โชกโชน

ลำดับตอนที่ #15 : รับงาน 1/4

เพี้ย!

มือบางยกขึ้นฟาดลงใบหน้าคนปากสุนัขจนอีกฝ่ายหน้าหัน คำพูดของเขาทำให้โทสะของเธอพลุ่งพล่านจนไม่สามารถสะกดไว้ได้ มีอย่างที่ไหนหย่าขาดกันไปแล้วกลับมาพูดจาดูถูกกัน

 โคตรไม่แมนเลย

วงหน้าคมคายค่อย ๆหันกลับ ยกมือขึ้นลูบรอยแดงบนแก้ม สบสายตามองดวงตากลมโตเย็นเยียบดุจน้ำค้างแข็ง แต่กลับแฝงแววกรุ่นโกรธอยู่ในนั้น

"พูดความจริงเข้าหน่อยทำเป็นรับไม่ได้?"

เจ้าของความสูงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรยื่นหน้าเข้าใกล้หญิงสาวอย่างท้าทาย ด้วยแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปทำให้เขากล้ามากขึ้น พูดทุกอย่างที่คิดออกไปโดยไร้การไตร่ตรอง

"คุณไม่มีสิทธิ์มาดูถูกฉัน แล้วก็ช่วยรู้ไว้ด้วยว่าต่อให้ฉันจะรับงานแบบนั้นจริง ๆ หัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็ไม่มีทางเอาคุณมาเป็นลูกค้า" 

วีรญาผลักหน้าอกคนตัวโตด้วยแรงทั้งหมดเพื่อหวังให้เอาออกห่างจากประตูรถ ทว่าแรงอันน้อยนิดของเธอกลับไม่สามารถทำให้เขาขยับได้เลย กลับกันคือนอกจากจิรกรไม่ไหวติงแล้วเขายังใช้ตัวดันเธอจนแผ่นหลังไปสัมผัสกับรถ 

“ปากเก่งขึ้น ไม่เรียบร้อย ไม่อ่อนหวานเหมือนเคยอยู่กับผมเลย อำนาจเงิน และชื่อเสียงมันเปลี่ยนคุณได้ขนาดนี้เชียว?”

ข้อมือเรียวเล็กสองข้างถูกพันธนาการด้วยมือหนาของคนที่เคยได้ชื่อว่าสามี ความฉุนเฉียวทำให้เขาเผลอออกแรงบีบเล็กน้อยจนเกิดเป็นรอยแดงจาง ๆ

"ใช่ฉันยอมรับว่าทุกอย่างที่ทำลงไปเพื่อเงินทั้งนั้น คนที่มีกินมีใช้ ไม่ทำอะไรก็มีพ่อแม่หามาประเคนอย่างคุณ ไม่มีทางเข้าใจหรอก ว่าการดิ้นรนมันเป็นยังไง"

 ตอนใช้ชีวิตคู่ด้วยกันจิรกรไม่คิดวางแผนอนาคตครอบครัวเลยด้วยซ้ำ เขาไม่ทำงาน ขอแต่เงินพ่อแม่ใช้ไปวัน ๆ โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร จะมาเข้าใจคนที่หาเงินใช้เองทุกบาททุกสตางค์อย่างเธอได้อย่างไร

"รู้ได้ไงว่าผมไม่ทำอะไร?"

เขารู้ไม่ใช่เวลาที่จะมาขุดคุ้ยเรื่องอดีต แต่เห็นพฤติกรรมของวีรญาแล้วมันอดพาลพูดถึงไม่ได้จริง ๆ

"เพราะถ้าคุณทำ เราคงไม่ต้องหย่ากัน"

 น้ำเสียงของหญิงสาวราบเรียบพอ ๆ กับการแสดงออกทางสีหน้า เธอแอบคิดว่าหากจิรกรมีความรับผิดชอบ รักครอบครัวมากกว่ารักตัวเอง ทุกอย่างคงไม่ต้องลงเอยแบบนี้

"โทษผมฝ่ายเดียวหรือไง หัดโทษตัวเองบ้างถ้าตอนนั้นคุณใจกว้างพอ ปล่อยผัวออกไปเที่ยวสนุกนอกบ้านมันคงไม่เป็นอย่างนี้" 

คิ้วได้รูปขมวดเป็นปม เขาคิดว่าปัญหาของการหย่าร้างมันมีเท่านี้หรือ คิดอะไรตื้น ๆ

"แล้วฉันไม่ใจกว้างตรงไหน คุณอยากไปฉันไม่เคยรั้ง อยากกลับเช้าฉันก็ไม่เคยตาม" เธอมั่นใจว่าไม่ใช่ผู้หญิงงี่เง่าติดจะมีเหตุผลและใจเย็นมากด้วยซ้ำ

"แล้ววันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นถึงได้โทรศัพท์หาผม"

เขาจำได้ว่าวีรญาโทรศัพท์หากันหลายครั้งแต่ด้วยความมึนเมาทำให้เขาไม่สามารถรับสายได้ พอรอให้สร่างแล้วกลับมาบ้านกลับถูกคนที่ได้ชื่อว่าภรรยาขอหย่ากันง่าย ๆ

วีรญาเงียบไปชั่วขณะมือบางเผลอวางทาบลงบนหน้าท้องแบนราบของตัวเอง ในขณะที่ดวงตาคู่งามมองลึกลงไปในตาคมเข้ม

"คุณไม่จำเป็นต้องรู้ เพราะต่อให้รู้คุณก็ไม่สามารถพาสิ่งที่ฉันสูญเสียกลับมาได้" 

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาบนแก้มอย่างไม่อาจควบคุม วีรญารีบปาดทิ้ง แต่ไม่อาจลอดพ้นสายตาของจิรกร เขานิ่งงันเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ นิ่งจนเสียสมาธิ รู้ตัวอีกทีก็ถูกผลักจนถอยร่นไปหลายก้าว 

วีรญาฉวยโอกาสนี้รีบขึ้นรถและขับออกไปทันที จิรกรได้แต่มองตามรถหรูเคลื่อนตัวออกไป เมื่อครู่เหมือนเขาเห็นภาพสะท้อนความเจ็บช้ำฉายชัดในดวงตาคู่นั้น และมันกำลังสั่นคลอนหัวใจดวงนี้ให้ทรมานตามไปด้วย