ตอนที่ 1 : บทนำ
บทนำ
ราตรีเดินลงบันไดจากอพาร์ทเม้นท์ชั้นห้าจนถึงชั้นที่สามและมุ่งตรงไปที่ห้องสามหนึ่งแปดพร้อมกับรัวมือเคาะประตูเสียงดังลั่นจนคนในห้องต้องรีบกระวีกระวาดลุกจากที่นอนมาเปิดประตูอัญเชิญให้เพื่อนสนิทเข้ามาในห้องก่อนที่จะโดนคำสรรเสริญจากเพื่อนๆ ในชั้นเดียวกันไล่หลังมา
"ทำเรือหาย แต่เช้าเลยนะมึงอะ"
"เช้าอะไรล่ะนี่มันเก้าโมงแล้ว สายแล้ว รีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
ราตรียืนจังก้าชี้นิ้วสั่งแอลที่นั่งลงบนเตียงอย่างหัวเสียไล่ไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปเรียน ส่วนตัวของราตรีเองนั้นก็เดินไปจัดกระเป๋าให้เพื่อนสนิทและเดินไปทำอาหารรองท้องง่ายๆ ให้
เพื่อนแบบนี้หาไม่ได้แล้วนะแอล จงสำนึกบุญคุณซะ!
ไม่นานทั้งคู่ก็เตรียมตัวเรียบร้อยเดินออกจากห้องลงไปขึ้นรถและขับออกไปยังมหาวิทยาลัยทันที
เฟอร์รารี่สีเทาและแลมโบกินี่สีดำเคลื่อนเข้ามาจอดในตัวอาคารของคณะบริหารธุรกิจเป็นจุดสนใจเรียกสายตาของผู้คนในมหาวิทยาลัยได้เป็นอย่างดีในวันแรกของการเปิดเรียน
"นี่ถ้ากูไม่ปลุกมึงนี่วันนี้คงสายจนโดนอาจารย์พ่อโบกให้แน่ๆ"
"มึงก็อย่าบ่นไปเลยน่าตรี เพราะกูรู้ไงว่ายังไงมึงก็มาปลุกกูแน่นอน"
"เฮอะ โตเป็นควายแล้วยังต้องให้กูผู้เป็นผู้หญิงอ่อนแอบอบบางร่างน้อยมางัดมึงออกจากเตียงเนี่ยนะ คิดได้!?"
"...ถ้ามึงเป็นผู้หญิงอ่อนแอบอบบางร่างน้อยขนาดนั้น กูว่าผู้หญิงบนโลกคงเป็นไม้จิ้มฟันไปหมดล่ะ"
"ปากเสีย! มาตบปากสักทีมา!"
ทั้งคู่เดินคุยกันไปจนถึงห้องเรียนโดยไม่สนใจสายตาหลายคู่ที่มองมาสักนิด ราวกับว่าที่ตรงนั้นมีเพียงแค่พวกเขาสองคนในโลกใบนี้
คาบแรกของวันนี้เป็นคาบบรรยายที่แสนจะน่าเบื่อ แต่ถึงจะน่าเบื่อขนาดไหนก็ต้องทำทีว่ากระตือรือร้นอยู่ตลอดเพราะอาจารย์ที่มาสอนในวันนี้เป็นคุณลุงของราตรีที่ค่อนข้างจะเนี๊ยบเป็นพิเศษโดยเฉพาะกับราตรีและแอล
"รติกาล ธนทัศน์ หลังเลิกคลาสตอนเย็นไปพบท่านอธิการบดีด้วย"
"ค่ะ/ครับ"
ทั้งคู่มองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะตอบรับคำสั่งของอาจารย์ทศกัณฐ์หรือลุงทศของราตรี แม้จะสงสัยว่าอธิการบดีเรียกทั้งคู่ไปพบเรื่องอะไรก็ต้องเก็บความสงสัยนั้นไว้จนกว่าจะถึงตอนเย็น
เมื่อทั้งคู่เลิกเรียนในวันนี้ก็ได้เวลาเก็บของเตรียมมุ่งหน้าไปที่ตึกคณบดีที่อยู่ห่างจากตึกคณะบริหารพอสมควร
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานของอธิการบดีรวีวรรณทำให้เจ้าของห้องละสายตาจากงานบนโต๊ะเอ่ยปากอนุญาตให้คนข้างนอกเข้ามา
"สวัสดีค่ะ/ครับ"
"เรียกพวกเรามามีอะไรงั้นเหรอคะท่านอธิการบดี"
ราตรีถามเสียงเรียบบวกกับใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดออกมาซึ่งต่างจากเวลาที่อยู่กับแอลมากเป็นพิเศษ
เพราะคนตรงหน้าไม่มีสิทธิ์ที่จะได้รับความเป็นมิตรจากเธอยังไงล่ะ
"ราตรีแม่...."
"ว่าธุระมาเถอะค่ะ ดิฉันกับเพื่อนมีธุระต้องไปทำต่อ" ราตรีลอบบีบมือแอลไม่เบานัก ส่วนแอลก็ทำหน้าที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ไปไหนและไม่เอ่ยแทรกสองคนแม่ลูกที่กำลังคุยกัน
"เอาเถอะ ที่เรียกมาวันนี้แม่มีคนที่จะแนะนำให้ลูกทั้งสองคนรู้จัก...เข้ามาสิ"
อธิการบดีรวีวรรณหรือแม่แท้ๆ ของราตรีเรียกคนที่รออยู่อีกห้องให้เข้ามา แต่พอคนคนนั้นเข้ามาทั้งแอลและราตรีต้องเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา
ทั้งคู่มองหน้ากันโดยไม่ได้นัดกันมาก่อน ต่างฝ่ายต่างถามกันด้วยสายตาว่าคนที่เห็นตรงหน้านั้นใช่เขาจริงๆ หรือไม่
"คนนี้คือ..."
××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××
ยัยน้องงงงง หนูจะหยาบคาบแบบนี้ไม่ได้นะลูก!
ว่าแต่...ใครกันน้าาา ที่ทำให้ทั้งสองคนตกใจได้ขนาดนี้
.
.
.
ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยน้าา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
