โชกโชน

ลำดับตอนที่ #10 : เพราะเคยสูญเสีย 1/3

ว่าที่คุณแม่รีบวิ่งออกไปเก็บในทันทีแต่ด้วยด้วยสภาพพื้นเปียกโชกไปด้วยน้ำฝนทำให้หญิงสาวเสียการทรงตัว ลื่นล้มก้นกระแทก นั่งพับกับพื้นอย่างแรง ความเจ็บปวดที่เล่นงานบริเวณท้องน้อยปลุกสัญชาตญาณความเป็นแม่ของวีรญา ตอนนี้เธอไม่ได้ห่วงตัวเองด้วยซ้ำเพราะสิ่งที่ห่วงมากที่สุดคือลูก

ไม่กี่วินาทีต่อมาวีรญาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อสองขาเรียวมีเลือดไหลออกมา เธอรีบกดโทรศัพท์หาจิรกรเพื่อให้ชายหนุ่มกลับมาพาไปโรงพยาบาล แต่ไม่ว่าจะติดต่ออย่างไรเขาก็ไม่มีทีท่าจะรับสาย จนสุดท้ายต้องโทรหาศัพท์หาญาดาเพื่อนสนิทให้พาไปโรงพยาบาลแทน

"เพื่อนดิฉันเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ?" ญาดาถามอาการเพื่อนจากคุณหมอด้วยความเป็นห่วง

แพทย์สาวมองหน้าคนถาม สลับกับคนที่นอนบนเตียงด้วยความหนักใจ แต่อย่างไรความจริงก็คือความจริง คนไข้ต้องรับรู้ภาวะสุภาพของตนเอง

"หมอต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ เด็กในท้องไม่อยู่กับคุณวีรญาแล้ว" แพทย์เจ้าของไข้แจ้งผลการรักษากับวีรญาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"คะ?"

"อุบัติเหตุที่เกิดน่าจะทำให้เกิดการกระแทกที่รุนแรง ส่งผลกระทบกับเด็กในท้อง เราไม่สามารถรักษาเขาเอาไว้ได้"

วีรญานิ่งเงียบหลังจากฟังแพทย์จบ เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงมา ไม่อยากเชื่อว่าเหตุการณ์เลวร้ายจะเกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวหลับตาลงวางมือทาบกับหน้าท้องแบนราบอย่างเจ็บปวด พอรู้ว่าที่ตรงนี้ไร้ซึ่งเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองแล้ว ความรู้สึกเศร้าโศกรุนแรงพลันซัดโถมเข้ามาในส่วนลึกของจิตใจ

"ยีนส์! ฮึก! เขาไม่อยู่กับหวายแล้ว ลูกไม่อยู่กับหวาย หวายรักษาเขาไว้ไม่ได้" วีรญาร้องไห้จนเนื้อตัวสั่นเทา สะอึกสะอื้นจนพูดไม่เป็นภาษา น้ำตาแห่งความปวดใจไหลทะลักออกมาไม่ขาดสาย

"ทำใจดี ๆ ไว้หวาย มันคืออุบัติเหตุเราไม่ได้อยากให้เกิดขึ้น"

ญาดาโถมตัวเข้ากอดปลอบด้วยความสงสาร เห็นเพื่อนร้องไห้เสียใจน้ำตาไหลพราก เธอเองก็อดจะร้องไห้ตามไม่ได้

“ลูกไม่อยู่แล้ว ฮึก!” เธอสะอื้นไห้ น้ำเสียงขมขื่นจนไม่อาจบรรยาย

ญาดาลูบแผ่นหลังบอบบางเบา ๆ เธอทำได้เพียงอยู่เคียงข้างและปล่อยให้คนตรงหน้าหลั่งน้ำตาออกมาตามความต้องการ เพราะการสูญเสียครั้งนี้มันยากที่จะทำใจจริง ๆ

วีรญาร้องไห้จนไม่มีน้ำตา เธอยังคงเสียใจกับการจากไปของลูกในท้อง กระนั้นก็ยังพยายามบอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็ง ทว่าคงต้องใช้เวลา เธอคงทำใจไม่ได้ในวันนี้พรุ่งนี้แน่นอน

“เดี๋ยวฉันโทรหาพี่กรให้อีกทีนะ เผื่อเขาจะรับ” ญาดาพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนเริ่มสงบสติอารมณ์ได้

“ไม่ต้อง เรื่องลูกฉันอยากให้แกเก็บไว้เป็นความลับ”

“แสดงว่าแกยังไม่บอกพี่กร?” วีรญาพยักหน้าแทนคำตอบ ตอนรู้ว่าท้องเธอบอกแค่ญาดาเพราะจะขอลางาน

“การมีอยู่หรือจากไปของลูกเขาจะไม่มีทางได้รับรู้”

“แต่เขาเป็นพ่อ…”

“เขาไม่มีสิทธิ์แล้ว แม้แต่คำว่าสามีเขาก็จะไม่ได้รับมัน”

“หมายความว่าไงหวาย?”

“ฉันจะหย่า”

วีรญาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและแน่วแน่ ที่ผ่านมาเธอให้โอกาสผู้ชายอย่างจิรกรมามากพอแล้ว ปัญหาสะสมที่แก้ไม่ได้ บวกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้คือเหตุผลในการปิดฉากความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยา

“ใจเย็น ๆ มีอะไรก็ค่อย ๆ คุยกันดีกว่า”

“ฉันตัดสินใจดีแล้ว ฉันพอแล้ว”

วีรญามั่นใจกับการตัดสินใจของตัวเอง มันถึงเวลาแล้วที่เธอจะแสดงความรักตัวเอง ด้วยการเดินออกจากสิ่งที่ทำให้ชีวิตดูไร้ค่า

ภาพการสูญเสียในวันนั้นกลายเป็นความทรงจำอันเลวร้ายที่ไม่อาจลบเลือน มันคือเหตุผลที่ทำให้เธอเกลียดจิรกร เขาคือต้นเหตุของทุกอย่าง เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ไม่ได้เรื่อง เป็นสามีที่แย่ ในวันที่เธอต้องเผชิญกับความชอกช้ำทางจิตใจอย่างหนักเขากลับไม่คิดจะอยู่เคียงข้างกัน

วีรญายกมือขึ้นปาดน้ำตา สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ แล้วเก็บรูปภาพแสนรักเข้าที่ตามเดิม ทุกอย่างควรถูกล็อกปิดเหมือนกล่องใบนี้ ไม่ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นจิรกรจะไม่สามารถเข้ามามีอิทธิพลต่อหัวใจของเธอได้อีก

******

เจอกันตอนต่อไปค่ะ