คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ༘♡ ♡จ๋องเปล่านะครับ
เราเริ่มรู้ัเธออนเราอยู่ั้นป.3 ส่วนเธอเธอเ้ามาเธอพึ่เ้ามาเรียนพึ่ึ้นป.1เป็นรั้แร เราำลัเินไปห้อน้ำเราเห็นเธอร้อไห้เพราะเธอำลัะลไป่วยบที่อยู่ในน้ำ เธอร้อไห้ทั้น้ำาอร้อให้ใร่อใรไป่วยบัวนั้นแ่ไม่มีใรเลยสันที่ยอม่วยเธอ เรายืนมออยู่อย่านั้นนานมาเราเห็นเธอไม่หยุร้อไห้สัทีเราเลยะว่าะเ้าไป่วยเธอ พอเรา่วยเธอและบัวนั้นไ้เธอบออบุเราทั้น้ำาเธอบอับเราว่าเธอส่สารมันเี๋ยวมันะเป็นปอบวมาย อนนั้นเรา็ินะว่าบมันเป็นสัว์รึ่บรึ่น้ำมันไม่น่าะ้อมาปอบวมายนะ แ่เราในอนนั้น็ไม่ัใเธอ เธอเป็นนใีมาเราประทับใเธอเลยรับ ใบหน้าที่เปื้อนน้ำาอเธอมันน่าเอ็นูนเราอใไม่ไหวยื่นมือไปบีบๆแ้มเธอ ในวินาทีนั้นเธอเยหน้าึ้นมาสบาเราเราเลยออแรบีบอีนเธอร้อไห้แล้ววิ่หนีเราไปเลย เราไม่เ้าใเลยอนนั้นเราแ่เอ็นูเธอเอทำไมเธอถึ้อร้อไห้แล้ววิ่หนีเราไป้วย เรื่อนี้มันทำให้เราเสียใมานถึทุวันนี้ เฮ้อิเรื่อนี้ทีไรเราเ็บปวหัวใเหลือเิน
วันนั้นเราเศร้ามานไม่ยอมินนมที่หม่าม๊าอุส่าห์ื้อมาให้เราื่ม เรา้ำใมา เราเินเาไปในห้อนอนอัวเอ เราโยนระเป๋าทิ้ เราโึ้นเียห่มผ้าแล้วหลับาลพยายามิว่าเราทำอะไรให้เธอโรธหนัหนาเราแ่บีบๆแ้มเธอเอ เรานอนิทบทวนอยู่สัพัหม่าม๊า็เรียเราให้ออไป้านอ เราเินเาะแะๆออไป เราถามหม่าม๊าว่ามีอะไรหรือเปล่า หม่าม๊ายื่นถ้วยบัวลอยมาให้เรา เราเลยะไปหยิบ้อนมาเพราะอนนั้นเรา็รู้สึหิวอยู่เหมือนัน แ่หม่าม๊าบอเราว่าให้เอาไปให้เพื่อนบ้านที่เาย้ายมาใหม่วันนี้ เราเศร้านานี้หม่าม๊ายััวาแม้ระทั่ารินอเรา เราเผลอทำหน้าบูบึ้หม่าม๊าเลยบีบบีบแ้มเราไปหนึ่ทีแล้วบอว่าให้รีบเอาไปให้เพื่อนบ้านไ้แล้ว เราเลยำใ้อเินออมาเราเินมาหยุอยู่ที่ห้อ้าๆเราเาะประู่อนอันนี้หม่าม๊าสอนเอาไว้ สัพัเรา้ไ้ยินเสียอบลับมาแ่เสียนี้เป็นเสียอเ็แน่ๆเรามั่นใ เรายืนรอไปสัพัประูบ้าน็เปิออมาวินาทีนั้นเราใมาทำไมเธอถึมาอยู่ที่นี่ เราเือบเผลอทำอินห เธอเห็นเราแล้วเธอยิ้มให้เราแ่ทำไมนะเราถึมอว่ามันเป็นรอยยิ้มที่เธอยิ้มให้เราเหมือนเราเป็นปีศา เธอเิเราเ้าไปในบ้าน เราเลยเินามเธอเราเปล่าใ่ายเลยนะเราแ่ทำามที่หม่าม๊เราสั่เราเลยำเป็น้อเินามเธอเ้าไป เธอแนะนำเราให้แม่อเธอรู้ัแม่อเธอที่ำลัทำวามสะอาหันมามอเราแล้วล่าวทัทายเราแม่เธอสวยมาเลยรับ แม่เธอเินมาหาเราเราเลยยื่นอินให้แล้วบอว่าหม่าม๊าให้เอามาให้ แม่เธอยิ้มแล้วล่าวอบุเรา แม่เธอถามว่าเราื่ออะไรเราเลยแนะนำัวไปแม่เธอเลยแนะนำัวลับพร้อมับแนะนำเธอให้เรารู้ั้วยแถมยับอว่าให้มาเล่น้วยันบ่อยๆ เราเลยปารับำไปอย่า่วยไม่ไ้เราเปล่าอยาเล่นับเธอนะ "หลินโม่"
"มานั่เหม่ออะไรอยู่รนี้อ่ะไอ้๋อ?" เสียทุ้มที่ใรไ้ยิน่า็ิว่ามัน้อร้อเพลเพราะมาแน่ๆแ่เอาริมัน็ร้อเพราะแหละรับแ่เราไม่อบ บนะ
"เรื่ออู" เราอบลับมันไป้วยถ้อยำที่ออะหยาบาย ทุนอย่าพึุ่เรานะแ่เราไม่อยาพูเพราะๆับมันอ่ะเราระาปา "เอ้าูถามีๆ"มันบอเราอย่านั้นนะ แ่เรารู้ว่านอย่ามันน่ะเป็นนยัไ
"อันนี้เรียว่าถามีๆแล้วเหรอ?" เราสวนมันลับไปนั่นทำให้มันหลุำพรืออมา ลนัเหรอเี๋ยว่อยปาแเลย มันพยายามลั้นำแล้วหันมาพูับผม่อ
"ิถึไอ้น้อหลินโม่อมึเรอ?" มันยิำถามมาให้ับเรา นั่นทำให้เราหันหน้าไปมอมัน มันเห็นหน้าเราใมันเลยำออมา
"มึรู้ไ้ไ?" เราถามมันลับ้วยวามสสัยหรือว่ามันะรู้วามิอเรา ไม่นะอย่านี้เรื่อนั้นที่เราินนาารอนอยู่ับหลินโม่มัน็รู้เหรอ? โอ้ไม่นะแบบนี้ไม่ีแน่ๆเลย
"นอย่ามึอ่ะมันะิเรื่ออะไรไ้ถ้าไม่ใ่เรื่อเนื้อเพลที่ำลัะแ่็มีอยู่เรื่อเียว็ือเรื่ออไอ้น้อหลินโม่แมึนั่นแหละ" มันล่าวออมา้วยท่าทาสบายๆเหมือนรู้อยู่แล้ว แ่มัน็รู้อยู่แล้วนี่ไม่เห็นะน่าแปลใรไหนเลย แล้วเราะทำหน้าอใไปทำไม
"หม่าม๊าโทรมาบิูว่าปีหน้าน้อ็เ้ามหาลัยแล้ว มันเลยทำให้เผลอิไปถึอนที่เรายัเป็นเ็อ่ะ" เราล่าวออมา้วยท่าทาสบายๆ อนนี้เราเรียนมหาลัยั้นปีที่1อยู่ที่รุปัิ่เราสอบเ้ามาในะเศรษศาสร์แ่เรา็ยัไม่ทิ้านอิเรหรอนะเรายัเียนเพลแล้วอัล่อทาอัวเอเป็นประำ ถ้าถามว่าทำไมไม่เรียนเี่ยวับเรื่อพวนี้ไปเลยล่ะ เราอบอเลยว่าานอิเรเราปล่อยให้มันเป็นานอิเรน่ะีแล้ว เพราะลัวว่าถ้าเรียนในสายนี้ริๆมันะทำให้านอิเรอเรามันหมเสน่ห์ในัวอมันเอ ปล่อยให้มันเป็นานอิเรนะีแล้ว
"ริเหรอ!ีเลยูอยาเห็นหน้าน้อมานานแล้วนที่ทำให้มึรัมาไ้ั้สิบว่าปี"มันล่าวออมา้วยน้ำเสียื่นเ้นนเรา้อยมือึ้นมาแล้วหยิเนื้อมันไปหนึ่ที้อหาื่นเ้นออนอหน้านอาเินไป
"โอ้ยหยิูทำไม?" มันสะุ้แล้วลุึ้นทันที ลูบแนัวเอเบาๆ
"หมั่นไส้" เราอบมันไปสั้นๆ
"แล้วมึรู้ไหมว่าน้อมันะเ้าะอะไร?" มันนั่ลามเิมแล้วยิำถามมาให้ผม
"น่าะนิเทศแหละน้อมันเยบออยู่" เราอบมันลับไป เรายนาฬิา้อมือึ้นมาูเวลาเมื่อเห็นว่ามันใล้ะถึเวลาึ้นเรียนแล้วเราเลยหันมาบอไอ้เพื่อนสนิทว่าให้รีบไปเรียน
"มึใล้ถึเวลาแล้วเรารีบไปันเถอะ" เราบอมัน มัน รีบยันมปัเ้าท้อทันทีแล้วเราสอน็เินึ้นึะไปเรียน
-รับให้น้อมาพัับหนูใ่ไหม? หนูะไ้เรียมห้อไว้ให้- เรารอเสียลไป ปลายสายึอบเราลับมา
(อืม ฝาูแลน้อ้วยนะลู เี๋ยวเือนหน้าน้อ็ไปแล้ว) หม่าม๊าอบลับมา เราพยายามเ็บอาารอย่าสุฤทธิ์อนแรนึว่าะไ้เอันแ่ที่มหาลัยแ่ใระไปิว่าะไ้มาพัอยู่ที่อนโ้วย บ้าริ ื่นเ้าเรา็เอันเป็นนแรเลย
(าาเ็บอาารหน่อยลู) เสียอปลายสายทำให้เราหลุออาห้ววามิอน ฟัาน้ำเสียแล้วหม่าม๊าำลัหัวเราะเราอยู่แน่ๆ
-หนูเปล่านะ- เราอบลับไป เราพยายามแล้วนะที่ะไม่ให้เสียสั่นแ่น่าะไม่ไ้เพราะหม่าม๊าหัวเราะเสียัว่าอนแรอี
(้า เปล่า็เปล่า อย่าทำอะไรลูเานะลู ลูเามีพ่อมีแม่ ิิ) ยั ยัไม่หยุออีนะ
-หม่าม๊าหนูโรธแล้วนะ-
(โอ๋ๆนะลู แ่นี้่อนนะแม่ไปประุม่อน) หม่าม๊าบอเรา
-รับ รัหม่าม๊านะ- เราบอรัแม่ไป รอบรัวเรามัะบอรัันเสมอเพราะพวเราเื่อว่าวรแสวามรั่อันอนที่มันยัมีโอาสีว่าเมื่อมันสายไปแล้ว
(้า รัลูเหมือนัน) หลัาวาสายาบุพารีแล้วเรา็หยิบเอาหนัสืออมาอ่าน่อนนอนสัหน่อยเพื่อให้มัน่วนอนเร็วๆแ่ทำไีในหัวอนนี้ิแ่ภาพอนาที่เราะไ้อยู่ร่วมายาับหลินโม่ พูแล้ว็เิน ิิ แ่เราเปล่าิอะไรเินเลยับน้อเลยนะ เราสาบานสอนิ้วเลย เราเปล่าริๆ
1 เือนนานไป
(นัเียน:ไวไปปปป)
7.00 am
วันนี้เราื่นึ้นมาใน่วเวลาเ็โมเ้า เราเป็นนั้นาฬิาปลุไว้เอแหละ เพราะวันนี้ถือเป็นวันสำัอีวันหนึ่อเราเลย็ว่าไ้ ถ้าะให้บอันไปเลย็- ไม่เอาีว่าเราปล่อยให้ทุนอ่านและรู้ไปพร้อมๆันีว่า แบบนั้นสนุว่าั้เยอะ ิิ เราัารลุึ้นออาเียนอนลายาราสีฟ้า บิี้เียไปสอสามที ่อนะเินไปหยิบเอาผ้านหนูเ้าห้อน้ำไปทำธุระส่วนัว แหนะ อยาเห็นล่ะสิ ไม่ให้เห็นหรอะเ็บไว้ให้หลินโมู่แ่นเียว ิิ ัภาพไปเลย้านัเียน (นัเียน:โอเ้า)
.
.
.
.
.
.
rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr เราใับเสียโทรศัพท์อัวเอเือบทำส้อมิ้มเหือไม่ไ้ารล่ะ ถ้าเราหมหล่อึ้นมาะทำยัไล่ะทีนี้ ไม่ไ้ๆเี๋ยวหลินโม่ไม่อบ อูหน่อยสิใรโทรมาถ้าโทรมาไม่ใ่ธุระสำันะเราะ่าให้ลืมทาลับบ้านเลยอยูเถอะ
<หลินโม่> เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย รี๊น้อโทรหาเราล่ะทุนไม่ิไม่ฝันเลยว่าน้อะโทรมา ร้อยวันพันปีไม่เห็นะโทรมาหาเลยแ่วันนี้โทรมา ว้าาสสัยวันนี้ะเป็นวันีสำหรับไอ้หลิวานนี้แล้วล่ะ ิิ อ้าว?สายัไปแล้วเหี้ยเอ้ยมัวแ่ีใน้อวาสายไปแล้ว นี่แหนะหยิแ้มัวเอเป็นารทำโทษไปเลยโทษานไม่ยอมรับสายน้อ ิบหายแล้วไเอาไีวะ? โทรไปีไหม แ่ทำไมเราลัวน้อ่านานี้อ่ะทุน ฮืออ แอแ๊
rrrrrrrrrrr <หลินโม่>เฮ้ยย โทรลับมาแล้ว รีบรับเลยมึ
"ฮัลโหล" เรารอเสียอเราลไป น้อะับน้ำเสียเราไ้ไหมอ่ะ ทำไมเสียเรามันสั่นนานี้ ร่มๆไว้ใเย็นๆอย่าลนลานไปเี๋ยวน้อับไ้
{พี่!!น้อถึสถานีแล้วนะมารับน้อหน่อยไ้ไหมรับ?} แอ้ น้อน่ารัมาเลยรับไม่ไ้ยินเสียเธอมาหลายเือนแล้ว ิถึเธอัเลยรับ
"อ้อ เี๋ยวพี่ไปรับ เราหาที่นั่รอไป่อนนะถ้าถึแล้วพี่โทรหา" อื้อลั้นมา ลั้นแบบ แอ้แ๊ ฮืออออออออหยิัวเอเพื่อไม่ให้หลุรี๊ออไปให้เธอหาว่าเราเป็นบ้า
{้าบบบบบบบบบ} น้ออบลับมา้วยน้ำเสียที่ิะทะเล้นนินึ เธออออออออออออย่าทำแบบนี้รับรู้ไหมเราหวั่นไหว ใเราเ้นแรยิ่ว่าที่เาีอรบเพื่อปลุใทหาร่อนออรบอี แ่เราอ่ะแ่เธอพูว่า้าบบบบบบบบ ใเรามัน็ไม่เป็นอเราอีแล้วรับเธอ แอ้
เราสบสิอารม์อัวเอเพื่อที่ะไม่ไปโป๊ะแ่อหน้าเธอให้เราายหน้า ให้เราเินอายไปมาว่านี้ าพี่ายะลายเป็นไอ้เหี้ยที่ไหน็ไม่รู้โยไม่ไ้ใล้ิับเธออี เราอเวลา้อยเธอไปสัพั่อนให้เธอไ้เรียมัวเรียมในินึ่อนะเอารรุีบอเรา ิิ นี่็เลยเวลามานานมาแล้วรีบไปรับเธอ่อนีว่าเพราะเี๋ยวะมีนไปเาะเธอ แบบนั้นไม่ี่อใเรามาแน่ๆใเรารับไม่ไหวหรอนะ
.
.
.
.
"ฮัลโหลพี่ถึแล้วนะ เราอยู่ไหน?" เรา่อสายไปหาน้อเพื่อบอว่าเราถึแล้ว และ็ถามว่าน้ออยู่รไหน?
{น้อเห็นพี่แล้วรับเี๋ยวน้อเินไปนะ} เธออบลับเรามา เธอบอว่าเี๋ยวเินมาหาเรา ไอ้เรา็ั้ใว่าะหาันแบบในีรีส์ทีู่ไปเมื่อวาน แ่เธอ เธอนัวเล็อเราันัโอาสารเป็นพระเอีรีส์อเราเสียเลย เธออ่าาาาาาาาา
"พี่รับ!!!" เสียใสอันน่ารัน่าเอ็นู่อให้ไม่หันลับไปู็รู้เลยว่าใร รอยยิ้มแรในรอบหลายเือนที่เธอส่ยิ้มมาให้เรา ใเรามัน็เป็นแ่นี้อ่ะเธออยาไ้อะไรเธอบอเรามาไ้เลยรับ เราะโทรไปหาหม่าม๊าเราเพื่อะอเินหม่าม๊าสัล้านมาื้อโรานทำนมให้เธอเอรับ อันนี้เราไม่เรียมันว่าวามรันะ เราแ่อบๆเธอเอ
"มาพี่่วยถือระเป๋า" เราอาสาเพื่อที่ะถืออให้เธอแม้ว่าะไม่ไ้วิ่ามหาันแบบในีรีส์แ่่็อ่วยถือระเป๋าหน่อยเถอะเธอปล่อยให้เราทำะแนนบ้า
"อบุรับ" เธอส่ระเป๋ามาให้เราพร้อมับยอุ้มือน้อยๆอเธอส่ระเป๋ามาให้เรา เธอ้มหัวอบุเรา เธออออย่าทำแบบนี้ับเรารับเราใมันเหลวเปวไปหมแล้วเธอ
"ไปันเถอะ แล้วนี้ินอะไรมาหรือยัให้พี่แวะื้อให้ไหม?" เราถามเธอออไป้วยวามเป็นห่ว ลัวเธอหิวแล้วเป็นลมไป ลัวว่าุหมอะับเธอียาแล้วเธอะเ็บ
"ื้ออไปทำอะไรินไ้ไหมรับเี่ยวน้อทำเผื่อพี่้วย"เธอหันมาส่ยิ้มหวานให้เรา ฮือออาอเธออนพูทำไมมันถึไ้เป็นประายนานั้นนะเธอ มันูน่ารัน่าฟัมาเลย
"เอาสิพี่ยัไม่ไ้ินอะไรเลย" เราโหเธอำโเลยะบอไ้ไว่าเราินแล้วอ่ะ ืนบอไปเธอ็ไม่ทำเผื่อเราหรอ เรายอมท้อแายีว่า เราลัวว่าเราไม่ไ้ินอาหารฝีมือเธอ
"โอเรับเี๋ยวน้อะทำอาหารให้พี่ินเอ ่อไปนี้ทุเ้า้วยน้อะเป็นนัารทำให้พี่ินเอไม่้อห่ว" น่ารั ทำไมน่ารันานี้นะเธอ "อือ ั้นแวะห้า่อนเนอะ เผื่อเราอยาื้ออใ้้วย" เราบอน้อไปพร้อมับหัพวมาลัยเ้าไปในห้าั
ปึ "ปะ เ้าไปันเถอะ" เราวนน้อ่อนที่เราสอนะเินเ้าไปในห้าสรรพสิน้าเพื่อเลือื้ออสไปทำอาหารินันที่อนโ อยารี๊มาๆเลย เหมือนเราสอนเป็นสามีภรรยาันเลยรับ เราเ็นรถเ็นส่วนเธอเป็นนเลือื้ออ ฮือ เราะเป็นพ่อบ้านที่ี เราะหาเินเยอะๆเลี้ยเธอับลูอเราเอ แ่เอ้ะ? ไม่้อมีลู็ไ้รับเราออยู่ับเธอแ่สอน็ไ้เราเื่อว่าเราะทำให้เธอมีวามสุในทุๆวันที่ไ้ใ้ีวิอยู่้วยันเลยรับเธอ
"น้อำไ้ว่าพี่อบินหม้อไฟมา น้อทำให้ินีไหมรับ น้ำุปน้อเป็นนิ้นสูรึ้นมาเอเลยนะรับรอพี่ะิใน้ำุปอน้อ" เอื้ออออออ น้ำุปอเธอนายัไม่ไ้ินเรายัิเลยถ้าไ้ินเราะไม่สอบวิาารเินไ้เ็มเลยเหรอรับเธอ
"เอาสิพี่ไม่ไ้ินมานานแล้ว" เราส่ยิ้มที่ิว่าหล่อเหลามาที่สุไปให้เธอ เธอเห็นเราอบลับไปแบบนั้นเธอ็ยิ้มว้าแล้วพาเราไปยัโนายอสเพื่อื้ออ
"อ้าวใรรับเนี้ยยยยยยย ไม่ิว่าะเอมึที่นี่นะเพื่อนรั" านะบุลที่หน้าาวนีนที่สุในโลแล้ว ถามว่าใรัอันับ เรานี่แหละัอันับให้มันเอไม่้อให้นอื่นัหรอ
"เหี้ยไรไอ้หน้าหมา" เราถามมันลับไป ถ้าถามว่าทำไมถึไม่พูเพราะๆับเพื่อนเราอบอเลยนอย่ามันไม่วรไ้รับำพูที่ไพเราะหรอเราเยอยาพูเพราะๆับมันนะแ่ไม่ไ้มันไม่ใ่อ่ะอีอย่ามันไม่ไ้ื่อหลินโม่อย่าหวัว่าะพูเพราะๆ้วยเลยฝันไปเถอะรับผม
"เอ้าไอ้สัว์ แล้วนี่ใรอ่ะไม่ิะแนะนำให้นหล่อๆอย่าูรู้ัหน่อยเหรอ" มันว่าพร้อมับส่ยิ้มิ้มุ่มไปทาน้อแล้ว็หันมามอเรา "น้อ" เราแนะนำมันไป "แน่ใ?" มันถามลับมา้วยท่าทายียวนวนประสาทมาที่สุแล้วไม่น่าล่ะหลี่หวานถึไ้รำามึนัแ่ะว่ารำา็ไม่ไ้เพราะหลี่หวานมัน็ยอมให้ไอ้นี่วอแวอยู่ลอ ปาบอรำาแ่้ไม่เยไล่มันริๆัๆสัที
"แ่อนนี้แหละ" เราอบมันลับไปไล่ะมึอึ้เลยล่ะสิ
"สัว์มึแม่นรินึว่าะเินอายอะไรอย่านี้" มันหัวเราะออมา "พี่รับ" เธอวิ่ลับมาหาเรา่อนะหยุะัแล้วมอไอ้านะ่อนะยมือ้มหัวทำวามเารพผู้อวุโสว่า เธอน่ารัมาเลยเป็นนมีมารยาทมาๆเลยรับรู้ัทำวามเารพผู้อาวุโสว่าเราิไม่ผิเลยที่อบเธอมาั้แ่เ็ๆ
"หวัีรับ พี่ื่อานะนะเป็นเพื่อนับไอ้หลิวา" ไอ้นหน้าหมามันแนะนำัวับเธอ่อนะส่รอยยิ้มไปให้เธอ เธออย่ายิ้มอบลับมันไปแบบนั้นสิรับเราหวนะ
"หวัีรับ ผมื่อหลินโม่รับ" เธออย่าไปยิ้มให้มันรับ
"แล้วนี่ะทำอะไรินันเหรออไป้วยหน่อยิูหิวอ่ะ" มันหันาถามเราำลัะอบลับไปแ่เธอันอบลับมันไป่อน
"ไ้สิรับทำไมะไม่ไ้ เี๋ยวเลี้ยเอ" เธออออออออออออออออออออออทำไมทำับเราแบบนี้ระบ"น้อถามเ้าห้อ่อนไหมเผื่อมันไม่อยาให้พี่ไป้วย"อย่า่าน นี่ือสิ่ที่เราิลอเวลา
"ริสิลืมไปเลยว่า้อออนุาพี่่อน ไไหมรับพี่?" โห เธอถามแบบนี้เราไม่ล้าที่ะอบว่าไม่ไ้เลยรับ เธอะทำอะไร็ไ้เลยถือเสียว่าห้อนั้นมันเป็นอเธอ พรุ่นี้พี่ะไปเ็นแล้วยมันให้เป็นอเธอเลยรับ "ไ้สิทำไมะไม่ไ้ เอ้อโทรามหลี่หวานมา้วยนะ หลินโม่ื้อเยอะๆเลยเี๋ยวพี่่ายเอ" เราบอไอ้านะ อย่าน้อยมีหลี่หวานมันมา้วยมันะไ้ไม่วนเธอุยเราไม่อยาให้เธอุยับมัน
"อือโอเ" มันอบลับมา่อนะอัวไปโทรหาหลี่หวานทันที่อนะเินลับมาเพื่อไปื้ออ ่อนเราทั้สามนะรลับอนโอเรา
.
.
.
"เอร์ไพรส์!!!"ไอ้ห่าานะรีบวิ่เ้าไปรวมลุ่มันับไอ้พวเพื่อนเวรนั่น ไม่มีอะไระพูนอาพวมึไม่มีบ้านอยู่ันหรือไ!!ทำไม้อมาห้อูอนนี้้วยยยยยยยยยยย ม่ายยยยยยยยยยยย ูไม่น่าหลวมัวเมาแล้วใหุ้แสำรอับไอ้หยูยาเลยู
ูอยารี๊ออมาัๆ ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออหม่าม๊าาาาาาาาาาาาาหนูอยาร้อไห้ แอ้แ๊
100%
#๋อไม่ไ้อบ
เย้รบแล้ววววววววววววววววววฝาิาม้วยนะรับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
แ๊
ฝา้วยนะ้าบบบบบบบบหาื่นอบ็อมเมน์ันเยอะๆเลยนะ ไว้เอัน้าบผมรัทุนนนนนนนนน
เอ็นูน้อไ้ที่ twitter;#๋อไม่ไ้อบ
twitter;#๋อไม่ไ้อบ
twitter : wattalak13
ความคิดเห็น