โชกโชน

ลำดับตอนที่ #21 : อย่าเอาความผิดมาลงที่ฉัน 1/2

จิรกรรู้สึกเหมือนตัวเองถูกตบหน้าจนชา แล้วถีบลงไปกลางเหวลึก มันทั้งจุกทั้งเจ็บจนกลั่นออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ วีรญาบทจะปากร้ายก็ร้ายจนคำพูดแทบฆ่าคนได้

"แสดงว่าจะไม่ยอมเลิกกับคู่หมั้นของแพม"

"เลิก หรือคบ ฉันคือคนตัดสินใจไม่ใช่คุณ"

เธอไม่จำเป็นต้องเลิกคบกับใครเพราะเขา อีกอย่างความสัมพันธ์ระหว่างปริญไม่ได้ลึกซึ้งจนเกิดความเสียหาย สถานะยังเป็นพี่น้อง เป็นเพื่อนที่หวังดีต่อกัน

"แต่..."

"ลงไปได้แล้ว"

วีรญาถือว่าเปิดโอกาสในการพูดคุยและให้คำตอบกับชายหนุ่มไปแล้ว จะรับได้หรือไม่ได้ก็เป็นปัญหาของเขาเธอไม่เกี่ยว

จิรกรขบกรามแน่นจนเป็นสัน เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มไม่ตอบโต้แล้วยอมลงไปจากรถเงียบ ๆ เขารู้จักนิสัยของวีรญาดี หากเธอบอกว่าไม่ เอาอะไรมาอ้างก็ไร้ผล สู้กลับไปคิดหาวิธีอื่นที่จะทำให้คนสองคนห่างกันจะดีกว่า

วีรญาขับรถออกไปทันทีที่จิรกรปิดประตู มือบางเผลอกำพวงมาลัยแน่นบ่งบอกถึงสภาวะอารมณ์ที่ไม่คงที่ เธอกำลังโกรธและเกลียดที่จิรกรมาชี้นิ้วสั่งให้เลิกคบกับใครต่อใคร ทั้งที่ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังอะไรด้วยซ้ำ และที่สำคัญคือ เขาไม่มีสิทธิ์ แค่คิดก็ไม่มี

รถที่ขับด้วยความเร็วของดาราสาวเริ่มส่ายไปมาและเสียทิศทาง เธอรับรู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงพยายามตั้งสติและชะลอความเร็วลงก่อนจะบังคับรถเข้าข้างทางเพื่อความปลอดภัย

วีรญาลงมาสำรวจรอบตัวรถทันทีที่รถจอดสนิท หญิงสาวเดินวนไปมากระทั่งรู้ต้นตอ

"ยางรั่ว ? "

มันคือสาเหตุที่ทำให้รถของเธอเสียการควบคุม ยางหลังด้านซ้ายมีตะปูปักอยู่ให้เห็นชัดเจน

หญิงสาวกวาดตามองรอบ ๆ ทิศทาง เธอยังออกมาไม่พ้นซอยตัน บริเวณนี้ค่อนข้างมืดและดูวังเวงชวนขนลุก คงยากที่จะมีคนผ่านมาช่วยเหลือ คิดกได้อย่างนั้นอกข้างซ้ายพลันเต้นระส่ำ ทั้งตกใจทั้งหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

"ต้องโทรหาพี่แคล"

วีรญานึกถึงผู้จัดการเป็นคน นิ้วเรียวราวรีบกดต่อสายโทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือทันที ทว่าพอเปิดเครื่องมือสื่อสารได้ไม่กี่วินาทีหน้าจอที่เคยสว่างกลับมืดดับ

"แบตหมด! ให้มันได้อย่างนี้สิ"

วีรญาลืมชาร์จแบตโทรศัพท์มือถือ เครื่องมือสื่อสารที่เป็นตัวช่วยสำคัญได้ไร้ประโยชน์ไป

หญิงสาวกลับเข้าไปค้นกระเป๋าภายในรถ เผื่อจะมีสายชาร์จหรือแบตสำรองติดมาด้วย ทว่าวันนี้คงเป็นคราวซวยของเธอจริง ๆ เพราะไม่มีสิ่งของเหล่านั้นติดมาเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

และในขณะที่วีรญากำลังใช้ความคิดจดจ่ออยู่กับการแก้ปัญหาก็มีมือปริศนาของใครบางคนแตะลงบนบ่า ส่งผลให้สติที่ไม่ค่อยนิ่งของเธอเตลิด ร้องลั่นออกมาด้วยความตกใจ

กรี๊ด!

"ผมเอง ผมเองหวาย"

จิรกรลูบแผ่นหลังหญิงสาวเบา ๆ เพื่อปลอบให้อีกฝ่ายหายตื่นตระหนก เขาผิดเองที่เข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง ไม่แปลกที่หญิงสาวจะตกใจกลัว

พอเห็นว่าเป็นจิรกร คนที่ตื่นกลัวในคราแรกพลันผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

"รถเป็นอะไร" คนตัวโตเปิดไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือ ส่องดูความผิดปกติรอบ ๆ รถของอดีตภรรยาด้วยความอยากรู้

"น่าจะเหยียบตะปู ยางแบนเลย" เธอพูดตามที่เห็น

"เปิดหลังรถหน่อย เดี๋ยวผมเปลี่ยนเป็นยางอะไหล่ให้"

เขาพูดในขณะที่ถลกแขนเสื้อเชิดขึ้นถึงข้อศอก เตรียมจะเปลี่ยนเป็นล้อชั่วคราวให้ เธอจะได้ขับรถกลับไปยังที่หมายได้

"ไม่ต้อง ฉันขอยืมโทรศัพท์คุณก็พอ เดี๋ยวจะโทรให้พี่แคลมารับ คิดว่าคงใช้เวลาไม่นาน"

"อย่าทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากได้ไหม ดึกขนาดนี้จะไปรบกวนคนอื่นทำไม แล้วดูเส้นทางที่คุณขับมาด้วย โคตรเปลี่ยว เกิดผู้จัดการคุณหลงทางอีกคนแล้วใครจะไปช่วย" วีรญาคิดตามจิรกร ที่เขาพูดก็มีเหตุผล

"แต่ฉันไม่อยากติดหนี้บุญคุณคุณ"

"เลิกอคติกับผมสักวันเถอะ เผื่อชีวิตมันจะง่ายขึ้น"

จิรกรเข้าใจว่าวีรญาไม่ชอบหน้า แต่เขาไม่ได้จะใช้การช่วยเหลือเธอมาเป็นเครื่องมือในการต่อรองใด ๆ แค่ช่วยในฐานะเพื่อนมนุษย์คนหนึ่งเท่านั้น

ชายหนุ่มถือวิสาสะเปิดหาอุปกรณ์ภายรถของดาราสาวด้วยตัวเอง ขืนเขารอให้เธอช่วยคงไม่ได้ไปถึงไหนกันพอดี

******

ฝากกดเข้าชั้น เพื่อเป็นกำลังใจให้กันหน่อยน๊า ^^