โชกโชน

ลำดับตอนที่ #9 : เพราะเคยสูญเสีย 1/2

วีรญาเหมือนได้สติว่าไม่ควรรื้อฟื้นอดีต หญิงสาวส่ายศีรษะไปมา เป็นอีกครั้งของวันที่เธอต้องปรับอารมณ์ตัวเอง

"เอาเป็นว่าเราต่างคนต่างอยู่ และฉันหวังว่าเราจะไม่จำเป็นต้องพบกันอีก” เธอทำหน้าที่ของตัวเองสุดความสามารถแล้ว ที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นไปตามขั้นตอนของทีมงาน และคงไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องเจอหน้าจิรกรอีก

“ผมก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน”

สิ้นคำจิรกรก็ก้าวถอยหลังเพื่อให้ทางกับวีรญา ความจริงเขาไม่ได้อยากกวนใจเธอนัก แค่อยากทำหน้าที่ของตัวเองให้จบ ๆ ไปเหมือนกัน

ดวงตาคมเข้มมองตามร่างบอบบาง กระทั่งประตูปิดลง ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ชั่ววินาทีรอยยิ้มที่มีเหมือนไม่มีพลันผุดขึ้นจาง ๆ แม้เขาจะหงุดหงิดกับการกระทำของอดีตภรรยาอยู่บ้าง ทว่าลึก ๆ แล้วกลับมีความยินดีที่ได้เห็นเธอสุขกายสบายใจ

จิรกรเดินกลับออกมาหลังจากปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความรู้สึกบางอย่างครู่ใหญ่

มันเป็นอีกครั้งที่เขาเลือกจะหันหลังให้ผู้หญิงคนนั้น ทุกย่างก้าวเชื่องช้าทว่ามั่นคง เพราะคิดว่าของขวัญที่ดีที่สุดที่สามารถมอบให้เธอได้คือการเดินออกจากชีวิต

วีรญากลับมาถึงคอนโดมิเนียมในช่วงค่ำ หลังจากทำงานถ่ายโฆษณาเสร็จเธอก็มีนัดลองชุดเพื่อทำงานต่อ กว่าจะได้พักก็กินเวลาไปพอสมควร

“พรุ่งนี้หวายมีงานอะไรบ้างคะพี่แคล?” หญิงสาวถามถึงสิ่งที่เธอจะต้องทำในวันถัดไป จะได้เตรียมตัวและวางแผนถูก

“พรุ่งนี้มีโปรโมตละครที่ช่องตอนเช้าแค่นั้น"

ผู้จัดการรีบแจ้งตารางซึ่งถือว่างานในวันพรุ่งนี้เป็นงานสบาย ๆ สำหรับวีรญา

"ดีจัง จะได้มีเวลาไปออกกำลังกาย" ช่วงนี้ตารางเธอค่อนข้างแน่น พอว่างก็อยากออกกำลังกายเพื่อสุขภาพและหุ่นที่ดี สำคัญคือลดความเครียดของตัวเองไปด้วย

"อ่อ ส่วนหนึ่งทุ่มมีนัดทานข้าวกับคุณปราบหวังว่าคุณน้องจะไม่เทนะคะ” คาร์แคลเตือนอีกหนึ่งภาระกิจที่สำคัญไม่แพ้งาน

“รอบนี้ไม่เทค่ะ รับปากเขาไว้แล้ว” เธอตั้งใจจะไปทานข้าวกับปริญจริงๆ ไม่เล่นตัว ลองเชิงเหมือนที่ผ่านมา

“ดีแล้วโอกาสดี ๆ และผู้ชายดี ๆ ไม่ได้เข้ามาหาเราบ่อยนะคะ รีบคว้าไว้ซะ” คาร์แคลเชียร์ปริญสุดใจ เพราะเขาหล่อรวย แถมนิสัยดีมากด้วย

"หวายยังไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่เห็นว่าเขาเป็นคนนิสัยดีเลยอยากทำความรู้จักกันไว้ ส่วนจะสถานะจะไปไกลแค่ไหนค่อยว่ากันอีกที"

"ถ้าเป็นพี่นะจะรวบหัวรวบหางตั้งแต่วันแรกที่เจอเลย นี่ชุดที่ต้องใส่วันพรุ่งนี้ เดี๋ยวหกโมงเช้าพี่มารับนะ" คาร์แคลพูดติดตลกก่อนจะนัดแนะเวลา เตรียมชุดที่ดาราสาวต้องใช้ไว้ให้ก่อนจะขอตัวกลับเพื่อให้วีรญาได้พักผ่อน

"ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะพี่แคล ขับรถกลับดี ๆ นะคะถึงบ้านแล้วส่งข้อความหาหวายด้วย"

“จ้า เจอกันพรุ่งนี้ค่ะลูกสาว”

เมื่อผู้จัดการสาวกลับไปห้องทั้งห้องของวีรญาก็ตกอยู่ในความเงียบ เจ้าของร่างอรชรเข้ามายังห้องนอนด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ มือบางเอื้อมไปหยิบกล่องไม้ที่วางไว้บนโต๊ะใกล้หัวเตียงออกมา ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งบนเตียงกว้างอย่างคนหมดเรี่ยวแรง

ดวงตากลมโตมองไปยังกล่องขนาดเล็ก เปิดมันอย่างนุ่มนวล แล้วหยิบรูปภาพข้างในออกมาด้วยมือที่สั่นเทา ขอบตาของหญิงสาวร้อนผ่าว ก่อนที่น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าจะไหลกลิ้งลงบนแก้มเนียนเป็นสาย เธอสะอื้นไห้ด้วยความปวดใจทุกครั้งที่เห็นรูปสีขาวดำของการอัลตราซาวด์ลูกในท้อง

"แม่ขอโทษที่รักษาหนูไว้ไม่ได้ แม่ขอโทษ"

เสียงเล็กสั่นเครือแฝงความระทมทุกข์ เธอร้องไห้แทบขาดใจทุกครั้งเมื่อนึกถึงการสูญเสียในอดีต

สองปีที่แล้ววีรญาตั้งท้องกับจิรกร จำได้แม่นว่าวันที่ทราบผลของการตั้งครรภ์เป็นวันที่มีความสุขมาก อบอุ่น ยินดีอย่างท่วมท้นที่มีอีกหนึ่งชีวิตมาเป็นโซ่ทองคล้องใจ ทว่าความสุขช่างอยู่กับเธอแสนสั้นนัก...สั้นจนไม่มีเวลาเตรียมใจยอมรับความจริง

สองปีก่อน

"ดีใจด้วยนะคะ คุณวีรญาตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว อาการวิงเวียน คลื่นไส้อาเจียนเป็นอาการที่เกิดขึ้นได้กับคุณแม่ที่ตั้งครรภ์ในช่วงไตรมาสแรก" แพทย์แจ้งผลการตรวจและอาการข้างเคียงที่อาจเกิดขึ้นได้

"ทะ ท้อง?"

มือบางทาบลงบนหน้าท้องของตัวเอง รอยยิ้มบนใบหน้าระบายออกมาด้วยความสุข หน้าอกข้างซ้ายอุ่นอวลอัดแน่นไปด้วยความอิ่มเอมจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

"ค่ะ ช่วงนี้ก็ระมัดระวัง ไม่ทำงานหนักและเลี่ยงการยกของหนัก พักผ่อนให้เพียงพอด้วยนะคะ เดี๋ยวหมอจะนัดมาอีกทีเพื่อดูพัฒนาการของเจ้าตัวเล็กในท้อง"

วีรญาตั้งใจฟังการปฏิบัติตัวที่แพทย์แนะนำ อดคิดไม่ได้ว่าขนาดเธอยังตื่นเต้นและตื้นตันกับข่าวดีขนาดนี้ แล้วจิรกรสามีที่เธอรักจะดีใจขนาดไหนกันนะ

พอรู้ผลการตรวจว่าที่คุณแม่จึงกลับมารอบอกข่าวดีกับสามีที่บ้าน โชคดีที่เธอทำงานให้บริษัทของเพื่อนสนิทอย่างญาดา การลางานจึงไร้ปัญหา

ตอนนี้เป็นเวลายี่สิบสองนาฬิกาตรงไม่ขาดไม่เกิน วีรญายังไม่หยุดชะเง้อหน้าไปทางประตูบ้าน ในขณะที่พายุฝนกำลังโหมกระหน่ำ เพื่อรอคอยการกลับมาของจิรกร เธอโทรศัพท์บอกเขาไปแล้วว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยให้รีบกลับมาก่อนสองทุ่ม ชายหนุ่มรับปากไว้เสียดิบดี ทว่าตอนนี้มันเลยมาเกือบสองชั่วโมงก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลับ

วีรญาตัดสินใจโทรศัพท์หาสามีอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง เพราะตอนนี้มันดึกมากแล้ว บวกกับฝนกำลังตกลงมาอย่างหนัก ด้วยสภาพอากาศที่แปรปรวนเกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุ

"ว่าไงหวาย เฮียขออยู่กับเพื่อนอีกนิดเดี๋ยวกลับ เลิกโทรตามได้แล้ว”

“หวาย…”

“อย่าทำตัวน่ารำคาญได้ไหม"

โทรศัพท์ถูกลดลงข้างลำตัวทันทีที่ได้ฟังเหตุผลของคนปลายสาย วีรญารู้สึกผิดหวังกับการกระทำของจิรกร เขาจะเป็นผู้เป็นคนได้เมื่อไรกัน

พอรู้ว่าจิรกรคงไม่กลับมาตามคำขอ วีรญาจึงเลิกคาดหวัง หญิงสาวเอื้อมมือเก็บภาพอัลตราซาวด์และกระเป๋าบนโต๊ะ ทว่าภาพใบสุดท้ายที่หมายเอื้อมไปคว้ากลับถูกลมพายุพัดปลิวออกไปด้านนอกของบ้าน

*****

ฝากเป็นกำลังใจให้ดาราสาวด้วยนะคะ^^