[END] [BTS]Dangerous Chapter JK บทร้ายนายจองกุก [KOOKMIN] ft.Jinv [ภาค1+2]

ตอนที่ 70 : DC2 ตอน 23 บทสรุป

ตุบ

แรงจากเข่าที่เคยมีกลับอ่อนยวบลง ร่างบางล้มลงกับพื้นพร้อมกับน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาเป็นสาย มือเรียวยกขึ้นมากุมที่อกและหน้าท้องของตัวเอง

" ฮือออออ ฮรึกกกก จองกุก ฮรึกก ฮือ " แก้มใสอาบไปด้วยน้ำตา มันช่างบีบหัวใจเขาเหลือเกิน มันเจ็บปวดร้าวระทมไปหมด

มินแจ ผู้จัดการส่วนตัวของซึลกิบอกความลับที่คนอย่างเขา คนโง่ๆคนนึงที่ไม่รู้บ้าอะไรเลย ถึงทำให้เขาต้องมาเสียใจกับการกระทำของตัวเองอยู่แบบนี้ !!

ถ้าฉันเชื่อ ฮรึกกก เชื่อใจจองกุกสักนิด 

" ฉันต้องขอโทษจริงๆนะคะ พอฉันเห็นข่าวของท่านประธานแทฮยอง ฉันถึงตัดสินใจมาบอกคุณเพราะไม่อยากให้คนอย่างซึลกิต้องทำลายชีวิตใครไปมากกว่านี้ "

" หมายความว่ายังไง "

" ความจริงแล้ว..... "

"..."

" เรื่องทั้งหมดที่เกิดวันนั้นที่ปูซานไม่เป็นความจริงค่ะ มันเป็นความผิดของฉันเองที่จัดฉากขึ้นมา "

" ว่าไงนะ "

" ซึลกิวางแผนตั้งใจให้คุณมาเจอเข้าพอดี จริงๆแล้วคุณจองกุกไม่ผิด เขาบริสุทธิ์ เขาไม่ได้แตะต้องตัวคังซึลกิแม้แต่ปลายเล็บ ขอโทษนะคะคุณจีมิน ฉันขอโทษจริงๆ "

ประโยคนั้นทำให้ปาร์คจีมินนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความโกรธและเกลียดตัวเอง โกรธที่ไล่จองกุกไปทั้งๆที่เขาไม่ผิดเลยสักนิดอยากจะขอโทษสักร้อยครั้ง พันครั้ง และขอให้คนรักกลับมา

" ฮรึกกกก ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจองกุก ฮือออ กลับมาหาฉันกับลูกได้มั้ย "

คำว่า เชื่อใจ สำคัญมากอยู่ที่ว่าเราจะเชื่อได้อย่างถูกต้องหรือไม่

และตอนนี้คงอาจจะสายไป

คอนโดซึลกิ

ปังๆๆๆๆ

" โอ๊ย รู้แล้ว กริ่งก็มีจะทุบประตูทำไมยะ " เสียงปรี๊ดแผดดังตะโกนของร่างระหงที่เพิ่งจะลุกขึ้นจากโซฟาเดินตรงไปที่ประตูห้องและเปิดมันอย่างหงุดหงิดแต่ทว่า 

"..."

" ซอกจิน ^__^ " คนตรงหน้าทำให้เธอยิ้มออกมาทันทีและกำลังจะเดินเข้าไปกอดร่างสูงแต่ซอกจินกลับเดินดุ่มเข้าไปในห้องของเธออย่างเงียบๆ

ขายาวก้าวมาถึงห้องนั่งเล่นที่ซึลกินั่งเมื่อกี้และเปิดทีวีทิ้งไว้ ตาคมทอดมองไปยังหน้าจอทีวีที่กำลังรายงานข่าวดาราที่โด่งดังที่สุดตอนนี้

ข่าวที่งานแต่งงานของเขาและคิมแทฮยองต้องล่มกลางคัน !!

" ฉันคิดถึงคุณมากเลยค่ะ ในที่สุดคุณก็มาหาฉัน " แขนเรียวโอบเข้ามากอดรัดเอวสอบจากด้านหลัง

" หึ " ชายหนุ่มสแยะยิ้มมุมปากและหัวเราะในลำคอเบาๆ " ออกไป !! " เสียงแข็งตะโกนตวาดลั่นพลางมือหนาก็แกะมือหญิงสาวออกจากเอวก่อนจะผลักเธอออกไปไกลๆตัว

" !! นี่ ฉันท้องอยู่นะ "

" ท้องอ่อ หึ อย่ามาอ้างคำนี่กับผม คุณทำบ้าอะไรลงไปรู้ตัวมั้ยซึลกิ "

" หึ อ่อ ที่แทฮยองมันทิ้งคุณไปกลางงานแต่งน่ะหรอ เสียใจด้วยนะ " เธอสแยะปากและเค้นกระแทกเสียงเชิงเยาะเย้ย โดยไม่ได้รู้สึกผิดหรือเกรงกลัว

" คุณมันผู้หญิงแพศยา จีมินกับแทฮยองเค้าไปทำอะไรให้คุณ ห๊ะ !! คุณถึง "

" มันก็ผิดที่คุณด้วยไม่ใช่รึไงที่มาเอากับฉัน หึ ก็สมควรที่ไอ้เด็กที่กำลังจะเกิดมาทำให้แทฮยองมันทิ้งคุณ ฮ่าๆๆ "

" คังซึลกิ !!!! "

ทั้งสองประชันฝีปากโต้เถียงกันอย่างไม่ยอมจนซอกจินหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความโกรธแค้น มือหนากำหมัดแน่น พร้อมทั้งกัดฟันกรอดจนเห็นถึงสันกราม

" ทำไม !! หึ สมน้ำหน้ามันที่ถูกแย่งในสิ่งที่รักไป มันสองคนก็เคยแย่งในสิ่งที่ฉันรักไปเหมือนกัน ไม่ว่าจะอะไรมันสองคนก็ได้ดี ได้หน้ากว่าฉันตลอด ถึงเวลาละที่ฉันจะเอาคืนบ้าง ฮ่าๆๆๆ "

เธอพูดเสียงดังอย่างคนเสียสติ และหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งเพื่อบ่งบอกกับซอกจินว่าเธอสะใจมากแค่ไหน

" คุณมันบ้า "

" เออ แล้วจะทำแมะ "

" จำไว้เลยนะ ต่อให้คุณเอาเด็กมากองตรงหน้าผม ผมก็จะรับแค่เด็ก ผมไม่มีวันเอาผู้หญิงแพศยาอย่างคุณมาทำเมียหรอกเว้ย !! " ร่างสูงสบถด่าทอออกมาอย่างหัวเสียบวกด้วยอารมณ์ที่โกรธเกรี้ยว

" กรี๊ดดดดดดด !!! " 

" อยู่คนเดียวไปเลย " ผู้กำกับหนุ่มพูดจบเขาก็เดินเฉียดตัวผู้หญิงคนนี้ออกไปจากห้องแต่ทว่า....

" กรี๊ดดดด ซอกจินคุณจะไปไหน ฉันไม่ให้ไป กรี๊ดดด " ซึลกิกรีดร้องดังลั่นและวิ่งตามชายหนุ่มลงมาจนถึงชั้นล่างของคอนโด

ขายาวของซอกจินสับก้าวย่างอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดจะหันหลังเหลียวไปมองสาวปากแดงที่วิ่งโล่ตามมาเลยสักนิด

" ซอกจินนนนนน ซอกจินนน อย่าไปนะ "

เสียงอันแสบหูพยายามตะโกนเรียกร่างสูงที่จ้ำอ้าวเดินข้ามถนนตรงหน้าคอนโดเธอไปอีกฝั่งหมายจะขึ้นรถ

ถนนที่รถแล่นขับไปมาซึ่งมันเป็นเส้นทางบริเวณหน้าคอนโดของซึลกิอย่างพอดิบพอดี ซอกจินจอดรถไว้ฝั่งตรงข้ามที่ไม่ไกลนัก

ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ

ขาเรียวของสาวเจ้าวิ่งไล่ตามชายหนุ่มไปอย่างไม่สนใจสายตาผู้คนแถวนั้นที่จ้องมอง ร่างเล็กคิดเพียงแต่จะวิ่งตามซอกจินไปให้ทันนั้น

แต่ทว่า...ในตอนนนั้น

" คุณจินนนน !! "

 

เอี๊ยดดดดดดด โครมมมมมมมม !!!!! ปัก !!

!!!!!!!!!!!!!!!!

ตุบ 

ชื่อที่ถูกตะโกนเรียกให้ร่างสูงต้องรีบหันขวับกลับไปมอง ในตอนนั้นภาพที่เขาเห็นคือรถเก๋งสีดำคันหนึ่งจอดนิ่งสงัด

ตาคมเบิกกว้างอย่างตกใจและไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปหาร่างของหญิงสาวที่ลอยปลิวไปไกลเพราะถูกแรงกระแทกจากรถยนต์อย่างแรงจนกลิ้งตลบและตกลงนอนที่พื้น

" ซึลกิ !!!! "

เลือดสีแดงสดนองเต็มพื้นและร่างกายของคังซึลกิที่แน่นิ่งสลบเผือดไป รวมทั้งสิ่งที่น่าตกใจ คือสายเลือดสายใหญ่ที่ไหลออกมาตามเรียวขาคู่สวยของเธอ

เธอท้องจริงๆ

มือหนาเร่งประคองร่างของซึลกิขึ้นมาไว้ในอ้อมอก

" ซึลกิ ทำใจดีๆไว้นะ " ซอกจินโอบอุ้มร่างเธอขึ้นมาและรีบมุ่งตรงไปที่รถทันทีท่ามกลางสายตาของเหล่าประชาชนที่ยืนมุงดูกันด้วยความตกใจไม่แพ้กัน

40%

โรงพยาบาล

ร่างระหงเปื้อนเลือดถูกหามมาที่โรงพยาบาล รถเข็นถูกเข็นอย่างรวดเร็วหายลับเข้าไปในห้องฉุกเฉินท่ามกลางสายตาของซอกจิน เสื้อผ้าของเขาเปื้อนไปด้วยเลือด

เขาไม่ตั้งใจจะทำให้ใครต้องเจ็บตัวเพราะเขา และอีกอย่าง เด็ก ในท้องจะปลอดภัยมั๊ย นั่นคือสิ่งที่เขากังวล ถ้าต้องเป็นคนผิดที่ทำให้หนึ่งชีวิตที่จะเกิดมาต้อง.....

บ้านจีมิน

21:00 น.

จีมินยังคงนั่งรอ รอ และก็รอ ตากลมทอดมองไปที่หน้าบ้านเสมอๆหวังว่าใครสักคนจะเดินเข้ามา และในตอนนั้น

ครืนนนนน 

มีรถโดยสารแล่นมาจอดที่หน้าบ้านตามมาด้วยขาเรียวของใครบางคนที่ก้าวลงมา 

" แท !! " คนตัวเล็กหยัดตัวลุกเต็มความสูง ใบหน้าหวานยิ้มออกมาทันทีเมื่อคนเป็นเพื่อนเดินเข้ามาในบ้าน " แท~~ ฮรึกกก "

หมับ

" จีมิ- อ้ะ " ยังไม่ทันที่แทฮยองจะเอ่ยชื่อจีมินจนจบ แขนก็ต้องอ้าออกเพื่อรับร่างเล็กของเพื่อนรักที่พุ่งเข้ามาหาอ้อมอกของเขาและกอดเขาอย่างแนบแน่น มือเรียวโอบจีมินไว้และลูบหัวจีมินเบาๆ

" หายไปไหนมา เป็นห่วงแทบแย่ "

" อยู่แถวๆนี้แหละ ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง "

" แทไม่เป็นไรใช่มั้ย "

" อืม สบายดี ไม่เป็นไรเลย ขอบคุณนะที่รอฉันกลับมา " แทฮยองผละตัวจีมินออกและจ้องแววตาใสๆของคนที่ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรก็อยู่เคียงข้างเขาเสมอ มือเรียวยกขึ้นเกลี่ยแก้มนิ่มและเช็ดน้ำตาให้กับเพื่อนสนิท ทั้งสองต่างยิ้มให้กัน " แล้วน้องฮุนล่ะ "

" ขึ้นไปนอนแล้วน่ะ "

" แทขอโทษนะเรื่องจองกุก "

" จีมินก็อยากขอโทษเค้า เรื่องที่เกิดที่ปูซานวันนั้นมันไม่เป็นความจริง มินแจมาบอกฉันเองถึงที่นี่ "

" ไปตามหาเค้าเถอะ แล้วพาเค้ากลับมาเป็นคุณพ่อให้กับหลานของแททั้งสองคน ^___^ ไม่ต้องห่วงน้องฮุนแทจะดูแลให้ "

จีมินมองใบหน้าสวยได้รูปของแทฮยองอย่างครุ่นคิด และแน่นอน เขาต้องเป็นฝ่ายไปตามคนรักกลับมา

โรงพยาบาล

กว่าหลายชั่วโมงแล้วที่ซึลกิอยู่ในห้องฉุกเฉิน ซอกจินเดินไปเดินมานั่งไม่ติดเก้าอี้ เขาเองก็กระวายกระวายและหวาดกลัว

ตุบ ตุบ ตุบ ฝีเท้าหนักอึ้งของใครบางคนกำลังวิ่งตรงเข้ามาหาคิมซอกจินที่กอดอกเดินไปมาอย่างว้าวุ่น

" คุณซอกจิน "

" ??? ผู้จัดจองโฮซอก " ใบหน้าหล่อคมหันไปตามต้นเสียงและพบกับความมึนงงที่ผู้จัดละครจากค่ายดังยืนอยู่ตรงหน้าเขา หรือว่า....

" ยินดีที่ได้พบครับ "

" คุณ....มีมาทำอะไรที่นี่ครับ? "

" ผม..... " ชายหนุ่มอ้ำอึ้ง ก่อนจะเงยหน้าจ้องสบตาคมของผู้กำกับหนุ่มอีกครั้ง " เป็นพ่อของลูกในท้องซึลกิเองครับ "

" !!!!! "

" เธอท้องกับผม ผมรู้เรื่องทั้งหมดของคุณจากมินแจผู้จัดการส่วนตัวของซึลกิแล้ว มินแจคงแอบรู้มาบ้างถึงรีบโทรบอกผม ผมต้องขอโทษจริงๆ "

ร่างสูงถึงกับนิ่งสงัดไปเพราะตกใจกับสิ่งที่ตัวเองได้รับรู้ นี่ซึลกิ....ยังมีอะไรกับโฮซอกด้วยงั้นหรือ

" ผมเสียใจด้วยเรื่องงานแต่งงานของคุณ ตอนนี้เธอคงกำลังรับผลที่เธอทำอยู่ในห้องฉุกเฉินนั่น ได้โปรดอย่าเคียดแค้นเธอเลยครับ " 

" ผมอโหสิกรรมให้ " คิมซอกจินหลับตาลง เหมือนได้ยกภูเขาลูกใหญ่เรื่องลูกออกไปจากอก แต่เขาก็ยังคงรู้สึกผิด ที่ทำให้ซึลกิต้องไม่ได้สติและบาดเจ็บสาหัส 

" ผมจะรับผิดชอบเธอเองครับไม่ต้องห่วง "

" ผมก็คง....ไม่ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษขนาดนั้น จะช่วยทุกอย่างที่ช่วยได้ครับ "

จริงอยู่ว่า คังซึลกิ ทำเรื่องเลวร้ายเอาไว้มาก แต่เพราะความอิจฉาริษยาเมื่อถูกแย่งในสิ่งที่ตัวเองสมบูรณ์แบบไป และเธอกำลังรับผลที่เธอกระทำ

เชื่อว่า คงไม่มีใครในโลกไม่เคย ไม่อิจฉาใครหรอก จริงมั้ย

เช้าวันรุ่งขึ้น

หมับ

" พาจองกุกกลับมาให้ได้นะจีมิน " แทฮยองกอดเพื่อนแนบแน่น และซบหน้าลงที่ไหล่ลาด " ขอให้โชคดี "

" อืม ขอบคุณนะ "

" นี่ที่อยู่เค้า " มือเรียวของแทฮยองยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้จีมินรับไป จีมินรับมาอย่างไม่รอช้าและยิ้มหวานส่งให้เพื่อนรัก

" ไปละนะ ฝากน้องฮุนด้วย "

" อืม ไม่ต้องห่วง พาปะป๊าของน้องกลับมาก็พอ ^___^ "

สิ้นสุดการสนทนาของทั้งสองคน จีมินออกเดินทางจากโซลสู่ปูซานเพื่อไปหาคนที่เขารักสุดหัวใจและพากลับมาสู่ครอบครัวให้ได้

5 ชั่วโมงต่อมา

ปูซาน เกาหลีใต้

จีมินเดินทางมาถึงในตอนบ่ายของวัน เขาเดินไปตามทางเท้าบ้าง ขึ้นรถบ้าง ตามหาโรงแรมที่จองกุกพักอยู่ตามที่อยู่ที่แทฮยองให้มา

" มันต้องอยู่แถวนี้สิ เอ~~ ทำไมหาไม่เจอสักที "

ร่างบางในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้นสามส่วน ผิวขาวสะอาดสะอ้าน และดวงตาภายใต้แว่นดำสะดุดสายตาคนแถวนั้นเป็นอย่างมาก

" มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ "

" เอ่อ .... คือ ขอบคุณครับ ผมตามหาโรงแรมนี้อยู่ " จีมินยื่นกระดาษให้หญิงสาวที่ดูเหมือนจะอายุมากกว่าเขา

" อ่อ เดินตรงไปข้างหน้านี้ก็ถึงแล้วค่ะ "

" ขอบคุณมากครับ ^__^ " 

จีมินไม่รอช้าเร่งฝีเท้าตรงไปตามทางทันที แววตาแน่วแน่และเรียวขาที่ก้าวฉับๆบ่งบอกถึงความมุ่งมั่น

จองกุกอ่า ฉันมาหาแล้วนะ

โรงแรม FXXK

" ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ามีแขกที่ชื่อ จอนจองกุก พักที่นี่รึป่าวครับ "

คนตัวเล็กตรงไปถามที่ประชาสัมพันธ์แต่ทว่าตามกฏของโรงแรมนั้น

" ขอโทษด้วยนะคะ เราไม่สามารถบอกข้อมูลของแขกที่มาพักได้จริงๆค่ะ "

" :( " เอาไงดี แบบนี้จะเจอจองกุกได้ยังไง เฮ้อออออ~

ตุบ

ตุบ

ตุบ

หนทางที่เราเดิน ได้สอนให้เราเจอกับอุปสรรค มันไม่ได้ราบรื่นและโรยด้วยกลีบกุหลาบ ชะตาจะขีดบททดสอบส่งมาให้เรา

ได้ก้าวข้ามผ่านมันไป จน......กระทั่งวันนี้

" จีมิน .... "

TALK TALK 1

ตอนนี้จะสงสารใครก่อนดีคะ

เครียสสส~

TALK TALK 2

อุปส์~~ 

เข้าใกล้ตอนจบเข้าไปทุกทีแล้วนะคะ

ผิดพลาดตรงไหนขออภัย

คอมเม้นได้เลยค่ะ

สกรีม #จองกุกใจร้าย