โชกโชน

ลำดับตอนที่ #14 : รับงาน 1/3

"จะกินอะไรก็สิทธิ์ของเขา ตอนนี้มึงไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะตั้งคำถามด้วยซ้ำ” อติรุจเตือนเพื่อนเพราะเห็นสายตาที่มันมองไปทางนั้นส่อแววแปลก ๆ 

 “ไป! กลับ กูว่ามึงดื่มไปเยอะแล้ว เดี๋ยวกูโทรเรียกรถให้อย่าขับเอง" จิรกรปัดมือเพื่อนออก เขาสามารถขับรถกลับเองได้สบายมากเพราะที่ดื่มเข้าไปถือว่าเล็กน้อย

"ไม่ต้อง กูกลับเองได้" บอกขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังโต๊ะวีไอพี่ที่วีรญากำลังนั่งอยู่

"แต่..."

พูดยังไม่ทันจบ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของอติรุจก็ดังขึ้นขัดจังหวะ พอเห็นว่าเป็นเบอร์ของแฟนสาวจึงรีบกดรับ คุยได้สักพักชายหนุ่มก็มีท่าทีลนลาน เพราะคนปลายสายเร่งให้เขากลับบ้าน 

"ไอ้กร นุ่นโทรตามกูแล้วกูกลับก่อนนะเว้ย ถ้าไม่ไหวยังไงก็ให้คนขับรถที่บ้านมารับเองนะ" เวลานี้คงต้องตัวใครตัวมัน เขาจำเป็นต้องกลับบ้านเพื่อเอาชีวิตรอดเช่นกัน

จิรกรพยักหน้าไปส่ง ๆ หากแต่สายตายังไม่หลุดโฟกัสไปจากวีรญาแม้แต่วินาทีเดียว

วีรญานั่งพูดคุยกับนักการเมืองชื่อดังอย่างสุรเกียรติ อภัยมนตรี ซึ่งมีศักดิ์เป็นคุณลุงอยู่ร่วมชั่วโมง วันนี้เธอว่างและท่านก็มาประชุมแถวนี้พอดีจึงถือโอกาสนัดเจอกัน 

น้อยคนนักที่จะทราบว่าวีรญาเป็นหลานของสุรเกียรติ ล่าสุดก็มีคนเอาไปเขียนข่าวว่าเธอเป็นบ้านเล็กที่ท่านรับเลี้ยง ตอนอ่านข่าวครั้งแรกยอมรับว่าโกรธแต่เธอเลือกที่จะไม่ได้ออกมาอธิบายหรือปฏิเสธเพราะกลัวกระทบต่อหน้าที่การงานของคนเป็นลุง วงการนี้มีทั้งดีและไม่ดี การออกมาตอบโต้อาจส่งผลเสียมากกว่าการปล่อยให้ข่าวเงียบ

วีรญาเดินเคียงสุรเกียรติออกมาที่ลานจอดรถ หลังจากทานมื้อค่ำด้วยกันเสร็จ

"ดูแลสุขภาพด้วยนะคะป๋า หวายเป็นห่วง"

เธอรักและนับถือสุรเกียรติเสมือนพ่อคนหนึ่ง เพราะตั้งแต่พ่อและแม่แท้ ๆเสียชีวิตไป ท่านและภรรยาก็คอยส่งเสียเธอมาโดยตลอดกระทั่งเรียนจบ 

"ตัวเองก็เหมือนกัน อย่าโหมงานมาก ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรหาป๋าได้ตลอด" มือของคนอายุมากกว่าลูบศีรษะของหลานสาวสุดที่รักเบา ๆอย่างเอ็นดู 

"ฝากความคิดถึงถึงมามี้และพี่วิวด้วยนะคะ ถ้าว่างหวายจะไปหานะ รักป๋านะคะ" วีรญาสวมกอดคุณลุงที่เคารพรักอีกครั้งเพื่อร่ำลา โดยไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำของตัวเองกำลังตกอยู่ในสายตาของใครบางคน

หญิงสาวรอให้รถของสุรเกียรติเคลื่อนตัวออกไป จึงกลับเดินมาที่รถส่วนตัว มือบางเอื้อมหมายเปิดประตูรถ ทว่าจิรกรก็ไวกว่าคว้าประตูเอาไว้ไม่ให้เธอเข้าไปข้างในได้

"คุณ!" วีรญาสะดุ้งตกใจในคราแรก พอรู้คนที่เข้ามาเป็นใครจึงค่อย ๆผ่อนลมหายใจออก

"เห็นผัวเก่าทำเป็นขวัญอ่อน ไม่เห็นต้อนรับขับสู้เหมือนไอ้ผู้ชายคนเมื่อกี้เลย"

 วีรญาจ้องหน้าเขาเขม็ง ขยับเข้าหาอย่างไม่สบอารมณ์ จิรกรกล้าดีอย่างไรมาเรียกคนที่เธอรักและเคารพว่า ‘ไอ้’ ไร้มารยาทสิ้นดี

"จะพูดอะไรระวังปากด้วย" 

คนทั้งคู่ยืนประชิดกัน ใกล้เสียจนเขามองเห็นเพลิงโทสะเต้นโลดอยู่ในแววตาเธอ  

“ทำไม โกรธที่ผมพูดความจริงเหรอ” 

วีรญาเม้มปากแน่นข่มความเดือดดาลไว้ภายใต้ใบหน้าราบเรียบ ก่อนที่จะเบี่ยงตัวออกห่างคนตรงหน้า

“ถอย! ฉันจะกลับ” เธอพยายามอดทนไม่ระเบิดอารมณ์ออกมา เพราะไม่อยากให้คนยั่วยุได้ใจ

"จะรีบไปไหน หรือผมต้องจ่ายเงินก่อนคุณถึงจะยอมคุย”

คนตัวโตยิ้มหยัน ยืนพิงประตูรถของหญิงสาวด้วยท่าทางสบาย ๆ การกระทำของเขาทำให้วีรญาสัมผัสได้ว่ากำลังถูกก่อกวน

"หมายถึงอะไร พูดมาตรง ๆเลยดีกว่าฉันไม่อยากเสียเวลา" เธอมั่นใจว่าสิ่งที่จิรกรเกริ่นมาไม่ได้สื่อไปในแง่ดี 

"ลืมไปว่าเวลาของคุณมีค่า งั้นผมพร้อมจ่ายค่าเสียเวลาในการคุยให้ หวังว่าคุณคงคิดไม่แพงเท่าผู้ชายคนอื่น ๆ เพราะผมแค่ยืนคุยไม่ได้นอนคุย"

เพี้ย!