โชกโชน

ลำดับตอนที่ #4 : คนในอดีต 1/1

การประชุมของบริษัทเจด้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด บริษัทนี้ผลิตและส่งออกชุดชั้นในสำหรับผู้หญิง กำลังมีแผนที่จะขยายตลาดกลุ่มลูกค้าให้กว้างขึ้น

"เรื่องหาดารามาเป็นพรีเซนเตอร์ไปถึงไหนแล้ว คุณกิ่งเลือกไปหรือยัง?"

เกษรา มหาศาลทรัพย์ ประธานผู้บริหารหนึ่งในเจ้าของแบรนด์ชุดชั้นในเจด้าถามถึงความคืบหน้าของงาน

ครั้งนี้เธอมอบหน้าที่ให้น้องสาวอย่างกิ่งกาญ ซึ่งเป็นประธานฝ่ายการตลาดเลือกดารานางแบบมาเป็นพรีเซนเตอร์เอง เพราะรายนั้นรู้จักคนเยอะและมองขาดในด้านผลลัพธ์ที่จะตามมา เชื่อว่าการพิจารณาของคนเป็นน้องจะส่งผลดีกับสินค้าของบริษัท

"คุณกิ่งให้เลือกคุณหวาย เป็นนางร้ายหน้าใหม่ที่กำลังมีกระแสจากละครตอนนี้ค่ะ คาแรคเตอร์ของเธอก็เหมาะกับสินค้าของเราด้วย" พริมาหัวหน้าฝ่ายการตลาดรายงานความคืบหน้าและข้อมูลของคนที่จะมาเป็นนางแบบโฆษณาสินค้า

"ชื่อหวาย?"

"ค่ะ"

คิ้วเรียวของผู้บริหารสาวขมวดมุ่นกับชื่อที่คุ้นหู กระนั้นก็ยังคิดว่าคงไม่ใช่คนที่เคยรู้จัก เพราะผู้หญิงคนนั้นขี้อายไม่กล้าแสดงออกจะมาเป็นนักแสดงได้อย่างไร

"แล้วดาราที่ว่าตกลงร่วมงานกับทางเราไหม?"

"ผู้จัดการของคุณหวาย คอนเฟิร์มที่จะร่วมงานกับเราแล้วค่ะคุณเกษ" เกษราพยักหน้ารับ

"แจ้งคุณกิ่งหรือยัง"

"คุณกิ่งรับทราบค่ะ ช่วงนี้คุณกิ่งกำลังติดคุยงานกับลูกค้าคนสำคัญ ท่านบอกให้พิเรียนคุณเกษแล้วก็ดำเนินการตามแผนได้เลย"

"เริ่มถ่ายโฆษณาเสาร์นี้ใช่ไหม?"

"ใช่ค่ะ คิวคุณหวายมีให้แค่วันเสาร์นี้เท่านั้น?"

ทุกอย่างยังคงเป็นไปตามกำหนดการของทางบริษัท ทั้งคิวของพรีเซนเตอร์และแผนการโปรโมตโฆษณา

"เสาร์นี้ฉันต้องไปญี่ปุ่นกับคุณกิ่ง อาจจะไม่ได้ไปดูความเรียบร้อยของการถ่ายทำ แต่จะให้เจ้ากรน้องชายของฉันไปแทน ติดปัญหาหรือขาดตกบกพร่องตรงไหนแจ้งเขาไปได้เลยนะ"

เอาเข้าจริงเธออยากไปดูแลงานนี้ด้วยตัวเอง เพราะอยากเห็นทุกขั้นตอนของการถ่ายทำ อีกทั้งปีนี้เป็นแรกที่ทางบริษัทได้ทุ่มให้กับค่าตัวของพรีเซนเตอร์ซึ่งมีราคาสูงที่สุดที่เคยจ้างมา

"รับทราบค่ะคุณเกษ"

"ฝากทุกคนเต็มที่กับหน้าที่ของตัวเอง พวกเราจะพาเจด้าเติบโตไปด้วยกัน" เกษราอวยพรลูกน้อง ก่อนจะปิดจบการประชุมเพื่อให้ทุกคนไปทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย

เกษราเดินกลับมายังห้องทำงานของตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกับจิรกรผู้เป็นน้องชายเข้ามาพอดี

"มาแล้วเหรอ"

"เจ้ให้ผมมาหาด่วน มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ"

จิรกรอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม และกางเกงสแล็คสีดำเสริมความหล่อเหลาและดูมีภูมิฐาน ปกติเข้าบริษัทแค่วันจันทร์กับวันศุกร์ หรือวันที่มีนัดประชุมประจำเดือนเท่านั้น เพราะช่วงนี้เขาเอาเวลาส่วนใหญ่ไปทุ่มกับธุรกิจร้านอาหารญี่ปุ่นที่เพิ่งเปิดกิจการเมื่อสามเดือนที่ผ่านมา

"เข้ามาคุยข้างใน"

เจ้าของความสูงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรหย่อนกายลนั่งเก้าอี้ภายในห้องทำงานของพี่ด้วยท่าทางสบาย ๆ

"อีกสองวันเจ้กับกิ่งจะไปคุยงานที่ญี่ปุ่น แล้วดันไปตรงกับวันถ่ายโฆษณาชุดชั้นในด้วย เจ้เลยอยากวานกรไปดูความเรียบร้อยให้หน่อย"

"นางแบบเป็นผู้หญิง พี่ขายชุดชั้นในผู้หญิงนะ ให้ผมไปดูมันจะเหมาะเหรอครับ อีกอย่างผมไม่ถนัดอะไรแบบนี้ด้วย"

บริษัทเจด้าเป็นการร่วมทุนของจิรกรและพี่สาวทั้งสองก็จริง ทว่าเขาไม่ได้เข้ามาช่วยในด้านการขายโดยตรง หน้าที่หลักของเขาคือการวางแผนการผลิต เข้าไปดูการตัดเย็บของพนักงานในโรงงานเป็นส่วนใหญ่ เรียกได้ว่าแบ่งหน้าที่กันตามความถนัดของแต่ละคน

"แค่ไปดูความเรียบร้อยของทีมงานไม่เป็นไร เราไม่ได้ไปทำมิดีมิร้ายใครเสียหน่อย อีกอย่างเจ้ให้ทีมงานแจ้งไปทางผู้จัดการดาราคนนั้นแล้วว่าจะมีผู้บริหารแวะไปตรวจดูความเรียบร้อยของการถ่ายทำ"

"เอางั้นก็ได้ครับ เจ้ว่าไงก็ว่าตามกัน เดี๋ยวผมแวะไปดูให้แล้วกัน" คนตัวโตตอบรับ ในเมื่อพี่ติดงานเขาคงจะเลี่ยงหน้าที่นี้ไม่ได้

เกษรายกยิ้มให้กับความว่าง่ายของจิรกร ก่อนจะสังเกตเห็นแววตาเศร้า ๆ ที่เจือออกมาของคนตรงหน้า

"เป็นอะไร วันนี้ดูกรไม่สดใสเลย"

ปกติจิรกรจะเป็นฝ่ายชวนคุย ไม่ได้นั่งเงียบหลังจบการสนทนาเหมือนอย่างที่เป็นอยู่

"ผมมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยครับ"

"คงไม่ใช่เรื่องหวายใช่ไหม?"

สิ้นประโยครอยยิ้มที่เคยระบายบนใบหน้าคมพลันเจื่อนลง จิรกรถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า

"ผมจะไปคิดถึงเมียเก่าทำไมล่ะครับ เรื่องของผู้หญิงใจร้ายคนนั้นจะไม่มีทางเข้ามารกในสมองของผมเด็ดขาด"

ดวงตาคมเข้มวูบไหวขณะเอ่ย เขายอมรับว่าการได้เห็นอดีตคนรักผ่านหน้าจอโทรทัศน์ ค่อนข้างกระทบกับความรู้สึกพอตัว หัวใจของเขาทั้งดวงอัดอั้นเจ็บปวดทรมานไปหมด

"ดูพูดเข้า ทำอย่างกับคนไม่เคยรัก"

เกษราตบลงบนมือของน้องชาย ปรามเพื่อให้ระวังคำพูด ต่อให้จิรกรจะเลิกรากับวีรญาแล้ว ก็ควรให้เกียรติอีกฝ่ายทั้งต่อหน้าและลับหลัง

"เพราะผมเคยรักไง ผมถึงไม่อยากกลับไปรักอีก เจ้ก็รู้ว่ากว่าผมจะผ่านมันมาได้ผมต้องทุกข์ขนาดไหน"

เสียงทุ้มแฝงร่องรอยความอดกลั้น การที่ถูกวีรญาขอแยกทาง ชีวิตของเขาถึงกับเสียศูนย์ ล้มทั้งยืนกว่าจะลุกมาได้มันไม่ง่าย

"โกรธที่เขาเป็นฝ่ายเดินออกไปจากชีวิต หรือโกรธที่ตอนนั้นเป็นคนรักที่ดีให้เขาไม่ได้?"