คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 จุดเริ่มต้นวังวนแห่งโชคชะตา
บทที่ 1 ุเริ่ม้นวัวนแห่โะา
“เพรเส ทำอะไรอยู่น่ะ”เสียายผมทอหน้าาี วัย 18 ถามเ็สาวหน้าาน่ารั วัย 16 ผมสีทอนัยน์าสีน้ำาล ึ่ทั้สอหน้าาเหมือนันมานเาไ้ว่าน่าะพี่น้อัน...
“เ็บสมุนไพรอยู่”เสียใสอบลับมา่อนะเินมาหาเ้าอเสียเรีย
“พ่อ ับแม่เรียแน่ะ”หนุ่มผมทอบอ
“อืม เี๋ยวไป พี่มา่วยถือหน่อยสิ”สาวน้อยนามเพรเสว่าพลายระาใส่สมุนไพรให้พี่ายอนถือ
“อืม ไปันไ้แล้ว”
“อื้อ”เพรเสพยัหน้ารับพลาเินเ้าบ้านไม้หลัให่ทรสวย
“พ่อะ แม่ะ เสมาแล้ว่ะ”เสียหวานใสเอ่ยเรียผู้เป็นพ่อับแม่
“อืม...พ่อมีเรื่ออยาะถามเราอยู่พอีเลยให้โพรเวสไปาม...”ายวัยลานผมสีทอ นัยน์าสีราม ใบหน้ายัเ้าวามหล่อไว้ ถึอนนี้ะมีผมาวแมึ้นามหัว็าม
“แล้วมีเรื่ออะไรล่ะะ”เพรเสถามแทรึ้น
“็...เผอิว่ามีหมายาทาโรเรียนไนีทิสส่มาถึลูน่ะ”ผู้เป็นพ่ออเ็สาวเอ่ยึ้น
“โรเรียนไนีทิส...แล้วเาส่หมายมาหาหนูทำไมล่ะ”เพรเสถาม่อ้วยวามสสัย
“หัลาเสียบ้าสิลูเอ๋ย โอ๊ย!!!เ็บนะเรเีย”พ่ออเพรเสล่าวับเธอ่อนะหันไปว่าภรรยาอนที่หยิอย่าเ็มแร
“ว่าลูทำไมโเพส ลูยัไม่ไ้ทำอะไรเลยนะ”เรเียว่าให้ หาสัเีๆะเห็นว่าเพรเส ับเรเียหน้าเหมือนันมา มีเพียสีผมเท่านั้นที่เพรเสไ้มาาพ่อ เพราะนัยน์าอเรเียเป็นสีน้ำาลเ่นเียวับเพรเส แ่มีสีผมสีน้ำาลเ้ม ส่วนโพรเวสพี่ายอเพรเสนั้นหน้าออเ้าพ่อเสียส่วนมา แ่สีานีู่เหมือนะไ้าแม่เหมือนับเพรเส...่าเถอะนอเรื่อไปไลละลับเ้าเรื่อีว่านะ-.-****
“แหม...หวลูสาวันะ แ่่าเถอะ ือี้นะเพรเส...โรเรียนเาส่หมายเิัวลูไปเ้ารับารทสอบเ้าเรียนที่ไนีทิสน่ะ”โเพสเอ่ยเสียเรียบ่อนะเหลือมออาัปิริยาอลูสาวน ่อนะถอนหายใเพราะเาไม่สามารถอ่านท่าทาและวามิอเพรเสออเลย แล้วถามึ้น
“ลูะไปไหม ะไ้ไปเ็บอแล้วเินทาพร้อมับโพรเวส”
“่า...แ่หนูอยาอยู่ับพ่อ ับแม่นี่ะ”เพรเสเอ่ยึ้น่อนทำาละห้อยนผู้เป็นพ่อเริ่มใอ่อน (พ่อ็หวลูสาวเหมือนันแ่อบแล้้วย)
“หรือลูะไม่ไป็ไ้นะ เี๋ยวพ่อะสอน...”พูไม่ทันบเพรเส็เอ่ยแทรึ้น
“ไป่ะไป เาอุส่าห์เปลือน้ำหมึและระาษส่มาเียวนะะ”เพรเสรีบเอ่ย่อนะทำาปิ๊ๆส่ไปยัผู้เป็นพ่อ นโเพสหมั่นไส้ประเนมะเหให้ไปหนึ่ที...
โป๊!!
“โอ๊ย!!พ่อ หนูเ็บนะ หนูไปเปิหูเปิาบ้านี่ อยาูโลว้าอ่ะ”เพรเสพูพลายิ้มนาหยี
“โลแบอันไร้อิสรภาพ่าหาเล่า เพรเส”โพรเวสพึมพำ
“ไม่ริหรอ ไปโรเรียน็้อมีเพื่อน็้อมีอิสรภาพสิ”เธอเถีย
“ไม่เื่อ็อย่าเื่อ แล้วอย่ามาหาว่าไม่เือนล่ะ...”โพรเวสเอ่ย
“ลว่าลูะไปไหม๊ะ”เรเียถามพลายิ้มให้อย่าันๆับภาพรหน้า
“ไปสิะ”
“ั้น็รีบไปเ็บอสิ๊ะ พรุ่นี้ออเินทาแล้ว”เรเียล่าว่อนะหันหน้าไปบอโเวสว่า
“่า ไปละนะ เย้!!ๆ”เพรเสวิ่ึ้นไปเ็บอ
“ีในานั้นเียวนะลูเรา”เรเียว่า่อนหัวเราะออมา
“หึ เี๋ยว็รู้ว่าไร้อิสรภาพริๆน่ะเป็นยัไ”โเวสหัวเราะในลำอ
วันออเินทา...
“เสไปละนะพ่อะ แม่ะ”เพรเสล่าว่อนโบมือลา
“อให้โีนะ๊ะ”เรเียอวยพร
“ผมไปนะรับพ่อ แม่”โพรเวสบอลา่อ
“โพรเวส ถ้ามีหนุ่มๆมาเาะแะยัยเส ัารเลยนะ”โเวสเอ่ยฝาฝัลูายอน
“ร้าบพ่อ”โพรเวสอบอย่ารู้หน้าที่
“ีมา เอาล่ะไปันไ้แล้ว”โเวสบอ พลามอูลูาย และลูสาวึ้นรถม้าไป
“พี่เวสว่าเสะสอบผ่านไหมอ่ะ”
“...”โพรเวสเียบไปนิ่อนะพูึ้น
“แล้วทำไมเพิ่ะมาถามล่ะ เห็นอนมาทำหน้ามั่นใเสียเ็มประา”
“็พึ่ะนึไ้ว่าโรเรียนนี้มันรับแ่ 40น เท่านั้นเอ”เพรเสบอ่อนะมอหน้าพี่ายอเธอึ่ำลัลั้นหัวเราะเธออยู่
‘มันน่า่าหมป่าลาทาริๆแฮะ’เธอิ
“เอาน่า น้อพี่ะอย่าไม่ผ่านให้มันรู้ไปสิ”โพรเวสว่าพลาหยิบห่ออนาลาๆยื่นมาให้เธอ
“อะไรอ่ะ?”เพรเสถาม
“แม่ทำมาให้ นมเยูอโปรเราไ” (*นมเยู เป็นื่อที่ั้ึ้นมาเอ แ่พูถึหน้าาและรสาิ ็ือนมสายยูอบ้านเราเอ่ะ)
“ริเหรอ แม่นี่รู้ใริๆ”เพรเสพึมพำ้วยวามอารม์ี ่อนะหยิบห่อนมเยูมารับประทานอย่าเอร็อร่อย
“เ็หน๋อเ็”โพรเวสพึมพำพลาเหลือบามอน้อสาวอน่อนะยิ้มน้อยๆเมื่อนึถึอนที่น้อสาวอเายัเ็ๆ เรื่อมันมีอยู่ว่าอนเาอายุสัประมา 8วบ...และยัยัวแสบอเาอายุไ้ 6 วบ ยัยเสินไม่เลือ อร่อยไม่อร่อย็ิน อนนั้นพ่ออเาออไป้านอและลับมาพร้อมนมบาอย่า พ่อเาบอมันื่อเยู ในอนนั้นเาไม่เยเห็น และไม่รู้ันมหวานนินี้มา่อน พอเอเ้า็้ออยาลอเป็นธรรมา...้วยวามเป็นพี่ที่ีอน้อสาวึิม่อน-.-*** รัน้อมาริๆ...เหรอ?? พอิมแล้วิใะิน่อโยไม่ิะให้ยัยัวแสบิน เพราะยัยน้อัวแสบอเามันินไ้หมทุอย่านี่ อร่อยไม่อร่อย็ินไปอยู่ี ะินออร่อยหายาไปทำไมเสียายอออ...อ้าว!เวร...แ่ำลัิอยู่นั้นยัยัวแสบ็ว้าไปินั้แ่เมื่อไหร่็ไม่รู้ เาเลยวนมเยูไปเลย...เมื่อไ้ิมรั้แรเพรเส็ิใมาั้แ่เ็ ร้อะินให้ไ้บ่อยๆเมื่อพ่อหรือแม่ออไป้านอ...นแม่ทนไม่ไหวลทุนทำเอ หึหึ แน่ล่ะแม่เาทำอาหารเ่เสมอ ทำรั้แร็อร่อยว่าเ้าอร้านอี...ราวนี้เพรเสเลยิแม่แเพราะอยาให้แม่ทำนมเยูให้ินอี...
“โพรเวส...พี่ ลมาไ้แล้วนะ...”เียบ ไร้เสียอบรับ
“พี่...โพรเวส ลมาไ้แล้ว”เริ่มหมวามอทน
“โพรเวส”เสียเริ่มห้วนสั้น และแล้ววามอทน็สิ้นสุล
“โพรเวส!!เหม่ออะไรอยู่เหรอ”เพรเสเรียเสียัเมื่อเห็นพี่ายเียบไป
“เอ่อ...เปล่า แ่ิอะไรเพลินๆน่ะ ถึแล้วสินะ ทำไมไม่ลล่ะเพรเส”โพรเวสถามน้อสาว
“ลแล้วแ่พี่ยัไม่ลมา เลยมาามไ”เพรเสบอ
“อืมๆลเี๋ยวนี้ล่ะ อล่ะเพรเส”
“เอาไปไว้ในบ้านหลัเล็แล้ว” (*บ้านหลัเล็เป็นบ้านพัเวลาเินทาไปอยู่่าเมืออระูลเอิลาน)
“อืม เส เราเอาหมายนี่ไปมอบให้ับลุเมัสนะ ที่นั่อยู่รโ๊ะ้ายสุน่ะ”เพรเสมอามมืออพี่ายไป็เห็นายวัยลานผมสีเทา นัยน์าสีเทานั่อยู่ึเินไปหาลุนนั้น
“ือว่า...”เธอเริ่มพู
“ะสมัรเรอะ โน่นไปรนู้น รนี้เาไว้รับเ็พิเศษที่โรเรียนเิเรียน แ่ถึยัั้น็้อสอบ”ลุแบอมาอย่านั้น...
“เอ่อ...่ะ ลุื่อเมัสหรือเปล่าะ”เธอถามไป ลุเามีแววแปลใเล็น้อย่อนะพยัหน้า
“หนูเป็นน้อสาวอพี่โพรเวสน่ะ่ะ ื่อเพรเส นี่่ะหมาย”เพรเสพูพลายื่นหมายไปให้ลุเมัส
“อืม ราโรเรียนแท้ อืมๆ เธอเป็นน้ออโพรเวสสินะ ื่อเพรเส...”เมัสถาม เมื่อเาเห็นเพรเสพยัหน้า็้มลรอ้อมูลอะไรสัอย่าลไปในระาษสีเหลืออ่อนๆพร้อมับยื่นมาให้เธอ...
“เอาไปหาลุ่ม อี 2นนะ ปีนี้เปลี่ยนิาใหม่น่ะ...ว่าเ่ว่าพี่เธอล่ะ”เมัสถาม
“ยืนโบมือยิ้มแป้นอยู่นั่นไะลุ”เธอพูพลาี้ไปทาวามืออเธอ
“อ้อ...เอาเถอะ รีบไปหาลุ่มะละ ฝาบอพี่ายเธอ้วยว่า ถ้าวันหลัะยิ้มน่ะนะ ่วยยิ้มแบบสุภาพนเาหน่อย”
“ไ้่ะ แล้วะบอให้”เพรเสรับำอย่าันๆ ่อนเินไปหาพี่ายอนึ่ยืนอยู่ับายหนุ่มอี 4 น
“พี่ะ พวนี้ใรเหรอ??”เธอถามอย่าสสัย เพราะพวเายืนยิ้มๆมอมาทาเธออยู่
“เพื่อนพี่เอแ่ 2 นนะ อี 2 นน้อายเพื่อนพี่...”โพรเวสเริ่มแนะนำ
“เริ่มาเพื่อนพี่่อนเลยนะนผมสีเินๆาฟ้าๆน่ะื่อเอเนส เอเทเนล ส่วนผมสีน้ำเินๆ าสีน้ำเินๆนั่นื่อโรวาส เทเนทิส”
“ยินีที่ไ้รู้ันะเพรเส พวเราไ้ยินพี่เธอพูถึบ่อยๆ ไม่ิว่าะน่ารันานี้”เอเนสว่าพลาส่ยิ้มอ่อนโยนมาให้เธอ ึ่เธอ็ยิ้มอบเล็น้อย
“อบุ่ะ”
“แหม น้อับพี่หน้าเหมือนันอย่าับแะใรเห็น็รู้ันทั้นั้น”โรวาสพู่อนหัวเราะเล็น้อย
“เหอๆ”เพรเสหัวเราะในลำอเล็น้อย่อนะมอสำรวนทั้ 4 ...แหม หน้าาหล่อๆทั้นั้น เธอสัเเห็นว่าเอเนส ับน้อายอเานั้นหน้าเหมือนันอย่าับแะเลยทั้สีผมและสีา ส่วนโรวาส ับน้อายอเานั้น เอ่อ...่อน้าะล้ายันที่โลหน้า ส่วนสีผมับานั้น...ออไปนละแนวเลย เพราะโรวาสมีผมและาสีน้ำเิน ส่วนน้อายเานั้นมีผมและาสีแ
“นี่ เอลไวท์ เอเทเนล น้อายพี่เอ”เอเนสแนะนำน้อายอน
“ยินีที่ไ้รู้ันะ...เพรเส”เอลไวท์เอ่ยทัพลายิ้มให้อย่าเป็นมิร
“อืม”เธอพยัหน้ารับ
“อ้าว แนะนำันละ นี่เรนอส เทเนทิส น้อายพี่”โรวาสแนะนำน้อายอน
“ยินีที่ไ้รู้ั ยัยหัวทอ” ...ำทัที่เพรเสไ้แ่เ็บอารม์ไว้
‘ไอ้....หัวแ นายอยาายมาสินะ’เธอิอย่าอาา
“อ้าว...เียบเียว ไม่เยเห็ยนหล่อเหรอ ยัยหัวทอ”เรนอสยัพู่อ
‘ยัไม่ลัวายสินะ ีเหมือนัน’
“...นายอยาายมาสินะ...”ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยย!!! เธอิพลาประเนหมัหนัๆไปให้เรนอสอย่าแร
เปรี๊ย!!!!!!!!!
“โอ๊ย!!!”เ็หนุ่มผมแร้อเสียั้วยวามเ็บเมื่อไ้รับหมัหนัๆอเ็สาวหน้าาน่ารันนี้
“เอ่อ...”โรวาสมอสภาพอน้อายแล้วลืนน้ำลายลออย่ายาเย็น่อนะส่ยิ้มแห้ๆมาให้เธอ
“เพรเสแรไปรึเปล่าเนี่ย?”น้ำเสียที่ฟั็รู้ว่าเสแสร้ อโพรเวสทำเอาเรนอสที่ำลัหาัว่วย เนื่อาพี่ายหลบาไปแล้ว
“หือ???เหรอะ”
“น่าะเพิ่มวามแรอีหน่อยนะ”โพรเวสล่าว่อนะยิ้มออมา
“นั่นสินะ”เอเนสเห็น้วย่อนะับลุ่มับเพื่อนทั้สอ
“เอล....”เรนอสเริ่มหันไปหาเอลไวท์
“ันว่านายวรทำัวให้สมับที่เป็นนในระูลพ่อ้าหน่อยนะ”เอลไวท์ล่าว่อนยิ้มน้อยๆแล้วเินไปยืน้าๆเพรเส
“หึหึ ไ้ยินแล้วสินะเรนอส”เสียเย็นๆอเพรเสัึ้น
“เอ่อ...”ะที่เพรเสำลัะ่อยเรนอสอีรั้ ็มีเสีย...
“พวเรา...เห็นหมาทะเลาะันไหม??”ายผมำ าำพู่อนะส่ยิ้มเยาะๆมาให้
“เห็นรับ ุายเส”พวอีสอสามนพูึ้น
“หน๊อย!!ว่าไนะ!!”เรนอสึ้นเสียทันทีที่ถูหาว่าเป็นหมา...
“ไม่เอันนานนะเอลไวท์ ไม่ิว่าพอเอแล้วะเห็นนายเล่นับลูหมาแถวนี้”วาาเราะร้ายนั้นฟัแล้วน่าหมั่นไส้มาสำหรับเพรเส
“...”เอลไวท์ไม่ไ้อบอะไรมาเพียแ่เียบ-.-***
“เหอะ! พวนาย็ีแ่พูัวเอ็ไม่่าันหรอันอื่นเนี่ยเ่นันะ”เรนอสแวะให้่อนะ่อยๆลุึ้นยืนหลัาระเ็นไปอยู่ที่พื้น้วยฝีมืออ...เพรเส
“พวนายไม่วรทะเลาะัน่อนไ้รับารทสอบนะ”เอเนสเอ่ยึ้นะมวิ้มมุ่น
“เหอะ แ่ปรา์าวแห่ไลท์าเวีย ิว่านอย่าันลัวเรอะ! อ้อ...มีพ่อ้าแห่หมอ้วยรึเนี่ย ันว่าพวนายมันน่าสมเพ”เสล่าวอย่าเย้ยหยัน
“ว่าไนะ!!!”โรวาสึ้นเสียั้วยวามโรธ
“็บอว่าน่าสมเพไ ไม่ไ้ยินเรอะ!!!หูหนวเหรอ ไม่ยัรู้ว่าเป็นพ่อ้าแล้วหูะหนวนะ”
“หนอย**...แ...มัน...”
“นายน่ะื่อเสเหรอ?”เพรเสถามึ้น้วยเสียใสื่อ นพวเรนอสหันมามอเธอาวายเว้นเอเนสับเอลไวท์ที่แ่มอเธอเยๆ
“็ใ่น่ะสิ โ่นฟัภาษานไม่รู้เรื่อเลยเหรอไ”เสพู้วยเสียเย้ยหยัน
“ื่อนายแปลว่าายเหรอ”เพรเสพูออมาอย่าหน้าาย
“......๊า!!ฮ่าๆๆ”พวเรนอสหัวเราะะัลั่น ส่วนเอเนสับเอลไวท์็ยิ้มออมาเล็น้อย
“...ไอ้ี่เ่า ื่อันแปลว่าผู้ยิ่ให่เลยนะ”เสะอ
“เหรอ อโทษทีเผอิเห็นื่อับารระทำอนายมัน...วอนหาเรื่อ...ายน่ะ!!!”เพรเสพูบ่อนะัหมัไปที่หน้าอปรา์ำ และใ้าวาเะพวลูน้อระเ็นไปไล...
อั๊!!ุบ!!โรม!!
“อ๊า!!!อุ๊บ!!!!อั๊!!!!”เสียรา้วยวามเ็บัาพวที่ถูเ็สาวนเียวัารภายในไม่ถึ5วินาที
“0.0”สีหน้าอแ่ละน
“เอ่อ...เพรเส เธอโหไปหน่อยรึเปล่าอ่ะ...ือว่ามัน็..็ไม่ไ้โหอะไรันิ๊ ริๆนะ เื่อันสิ”เรนอสำลัะว่าเธอ็เปลี่ยนำพูทันทีเมื่อเห็นสายาวาวๆอเธอ
“เพรเส ปีนี้ิาารสอบัเลือมีอะไรบ้าล่ะ?”โพรเวสถามเพื่อเบี่ยประเ็น
“เาให้มาหาลุ่มอีสอน่ะ พอหาไ้แล้วให้ไปรวมันที่ลาน...เอ่อ...ลานอะไรหว่า??” เพรเสอ่านในใบสมัรแ่ิอยู่รที่ื่อลานนั่นแหละ
“แ่นี้็อ่านไม่ออ มานี่ันอ่านเอ”เรนอสว่าพลาว้าระาษไปอ่านแล้ว็้อเียบเมื่อ...
“มันไม่มีบอื่อลานน่ะ”เพรเสบอ
“ลาน??โรเรียนนี้มีเป็นสิบๆลานเลยนะ”โรวาสเอ่ยึ้น
“นั่นสิ แ่พี่ว่าเอลไวท์ับเรนอสน่าะไปยื่นใบเิเพื่อรับใบสมัร่อนีไหม??”เอเนสพูึ้นพลาเลิิ้วอย่าสสัยว่าเ้าพวนี้มันะมาสอบริหรือเปล่าเนี่ย
“เออ ลืมไปะสนิทเลย เอลไวท์ไปันเถอะ”เรนอสเอ่ยึ้นอย่าพึ่ะนึไ้่อนะวนเอลไวท์ไปหาลุเมัส
เมื่อทั้สอหนุ่มเินไปเ็สาวนเียวในลุ่ม็เริ่ม...หันมาถามพี่าย
“แล้วสัมภาระเราล่ะะ”
“อเธอน่ะ อยู่ในนี้”โพรเวสว่าพลาหยิบล่อไม้แะสลัลายโบราอย่าสวยามนาประมาหนึ่ฟุ
“เอ๋???มันเ้าไปอยู่ไ้ไะเนี่ย?”เพรเสถาม่อเมื่อเธอรับล่อมาเปิู
“เ็บเียบไว้ล่ะ พวพี่ิ้นึ้นเอเียวนะะบอให้ มีแ่ลุ่มพวเราเท่านั้นที่รู้”โรวาสบอ
“เหรอะ??”เพรเสพึมพำ่อนสำรวล่อที่ไ้มา
‘สวยีแฮะ...ใรออแบบเนี่ย พี่เรา็...ไม่มีทา หรือพี่โรวาส...เอ่อ ยิ่เป็นไปไม่ไ้เลยแฮะ’เพรเสิ่อนะถามออไป
“พี่เอเนสเป็นนออแบบเหรอะ?”
“...”เอนเสไม่อบ แ่ส่ยิ้มให้เธอ
“ทำไมเธอิอย่านั้นล่ะ?”โพรเวสถามออมาอย่าแปลใ
“เพราะว่าไม่มีทาที่นอย่าพี่ะทำไ้น่ะสิะ โอ๊ย!!”เธออบและไ้อแถมเป็นมะเหอพี่าย
“ปาีริๆ แล้วทำไมไม่ิว่าไอ้โรออแบบล่ะ”โพรเวสถาม่อ
“ูานิสัยแล้วน่าะไม่”
“...”โรวาสเียบไป่อนะหัวเราะออมา
“ฮ่าๆๆน้อนายมันลาริๆเวส ไม่ิเลยว่าะเาถูไ้เลย เพราะนส่วนให่เวลาอบะอบไม่ัน็นาย ไม่มีใรอบเอเนสเท่าไหร่หรอ”
“ุยเรื่ออะไรันเหรอ?”เรนอสถามเมื่อเินมาเห็นพี่ายอนหัวเราะไม่หยุ
“เปล่าหรอ...เาให้หาลุ่มสามนใ่ไหมล่ะ...ั้นเพรเส เอลไวท์ เรนอส รวมันสามนพอีเป๊ะ! เอ้า...เียบันทำไมเอาใบสมัรมานี่ทั้สามนเลย”โรวาสพูพลาหยิบใบสมัรมาโยไม่ถามวามสมัรใเลยแม้แ่น้อย...โรวาสนำระาษทั้สามแผ่นมารวมัน่อนมันะรวมันเป็นบัราร์อันเล็ๆสีเินสามใบ ่อนะยื่นให้พวเธอ
“นี่เป็นบัรประำัวนัเรียนอพวเธอถ้าพวเธอสอบผ่าน”เอเนสที่เียบไปนานล่าวึ้น
“แล้วเราะรู้ไ้ไะว่าสอบผ่าน”เ็หนุ่มทั้สอพยัหน้าเห็น้วยับำถามอเพรเส
“ถ้าสอบผ่านมันะมีัวอัษรสีทอเียนื่อพวเธอไว้ และมันะบออะไรหลายๆอย่าสารพัอีมามายายอเท่าภูเา เ้าัำใส่หัวไม่รู้ัหม ไม่รู้ัสิ้น ินเสียไ้ะี...”
“พอเถอะ่ะพี่ เสเ้าใแล้ว”เพรเสรีบพูัพี่ายนเอเพราะลัวว่าพี่ายอนะพูอียาว
“พวเธอน่าะรีบไปที่ลานไ้แล้วนะ”เอเนสเือนึ้นพลาูนาฬิา
“แล้วมันลานไหนันล่ะ”เรนอสถาม่อ
“...ไม่รู้เหมือนัน”โรวาสเอ่ยับน้อายอน่อนะถอนหายใเบาๆ
“้อเินไปทุลาน ลานไหนนเยอะลานนั้นแหละใ่แน่นอน”โรวาสบอ
“แล้วถ้าเา็หลมาเหมือนันล่ะะ?”เพรเสถาม่อ
“็...”
“พอเถอะโรวาส พูแบบนั้นเียวอาารย์รู้เ้าเอาเราายแน่ พวเราไปรอที่ร้านอาหารโฟร์เย์นะ”โพรเวสรีบับท
“อ้าวเฮ้ย!!มาบอัน่อนสิ”เรนอสเอ่ยอย่าหุหิ
“แปลแฮะ”เพรเสพึมพำ
“อะไรล่ะแปลอเธอน่ะ”เรนอสหันมาถาม ส่วนเอลไวท์็ไ้แ่ทำท่ารุ่นิอะไรอยู่
“็พี่เวสบอว่า ‘พูแบบนั้นเียวอาารย์รู้เ้าเอาเราายแน่’ ไ หมายวามว่าพวเาอารู้ว่าบททสอบเป็นยัไ”
“เพราะอะไรล่ะเธอถึิอย่านั้นล่ะ”เอลไวท์ถามึ้นพลายิ้มให้น้อยๆราวับะบอว่าัวเอนั้นมีวามิเห็นรัน
“เพราะเารู้เรื่อารเอาระาษไปรวมันนเปลี่ยนสภาพลายเป็นาร์ไ”เพรเสบอ่อ
“นายว่าั้นไหม?”เธอถามวามเห็น
“ิเหมือนัน”เอลไวท์ว่าพลาหันหน้าไปทาทิศเหนือ
“บาทีลานที่ว่าอาหมายถึลานที่มีนน้อยที่สุ”เอลไวท์พูึ้นพลาเหลือบามอเพรเสเล็น้อย
“เธอว่าไ?”
“ิเหมือนัน นายล่ะเรนอส”
“นึว่าลืมันไปแล้ว แ่ัน็ไม่อออวามเห็นละันเพราะันไม่รู้”เรนอสอบหน้าายแ่วาานั้น่าวนเบื้อบาทายิ่นั
“ลานที่น้อยที่สุมันลานไหนล่ะ”เรนอสถาม่อ
“น่าะเป็นลานแร เพราะนมัมอ้ามไป”เอลไวท์อบ
“ถ้าอย่านั้นมัน็อยู่้าหน้าเราเอนะ”เพรเสเอ่ยึ้น
“ในใบอนนั้นมันเียนอะไรไว้อีไหม”เอลไวท์หันมาถาม
“...”
“เอ่อ...รู้สึะมี่อว่าเมื่อเลือสถานที่ไ้ ให้หาสิ่ที่มี่ามาที่สุในสถานที่นั้นน่ะนะ”เพรเสเอ่ยึ้นเหมือนนึไ้่อนถาม
“พวนาย็ไ้ใบนั้นมานี่นาไม่ไ้อ่านเหรอ”
“็ไม่ิว่าะสำันี่นา”เรนอสพึมพำเบาๆ
“ั้น...เรา็มา่วยันหาเถอะ”เพรเสล่าว่อน พวเธอะ่วยันหาอมี่า
1 ั่วโมผ่านไป...
“เอไหม?”เพรเสถามเรนอสที่นั่หอบอยู่แฮ่ๆ ส่วนเอลไวท์ยืนหอบเล็น้อย
“ไม่เลย/ิว่าไม่ แ่มีที่หนึ่ที่ยัไม่ไ้หา”เรนอสับเอลไวท์พูึ้น
“ที่ไหนล่ะ”เพรเสถาม่อพลามอสำรวลานว้าที่มีน้ำพุอยู่รลา รอบๆประับ้วย้นไม้้นเล็ๆนานานิอย่าถี่ถ้วน
“รน้ำพุไ”เรนอสเอ่ยึ้นเมื่อนึไ้ว่ายัไม่มีใรไปสำรวแถวนั้นเลยสันเียว...
“เอ...แ่มันะมีอะไรให้สำรวหว่า??”เรนอสพึมพำพลาเินามเพรเสและเอลไวท์เพื่อไปสำรวรอบน้ำพุ
‘เอ๊ะ! นี่มันอะไรหว่า’เรนอสิะเอื้อมมือไปแะรอยร้าว้านล่าอานน้ำพุ...พอเรนอสสัมผัสมัน็่อยลานิ้วที่สัมผัสไปามรอยร้าวัล่าว
รืน!! เิ่อทาลับอยู่ใล้ๆับน้ำพุ
“โห...โรเรียนนี้ไฮเทะมัมี่อใ้ิน้วย”เพรเสทำาโึ้น้วยวามแปลใ
“ไฮเทบ้านเธอสิ นี่มันเรียว่าโบรามา่าหาเล่า”เรนอสว่าให้ ส่วนเอลไวท์ไ้แ่มอ่อทานั้น่อนะถาม
“เ้าไปเลยไหม?”
“แน่นอน”เพรเส ับเรนอสอบประสานเสียัน
เมื่อทั้สามเินเ้ามาใน่อทาลับนั้น ลอสอ้าทา็มืมานเรนอส้อุไฟึ้น
“มืมา ฝุ่น็เยอะ น่าลัว้วย”เรนอสบ่นระปอระแป
“นายนี่เรื่อมาริเลย นอื่นเายัไม่บ่นัำ”เพรเสพึมพำลาส่ายหน้าไปมาอย่าระอา
“เอาไีล่ะ?”ู่ๆเอลไวท์็พูึ้นเมื่อเอทาแยสอทา
“แบ่ันไป็ไ้มั้”เพรเสพูเสียเรียบ
“อืม ั้นันไปทาวาับเอลไวท์ ส่วนเธอไปทา้ายละัน”เรนอสบอ
“ไหั้นล่ะ”
“เอาน่า นายล่ะเอลไวท์เห็น้วยไหม?”เรนอสทำเป็นไม่สนใ พลาเอ่ยถามเพื่อนอีน
“อืม”
“เอะ! ำไว้เลยนะ”เพรเสพูพลาเินไปใน่อทา้ายอย่าเือๆ
เมื่อเพรเสไปไ้ไลพอแล้ว เรนอส็พูึ้น
“หวัว่ายัยนั่นไม่มีอันรายหรอนะ”
“ทานั้นไม่มีลิ่นอายวามั่วร้าย น่าะไปเป็นไรนะ”เอลไวท์บอ่อนะเินนำไป้าใน่อ
เมื่อเินทาไ้ัพั...พวเาทั้สอ็รู้สึเหนื่อย่ายอย่าไม่เยเป็นมา่อน แ่็ยัฝืนเิน่อไประทั่เอลไวท์และเรนอสเริ่มทนไม่ไหวล้มลแ่็ยัพยายามะลุึ้น
“ฮ่าๆๆไผู้ทสอบน้อยทั้หลายเอเอามอ้า ว่าแ่ว่าเ็สาวที่มาับพวเ้าไม่อยู่หรอรึ ว้า...ั้น็ทสอบไม่หมน่ะสิ ่าเถอะเริ่มทสอบเลยีว่านะ ็่ายๆือถ้าพวเานในหนึ่รอาที่นี่ไปไ้...็ผ่านทั้หม เอ้า!เริ่มไ้”เสียอผู้หินหนึ่ัึ้น เมื่อพวเาหันไปมอ็พบหิสาวหน้าาออแนวโหนิๆ ผม และาสีน้ำาลแ แ่พวเา็ไม่มีเวลาสำรวนัหรอ เพราะอะไรน่ะเหรอ? เพราะว่า...เมื่อสิ้นเสียอผู้ทสอบสาวรหน้า็มีร่าอปิศาร้อยา ึ่ึ้นื่อว่าินไ้ไม่เลือ แถมยั...ี้โมโหเสีย้วยนี่สิ...
“แว๊!!ปิศาร้อยา...เ๊!ะะให้าย่อนเ้าเรียนรึไฮะ เหวอ!”เรนอสบ่น่อนะระโหลบปิศาร้อยาที่วัมือมาทาเา พร้อมทั้ะเรียาบออมา แ่...
“อ้อ...ลืมอี้อ พวเ้าห้ามใ้อาวุธหรือเวทย์ทุนิ”ผู้ทสอบสาวบอึ้นเมื่อเห็นเรนอส ั้ท่าะเรียอาวุธ
“ว่าไนะ!!เ๊ะบ้าไป..เฮ้ย!!!เอลไวท์หลบเร็ว!”เรนอสำลัะ่า แ่เผอิว่าสายาอเาันไปเห็นปิศาร้อยาอีัวที่โผล่มา้านหลัอเอลไวท์ ึไ้ร้อเือนแู่เหมือนะ้าเินไป...เพราะเอลไวท์ระเ็นไประแทับเสาหินฝั่ร้ามอย่าแร
โรม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เอล...”ยัไม่ทันที่เรนอสะเรียื่อเพื่อนไ้ ็โนปิศาร้อยาอีัวที่ำลัสู้ับเาหาฟาใส่อย่าแรนระเ็นไประแทับำแพหินแถวนั้น
โรม!!!!!!รืน!!!!!
“หนอย...”เรนอสัฟันรออย่าหุหิพลาเหลือบามอเอลไวท์ที่พยายามะลุึ้นแู่เหมือนแผละสาหัสมาเพราะว่า...เลือไหลออมามานท่วมัวเอลไวท์ไปหมแล้ว...
“นายไหวไหม เอลไวท์”เรนอสถามออไปพลามอสภาพเพื่อน
“น่าะไหว อึ้!”เอลไวท์พยายามอบแู่เหมือนสภาพร่าายะไม่เห็น้วยเพราะพอพูบเอลไวท์็ทรุลทันที
“เอล...โอ๊ย!!!”เรนอสร้อเมื่ออยู่ๆ็รู้สึร่าายไม่เริ่มานยับไม่ไ้
“ว้า...เร็วัเลย ูเหมือนว่าพวเ้าะบล้วยวามพ่ายแพ้ะแล้ว...”ผู้ทสอบสาวเอ่ยเสียเรียบ่อนะยิ้มๆ
“รอ...”เรนอสัฟัน้วยวามไม่พอใ
“...”
“ใรว่าล่ะ ยัไม่รู้ผลสัหน่อย”เสียอเพรเสัึ้น่อนร่าอเธอะเินออมาาอๆหนึ่
“หาทามานไ้นะ แ่เอาเถอะถึเ้าะสู้ไหวแ่สภาพร่าายอเ้าที่ผ่านอามมานานทนไม่ไหวหรอ”ผู้ทสอบสาวล่าว่อนส่รอยยิ้มมาให้
“ใรว่า...ันยัสู้ไ้นะ...ไม่เื่อลอู!”สิ้นเสียอเพรเส เธอ็หายไปแล้ว และมาปราายอีที้านหลัอปิศาร้อยา ่อนะับหาเหวี่ยโยนไประแทับเสาหินฝั่เียวัน
แร๊!!
านั้นเพรเส็เ้าไปท้อแบบรัวเร็วและแรมานปิศาร้อยาัวนั้นล้มล...แ่
“หลบเร็ว เพรเส!!”เอลไวท์ร้อเือน แ่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อร่าบาถูปิศาร้อยาอีัวับัวเธอบีบไว้แน่น
“โอ๊ย!!!”
“ิ!ยัยบ้านั่น”เรนอสพึมพำ่อนะฝืนายลุึ้นและใ้ำลัที่มีระโึ้นไปเาะอยู่บนหัวปิศาร้อยา ส่วนเอลไวท์นั้น็พยายามลุ และใ้ำลัที่มีระโึ้นไปเะ่อยาทั้หลายอปิศาร้อยา ึ่ทำให้มันเผลอปล่อยเพรเสลมาแ่ว่า...้วยวามสูแบบนี้ ลไปไม่าหั็บุแล้ว...เอลไวท์รีบระโลไปรับเพรเส ่อนะระโหลบปิศาร้อยาที่ำลัโมโหฟาหาไปมาไม่หยุ...
“อบใมาเอลไวท์”เพรเสล่าวอบุ่อนะะโนบอเรนอส
“เรนอส นายอยู่บนนั้นึเส้นผมมันให้หน่อยสิ”
“เธอะบ้าเหรอ แ่เาะไว้ยัยาเลย มันส่ายหัวไปส่ายหัวมาอยู่ไ้”
“น่า....ึมาให้หน่อย”เพรเสว่า่อนะะประอเอลไวท์ที่ะล้มลไว้
“เออๆ อึ๊บ!”เรนอสพึมพำอบ่อนะึผมมันออมาเส้นหนึ่
แร๊!!!
ูเหมือนว่ามันะโรธมาเมื่อโนถอนผมไป...
“ะเอา...ผมมันไปทำอะไร...เหวอ!”เรนอสถูเหวี่ยนลมาร้อถาม
“ไม่ไ้ใ้อะไรหรอ แ่ให้นายึมันมาเยๆ”เพรเสอบอย่า่ายๆ
“ว่าไนะ!!!เธอะบ้าเหรอไ...”เรนอสั้ถ้าะโวยวายใส่้อเียบไปเมื่อเอลไวท์พูึ้น
“เธอะทำให้มันโรธสินะ”
“็ใ่”เพรเสยิ้มรับำน้อยๆ่อนะระโถีบปิศาร้อยาที่ำลัโมโหอยู่ระเ็นไปไลลิบเลย...
“สุยอ ัวมันออะให่เธอเหวี่ยไปไ้ไอ่ะ”เรนอสถามึ้นพลาะเ้อมอหาปิศาร้อยาที่ระเ็นไปไลเลย
“เรื่ออันน่า ว่าแ่เราผ่านไหมะ”เพรเสหันไปถามผู้ทสอบที่ยืนมอปิศาร้อยาที่ลอยไปไล้วยวามใ
“....เอ่อ....ผ่านสิผ่าน”
“เย้...”
“ออไปเ้า็้อไปอบำถามนั่นอยู่ีะผ่านไม่ผ่าน็ิีๆล่ะ”ผู้ทสอบสาวล่าว่อนะหายไป
พวเพรเส็เินออมาา่อทาลับนั่นพร้อมๆับิเรื่อำถามที่บอให้หาอมี่า...อย่าหุหิ แ่ะใ้ว่าพว็ระไรอยู่เนื่อาเพรเสำลัประอสอหนุ่มที่บันี้แทบไม่เหลือเรี่ยวแรไว้เินแล้ว
‘ลเราสอบผ่านแน่เหรอเนี่ย!’เพรเสิ
“ไหนบอว่าผ่านไ”เรนอสถามึ้น
“หรือว่าเาะให้เราหาำอบาาร่อสู้เมื่อี๊นี้”เอลไวท์พูึ้นบ้า
“แล้วำอบมันืออะไรล่ะ”เรนอสถาม่อ
“...”
‘เอ...ารทสอบนี้เหรอ...ูเหมือนว่าะเป็น...ใ่แล้ว!สิ่ที่มี่ามา็ือสิ่นั้นน่ะเอ ทำไมเราิไม่ถึนะ!’เพรเสยิ้มว้าเมื่อนิำอบออ ึู่เหมือนเอลไวท์ะสัเอาารนี้อยู่แ่็ทำเป็นเียบไว้
พวเธอเินออมา็พบับเพื่อนๆอีหลายนนอนพั บาน็มับอเลือ ำลัทำแผลอยู่...ัพั็มีายรานหนึ่เินออมา ายนนี้มีผมสีาวโพลน ส่วนนัยน์านั้นเป็นสีม่วสวย แววานั้นูอ่อนโยนอย่ามาในสายาอเพรเส
“หวัว่าพวเธอะไ้ำอบแล้วสินะว่าปริศนาที่ให้หาืออะไร ้าะให้ัวแทนในพวเธอที่อยู่ที่นี่อบเพียหนึ่นเท่านั้น หาอบผิ พวเธอะไม่ไ้เรียนที่นี่ในปีนี้ แ่ถ้าหาอบถู พวเธอ็ะสามารถเรียนที่นี่่อไปไ้ เอาล่ะ...ใระเป็นนอบ”ายนนั้นล่าวึ้น
เิเสียฮือฮาันเ็แ่ เนื่อาบานรู้ำอบ แ่ไม่ล้า ...และบานยัไม่รู้ำอบนั่นเอ ึไ้แ่โวยวายที่ทสอบไปแล้ว โห็โหยัะมาทสอบอี
“ั้นในเมื่อลันไม่ไ้ว่าใระเป็นนอบ ้าะเลือให้พวเ้าเอ”น้ำเสียเ็านั้นทำเอาเ็ๆไม่ล้าหือเลยแม้แ่น้อย
‘แปลีแฮะ’เพรเสิ
“เธอนนั้นน่ะ นที่แบหลานาย้าอยู่น่ะ”สิ้นเสียนอื่นน็หันมามอทาเธอันหม
‘มอทำไม...อย่า...บอนะว่า...0.0’เพรเสเล็น้อย่อนะหันหน้ามามอหน้าเอลไวท์รู่หนึ่ เมื่อเอลไวท์รู้ัว็พยายามเบือนหน้ามาสบาับเพรเส่อนะพยัหน้าให้ึ่เธอ็้อส่ายหัวแรอีรั้
‘วยะมัยาเลยแฮะ’
“ว่าไอบไ้ไหม?”เาถามเสียเ้ม
“น่าะไ้...่ะ”วยะมัเลย!!!!
“ั้นอบมาว่าสิ่ที่มี่ามาที่สุในที่นี้หมายถึอะไร”
“มิรภาพ และวามสามัีใ่ไหมะ”เพรเสัสินใอบไป
“...”ายรานิ่ไปนิ่อนะยิ้มออมาอย่าถูใ
“ถู้อ ันั้น้าอประาศว่าพวเ้าทุนในที่นี้ไ้เป็นนัเรียนอโรเรียนไนีทิสแล้ว”ายราล่าว่อนะพู่อึ่เสียเฮแสวามีใ็้อหยุะัล
“และ้าอแนะนำัว้วย ้า...เอทิเอส เอเทเนล ศาราารย์ให่อโรเรียนแห่นี้”เิเสียฮือฮาึ้นอีรั้และราวนี้ิว่ายานัที่ะหยุ...
“ว่าแ่เธอรู้ำอบไ้ไเหรอ”เรนอสถามึ้น่อนะเอามือุมท้อ้วยวามเ็บ
“็เพราะว่าถ้าเราไม่่วยันมีหรือเราะรอออมา ถ้านายไม่่วย เอลไวท์ไม่่วย ันสู้นเียว็ไม่ไหวหรอ สภาพบรรยาอาาศันแบบนั้น...”เพรเสบอ่อนะพยุสอหนุ่มไปที่ร้านอาหารเพื่อหาพี่ายที่นัไว้
“แ่ถ้าไม่มีเธอเรา็สอบไม่ผ่านแล้ว”เอลไสท์พึมพำเบาๆอย่าอ่อนแร ูท่าว่าเอลไวท์ะเป็นนที่มีอาารหนัมาที่สุ เพราะอนถูระแทไ้รับพิษารเล็บอปิศาร้อยาไป ส่วนเรนอสนั้น็แ่ถูยาาเท่านั้นเอ...
“พวนายนี่พูไม่ไหว็อย่าพู”เพรเสบ่น่อนะมอหาพี่ายอเธอ
...
“เพรเส! ไปทำอะไรมาเลือเ็มัวนานั้น...”โพรเวสเมื่อเห็นน้อึร้อเรียแ่้อะัเมื่อเห็นสภาพอน้อสาว
“พี่เวสสอนนี่เ้า...”เพรเสำลัะพู เอเนสับโรวาส็เินมาสมทบ
“ไปทำอะไร...”โรวาสะถามแ่เพรเสส่ร่าอเรนอสให้เาไปพยุ่อเพราะัวเอเริ่มหมแรแล้ว...
“ส่เอลไวท์มาเถอะ”เอเนสพูึ้น่อนะรับร่าอน้อายมา
“เล่ามาเี๋ยวนี้นะว่าไปทำอะไร...”โพรเวสั้ท่าะถามน้อสาว่อแู่เหมือนว่าเพรเสะไม่ไหวแล้วริๆ
ร่าบาทรุลับพื้นนโพรเวสยัใ
“เพรเส!!”โพรเวสรีบรับร่าน้อสาวอนไว้่อนะถอนหายใออมา
“พาไปที่ที่พัเรา่อนแล้วัน”เอเนสเอ่ยึ้น
ความคิดเห็น