โชกโชน

ลำดับตอนที่ #18 : มือที่สาม 1/3

จิรกรมองตามเพื่อน พอเห็นว่าอีกฝ่ายมีทีท่าไม่สู้ดีนักจึงรีบตามออกไป สองเท้าที่ก้าวตามทันเพื่อนค่อย ๆ ลดความเร็วลง เสียงสะอื้นไห้และหยาดน้ำตาของเธอทำให้เขาทำตัวไม่ถูก

คนตัวโตหย่อนกายลงนั่งข้าง ๆ ลลินดา โดยไม่รู้ว่าต้องปลอบหญิงสาวอย่างไร เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา เธอเป็นคนร่าเริงสดใสมาโดยตลอด แทบจะไม่เห็นโหมดซึมเศร้า พอเจอแบบนี้เขาเองก็รู้สึกหน่วงไปด้วย

"มีอะไรบอกกรได้นะแพม ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน กรพร้อมรับฟัง"

"แพมเสียใจที่ถูกมองข้าม แพมรักพี่ปราบมาก แต่เขาไม่เคยเห็นแพมอยู่ในสายตาเลย" มันจุกอยู่ในอกเหมือนกันที่ปริญให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนนั้นมากกว่า ส่วนเธอที่ทุ่มเทมาตลอดคนนี้เขากลับไม่เคยเห็นค่า

"ใจเย็น ๆ ก่อนแพม เรื่องเป็นมายังไงเล่าให้กรฟังหน่อย"

เขาไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างลลินดาและคู่หมั้นเป็นเช่นไร และวีรญาไปเกี่ยวข้องแบบไหน จึงไม่อยากด่วนตัดสินว่าใครผิดหรือใครถูก

"พี่ปราบกับแพมเราหมั้นกันตั้งแต่ยังเด็ก แพมรักเขา แต่เดือนสองเดือนมานี้เขาปฏิบัติกับแพมไม่เหมือนเดิม มันดูห่างเหินจนน่าใจหาย และสาเหตุก็มาจากคุณหวาย พี่ปราบกำลังเดินหน้าจีบเธอ" ลลินดาเล่าให้จิรกรฟังตรง ๆ เมื่อก่อนความสัมพันธ์ของเธอและปริญคงเส้นคงวามาตลอด กระทั่งเขามีข่าวกับวีรญาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

"แล้วดาราคนนั้น เธอไม่รู้เหรอว่าคุณปราบเป็นคู่หมั้นของแพม" บางทีถ้าวีรญารู้อาจจะยอมถอย เขารู้จักนิสัยของเธอดี อดีตภรรยาไม่ชอบคนเจ้าชู้ และเกลียดการเป็นมือที่สาม คงไม่คิดหาเรื่องใส่ตัวด้วยการไปแย่งแฟนคนอื่น

"รู้ แต่เธอก็ไม่ยอมหยุด แพมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงแล้ว แพมไม่อยากเสียพี่ปราบไป" เธอเคยให้คนไปบอกวีรญาตรง ๆ ก็แล้ว ออกข่าวให้เห็นผ่านตาก็แล้ว ทว่ากลับไม่สามารถหยุดคนทั้งคู่ได้ ทั้งสองยังไปทานข้าว และออกไปไหนต่อไหนกันจนคนเอาไปตีข่าว

คิ้วเข้มขมวดเป็นปมขณะตั้งใจฟัง ปะติดปะต่อเรื่องราวจากคำบอกเล่าของลลินดา หากวีรญารู้ว่าปริญมีแฟนอยู่แล้ว แต่ยังดันทุรังคบกันต่อมันก็หน้าด้านเกินทน ชื่อเสียง เงินทอง เปลี่ยนคนคนหนึ่งได้ขนาดนี้เชียวหรือ ไม่อยากจะเชื่อเลย

“แล้วแพมจะทำยังไงต่อกับผู้หญิงคนนั้น”

“แล้วแพมจะทำอะไรได้” เธอไม่เลวพอที่จะไปทำร้ายใคร และไม่นิสัยเสียพอที่จะออกไปแฉ

ดวงตาหม่นเศร้าสบมองคู่สนทนาครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดในสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

"กรช่วยอะไรแพมได้ไหม ช่วยแยกผู้หญิงคนนั้นออกจาก คู่หมั้นแพมได้หรือเปล่า" มือบางวางทาบที่หลังมือของเพื่อน เธอไม่รู้จะพึ่งพาใครแล้ว คนที่คิดว่าไว้ใจได้ที่สุดตอนนี้คงมีแต่จิรกร เขาคือตัวเลือกสุดท้ายที่เธอจะขอความช่วยเหลือ

"..."

จิรกรถึงกับพูดไม่ออก เขาไม่กล้าตอบรับ เพราะไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่น และที่สำคัญคือไม่อยากไปเกี่ยวข้องกับวีรญาอีก

การเงียบของจิรกรคือการปฏิเสธอย่างหนึ่ง ทำให้ลลินดาถอนหายใจออกมาอย่างหมดหวัง

"ไม่เป็นไร ถือว่าแพมล้อเล่นแล้วกัน"

เธอฝืนยิ้ม และมันเป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้า จนน่าสงสารจับใจ

"เราเข้าไปข้างในกันเถอะ เดี๋ยวพี่เกษกับพี่กิ่งจะว่าเอา"

ลลินดายกมือขึ้นปาดน้ำตา ตัดบทด้วยการเดินนำจิรกรกลับเข้าไปในงาน เธอคงหมดหวังแล้ว จิรกรคงไม่ยอมยื่มมือเข้าช่วยแน่นอน

"กรจะช่วยแพมเอง"

เสียงเข้มโพล่งออกไปให้คนเบื้องหน้าได้ยิน ลลินดาหยุดเดินโดยอัตโนมัติ คอย ๆ หันหลังกลับไปทางเจ้าของประโยคด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี

"ขอบใจมากนะกร ขอบใจจริง ๆ "

ลลินดาโผกอดเพื่อนรักอย่างซาบซึ้ง และจิรกรก็กอดตอบ มือข้างหนึ่งของเขายกขึ้นลูบแผ่นหลังบอบบางอย่างนุ่มนวล ใช้ภาษากายเป็นการสื่อว่าเธอยังมีเขาอยู่ข้าง ๆ เสมอ

ชั่ววินาทีสายตาของจิรกรพลันหลบวูบเจือความลำบากใจ เขานึกโทษตัวเองที่เผลอตกปากรับคำช่วยลลินดาโดยไม่ไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน คิดไม่ตกเหมือนกันว่าจะสามารถคุยกับวีรญาเรื่องนี้ได้หรือเปล่า ลำพังแค่พูดคุยกับเธอแบบคนทั่วไปเขายังเข้าหน้าหญิงสาวไม่ติดเลย นับประสาอะไรจะเรื่องส่วนตัว