คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เจ็บแต่เก็บอาการ 1/3
"ไม่ใช่แค่คุณหญิงหรอกที่ผมยอม คุณเองผมก็ยอมเหมือนกัน"
"แบบไหนที่เรียกว่ายอม ฉันไม่ได้รู้สึกว่าคุณอ่อนข้อให้สักนิด" คิ้วเรียวขมวดประท้วงคำพูดของชายหนุ่ม ตั้งแต่แต่งงานกันมามีแต่เธอต่างหากที่เป็นฝ่ายยอม ถูกปริชญ์บังคับตั้งหลายอย่างทั้งไปตรวจร่างกาย ทานอาหาร หรือแม้แต่กายภาพบำบัด
"ก็อย่างเช่นการยอมนอนพื้นนี่ไง ปกติผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ ถ้ามีโอกาสอยู่กับผู้หญิงสองต่อสองผมต้องได้นอนกับเธอ เพราะผมเสพติดการมีเซ็กซ์ ฟังถึงตรงนี้ก็ลองคิดดูแล้วกันว่าผมยอมอะไรให้คุณบ้าง" นิรณาฟังการยกตัวอย่างพลางลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ มือบางพยายามดันอกแกร่งซึ่งแนบสนิทกับอกอิ่มให้มีระยะห่าง แต่ยิ่งเธอขืนตัวมากเพียงใดสองกายกลับยิ่งเบียดเสียดกันมากขึ้น
เธอพอทราบนิสัยใจคอของปริชญ์ผ่านคุณหญิงประภามาบ้างเหมือนกัน เขาเป็นผู้ชายมีรูปลักษณ์ดี แต่แอบมีด้านมืดอยู่มากพอสมควร มีเพื่อนพ้องในวงการธุรกิจสีเทา ที่สำคัญคือเจ้าชู้ควงผู้หญิงแทบไม่ซ้ำหน้า
"ลุกออกไปเลย"
คนตัวโตลุกขึ้นยืนเต็มความสูงขณะที่กวาดสายตามองหญิงสาวตั้วแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
"คุณรู้ว่าผมเคยเป็นคนยังไง ก็ลองเปรียบเทียบกันดูว่าอะไรที่ผมเลือกจะถอย ไม่ดันทุรังทำ"
“ลองดันทุรังดูสิ คุณย่ากับคุณพ่อเอาคุณตายแน่”
ปริชญ์พยักหน้ารับส่ง ๆ แอบแย้งคำพูดหญิงสาวในใจว่า ‘ไม่กลัว’
“วางใจเถอะ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ถ้าจะทำคงทำตั้งนานแล้ว” นิรณาคือผู้หญิงเพียงคนเดียวที่รอดพ้นเงื้อมมือเสืออย่างเขา และสาเหตุที่ไม่ยอมล่วงเกินกายงามนั้นไม่ใช่ว่าเธอคือลูกหลานผู้มีพระคุณ แต่เพราะเธอคือคนที่กำลังเข้ามามีอิทธิพลในใจต่างหาก
“คุณชอบฉันเหรอ?”
นิรณาถามออกไปตรง ๆ ใช้สายตาประเมินคำตอบของคนตรงหน้าไปพลาง ๆ เธอเองอายุยี่สิบเจ็ดปีแล้ว เคยผ่านความรักมาหลายรูปแบบ จึงพอมองออกว่าแบบไหนที่เรียกว่ากำลังมีใจ และพอลองทบทวนเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เคยมีร่วมกันยิ่งตอกย้ำว่าเธอไม่ได้คิดไปคนเดียวแน่นอน
"เพิ่งรู้ตัว?"
ปริชญ์ยิ้มน้อย ๆ ไม่สะทกสะท้านหากต้องเปิดเปลือยความรู้สึก เขาชัดเจนคิดอย่างไรก็ยอมรับออกไปตรง ๆ ไม่ทำให้ค้างคา คนมันรักจะให้บอกไม่รักได้ไง
นิรณาหน้าซีดเผือด ใจอ่อนยวบอย่างไร้สาเหตุ ชะงักเงียบครุ่นคิดอยู่อึดใจ พยายามจะหาคำพูดที่เข้าใจได้อย่างง่ายดาย และรักษาน้ำใจคนฟังให้มากที่สุด
"ฉันรู้ว่าคุณมีความโลภ โกรธ หลงและต้องการ ความใกล้ชิดระหว่างเราตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาอาจจะทำให้คุณเขวบ้าง แต่ขอร้องเถอะช่วยเว้นฉันไว้สักคน อย่าให้ฉันต้องรู้สึกว่าเป็นภาระของคุณเลย" ปริชญ์ไม่ผิดที่เผลอใจ หญิงชายอยู่ใกล้กันร่วมปีต้องมีหวั่นไหวกันบ้างแต่เธอไม่อยากให้เขาหยุดความรู้สึกเอาไว้เท่านี้ อย่าถลำลึกเพราะจุดจบจะมีเพียงเขาคนเดียวที่เจ็บ
"ผมชอบคุณก็จริง แต่ไม่เคยคาดหวังให้คุณมาชอบตอบ และที่สำคัญผมไม่เคยมองว่าคุณเป็นภาระ"
เขาปากตรงกับใจเสมอ รู้สึกอย่างไรก็บอกไปอย่างนั้น และความชอบพอที่มีต่อนิรณาหาได้พึ่งเริ่ม หากจะเท้าความคงเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้ว ตอนพบเธอครั้งแรกในงานเลี้ยงวันเกิดคุณหญิงประภา
ปริชญ์ตกหลุมรักหลานสาวผู้มีพระคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ทว่าในวันที่เขาสนใจและพร้อมเดินหน้าสานสัมพันธ์ นิรณากลับมีคนที่คบหาอยู่แล้ว
ช่วงเวลานั้นนิรณาเป็นแฟนกับตฤณ เธอดูรักผู้ชายคนนั้นมากจนเขาไม่กล้าแทรกกลาง ความหนักแน่นของหญิงสาวที่มีคนรักทำให้คนมาทีหลังอย่างเขาต้องยอมถอยอย่างผู้แพ้
แต่ใครจะคิดว่าโชคชะตาจะพัดพาให้ต้องมาเจอกันอีก บทจะเปิดโอกาสให้เขาใกล้ชิดกับนิรณาก็ดันเป็นจังหวะเดียวกับช่วงชีวิตของหญิงสาวตกต่ำ เคราะห์ซ้ำกรรมซัดย่ำแย่ทั้งร่างกายและจิตใจ
“เอาเป็นว่าฉันขอบคุณที่คุณไม่คิดรังเกียจ ขอบคุณที่ มีความรู้สึกดี ๆ ให้ แต่ฉันต้องบอกตามตรงว่าฉันไม่ได้คิดเกินเลยกับคุณ” นิรณาไม่ได้เล่นตัว เธอซาบซึ้งใจมากที่ปริชญ์ยอมรับความไม่สมบูรณ์ของร่างกายได้ ทว่าเธอกลับยังมองว่าเขาเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ผ่านเข้ามาเพื่อตอบแทนบุญคุณของคุณหญิงประภา ไม่สามารถรับความปรารถนาดีจากชายหนุ่มได้จริง ๆ
“ผมเข้าใจ เรื่องแบบนี้บังคับกันได้ที่ไหน"
ปริชญ์ยิ้มขืน ๆ หน่วงในใจพิกล กระนั้นก็ยังรักษาความสุขุมได้เป็นอย่างดี เขามีความคิดเป็นผู้ใหญ่พอที่จะยอมรับความจริงว่าความรักเป็นสิ่งที่ยากจะคาดเดา
และความรัก ไม่ใช่รางวัลของความดี
ความคิดเห็น