โชกโชน

ลำดับตอนที่ #2 : นางร้ายดาวรุ่ง 1/2

แม้มันจะผ่านมานานแล้ว...แต่ทุกครั้งที่อยู่คนเดียวก็อดหวนนึกถึงไม่ได้ จิตใต้สำนึกยังพาย้อนกลับไปในวันที่หัวใจแตกสลาย ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่เคยทำให้มีความสุขที่สุดกลับกลายเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุด

สองปีก่อน

"เราเลิกกันเถอะค่ะ หวายทนอยู่กับเฮียไม่ได้อีกแล้ว หวายเหนื่อย หวายไม่อยากทุกข์ใจ"

เสียงเล็กสั่นเครือ ทว่าแฝงไปด้วยความหนักแน่น การตัดสินใจของเธอในครั้งนี้ผ่านการไตร่ตรองด้วยเหตุผลมาอย่างดี แม้ว่าจะต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดทรมานก็ตาม

ผู้ชายที่เธอกำลังบอกเลิกคือจิรกร เขาคือสามี คือรักแรก และรักเดียวมาโดยตลอด ทว่าเส้นทางชีวิตคนเรามันก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ต้องยอมรับว่าตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันเกิดปัญหาสะสมมาพักใหญ่ ทำให้ความรักและความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาค่อย ๆ แปรเปลี่ยน

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าปัญหาที่ใหญ่ที่สุดนั้นคือนิสัยส่วนตัวของจิรากร รองลงมาคือเรื่องภายในครอบครัว วีรญาแต่งงานกับลูกชายเจ้าของปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง เขาหล่อฐานะดี มีเสน่ห์แต่ไม่ค่อยเป็นโล้เป็นพาย เรื่องเงินยังจำเป็นต้องอาศัยพ่อแม่เป็นหลัก

ร้ายไปกว่านั้นคือแม่ของสามีไม่ชอบลูกสะใภ้อย่างเธอ หญิงสาวต้องใช้ความอดทนตั้งแต่ก้าวแรกของการเข้ามาเป็นสมาชิกในครอบครัว คุณหญิงกิมลี้ออกตัวว่าไม่ชอบและพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อผลักสะใภ้คนนี้ออกไปให้ไกลจากลูกชาย

"พูดบ้าอะไรหวาย ถ้าง่วงก็ไปนอน อย่าชวนทะเลาะ"

จิรกรพยายามประคองสติที่ไม่ค่อยจะเต็มร้อยให้กลับคืน เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอร์ที่ดื่มเข้าไป  ทว่าวินาทีนี้เขากลับรู้สึกว่าเครื่องดื่มพวกนั้นยังไม่กระทบต่อระบบความคิดเท่าประโยคที่หลุดออกมาจากปากของภรรยา

เขายอมรับว่าที่ผ่านมาไม่ใช่ผู้ชายที่ดีนัก ยังคงติดเพื่อนและเที่ยวกลางคืน เผลอปล่อยปละละเลยความรู้สึกของคนตรงหน้า แต่ทุกอย่างมีขอบเขต เขาไม่ได้นอกลู่นอกทาง เธอควรเข้าใจความเป็นผู้ชาย ไม่ใช่น้อยใจแล้วประชดด้วยการขอหย่า

"หวายไม่ได้ชวนทะเลาะ หวายพูดด้วยเหตุผลให้มันจบตรงนี้เถอะค่ะ เราต่างก็รู้ว่าความสัมพันธ์มันไม่เหมือนเดิม"

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงอาบแก้มเนียนยามพูดถึงความรักที่ค่อย ๆ ลดน้อย ชีวิตคู่ของเธอเริ่มจืดจางมาพักใหญ่ ความรักที่เคยมีถูกแทนที่ด้วยความห่างเหิน ความไม่เข้าใจ และสุดท้ายก็ถึงจุดแตกหัก

"เฮียผิดอะไร?" คนตัวโตถามเสียงแผ่ว ทั้งที่รู้เหตุผลของภรรยาอยู่เต็มอก

"แน่ใจว่าจะให้พูด?"

ข้อเสียของเขามันมีมากจนไม่อยากกล่าวถึงด้วยซ้ำ ที่ประคับประคองกันมาทุกวันนี้ได้เพราะรัก คำเดียวเท่านั้นทำให้มองข้ามทุกอย่างที่ขัดหูขัดตาและขัดใจ

"เฮียจะปรับปรุงตัว ไม่เที่ยว ไม่กลับดึก ไม่..."

"ไม่มีใครรอได้ตลอดหรอกค่ะ และโอกาสก็ไม่ได้มีให้คนที่ทำผิดซ้ำซากเหมือนกัน" ที่ผ่านมาเขารับรู้ข้อเสียของตัวเองมาตลอดแต่ไม่ยอมปรับอะไรเลย ชอบเที่ยวกลางคืน ติดเพื่อน และเห็นคนอื่นสำคัญกว่าคนในครอบครัวอย่างเธอ

"เฮีย..."

"ไม่ต้องพูดแล้ว หวายหมดความอดทนแล้ว อย่าให้ความรู้สึกของหวายเราต้องพังไปกว่านี้เลย ต่างคนต่างถอยเถอะค่ะ ถือว่าหวายขอ"  

วีรญาหนักแน่นในเหตุผล เธอยังยืนกรานที่จะไป ฟางเส้นสุดท้ายของความสัมพันธ์ขาดสะบั้นลงจนกู่ไม่กลับก็เพราะ สองวันก่อนเธอล้มหมอนนอนเสื่อจนเข้าโรงพยาบาล คนป่วยพยายามติดต่อหาสามี เขากลับไม่แม้แต่จะรับสายโทรศัพท์ ซ้ำยังเมาหัวราน้ำจนไม่รู้เรื่องรู้ราว ผู้ชายอย่างนี้หรือที่หวังฝากผีฝากไข้ สามีที่ให้ค่าภรรยาไว้หลังสุดแบบนี้ ไม่คู่ควรที่จะเป็นคู่ชีวิตใครด้วยซ้ำ

“เอาจริงเหรอหวาย เราผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งเยอะนะ ไม่รักกันแล้วเหรอ?”

ม่านน้ำตาปรากฏขึ้นปกคลุมดวงตาคู่งามอีกครั้ง เธอกลั้นเอาไว้สุดกำลัง เพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอของตัวเองออกมา

“ค่ะ” 

เป็นครั้งแรกที่วีรญาไม่รู้สึกลังเล ขีดจำกัดของความอดทนมันหมดลงแล้ว พอกันทีกับผู้ชายที่นึกถึงเธอน้อยกว่าทุกสิ่งบนโลก 

นานหลายนาทีที่วีรญาปล่อยให้ภาพการร้างราปรากฏในห้วงภวังค์ กระทั่งมีเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ช่วยเรียกสติให้กลับคืน วีรญาส่ายศีรษะไปมาพร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลเอ่อทิ้งไป สร้างความเข้มแข็งให้กลับคืนด้วยการหยุดคิดและโฟกัสกับปัจจุบัน ปรับอารมณ์ของตัวเองให้คงที่แล้วกดรับสายของปริญ

"สวัสดีค่ะ คุณปราบ" 

'นอนหรือยังเอ่ย ผมโทรมารบกวนหรือเปล่า?" วงหน้างามระบายยิ้มออกมาเมื่อสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายกำลังให้ความสำคัญ

"ยังไม่นอนและไม่รบกวนด้วยค่ะ คุยได้ คุณปราบมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ"

'ผู้จัดการของคุณหวายติดต่อผมมา แล้วบอกว่าคุณยกเลิกนัดทานข้าวกับผมพรุ่งนี้ ผมเลยอยากจะถาม ว่าติดปัญหาอะไร หรือผมเผลอทำให้ไม่พอใจ' 

"หวายแค่ติดธุระค่ะ คุณปราบไม่ได้ผิดสักนิด เอาเป็นว่าหวายขอโทษ ไว้โอกาสหน้าหวังว่าคุณปราบจะให้เกียรติร่วมทานข้าวด้วยกัน" การสนทนาของทั้งคู่เริ่มลื่นไหลมากขึ้น วีรญารู้สึกว่าปริญมีความเป็นสุภาพบุรุษ เขาเป็นมิตรและน่าค้นหา คงดีไม่น้อยหากมีโอกาสได้ทำความรู้จักกันให้มากขึ้น

'พูดอะไรอย่างนั้นครับ ผมเป็นคนสบาย ๆ เข้าถึงง่าย ถ้าคุณหวายว่างเมื่อไรค่อยนัดกันอีกทีก็ได้'' คนปลายสายบอกปัด เขาไม่ได้เป็นคนเรื่องมาก แค่อยากโทรมาถามไถ่ถึงเหตุผลของอีกฝ่ายเท่านั้น 

"ขอบคุณมากค่ะ" 

'อืม งั้นผมไม่กวนแล้วครับ คุณหวายพักผ่อนเถอะ ฝันดีนะครับ'

นิ้วเรียวยาวกดวางสายทันทีที่การสนทนาจบลง วีรญาคลี่ยิ้มบาง ๆ พอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่คาดการณ์ ปริญกำลังสนใจเธอ และเธอเองก็กำลังสนใจเขาไม่แพ้กัน ถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีในการสร้างความสัมพันธ์ 

......