คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Moonquakes] ไม่มีใครเป็นเจ้าของดวงจันทร์ : แรงสั่นสะเทือนครั้งที่ 3
ุพระันทร์ยัส่แรสั่นสะเทือนไม่หยุ
สำหรับใน่วปลายเทอม ีวิอเ็มหาวิทยาลัยปีสาม็ถูทรมาน้วยสิ่ที่เรียว่า ไฟนอล
“สี่ทุ่มแล้ว ไม่ลับบ้านันเหรอรับ” อาารย์ปราาที่เินออมาาห้อพัอาารย์ทัทาย เมื่อเห็นพวผมยันั่ิวหนัสือันอยู่ในบริเวภาวิา
“อาารย์ พวผมำลัะายับไวเบรั่น” เพื่อนผมร่ำรวับวิาแสนยารหน้า
ไวเบรั่นนับเป็นวิาปราบเียนอเ็ภาารบิน ทั้วามยาอวิา และวามยาในารเ้าใำพูออาารย์ผู้สอน
“อย่ามัวแ่อ่านไวเบรนลืมวิาผมนะ”
“โห วิาอาารย์ผมเ้าใอยู่แล้วไ อาารย์สอนี”
“ปาหวานรับ ้อสอบไม่่ายึ้นนะ”
“โห ารรรรรรรรรรย์”
เสียเหล่าทโมนวอแวันให่เมื่อเออาารย์นโปร เาหัวเราะับเสียบ่น่น่าวามยาอพวผม ่อนนใีะใอ่อน
“ไหน ๆ ไม่ไ้ันรไหน เี๋ยวผม่วยู”
“โห อาารย์ อยาินอะไรบอนะรับ ผมพร้อมะเ่นไหว้”
“อยาแเอวิาัวเอทั้เน่ะ ให้ผมไ้มั้ย”
“ผมนี่ทิ้ีทไวเบรเลยรับ”
“ในานะที่่วยีวิพวผมนึื่นห้าทุ่ม ผมะส่นที่สวยที่สุในปีสามไปส่อาารย์ถึรถ ไป าว”
ผมรีบว้าแนเพื่อนสนิทเมื่อเธอทำท่าะลุไปริ ๆ
“นี่็บ้าี้ มันมืแล้ว ะเินลับมานเียวเหรอ เี๋ยวเราไปให้เอ”
“แหม มึถามอาารย์เ้ายั เ้าอาะอยาให้าวไป็ไ้”
“ไม่เป็นไร อย่าที่พีรวัสพูแหละ ปล่อยผู้หิลับมื ๆ นเียวไม่ีนะ ผมให้นที่หล่อที่สุในปีสามไปส่แทน็ไ้”
สุท้ายผมเลยเป็นนไปส่เา ท่ามลาเสียโวยวายไล่หลัว่าผมหล่อว่าพวมันรไหน
แหม นี่ีรีเือนะเลยนะรับ ำไม่ไ้เหรอ
ผมเินมาถึหน้าเ้าแอสันมาร์ินอเา
“อบุนะ”
“อบุอาารย์ีว่ารับ ไม่มีอาารย์ พรุ่นี้พวผมไม่รอ”
“ุรู้เรื่อมั้ยเนี่ย ไวเบร”
“ในเนื้อหาน่ะ รู้เรื่อรับ แ่อาารย์็รู้ ว่า้อสอบมันออมายาว่านั้น ผมลานผ่านมิเทอมมาไ้เินรึ่็เ่แล้วเนี่ย”
“เอาน่า ไม่้อเรีย ุเ่อยู่แล้ว” ำมนั่นมาพร้อมับมือที่วาลบนศีรษะอผมอีรั้ และ็เป็นเหมือนทุรั้ที่มันส่วามอบอุ่นไปถึหัวใอผม
วามสวยเหลือบมอท้อแน้านในอผมที่ถูปิแผลไว้ เาเลื่อนมือมาลูบมันแผ่วเบา ไม่ไ้ลแรให้ผมรู้สึเ็บ
“ไปล้าแผลามนัรึเปล่า”
“รับ รั้สุท้ายสัปาห์หน้า ว่าสอบวิาอาารย์เสร็็ะไปพอี”
“รอที่ภาสิ เี๋ยววันนั้นผมไปส่”
ผมวระปิเสธ แ่พอสบาับวาอ่อนโยนู่นั้น และรอยยิ้มละมุนละไม ผม็เผลออบรับไปอย่าห้ามัวเอไม่อยู่เสียอย่านั้น
“เวลาที่ใ้ในารสอบสอั่วโมนะรับ หวัว่าะอ่านวิาผมมามาพอ ๆ ับไวเบรนะ” นุมสอบเอ่ยพร้อมรอยยิ้มละมุนเป็นเอลัษ์ประำัว
“ผมะส่รายละเอียเรื่อฝึานไปให้าระ ส่ที่ฝึานสามอันับแรที่สนใมาให้ผมนะรับ ผมะ่วยิ่อให้ สำหรับใรที่ะฝึนอประเทศ ให้ิ่อเอ่อน แล้ว่อยส่รายละเอียให้ผม อ่อนเปิเทอมสอนะรับ แล้ว็อย่าลืมทริปสิโปร์้วย หลัปิเทอมสามวันเอันที่อนเมือนะรับ” มือเรียวแ้อสอบไปามโ๊ะ่า ๆ ทิ้น้ำหอมลิ่นเย็นฟุ้ระายไปทั่วห้อ
“อ้อ แล้ว็สัาผมอีอย่า ำไ้มั้ย ผมอยาแเอยเ” ทิ้ท้าย้วยารยิบาแล้วทิ้ัวนั่ลที่โ๊ะอาารย์
ไม่รู้ว่าะเอยเไหม แ่ผมมั่นใว่าวิานี้ผมเอแน่ ๆ แล้วล่ะนหนึ่
ผมสอบเสร็้วยเวลาเ็มั่วโม ทำไ้อย่าที่าไว้ เล่นมือถือนั่รออาารย์ที่นัันไว้ว่าะพาผมไปล้าแผล
ผมเยหน้าึ้นเมื่อไ้ลิ่นน้ำหอมที่มา่อนัวเพียเสี้ยววิ เพื่อพบเอับรอยยิ้มทีุ่มหัวใสาว ๆ ทั้ภาวิา เสริม้วยารวุแรถหรูอเา
อาะมีหนุ่ม ๆ บาน้วย อย่าเ่นผม
“ไปรับ พีรวัส สารถีุมาแล้ว”
“เป็นไ ทำ้อสอบไ้มั้ย”
“ถ้าวิาอาารย์น่ะ ไ้อยู่แล้วรับ”
“หมายวามว่ายัไรับ แล้ววิาอื่นล่ะ”
“ไวเบรทำผมเือบาย น่าะเอาเวลาอ่านหนัสือ้ามืนไปสวมน์ทำบุ ผ่านไปไ้้วยี็อผม็ราบแล้ว”
เาหัวเราะเอ็นู เอื้อมมือมาแะลุ่มผมอผมแผ่วเบา แล้วย้ายมันไปไว้บนพนัพิอผม ่อนะเอี้ยวัวหันหลัเพื่อถอยรถ
เินไป... เสน่ห์อเาน่ะ มันมาเินไป ไหนะไอ้เ้าลิ่นน้ำหอมเย็น ๆ ที่อบอวลไปทั่วรถนี่อี
เพื่อลวามประหม่า ผมเลยหาเรื่อวนุย
“อาารย์ใ้น้ำหอมอะไรเหรอรับ”
“หืม ไ้ลิ่นเหรอ ผมีมาไม่เยอะนะ ุนรึเปล่า”
“เปล่ารับ หอมี ผมไ้ลิ่นหลายทีแล้วอบเลยถามน่ะรับ”
“อ้อ Creed Himalaya” ผมทำเสียรับรู้อยู่ในลำอ ิในใว่าเา้อมีานอื่นนอาเป็นอาารย์มหาวิทยาลัยแน่ ๆ ูทั้รถทั้น้ำหอมที่เาใ้แ่ละัวนั่นสิ
“ุิไว้รึยัว่าอยาฝึานที่ไหน”
“ริ ๆ ผมอยาฝึ DJI ที่สิโปร์น่ะรับ แ่ำลัส่เมลล์ไปิ่ออยู่ ไม่รู้ว่าเ้ารับเ็ฝึานมั้ย”
“อ๋อ เ้ารับ ปีแล้วมีรุ่นพี่ฝึอยู่ ผม่วยิ่อให้็ไ้นะ”
“อบุมารับ อาารย์”
“แผลปิีนะรับ เริ่มทายาลรอยแผลเป็นไ้เลย”
“อบุรับหมอ” ผมเหลือบมอแผลที่ท้อแน แอบิว่าไม่หายามาทา ผมเป็นผู้าย ไม่ไ้แร์เรื่อแผลเป็นอะไรนานั้นหรอ
วันนั้นอาารย์ปราาแสวามใีอีรั้้วยาร่าย่าล้าแผลให้ผม รวมถึพาเ้าแอสันมาร์ินนั่นมาอหน้าอนโอผม้วย
“อบุรับ รบวนอาารย์เยอะเลยวันนี้”
“ไม่หรอ ผมเ็มใ เอันวันไปสิโปร์นะ”
“รับ อาารย์”
ความคิดเห็น