ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 06 : MAMA
06 : MAMA
แสาวาหลอนีออนสาไล้ใบหน้าในทันที่ลำัวเลื่อนออมาาเรื่อรวร่าาย ลิ่นยาเะมูพร้อม ๆ ับอาาศเย็นเียบาเรื่อปรับอาาศัวให่
นี่เป็นารเ้ารวรั้ที่ร้อยหลัาที่รวพบอาารผิปิทาเอนไม์ ระุ้นระบบประสาททำานผิปิ ึ่แม่บอว่าเป็นั้แ่เ็
ผมมาโรพยาบาลบ่อยรั้นนในแผนำหน้าไ้เือบทั้หม แม้อาารป่วยในอนแระูเหมือนเป็นเรื่อเล็น้อย แ่อนนี้มันลับทวีวามร้ายแรึ้นเรื่อย ๆ ลายเป็นอาารเรื้อรัยาที่แ้ไ
และผม็ไ้รู้สาเหุอโรนี้เมื่อสอปี่อน...
ในวันที่ผมถูส่ัวเ้าห้อุเินเเพื่อล้าท้อเนื่อาอาหารเป็นพิษ มียา่าแมลปนเปื้อนอยู่ในอาหารมื้อึที่แม่ทำให้เลี้ยลอสอบปิภาเรียน แน่นอนว่าไม่ใรรู้ถึที่มาอมัน ใรเป็นนใส่ และใส่เพื่ออะไร
นั่นทำให้อีสัปาห์่อมาผมเริ่มับามอารระทำอนในรอบรัว
ภายในห้อรัวึ่แม่ำลัทำวามสะอาอย่าเป็นปิ านระเบื้อมันวาวถูยึ้นมาเ็อย่าปราี ผ่านไปใบแล้วใบเล่า มันะไม่แปลถ้ามือที่ำลัถือานใบสุท้ายใปล่อยลพื้นนแเป็นเสี่ย
ภาพแม่ใ้เศษระเบื้อรีนิ้วเล็น้อย แล้วเรียนอื่นมา่วย้วยเหุผลที่ว่า'ทำาน' มันยัรารึอยู่ไม่หาย
อาารนั้นือ Munchausen syndrome อาารเรียร้อวามสนใานรอบ้า นี่ือสิ่ที่ผมรับรู้หลัาสัเมาเป็นเวลาสอเือนเ็ม
รับรู้วามริที่แม่ใส่ยา่าแมลลไปเพื่อเรียร้อวามสนใโยใ้ผมเป็นัวลา อา้วยเพราะั้แ่เศรษิบเาเป็นุเริ่มอเรื่อทั้หม
ไม่มีใรรู้เรื่อนี้ทั้นอาัวผม และอาารยิ่ทวีวามรุนแรึ้นเรื่อย ๆ ส่ผลให้ผมสะสมวามเรียที่รอวันระเบิออมา
ในที่สุวันนั้น็มาถึ... วันที่ผมเป็นนรอเม็ยาเ้าปานถึั้นถูส่ัวเ้าโรพยาบาล
ผลือผมเอ็เป็น Munchausen syndrome เ่นัน
และแม่็ไ้เสียีวิล้วยโรนี้ในอีหนึ่วัน่อมา
หลัานั้นผม็หาทาแ้ไมาโยลอ เหมือนับารรวร่าายในวันนี้ อยาบรรุแปูลสีส้มาวพร้อมใบรับรอแพทย์ถูส่มาให้ ผมรับมันมา่อนะสำรวำนวนอยา เป็นเวลาสอเือนที่ยั้อรัษาอาารให้ที่
เป็นเวลาสอเือนที่ผมั้มรม'เ้นและารแส'ึ้นมาเพื่อรัษาอาารป่วยัวเอ
ทำามวามฝันที่แม่เย่วยสนับสนุนมาโยลอ ัวนที่แท้ริอแม่ยัอยู่ในใเสมอมา บุลที่เสียสละทุอย่านโนโรนี้เ้ารอบำ
.......
"พอมาถึ่วนี้ ไฟ็ะับ ทุนะมาร่วมันรุนี้แล้วเ้นเพล่อไปนะ" ผมบอแผนำเนินานให้ับสมาิมรมสำหรับานโอเพนเฮาส์อโรเรียน
ูเหมือนานะไปไ้สวย ผมึลไปร้านสะวื้อในอยใล้ ๆ ับรั้วโรเรียน ท้อฟ้าเริ่มมื วอาทิย์ไ้ลับอบฟ้าไปแล้ว
สายาผมเหลือบไปเห็นใบหน้าุ้นาเินโเออมาาปาอยอีทา
เพื่อนสนิทิม นัมุนับนแปลหน้าอีนำลัพยุให้มันไม่ล้มหัวฟาพื้นไปะ่อน
เมาเหล้า?
"เฮ้! ทำอะไรัน" ผมะโนพร้อมวิ่เ้าไปหา เ็หนุ่มผมสีน้ำาลมีสีหน้าใไม่น้อย
"นัมุนินอะไรมา็ไม่รู้ ลิ่นเหม็นมา"เาอบมา้วยวามสสัย
พี่รับ.. เาเรียว่าเมาเหล้า..
ผมเ้าไป่วยพยุนัมุนที่เมาเป็นหมา ูเหมือนลิ่นแอลอฮอล์แรนทำให้เ็หนุ่มแปลหน้าเริ่มมึนศีรษะามไป้วย
"ฮยอเป็นเพื่อนนัมุนเหรอ"
"ใ่ ันื่อิม อิน อนนี้แร์ห้อับนัมุนอยู่"ินอบในะที่สายามอหน้านที่ยอมแร์ห้อ้วย "แ่พันี้เาเมินันลอ ันเผลอทำให้เารำารึเปล่านะ"
" ผมอ โฮอ นัมุนเป็นพวี้เบื่อ" ผมส่ายหน้าให้ับเพื่อนนนี้ริ ๆ "วามริมันอายุอ่อนว่าฮยอสอปี แ่มัน้ามั้นมาอยู่เรเรสิบสอเพราะวามลาล้วน ๆ "
"นั่นสินะ" อินพึมพำ วาเหม่อมอไปบนท้อฟ้า
"อะไรนะรับ"ผมถามย้ำเพราะไม่แน่ใว่าเาพูว่าอะไร
"อ๊ะ.. ไม่มีอะไรหรอ"ินส่ายหน้าเล็น้อย
ะว่าไป... เหมือนผมพึ่นึอะไรบาอย่าไ้
สมาร์ทโฟนถูยึ้นยิสายเ้าหาเบอร์อ'มิน ยุนิ'ทันที เาลืมสนิทเรื่อนัุยเรื่อนรีที่ใ้แสในวันโอเพนส์เฮ้าส์
และ็เป็นอย่าที่ิ
"ปล่อยมันไปเหอะ แ่นายวรมาามนัไ้แล้วนะ" ยุนิบ่นุให่หลัาที่บอว่านัมุนเมาเหล้า อย่าที่ยุนิบอเอาไว้ พัหลัมานัมุนเริ่มทำัวเหลวไหล และ่อย ๆ ห่าาพวเราไปเรื่อย ๆ
"เห้ย! ินฮยอ ผมฝานัมุน้วยนะ"
"อื้ม~" อินส่เสียอบรับในลำอ ผมึรีบวิ่ลับไปที่โรเรียนทันที
หวัว่าลับไปแล้วินฮยอะอยู่รอปลอภัยนะ...
[ END : 06 ]
Talk
อน่อไปเป็นเนื้อเรื่อหลัแล้วนะะ
หลัาปมบทมาเ็อนยาว555
วามริลัเลระหว่าะแ่
ามอร์ทฟิล์มหรือเนื้อหาเพลMamaี
สุท้ายเราัสินใแ่ามทฤษี
เเมี่ยน่อไป 55
สุท้ายนี้อบุที่เ้ามาอ่าน
เ้ามาอมเม้นนะะ
อบุริ ๆ ่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น