ห้องเก็บใบสมัคร^^

ลำดับตอนที่ #67 : ใบสมัครนางเอกชีวอนค่า ^0^

แบบฟอร์มสมัครยัยบอดี้การ์ดของชีวอน

ตอบเป็นสีส้มนะค่ะ

ชื่ออะไรเอ่ยเนี่ย??- เจี๊ยบจ้า ^0^

อายุละตะเอง- 15 ปีค่า

ทำไมถึงมาสัครนางเอกชีวอนล่ะ?- ชอบชีวอนแล้วก็คิดว่านิสัยน่ารักดีค่ะ ^-^

ชื่อที่ลงชื่อในไอดี- VanaLY

สัญญานะว่าถ้าติดจะไม่ทิ้งนิยายอิมอ่ะ- ไม่ทิ้งแน่นอนจ้า

ชื่อตัวละคร(ขอเป็นภาษาเกาหลีน๊า เอาความหมายด้วยนะ)- ฮัน ซารัง(แปลว่า ความรักค่ะ)

อายุ- 20 ค่า

ลักษณะนิสัย- เฮฮา บ้าบอ ติ๊งต๊อง บ๊องแบ๊ว เธอเป็นคนที่ร่าเริงแจ่มใส บางครั้งก็ทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต มีความสามารถด้านการต่อสู้หลายชนิด เธอเป็นคนที่ตรงๆมาก คิดยังไงก็พูดออกมาอย่างนั้น แบบว่าไม่คิดเลย ทำใครต่อใครหน้าแตกมานักต่อนักแล้ว เธอเป็นคนไม่ยอมใคร แต่เธอก็ไม่ยอมใครแบบมีเหตุผลนะ ใครดีมาดีกลับใครร้ายมาก็จะแถมให้สองเท่าเลยทีเดียว เป็นคนปากจัด อย่าได้ลองมาเถียงกับเธอเลย เธอด่าแบบชนิดที่ว่าไม่เกรงใจใครเลยทีเดียว เธอเป็นคนที่ไม่เคยจริงจังกับเรื่องใด ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ทำอะไรก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล่นๆไปหมด แต่เธอก็เชื่อในเรื่องของความรัก เธอเป็นคนที่ศรัทธาในความรัก และเธอยังเกิดในวันวาเลนไทน์ชื่อของเธอก็เลยเกี่ยวข้องกับความรัก  เธอเป็นคนบ้ากล้องเป็นชีวิตจิตใจ สิ่งที่เธอหวงที่สุดก็คือกล้องถ่ายรูปของเธอ ถ้าใครมายุ่งบอกได้คำเดียวเลยว่าศพไม่สวยแน่ และสำหรับเธออย่าหวังว่าจะหาคำว่าเรียบร้อยได้ เพราะเธออยู่ไกลคำว่าเรียบร้อยหลายขุมเลยล่ะ  

บุคลิกที่มองก็รู้ว่าเป็นเธอ- หน้าตาอันบ๊องแบ๊วเหมือนเด็กๆแต่แฝงไปด้วยยาพิษของเธอ

ประวัติครอบครัว - เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าของสำนักด้านการบอดี้การ์ด ทำให้ได้เรียนศิลปะการต่อสู้สารพัดชนิด ซึ่งฝีมือของเธอไม่ต้องพูดถึงเลย ไปก่อวีรกรรมไว้อย่างนับไม่ถ้วน เธอเป็นที่เอ็นดูของทุกคน ทุกคนดูแลเธอเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ

สิ่งที่ชอบ- ดอกกุหลาบ การต่อสู้ อมยิ้ม ของน่ารักๆ

สิ่งที่เกรียด - คนรู้ทัน

สิ่งที่กลัว- ผี(มากๆ)

ความสามารถพิเศษ- ศิลปะการต่อสู้

งานอดิเรก- ฝึกการต่อสู้

อิมเมจ(อย่างต่ำ5รูป โหดไปป่ะ??)เอาหลายๆมุมนะ สบายมากค่า
































ชื่ออิมเมจ ปาร์ค โบรัมสุดสวยนั่นเอง

อิมเมจที่เป็นพระเอกคุณอ่ะ

 

คำถามชิงบท

1-วันนึงคุณได้รับมอบหมายงานจากคุณพ่อที่เป็นเจ้าสำนักให้ไปเป็นบอดี้การ์ดให้กับตาขี้เก๊กนั่น ทั้งๆที่คุณก็ไม่ชอบตานั่นเลย แล้วทำไมคุณถึงตอบตกลงล่ะ? ทั้งๆที่จะปฏิเสธก็ได้
   "ซารัง ป๊ามีงานให้ลูกทำ" 
   "งานอะไรหรอป๊า *0*" จะไม่ให้ตาเป็นประกายได้ยังไงกันล่ะ ก็ตอนนี้ฉันเบื่อมากกก สงสัยต้องออกไปบู๊ซะหน่อยแล้ว
   "งานนี้สำคัญมาก พลาดไม่ได้เด็ดขาด ป๊าถึงวางใจให้ลูกทำ"
   "ได้เลย เดี๋ยวซารังจัดการให้!!!"
   "ป๊าจะให้ซารังไปเป็นบอดี้การ์ดให้กับเจ้าของบริษัทชื่อดังแห่งหนึ่ง"
   "ว้าว *0* ขอดูรูปหน่อยสิป๊า" แล้วฉันก็หยิบรูปในมือของป๊ามา เฮ้ย o_O นี่มัน 
   ย้อนกลับไปเมื่อ 3 วันก่อน
   "ลัลล้า ~ ลัลล้า~" ฉันเดินไปฮัมเพลงไป เพื่อจะไปซื้อดอกกุหลาบมาใส่แจกันซะหน่อย พอดีฉันเป็นพวกรักดอกกุหลาบยิ่งกว่าพ่อแม่น่ะ แฮ่ๆ ล้อเล่นนะ
   "ติ๊ดตาดาดิ๊ด ติ๊ดตี๊ ~~" เอ๊ะ ใครโทรมานะ 
   "ฮัลโหลลล"
   "ซารังหรอลูก ม๊าฝากซื้อพายแอปเปิ้ล เอาเจ้าเดิมนะจ๊ะ"ไม่ต้องสงสัย ม๊าของฉันโปรดปรานพายแอปเปิ้ลมาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งต้องเป็นเจ้าประจำด้วยเท่านั้น ม๊าถึงจะกิน
   "ค่า ม๊า" แล้วฉันก็เดินไปซื้อพายแอปเปิ้ลให้ม๊า หลังจากที่ซื้อดอกกุหลาบเรียบร้อยแล้ว
   "เอาพายแอปเปิ้ลค่ะ/เอาพายแอปเปิ้ล" ใครพูดตามฉันกันนะ ใครกันนนน
   "เอ่อ ขอโทษนะคะ พายแอปเปิ้ลเหลืออยู่ชิ้นเดียวค่ะ"
   "ฉันเอา/ผมเอา" แล้วฉันก็หันไปมองหน้านายนั่นทันที คนอะไรหน้าตาก็พอดูได้ เอ่อ หล่อก็ได้ แต่ทำไมไม่เสียสละให้ผู้หญิงเลยนะ
   "เอ่อ..."พนักงานขายพูดขึ้นอย่างหนักใจ ไม่รู้ล่ะ ยังไงฉันก็จะเอาให้ได้ ม๊าฝากฉันซื้อเชียวนะ
   "นี่นาย เป็นสุภาพบุรุษหรือเปล่า เสียสละอ่ะ รู้จักมั้ย"
   "รู้จัก แต่ไม่อยากทำ"
   "นาย...นายมัน ฮึ่ย!"
   "เอาพายแอปเปิ้ลครับ" นายนั่นไม่สนใจฉัน แล้วหันไปสั่งพายแอปปเปิ้ลต่อ
   "เอ่อ..คือ แล้ว..." พนักงานขายเริ่มติดอ่าง เมื่อเห็นลูกค้าทะเลาะกัน
   "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเสียสละ พอดีว่าฉันเป็นคนดี ไม่เหมือนคนแถวนี้ ฉันไม่เปลี่ยนเป็นพายสับปะรดก็ได้ค่ะ" ฉันบอกพนักงานขาย แต่หันหน้าไปทางนายไร้มารยาทนั่น
   "มองหน้าฉันทำไม"
   "หลงตัวเอง ใครมองหน้านายกัน"
   "หึๆ" แล้วหมอนั่นก็เดินไปเมื่อได้พายแอปเปิ้ล ฮึ่ย! หงุดหงิดชะมัด เจอคนอย่าหมอนี่
   "พายสับปะรดได้แล้วค่ะ" แล้วยัยพนักงานขายก็ยื่นพายมาให้ฉัน กลับบ้านดีกว่า เฮ้ออ ซวยแต่เช้าเลย วันนี้มันวันอะไรของฉันเนี่ย 
   "เอี๊ยดดดดดดด" 
   "ว้ายย!!!"
   "นี่เธอชอบฉันจนต้องตามมาจีบด้วยวิธีนี้เลยหรอ" นายนั่น... นายนั่นอีกแล้ว นายพายแอปเปิ้ล
   "นายขับรถจะชนฉันอยู่แล้วนะ"
   "ก็ใครใช้ให้เธอเดินมาขวางรถฉันล่ะ"
   "นะ...นายมันทุเรศ ไม่มีมารยาท ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย!!!"
   "-_-" << หน้าของนายนั่น
   "พอๆ เอาเป็นว่าฉันผิดก็ได้ แต่เธอหลีกไปได้แล้ว ฉันรีบไป"  
   "นึกว่าฉันอยากอยู่ใกล้นายนักหรอ ฉันก็รีบเหมือนกัน"
   "งั้นเธอก็หลีกไปสิ"
   "ฮึ่ย!!" แล้วฉันก็เดินกลับบ้านไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดๆ ฮึ่ย!!!!! 
   กลับเข้ามาสู่ปัจจุบัน
   "ไม่ค่ะ ยังไงซารังก็ไม่รับงานนี้"
   "ไม่ได้นะลูก งานนี้สำคัญมาก"
   "งั้นป๊าก็ไปทำเองสิคะ"
   "โธ่ ลูกก็รู้ว่าป๊าแก่แล้ว จะไปวิ่งไล่จับผู้ร้ายได้ยังไงกัน ซารังไม่เห็นใจป๊าแล้วหรอลูก"
   "ป๊า U_U"
   "ซารัง Y^Y"
   "แล้วทำไมป๊าไม่ให้คนอื่นทำล่ะคะ"
   "ก็เขาบอกว่าให้เอาคนที่มีฝีมือที่สุด ในสำนักเราก็มีแต่ลูกเนี้ยแหละ ที่ฝีมือดีที่สุด" อันนี้ป๊าไม่ได้โกหกนะ ฉันฝีมือดีที่สุดจริงๆแหละ เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ อย่าให้ได้เตะต่อยนะ แต่ว่าให้ไปเป็นบอดี้การ์ดของนายพายแอปเปิ้ลนั่นน่ะหรอ เฮ้ออ ฉันรับไม่ด้ายยย แต่ว่าป๊าอุตส่าห์ขอร้องขนาดนี้ถ้าฉันปฏิเสธป๊าต้องไม่ยอมแน่ ถ้าคิดอีกด้านหนึ่ง อืมม ก็ดีนะ! ฉันจะได้ไปแก้แค้นหมอนั่น หึๆ บอดี้การ์ดเนี้ยแหละ ที่จะฆ่านาย คอยดูนะ!!!
   "ตกลงค่ะ ป๊า ซารังรับงานนี้ ^_^"
2- ครั้งหนึ่ง ชีวอนได้ทำในสิ่งดีๆให้กับคุณ จนทำให้คุณเปลี่ยนจากความหมั่นไส้ กลายเป็นความรู้สึก ที่แปลกใหม่ ทำไมคุณถึงเปลี่ยนความรู้สึกได้?? และชีวอนทำอะไรให้คุณรู้สึกดีกันนะ?
    "หมั่นไส้ๆ เจ้านายงี่เง่า หน้าโง่ น่าเบื่อ" เสียงบ่นรอบที่ล้านแปดแสนสองหมื่นสามพันของฉัน ก็จะไม่ให้บ่นได้ยังไงล่ะ ในเมื่อวันแรกที่ฉันมาทำงาน หมอนั่นก็พูดว่า
   "เธออีกแล้วหรอ ให้ตายเถอะ แล้วอะไรนะ จะมาเป็นบอดี้การ์ดให้ฉัน เนี้ยน่ะหรอฝีมือดีที่สุดแล้ว" แล้วก็ทำหน้าไม่เชื่อซะจนฉันหมั่นไส้ 
   "ไม่เชื่อใช่มั้ย อยากลองพิสูจน์ดูมั้ยล่ะ"
   "พิสูจน์อะ..."
   พลั่ก พลั่ก
    แล้วฉันก็ต่อยหน้าหมอนั่นซะเต็มแรง หึ ไม่อยากเชื่อฉันเอง
   ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หมอนั่นก็จ้องจะหาเรื่องจับผิดฉันอย่างเดียว ลองมีคนลอบฆ่านายก็เถอะ ฉันจะไม่ช่วยเลย แต่จะสงเคราะห์ให้นายตายเร็วขึ้น ฮึ่ย!!!
   "ซารัง เธอเป็นบอดี้การ์ดภาษาอะไร ฉันไปไหนเธอก็ต้องติดตามไปด้วยทุกที่เข้าใจมั้ย"
   "แล้วถ้านายเข้าห้องน้ำ ฉันต้องตามไปมั้ย"
   "หึ เรื่องนั้นก็แล้วแต่เธอนะ ถ้าจะตามมาฉันก็ไม่ขัดข้อง"
   "นาย!!!!"
   "เดี๋ยวฉันจะไปที่บริษัท เธอก็ตามมาด้วยล่ะ"
   "ค่า คุณเจ้านาย" ฉันแกล้งกระแทกเสียงใส่หมอนั่นอย่างหมั่นไส้
      ปัง ปัง ปัง!!! 
   "มีคนลอบทำร้ายเรา!!!"
   "ฉันรู้แล้วน่า เธออยู่เฉยๆเถอะ"
   "ได้ยังไงล่ะ ฉันเป็นบอดี้การ์ดนายนะ!!!"
   "อย่าพึ่งดื้อได้มั้ย" เชอะ แล้วนายนั่นก็หันไปสั่งคนขับรถที่ตอนนี้ถูกไล่ต้อนให้ขับเข้าไปในป่า ว่าให้ทิ้งรถไว้แล้วรีบหนีออกไป
   "เธอมานี่เร็ว!!!" แล้วเจ้านายตัวดีก็หันหน้ามาสั่งฉัน แถมฉุดกระฉากลากถูกฉันวิ่งเข้าไปในป่า
   "นายชัย เดี๋ยวฉันจะล่อพวกมันเข้าไปในป่า นายรีบวิ่งไปบอกคนอื่นเลยนะ"
   "แต่ว่า..."
   "ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันมีบอดี้การ์ดนี่ไง นายไม่เห็นหรือไง ไปเร็ว"
   "เอ่อ.. ครับ!!!" แล้วนายชัยอะไรนั่นก็วิ่งไปอีกทาง
   ปัง ปัง ปัง
   เสียงปืนไล่ตามหลังเรามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ 
   "เธอพกปืนมามั้ย"
   "แน่อยู่แล้ว"
   "ไม่ใช่เรื่องสนุกเลยนะ เธอต้องระวังตัวด้วย พวกนั่นมันมากันหลายคน"
   "ฉันเป็นบอดี้การ์ดนะ!!!"
   "เข้าใจมั้ย"
   "เข้าใจแล้ว แล้วไม่ต้องเครียดหรอกน่า ฉันพานายออกไปได้อย่างสบายๆอยู่แล้ว
   "ฉันไม่ได้กลัว แต่ฉันเป็นห่วงเธอต่างหาก" ห่วงหรอ ตึกตักๆ ทำไมหัวใจฉันเต้นแรงจัง โอ๊ย!! อะไรเนี้ย
   "ระ...เรารีบไปกันเถอะนะ"แล้วพวกเราก็วิ่งหนีเข้าไปในป่า
   "ว้ายย!!!!" ฉันเป็นบอดี้การ์ดภาษาอะไรเนี้ย ฉันสะดุดล้ม แง๊ๆ เจ็บอ่ะ
   "นายรีบหนีไปเลยนะ ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันจะถ่วงเวลาไว้ให้เอง"
   "ได้ยังไงกันเล่า ฉันจะทิ้งเธอได้ยังไง เราต้องไปด้วยกัน"
   "ชีวอน" นี่นับเป็นครั้งแรกเลยก็ได้ที่ฉันเรียกชื่อเขา ก็คนมันซึ้งใจนี่นา
   ปัง ปัง ปัง โอ๊ย!! ยิงอะไรกันหนักหนาว่ะ ยิงก็ไม่โดน 
    "ซารังระวัง!!!" เหมือนมันจะได้ยินคำท้าของฉัน เลยยิงมาทางฉัน ยะ...แย่แล้ว ฉันวิ่งไม่ได้ ขาฉันแพลงแน่เลย
    ปัง!!!
    เหมือนโลกหยุดหมุน ทั้งๆที่ฉันหลับตาเตรียมรับความเจ็บปวดเอาไว้แล้ว แต่ทำไมฉันไม่เจ็บสักนิดเลยนะ แล้วฉันก็ค่อยๆลืมตาขึ้น ภาพที่ฉันเห็นทำให้ฉันตกใจเป็นอย่างยิ่ง ซีวอนมารับกระสุนแทนฉัน นายมันงี่เง่าที่สุดเลย ช่วยฉันทำไม ฉันสิที่ต้องช่วยนาย นายมันโง่ ชีวอน
   "ชีวอน!!!!!!!!"
   "โอ๊ย!!! เธอจะเสียงดังทำไมเล่า ฉันยังไม่ตายสักหน่อย ช่วยกันยิงจัดการพวกมันสิ"
   "นายไหวแน่นะ"
   "ฉันไหวน่า"
   ปัง ปัง ปัง 
   แล้วฉันกับชีวอนก็ช่วยกันยิงพวกมัน ฉันรู้ว่าเดี๋ยวซีวอนต้องแย่แน่ๆ ฉันต้องรีบพาเขาหนีสินะ 
   "เราต้องหนีเข้าป่าแล้วล่ะ เราไม่มีทางเลือกแล้ว นายลุกไหวมั้ย"
   "ฉันไหว ไปกันเถอะ"
   "โอ๊ย!!! ขาฉัน เจ็บจังเลย"
   "เธอขาแพลงนี่นา ทำยังไงดี พวกมันจะมาถึงแล้วด้วย ไปหลบในนั้นก่อนเถอะ" ในนั้นที่เขาว่าก็หมายถึงในซอกหินเล็กๆที่พอให้หนูอยู่ได้ นี่ฉันต้องหมุดเข้าไปหรอเนี้ย U_U แล้วซีวอนก็พยุงฉันเข้าไปหลบในนั้น 
   "นายเจ็บมั้ย ขอบคุณนะ ที่ช่วยฉัน"
   "ใครบอกว่าฉันช่วยเธอ ฉันทำไปตามสัญชาตญาณต่างหาก"
   "อือฮึ ถึงยังงั้นฉันก็ต้องขอบคุณนายอยู่ดีนั่นแหละ" นายมันปากแข็งจริงๆ
   "ชู่ว์ พวกมันมาแล้ว" ฉันจึงพยักหน้าตอบรับ
   "เฮ้ย พวกมันไปไหนแล้วว่ะ"
   "คงไปไหนได้ไม่ไกลหรอก มีคนหนึ่งโดนยิงนี่หว่า"
   "ลองช่วยกันหาสิว่ะ ยืนทำบื้ออะไรกันอยู่" แล้วก็มีพวกมันคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ๆ ที่ฉันกับซีวอนหลบอยู่ นายนั่นจะหาเจอมั้ยนะ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้ว ฉันหันไปมองหน้าชีวอนบอกให้เขาทำอะไรสักอย่าง แต่ว่าตอนนี้เขาไม่ได้สติแล้ว เขาสลบไปแล้ว แล้วฉันจะทำยังไงล่ะเนี้ย 
   "เฮ้ย!!! ไม่ต้องหาแล้วโว้ย สายรายงานมาว่า มีคนเข้ามาช่วยพวกมัน ไม่ต้องหาแล้ว กลับโว้ย" เฮ้อออ โชคดีจริงๆ แล้วพวกมันก็เดินกลับไปทางเดิมกันหมด
   "ชีวอน ชีวอน!!!"  ไม่มีเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น นี่นายเป็นหนักขนาดนี้เลยหรอ 
   "ชีวอนทำใจดีๆไว้นะ นายอย่าเป็นอะไรไปนะ"
   "เดี๋ยวก็จะมีคนมาช่วยเราแล้วนะ นายต้องแข็งใจไว้นะ ชีวอน ฮือๆ อย่าเป็นอะไรนะ ฮึก ฮือๆ" ฉันพูดไปร้องไห้ไป ก็ฉันกลัวนี่นา กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป
   "ธ...เธอจะร้องไห้ทำไมกัน ฉันยังไม่ได้เป็น อะไรซักหน่อย ยัยบ้า"
  "ชีวอน!! นายอย่าตายนะ"
   "ฉันไม่เป็นไรหรอก" 
   "แต่หน้านายซีดมากเลยนะ"
   "คุณชีวอนครับ คุณชีวอน!!!!!!" ฉันได้ยินเสียงเรียกซีวอน ต้องเป็นพวกที่มาช่วยแน่ๆเลย
   "ชีวอนมีคนมาช่วยเราแล้วนะ"
   "หรอ ...ซะ..ซารัง ฉันมี ..ร..เรื่องจะ..บอก ฉะ...ฉัน รัก...เธ..อนะ" o_O ชีวอนบอกว่ารักฉันหรอ ฉันได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย ตึกตักๆ ตึกตักๆ เสียงหัวใจฉันเต้นแรกมากเลยล่ะ นี่คืออาการที่เขาเรียกว่า"รัก"ใช่มั้ยนะ >//< อุ๊ย! ฉันมัวแต่เขินอะไรเนี้ย ฉันต้องรีบช่วยเขาก่อน
   "พวกเราอยู่นี่ค่ะ ชีวอนอยู่นี่ ช่วยด้วยค่ะ!!!" แล้วสักพักก็มีลูกน้องของชีวอนมาช่วยฉันกับเขา 
    ณ โรงพยาบาล XXXX
   "คุณหมอคะ ชีวอนเป็นยังไงบ้างคะ" ฉันรีบวิ่งไปถามคุณหมอทันทีที่คุณหมอออกจะห้องฉุกเฉินมา 
   "คนไข้เสียเลือดมาก ต้องการเลือดอย่างเร่งด่วนครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นญาติคนไข้หรือเปล่าครับ"
   "เอ่อ..ไม่ใช่อ่ะค่ะ ทำไมหรอคะ"
   "เราต้องการบริจาคเลือดครับ"
   "แล้วเลือดกรุ๊ปอะไรล่ะคะ"
   "กรุ๊ป O ครับ" กรุ๊ป O หรอ คุ้นๆนะ แล้วฉันก็หยิบบัตรประจำตัวประชาชนขึ้นมาดู กรุ๊ป O นั่นมันเลือดกรุ๊ปฉันนี่นา
   "คุณหมอคะ ฉันเลือดกรุ๊ปนี้ค่ะ ฉันบริจาคค่ะๆ"
   "โอเคครับ"
   "เชิญที่ห้องนี้เลยครับ"
   เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง
   เฮ้ออ ไม่คิดเลยว่าให้เลือดแล้วจะทำให้ฉันหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม แล้วโลกก็มืดไป

   "ซารังๆ ซารังเป็นยังไงบ้างลูก"
   "ป๊า ป๊ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ" 
   "พวกเรารู้เรื่องของคุณชีวอนแล้วลูก ป๊าเป็นห่วงลูกก็เลยรีบมาดูอาการน่ะ"
   "แล้วชีวอนเป็นยังไงบ้างคะ"
   "ปลอดภัยแล้วลูก ตอนนี้กำลังพักอยู่ที่ห้องพิเศษน่ะ"
   "ซารังอยากไปหาเขาค่ะ พาซารังไปหน่อยสิ" แล้วป๊าก็พาฉันไปที่ห้องพิเศษที่ชีวอนพักอยู่
   "ป๊า รอข้างนอกนะ ซารัง"
   "ค่ะ" แล้วฉันก็เข้าไปในใกล้ๆเตียงที่ชีวอนนอนอยู่
   "ชีวอน นายฟื้นหรือยัง"
   "เฮ้ออ ฟื้นขึ้นมาเร็วๆนะ"
   "ฉันยังไม่ได้ขอบคุณนายเลยนะ ชีวอน รีบๆตื่นขึ้นมาล่ะ" 

   1 อาทิตย์ต่อมา
   "นี่ยัยบอดี้การ์ด ฉันบอกว่าถ้าฉันไปไหนก็ให้ตามไปยังไงเล่า เธอเป็นบอดี้การ์ดภาษาอะไรกันเนี้ย!!!"
   "ค่า รู้แล้วค่า คุณเจ้านาย"
   "รู้แล้วก็รีบมาสิครับบ" 
   "นี่นาย รู้มั้ยตอนที่นายโดนยิง นายบอกรักฉันด้วยแหละ อิๆ"
   "ทำไมจะไม่รู้ล่ะ"
   "ก็นึกว่านายแค่ละเมอ เล่นเอาฉันตกใจหมดเลยนะ"
   "ทำไมฉันต้องละเมอ ก็ในเมื่อฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ"
   "ชะ...ชีวอน >//<" ฉ...ฉันไม่บรรยายต่อแล้วนะ ฉันเขินนนนนนน >//////<
รู้สึกยังไงกับนิยายของอิมอ่ะ อยากรู้ๆ บอกหน่อยนะ- รู้สึกอินมากเลยค่ะ แต่งไปบิ้วอารมณ์ไป สนุกค่า ไม่เคยเขียนยาวอย่างนี้เลย อินมากๆ รับเจี๊ยบไว้พิจารณาด้วยนะคะ รักอิมน๊า~

 ส่งมาเป็นลิ้งค์เท่านั้นน๊า โชคดีจ้า