นักเวทย์ไร้ค่าท้าชะตาวิทยาลัยเวทมนตร์

ลำดับตอนที่ #6 : ผลการสอบ

บทที่ 6 ผลการสอบ

‘นี่มัน... เรื่องบ้าอะไร?!...’

ภายในห้องกว้างที่อัดแน่นไปด้วยผู้เข้าสมัครซึ่งนั่งอยู่ตามเก้าอี้ของตน ฉันพลันตระหนักได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง 

ความรู้สึกสิ้นหวังที่ฉันไม่เคยได้พบมาก่อนตลอดการสอบปฏิบัติ มันปรากฏขึ้นมาทันทีที่ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องนี้ได้ไม่ถึงห้านาที 

สถานการณ์ปัจจุบันเลวร้ายกว่าก่อนหน้ามาก... 

ทั้งความท้าทายและความยากลำบาก ช่วงเวลานี้รีดเร้นสัญชาตญาณดิบของวานรที่หลับไหลในร่างกายมนุษย์เมื่อครั้นอดีตกาลของฉันออกมา 

เหงื่อที่ไหลท่วมหน้า ดวงตาที่ฉันใช้จับจ้องแทบจะทะลักออกจากเบ้า เส้นเลือดที่ปูดโปนทั่วใบหน้าเนื่องจากความเครียดสะสม 

บางทีมันอาจจะเป็นคำบรรยายที่ดูเวิ่นเว้อเกินความจริงไปบ้าง แต่มันก็น่าสิ้นหวังจริงๆ 

‘ทำไม?....’

ฉันพร่ำถามภายในจิตใจ ขณะพยายามอดกลั้นเสียงที่พร้อมจะหลุดปากทุกเมื่อ 

‘ทำไมมันถึงได้มีข้อสอบอัตนัยกันล่ะเนี่ย!?’

ดังที่กล่าว... สถานที่ซึ่งฉันถูกตัวตลกพามาหลังจากถูกบอกว่าสอบผ่าน คือห้องสอบพิเศษ บททดสอบทฤษฎีเวทมนตร์ 

มันอาจจะฟังดูปกติสำหรับการสอบเข้าเรียนในสถานที่สักแห่งในโลกเก่าของฉัน แต่มันแตกต่างออกไปราวฟ้ากับเหวเมื่อเทียบกับโลกใบนี้... 

โดยปกติแล้ว การทดสอบสติปัญญามันเป็นสิ่งที่วิทยาลัยเวทมนตร์ไม่คิดจะทำกัน เนื่องจากต้นทุนชีวิตที่แตกต่างกัน ไม่ได้เป็นสิ่งที่วัดพรสวรรค์แต่กำเนิดของผู้สมัครเรียน 

ยกตัวอย่างก็ฉันซึ่งเกิดมาฐานะยากจนและไม่มีทุนทรัพย์มากพอจะซื้อตำรามาศึกษาด้วยตนเอง เนื่องจากราคาของตำราเล่มนึงมากพอจะซื้ออาหารประทังชีวิตครอบครัวฉันได้ทั้งปี 

และโดยปกติแล้วพรสวรรค์มีค่ามากกว่าความรู้ในหัว เพราะสำหรับผู้มีพรสวรรค์การจะเพิ่มพูนสติปัญญาของตนเองมันไม่ใช่เรื่องยากอยู่แล้ว ทั้งยังจะทำได้ดีกว่าผู้ไม่มีพรสวรรค์มากโข...

นี่จึงเป็นเหตุผลที่มากพอจะทำให้วิทยาลัยต่างๆ ไม่คิดจะสอบวัดความรู้และเน้นไปที่การสอบที่ใช้ความสามารถในด้านเวทมนตร์หรือสัญชาตญาณเสียมากกว่า 

แน่นอนว่าทั้งหมดล้วนทำเพื่อวัดพรสวรรค์สำหรับการเข้าเรียนต่อแทบทั้งสิ้น 

และถึงแม้ว่าฉันจะยังไม่รู้ว่าสนามสอบก่อนหน้ามันมีไว้เพื่ออะไร และจุดประสงค์ของมันคืออะไร แต่สำหรับวิทยาลัยแห่งทวีป การที่ฉันไม่รู้ไม่ได้แปลว่ามันไม่มี

ฉันเพียงแค่ผ่านมันมาได้อย่างไร้อุปสรรคเกินไป จนไม่เข้าใจถึงความยากลำบากที่แท้จริงของมัน 

แต่เรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้น...

เพราะปัจจุบัน ฉันพึ่งโดนวิทยาลัยบ้านี่ ตลบหลังด้วยข้อสอบทฤษฎีเวทมนตร์ ซึ่งตลอดทั้งชีวิตไม่เคยได้อ่านมันสักเล่ม

และพอเจอแบบนี้เข้าไป ข้อแก้ต่างที่ฉันเคยพร่ำคิดเพื่อกู้หน้าให้วิทยาลัยสำหรับการสอบก่อนหน้าพลันเปลี่ยนเป็น 

"บางทีวิทยาลัยบ้านี่อาจจะแค่มีผู้อำนวยการสติไม่ดี ที่อยากคัดเลือกนักเรียนด้วยวิธีประหลาดก็เท่านั้นเอง..."

‘ถ้าฉันสอบไม่ผ่านเพราะข้อสอบทฤษฎีล่ะก็... ขอให้ไอ้คนที่อยู่เบื้องหลังการสอบพิเศษบ้านี่เป็นหมันไปซะ!’

สุดท้ายฉันจึงทำได้แค่สาปแช่งในใจ กับการทรยศอันโหดร้ายของวิทยาลัยแห่งนี้... ก่อนที่จะทุ่มเทรอยหยักในสมองทั้งหมด ให้กับกระดาษข้อสอบขนาด A3 บนโต๊ะของฉัน 

ครึ่งบนของกระดาษเป็นโจทย์ที่ฉันอ่านแทบจะไม่รู้เรื่องซึ่งมีรูปประกอบเป็นวงเวทย์ที่ซับซ้อนจนแค่จ้องเพียงชั่วขณะก็สามารถทำให้สมองล้าได้ ขณะที่ครึ่งล่างเป็นที่โล่งสำหรับเขียนคำตอบ 

ความเลวร้ายที่สุดของการสอบนี้คือชนิดของข้อสอบที่เป็นประเภท อัตนัย รูปแบบที่เปิดโอกาสให้ผู้สอบได้เขียนความคิดของตนเองลงไป ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันเชื่อว่าทุกคนบนโลกเกลียดที่สุด 

‘อา...ไม่มีทางที่เราจะตอบได้แน่นอน’

และภายในไม่ถึงอึดใจเดียว ฉันที่รู้ดีถึงความรู้ในหัวของตนเองตัดสินใจยอมแพ้กับข้อสอบประหลาดนี่...

‘....แต่ไหนๆ ก็จะสอบไม่ผ่านแล้ว....’

ฉันกำปากกาขนนกในมือแน่น ก่อนจะจุ่มปลายปากกาลงในแก้วใส่หมึก...

‘ก็ขอละเลงให้เต็มที่กับครึ่งหน้าที่เหลือเลยแล้วกัน!’

หลังจากนั้น... ด้วยหัวที่ดันเกิดอารมณ์สุนทรีย์ขึ้นมา ประกอบกับความช็อคที่ได้รับรู้ว่าตนจะต้องกลับบ้านมือเปล่า ฉันจึงทุ่มเวลาไปกับการวาดวงเวทย์ประกอบพิธีอัญเชิญซาตานลงไป...

แน่นอนว่ามันไม่ใช่วงเวทย์ของจริง... เป็นแค่รูปลักษณ์ในจินตนาการซึ่งออกแบบมาจากลักษณะเด่นของสิ่งที่คนเชื่อกัน อาธิเช่นตัวเลขที่เป็นเอกลักษณ์อย่าง 666 หรือสัญลักษณ์ดาวห้าแฉก 

แน่นอนว่าหลังจากนี้ไปมันจะกลายเป็นประวัติอันดำมืดของฉันอย่างแน่นอน แต่ปัจจุบันฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย ในหัวสมองมีแต่ความรู้สึกที่ว่าอยากเรียกซาตานออกมาระเบิดห้องสอบและวิทยาลัยให้หายไปจากทวีป 

***

....

หลังจากสอบเสร็จ... ฉันพึ่งจะรู้ตัวว่าก่อนหน้านี้ตนได้กระทำสิ่งที่คลับคล้ายคลับคลากับชีวิตช่วงมัธยมต้นของตน... 

ในวัยที่อาจจะเรียกได้ว่าไม่มีเพื่อนคบมากที่สุดในชีวิต... และบางครั้งก็ถูกเรียกว่าเป็นพวกสติไม่ดี 

‘คะ-โคตรน่าอายเลย....’

วงเวทย์อัญเชิญซาตานอะไรนั่น เป็นสิ่งที่ฉันมักจะวาดเป็นประจำในช่วงเวลานั้น ฉันทำพร้อมกับจินตนาการถึงการแลกเปลี่ยนวิญญาณของตนเองเพื่อพรสวรรค์ 

แต่หลังจากขึ้นชั้นมัธยมปลายฉันที่กลับมามีสติ ก็ตัดสินจะใจฝังชีวิตในช่วงเวลานั้นไว้ในเงามืดตลอดไป และฉันก็ทำมันได้ดีเสมอมาจนกระทั้งปัจจุบัน

....ฉันพึ่งจะวาดไอ้วงเวทย์บ้านั่นลงไปในข้อสอบที่คาดว่าจะถูกตรวจโดยอาจารย์ของวิทยาลัยอันดับหนึ่งของทวีป...

‘ตรวจงั้นเหรอ.... ดะ-เดี๋ยวนะ!?’

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ฉันจะรู้สึกเจ็บใจในตนเองไปมากกว่านี้ ฉันก็พลันตระหนักได้ถึงสิ่งผิดปกติในการสอบ 

‘....มันไม่มีช่องให้เขียนชื่อไม่ใช่เหรอ!?’

วินาทีถัดมาร่างของฉันพลันแข็งทื่อ... ความรู้สึกราวกับถูกทรยศอีกครั้งปรากฏขึ้นในใจ 

พร้อมๆ กันนั้นเอง ตัวตลกพลันเดินเข้ามาภายในห้องสอบก่อนจะกล่าว 

“ขอบคุณสำหรับความกรุณา! พวกท่านคงจะทราบดีอยู่แล้วว่าการสอบพิเศษนี้ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียในการเข้าเรียนแต่อย่างใด~!”

นั่นถือเป็นการทารุณกรรมทางจิตใจรูปแบบใหม่สำหรับฉัน...

“เนื่องจากนโยบายโดยทั่วไปของวิทยาลัยต่างๆ การสอบทฤษฎีจึงไม่มีส่วนในการสอบเข้าอยู่แล้ว เราจึงไม่คิดว่าจะต้องแจ้งให้ทราบแต่แรก! อย่างไรก็ตามเราต้องการจะบอกจุดมุ่งหมายของการสอบในครั้งนี้ขอรับ~!”

‘ไม่ล่ะ.. ช่วยแจ้งให้ครบถ้วนทีเถอะ’

ในฐานะวิทยาลัยลำดับหนึ่ง นี่มันทำให้ฉันหัวเสียอย่างมาก ต่อความไม่ละเอียดในข้อมูลข่าวสาร ซึ่งสร้างความเข้าใจผิดได้มากมายกับคนโง่เช่นฉัน 

“แนวคิดและทฤษฎีต่างๆ ที่พวกท่านเคยได้ฟัง อ่าน หรือเพ้อไปเอง จะถูกนำไปอยู่ในรายการที่ต้องแก้ไขของวิทยาลัย เพื่อจะคัดสรรค์หลักสูตรที่ใช้งานได้ดีที่สุดออกมา แน่นอนว่ามันเป็นเพียงปัจจัยหนึ่งเท่านั้นขอรับ!”

ตัวตลกพลันกล่าวต่อ...

“แต่เพื่อการศึกษาที่ดีที่สุด เราจึงอยากให้ท่านแสดงความคิดและสัญชาตญาณดิบออกมา การสอบจึงเป็นแบบไม่ระบุตัวตนเพื่อความเป็นส่วนตัวและลดอคติก่อนเข้าเรียนขอรับ!~”

“ทั้งนี้ขอขอบคุณพวกท่านเป็นอย่างสูง! ที่กรุณาเข้ารับสอบการสอบพิเศษครั้งนี้ขอรับ!”

หลังกล่าวจบตัวตลกพลันโค้งตัวคำนับอย่างสุภาพ แน่นอนว่าตลอดการพล่ามที่ยาวเหยียด ฉันจ้องเขม็งไปที่หน้าของเขาพร้อมกับส่งความอาฆาตเล็กๆ ออกไป

แต่ถึงกระนั้น... ฉันก็โล่งใจมากกว่าที่ได้รู้ว่าข้อสอบจะไม่มีใครสาวต้นตอมาถึงฉันได้ และขณะเดียวกันฉันก็ได้เข้าเรียนในวิทยาลัย

‘ก็ถือว่าเจ๊าๆ กันไป... ก็แล้วกัน’

สุดท้ายฉันก็ละทิ้งความคิดชั่ววูบที่อยากจะต่อยหน้าตัวตลกนั่น...

‘จะว่าไป... เราไม่ได้สังเกตจำนวนผู้สอบผ่านเลยแฮะ...’

เมื่อย้อนกลับไป ฉันเป็นคนที่เข้ามาในห้องสอบเป็นลำดับที่ 82 จึงต้องรอผู้เข้าสอบคนอื่นๆ และมันใช้เวลาค่อนข้างนาน แต่ตลอดเวลาฉันมัวแต่คิดเรื่องการสอบทฤษฎีเวทมนตร์ ฉันจึงไม่ได้สนใจเรื่องจำนวนผู้สอบผ่านเลยแม้แต่น้อย

ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ และเริ่มนับจำนวนโต๊ะ โดยทั้งห้องมีแถวทั้งหมด 15 แถวและแต่ละแถวมีเก้าอี้ 20 ตัว...

‘สะ-สามร้อย??’

จำนวนผู้สอบผ่านทั้งหมดจึงคิดเป็น 1 ใน 4 ของจำนวนผู้เข้าสอบ ซึ่งเป็นอัตราที่ค่อนข้างเลวร้าย 

เพราะก่อนที่จะเข้าสอบได้ก็จำจะต้องผ่านการคัดเลือกของวิทยาลัยมาก่อน ผู้ที่มีสิทธิ์เข้าสอบจึงถือว่าเป็นอัจฉริยะแทบทั้งสิ้น 

‘อา... นี่เรา...โชคดีเกินไปใหมเนี้ย?’

การที่ฉันสอบผ่านมาได้ต้องขอบคุณโชคชะตาที่เข้าข้างแบบแปลกๆ ในวันนี้ เพราะหากฉันรู้ตัวเรื่องเป้าหมายในการสอบช้าเกินไป ก็คงจะไม่มีหน้ามาอยู่ในห้องนี้ 

‘รู้สึกเหมือนจะมีเรื่องแย่ๆ เกิดขึ้นหลังจากนี้เลย’

และเนื่องจากการโชคดีเป็นสิ่งที่ห่างไกลจากชีวิตของฉันมาก ฉันเลยเริ่มรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา...

‘...หวังว่าจะไม่ซวยถึงขั้นตายก่อนวัยอันควรอีกรอบก็พอ...’

นับจากนี้ชีวิตในวิทยาลัยเวทมนตร์ของฉันซึ่งเต็มไปด้วยความหายนะก็ใกล้เข้ามาอีกก้าวนึงแล้ว...