นคนแก่ทั้ง ๆ ที่ตัวเองอายุยังไม่ถึงสามสิบเสียด้วยซ้ำไป แต่ก็ยังไม่ทันที่จะบ่นจนจบประโยค กระแสของมหาชนที่ต่างดัน ต่างรุนตัวเขาให้ถอยห่างออกไปเรื่อยๆ จนชายหนุ่มต้องรีบเบี่ยงตัวเองออกมาสายธารนั้นอย่างทุลักทุเล
"เฮ้ย...ไอ้เพาาา!....เวอร์...!" ชายหนุ่มตะโกนใส่โทรศัพท์แบบฝาพับดีไซน์ที่ใครเห็นก็ต้องบอกว่ามันเชยแสนจะเชยแถมยังจืดสนิท ที่เขาต้องตะโกนเพราะถ้ากระซิบปลายสายคงจะไม่ได้ยินเป็นแน่
"กรุณาอย่างลากเสียงแบบนั้นจะได้มั้ยครับ คุณโยธา และผมขอเถอะ เรียกผมว่า 'เพา' คำเดียวก็พอครับ เวอร์ไม่ต้อง"
ปลายสายเอ่ยกลับเสียงเข้ม แต่ฟังแล้วคงจะอ่อนกว่าชายหัวรังนกของผู้นี้อยู่สักห้าหรือสิบปีเห็นจะได้ เพียงแต่ต้นเสียงหรือมีจะสนใจที่จะเปลี่ยนคำเรียกใหม่
"นี่เพาเวอร์ ไอ้ชายกล้ามเต่งท่าทางบ้าๆ บอๆ ที่อยู่หน้าฉันเนี่ยมันอะไรกัน"
"คุณน่าจะรู้นะ" อีกฝ่ายตอบกลับอย่างเซ็งๆ เพราะเขาก็มองเห็นจุดที่อีกฝ่ายบอกดี มันไม่ใช่ตรงหน้าเสียทีเดียว แต่ห่างออกไปเกือบจะห้าสิบเมตรซะด้วยซ้ำ "เพราะฝีปากชาวบ้านมันดังมาถึงจุดที่ผมยืนอยู่ซะอีก"
เป็นอย่างที่เสียงปลายสายบอกไว้จริงๆ เมื่อโธยา ชายหนุ่มหัวรังนก เขามีหน้าตาในแบบที่เรียกว่า 'ไม่สนใจโลกภายนอก' เลยซักนิด แต่ในสมองและโสตประสาทของเขากำลังแยกแยะเสียงอึกทึกที่ฟังไม่ได้ศัพท์ออกเป็นส่วนๆ ราวกับนักแยกชิ้นส่วนของเครื่องจักรเลยทีเดียว
"เสียงไซเรน...เสียงแตร...เสียงกระเทย" โยธาเอ่ยคำสุดท้ายก่อนจะเบะปาก และฟังต่อจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงที่เขาต้องการชัดเจนเลยทีเดียว มันเป็นการบอกต่อของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นหนึ่งในประชากรนับพันที่อยู่ที่นี่ ชายหนุ่มแปลใจความออกมาได้ว่า ...มีคนบ้ายืนถือระเบิดอยู่และมันกำลังประกาศว่าจะแจกบัตรฟรีให้กับประชาชนผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่นับพัน ไปทัศนะศึกษาที่ยมบาลร่วมกันกับมัน ดูท่าคงจะไปหลายวัน หรืออาจจะหลายปีก่อนจะได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง
แต่ใครล่ะจะกล้ารับตั๋วฟรีไปยมโลกโดยไม่ต้องจ่ายตังแบบนี้ โยธาเพิ่งตระหนักว่า ถึงมันจะเป็นของฟรีอย่างที่เราๆ ชอบกัน แต่มันก็ไม่ได้ผลกับบางอย่าง
บางอย่างที่ต้องเดิมพันกับชีวิต...
"นี่มันเป็นการก่อการร้ายชัด ๆ แล้วตำรวจ..."
"โอย พอเถอะครับ" ปลายสายโอดครวญราวกับญาติเพิ่งตายมาหมาดๆ "พวกเขาช้าเป็นเต่า ต้องขออนุญาตนู่นนี่ถึงจะทำอะไรได้ จะมีก็แต่พวกมูลนิธิร่วมกตัญญูที่คอยเก็บศพเป็นสิบๆ คันอยู่ด้านหลังของผมเท่านั้นแหละ"
"เลิกพูดประชดซะทีได้มั้ย" ชายหนุ่มเกาหัวตัวเองอีกครั้ง และเมื่อไหร่ไอ้บ้านี่มันจะโยนระเบิดลงมาซะทีวะ สงสัยคงอยากดังมากกว่าล่ะมั้งนั่น หึหึ..."
ปลายสายถอนหายใจเฮือกอย่างไม่ปิดบัง
"แล้วคุณโยธาไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะครับ"
สิ้นเสียงของเพา ชายหนุ่มนามโยธาที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ก็กระตุกยิ้มอย่างที่หลายๆ คนที่เขารู้จักบอกว่ามันเหมือนผีดิบเสียมากกว่า มันเป็นรอยยิ้มที่ยากต่อการลอกเลียนแบบ หรืออาจจะไม่มีใครอยากจะเลียนแบบเลยก็ได้
"เจรจา ขอส่วนแบ่งนิดหน่อยๆ มันเกี่ยวข้องกับการปล้นครั้งต่อไปของเรา"
GrouP Up!! แผนระทึก!!
....................
คุยกับผู้แต่ง
สวัสดีค่ะ นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายสืบสวน แต่เป็นอาชญานิยาย หรือจะเรียกอีกอย่างว่า มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับอาชญากรก็ได้
ค่อนข้างจะยอมรับนะคะ ว่าชอบนิยายประมาณนี้ ไม่ชอบอะไรที่อยู่ในกฏในระเบียบของตำรวจเลย ถ้าหากเป็นโจร ข้อจำกัดต่าง ๆ มันก็ละลายหายไปด้วย
GrouP Up!! พวกเขาทำงานกันเป็นทีม เป้าหมายคือการประกอบอาชีพทุจริต
และที่เราลำบากใจมากที่สุดก็คือการเลือกหมวดให้กับนิยายเรื่องนี้ เพราะว่าพระเอกของเราเป็นโจรค่ะ 5555
เอาเป็นว่า มันไม่ใช่นิยายสืบสวน แต่เป็น อาชญานิยายนะคะ แต่คงไม่มีหมวดไหนที่ลงเรื่องนี้ได้เหมาะเท่าสืบสวนอีกแล้ว
ใครมีความเห็นยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างกรุณาบอกเราด้วยนะคะ เพราะเราซึ่งผู้แต่งยังไงก็ไม่เข้าถึงความรู้สึกของผู้อ่านเท่าที่ควร หากมีข้อบกพร่องก็พร้อมที่จะแก้ไขค่ะ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ค่ะ ^_^
ความคิดเห็น