ให้เธอได้มากกว่า

ลำดับตอนที่ #2 : ใครว่าไม่เคยรัก 1/2

"เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้น เมื่อไหร่ถึงจะพอ รู้ทั้งรู้ว่าเขามีสามีแล้วยังจะไปยุ่งอีก เจ็บแล้วไม่เคยจำ" มือบางตีลงไปที่ไหล่กว้างของคนตัวโตอย่างเหลืออด เธอจำได้ว่าในวันที่คณินถูกบอกเลิกเขาเมาเหล้าจนไม่เป็นผู้เป็นคน กว่าจะทำใจได้ก็ใช้เวลาร่วมปี

"ก็คนมันรักจะให้เลิกรักมันไม่ง่ายหรอกนะ" คนเมาพึมพำสวนกลับ เขารักแพรลดามาก มากจนไม่สนใจสิ่งรอบตัวและความถูกต้อง แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าหญิงสาวมีสามีแล้วแต่เขาก็ยังตัดใจไม่ได้ ยังแอบติดต่อและนัดเจอกับเธออยู่เสมอ กระทั่งเรื่องมาแดงเมื่อสองสามวันก่อน

"รักทั้งที่รู้ว่าเขามีเจ้าของ อย่างนี้เขาเรียกว่ารักเหรอ พี่เห็นแก่ตัวมากรู้ไหม" อลิสามองเจ้าของใบหน้าคมคายอย่างหมดศรัทรา เธอเขาเตือนเขาไปแล้วทำไมไม่เชื่อกันบ้างเลย ต้องรอให้มีจุดจบแบบไหนคณินถึงจะรู้ว่ารักภรรยาคนอื่นนั้นคือเรื่องที่ผิด

"อิ้งจะไปรู้อะไร อิ้งไม่เคยรักใครหมดใจเหมือนพี่"

"แล้วทำไมอิ้งจะไม่เคยรัก"

"อิ้งรักใคร ตั้งแต่มาทำงานกรุงเทพพี่ก็ไม่เคยเห็นอิ้งมีแฟนสักคน" เขารู้จักอลิสามาตั้งแต่เด็ก เธอไม่เคยมีคนรัก หรือแสดงออกกับใครในเชิงชู้สาวด้วยซ้ำ

ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน อลิสาเลือกปล่อยคำพูดที่อยากเอื้อนเอ่ยให้หายไปกับสายลม ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าการรักใครมันเป็นเช่นไร

“ช่างเถอะค่ะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของอิ้ง”

ดวงตากลมโตนิ่งสงบปิดบังความรู้สึกภายใน ตอนนี้เธอกำลังรักเขา รักเพียงข้างเดียวโดยที่บอกออกไปไม่ได้ รักทั้งที่รู้ว่าอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือเขาก็ไม่เคยแลมอง ต้องเก็บซ่อนทุกความรู้สึกให้ลึกไม่แพร่งพรายเพราะผู้ชายตรงหน้านั้นมีคนที่อยู่ในใจ และคนคนนั้นก็ไม่มีทางใช่เธอ

“จะคบใครก็ดูให้ดี ๆ พวกผู้ชายเดี๋ยวนี้มันหวังแต่ตัวกันทั้งนั้น” นักรักตัวยงถือโอกาสให้คำสอน แม้ว่าที่ผ่านมาเขาจะทำตัวไม่ต่างจากที่ยกตัวอย่างให้เธอฟังก็เถอะ

อลิสาพยักหน้าตอบรับไปส่ง ๆ ไม่อยากลงลึกเรื่องคนในหัวใจให้ยืดยาว

"ไม่ต้องห่วงอิ้งหรอกค่ะ อิ้งเอาตัวรอดได้ว่าแต่พี่เถอะ เจ็บขนาดนี้ไม่อยากไปตรวจเพิ่มเติมที่โรงพยาบาลเหรอ อิ้งพาไปได้นะ"

ต่อให้อยู่นอกสายตาของคณินขนาดไหนสุดท้ายเธอก็ห่วงเขา ห่วงมากกว่าตัวเองด้วยซ้ำ ต่อให้ชายหนุ่มจะเทใจไปให้ใคร นั่นก็ไม่ได้ส่งผลให้เธอรักเขาน้อยลงเลยสักนิด

"ไม่ต้อง ๆ แผลแค่นี้ไกลหัวใจ" มันเจ็บแหละ แต่เขาทนได้ ไม่ถึงขั้นต้องเข้ารับการรักษา ขอแค่นอนพักเอาแรงอีกสักหน่อยก็พอ

"ก็คิดเสียแบบนี้ หน้าพี่บวมช้ำหมด ส่องกระจกดูบ้างหรือเปล่า” ถ้อยคำนี้แฝงไว้ด้วยน้ำเสียงอาวรณ์ กังวลเกี่ยวกับการบาดเจ็บ มือบางยกขึ้นแตะที่สับกรามไล่มาจนถึงเหนือคิ้วด้านขวา อลิสาถือโอกาสเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ใช้สายตาประเมินร่องรอยฟกช้ำอีกครั้ง