ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ให้เธอได้มากกว่า

    ลำดับตอนที่ #3 : ใครว่าไม่เคยรัก 1/3

    • อัปเดตล่าสุด 22 เม.ย. 66


    "ก็คิดเสียแบบนี้ หน้าพี่บวมช้ำหมด ส่องกระจกดูบ้างหรือเปล่า” ถ้อยคำนี้แฝงไว้ด้วยน้ำเสียงอาวรณ์ กังวลเกี่ยวกับการบาดเจ็บ มือบางยกขึ้นแตะที่สับกรามไล่มาจนถึงเหนือคิ้วด้านขวา อลิสาถือโอกาสเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ใช้สายตาประเมินร่องรอยฟกช้ำอีกครั้ง

    ความใกล้ในระยะประชิดทำให้ดวงตาคมกล้าเผลอพินิจมองวงหน้างาม เขายอมรับว่าอลิสาเป็นผู้หญิงที่มีรูปลักษณ์ชวนมอง จัดอยู่ในหมวดผู้หญิงที่สวยมาก หากลองเทียบกับสาว ๆ ที่เคยคบหาแล้ว เธอชนะขาดลอยอย่างไม่มีข้อกังขา

    ผมตรงยาวสลวยเข้ากับใบหน้าเรียวเล็ก คิ้วได้รูปและดวงตากลมโตเปี่ยมเสน่ห์ลับกับจมูกโด่งทรงหยดน้ำ ไหนจะทรวดทรงที่แทบจะเป็นหุ่นนาฬิกาทรายนี่อีก

    ยาวนานหลายวินาทีที่คณินปล่อยให้ความรู้สึกไม่เหมาะไม่ควรก่อเกิดขึ้นในใจ ชายหนุ่มส่ายศีรษะไปมาสลัดทุกอย่างออกจากภวังค์ หยุดยั้งไม่ให้มันเลยเถิด แค่คิดก็ไม่ควร

    อลิสาเป็นเสมือนน้องสาวของเขา ความสัมพันธ์ฉันพี่น้องไม่ควรแปรเปลี่ยน สมภารอย่างเขาไม่มีทางกินไก่วัด ต่อให้เจ้าไก่ตัวน้อยจะล่อตาล่อใจเพียงใดก็ตาม

    "ไม่เป็นไรจริง ๆ แผลแค่นี้เดี๋ยวก็หาย" คณินปัดมือเรียวออกห่างตัว เขาไม่อยากให้อลิสาสัมผัส เพราะเสี้ยวหนึ่งที่เธอเข้าใกล้นั้นพัดพาความวาบหวามเข้ามาจนชวนขนลุก

    "พี่ขอนอนห้องอิ้งสักพักนะ นอนโซฟาก็ได้" เขายังไม่อยากกลับไปนอนในพื้นที่รก ๆ ของตัวเอง ห้องของอลิสาสะอาดน่าอยู่และกลิ่นหอมชวนพักผ่อนเกินกว่าจะพาตัวเองออกไปได้

    "นอนเตียงนี่แหละค่ะ เดี๋ยวอิ้งไปนอนโซฟาเอง อิ้งไม่อยากให้พี่ขยับตัวมาก ดูท่าจะระบมทั้งตัว" อลิสาไม่ได้ตกใจที่ชายหนุ่มจะขอนอนพัก เพราะคณินเข้าออกห้องเธอประจำจนเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว อีกทั้งสภาพของชายหนุ่มในตอนนี้ไม่ควรกลับไปอยู่ลำพัง เขาอยู่ที่นี่หากเกิดอาการแทรกซ้อนยังมีเธอช่วยดูแลอีกแรง

    "แต่พี่ไม่อยากเอาเปรียบอิ้ง" คนเจ็บพยายามยันกายขึ้น เขานอนโซฟาได้ เธอเป็นเจ้าของห้องควรมานอนเตียงตัวเอง

    "พี่เหนือไม่ควรดื้อ เพราะถ้าดื้ออิ้งจะโทรไปฟ้องพ่อกับแม่พี่ ถึงตอนนั้นก็เตรียมหาข้ออ้างเอาเองแล้วกัน" ว่าพลางดันอกของอีกฝ่ายกลับไปนอนราบลงที่เดิม เธอเป็นคนพูดน้อย ชอบแสดงออกทางการกระทำมากกว่าใช้วาจาสื่อสาร คณินทราบข้อนี้ดี

    "ขู่พี่ดีนักนะ ยัยเด็กขี้ฟ้อง"

    อลิสาอมยิ้ม ไม่ตอบโต้ถ้อยคำพึมพำ มือเรียวดึงผ้าห่มสีขาวผืนหนา หอมกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มอ่อน ๆ ขึ้นมาคลุมทับให้แขกหนุ่ม ก่อนจะเอื้อมไปปิดไฟบนหัวเตียงให้เขาได้พักผ่อน

    "เดี๋ยว ช่วยอะไรพี่อย่างได้ไหม?" ข้อมือเรียวเล็กถูกรั้งให้กลับมานั่งตรงตำแหน่งเดิม

    "มีอะไรเหรอคะ?"

    "คือ...พี่ยืมเงินอิ้งซักห้าพันได้ไหมช่วงนี้พี่ช็อต ลงทุนคริปโตก็ขาดทุน ซื้อหุ้นหุ้นก็ตก อีกอย่างพี่เพิ่งถูกไล่ออกเมื่อวาน หัวหน้าพี่กับไอ้ปราบเป็นญาติกัน มันใช้เส้นสายดีดพี่ออกจากงาน" งานของเขามีปัญหาเพราะปริญใช้เส้นสายกลั่นแกล้ง การถูกไล่ออกนี่ก็ด้วย

    คนกำลังเดือดร้อนบอกออกไปตามตรง เขาและอลิสาไม่ต่างจากน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าคอยพึ่งพาอาศัยกัน เดิมทีคณินเข้ามาทำงานในเมืองหลวงเป็นคนแรก ก่อนที่พ่อของเธอจะอาศัยความสนิทสนมฝากฝังเธอให้เขาดูแลอีกแรง

    คณินเรียนจบวิศวกรรมศาสตร์ เอก วิศวกรรมคอมพิวเตอร์ หลังจากพ้นรั้วมหาวิทยาลัยชายหนุ่มก็เข้ามาทำงานต่อที่ธนาคารแห่งหนึ่ง เดิมทีเรื่องการเงินของชายหนุ่มไม่เคยมีปัญหา แต่พักหลังเธอได้ยินเขาบ่นว่านำเงินไปลงทุนแล้วติดขัด สงสัยจะเพราะเหตุนี้กระมัง เขาถึงได้ขอความช่วยเหลือ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×