นักเวทย์ไร้ค่าท้าชะตาวิทยาลัยเวทมนตร์

ลำดับตอนที่ #4 : การสอบ

บทที่ 4 การสอบ

ด้วยสภาพพื้นที่ซึ่งอุดมสมบูรณ์ผิดจากอาณาเขตที่ฉันอาศัย เพราะเพียงแค่สภาพอากาศ หรือ อุณหภูมิ มันก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายจนป่าอันหนาวเหน็บที่เขตอาร์ฟอร์ดเทียบไม่ติด 

สิ่งที่ฉันควรกังวลจึงไม่ใช่สภาพอากาศ หากแต่เป็นระบบนิเวศและสิ่งมีชีวิตภายในป่า ในส่วนนี้รวมถึงผู้สมัครคนอื่นๆ ด้วยเช่นกัน

ฉันอาจจะมีข้อได้เปรียบตรงที่รับรู้เงื่อนไขในการสอบผ่าน แต่คนอื่นๆ ดูเหมือนจะไม่ พวกเขาเหล่านั้นจำเป็นจะต้องคาดการณ์หรือเดาสุ่มว่าการสอบนี้มีเป้าหมายคืออะไร 

‘และนั่นแหละคือปัญหา...’

ผลจากการเดาสุ่มสี่สุ่มห้า หวยมันอาจจะไปตกที่การกำจัดผู้สมัครคนอื่นเอาได้ แม้นี่ก็จะเป็นเพียงแค่การคาดการณ์ของฉันเช่นกัน 

แต่เชื่อเถอะ... คนบนโลกใบนี้ไม่มีใครมีความคิดที่ปกติกันหรอก 

ความคลั่งไคล้ในสิ่งที่เรียกว่าเวทมนตร์ของผู้คนในโลกนี้นั้นเกินจินตนาการของฉันมาก พวกเขาพร้อมจะดับเครื่องชนเพื่อทำทุกวิถีทางที่จะพัฒนาพลังเวทย์ของพวกเขา 

และขอย้ำอีกครั้งว่าสถานที่ปัจจุบันที่ฉันอยู่คือวิทยาลัยเวทมนตร์ลำดับหนึ่งของทวีป เป็นแหล่งความรู้ที่ครอบครองได้ยากที่สุด 

โดยผลตอบแทนของมันก็คือเวทมนตร์ที่เปลี่ยนคนธรรมดาให้กลายเป็นอัจฉริยะ 

และเพราะในจิตใต้สำนึกของมนุษย์ ฝนไม่มีทางจะตกลงมาทั่วฟ้า การแย่งชิงจึงกลายเป็นแนวทางปฏิบัติอย่างหนึ่ง 

‘เพราะงั้นเราควรวางแผนให้ดี... สำหรับเกือบแปดชั่วโมงถัดจากนี้’

‘แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าจำนวนผู้สมัครลดลงจนเหลือน้อยเกินไป หรือรอดมาได้มากกว่าความต้องการกันล่ะ?...’

ฉันไม่เข้าใจความคิดที่แท้จริงของวิทยาลัยแห่งนี้ แต่ถึงกระนั้นมันก็มีข้อสันนิษฐานที่ไม่ต้องใช้กำลังสมองให้มาก 

‘ถ้าถึงจำนวนที่กำหนดการทดสอบก็คงจะจบไปเอง... งั้นเหรอ?’

แต่มันคือเท่าไหร่และมันถูกต้องหรือเปล่า? แน่นอนว่าไม่มีอะไรมายืนยันว่าฉันคิดถูกด้วยซ้ำ แต่ปัจจุบันฉันจำต้องเก็บความคิดนี้ไว้เป็นแผนสำรองในอนาคต 

ปัจจุบันรากฐานที่ดีที่สุดคือข้อมูลและการซ่อนตัว...

ฉันไม่ควรอยู่ในพื้นที่นึงเป็นเวลานานเพราะมีโอกาสถูกพบได้ด้วยการ 【ตรวจจับเวทมนตร์】ของพวกที่มีสัมผัสแปลกประหลาด

เพราะถึงแม้ฉันจะมีการเสแสร้งแต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันว่าคนแบบเจ้า『หัวส้ม』จะไม่โผล่มาอีก... 

ถึงจะค่อนข้างโชคร้ายที่พรสวรรค์ของฉันต้องมาเป็นหมันเพราะคนแบบนั้น แต่ฉันก็ยังพอใช้มันกับคนทั่วๆ ไปได้อยู่บ้าง

แต่เริ่มแรกเลย ฉันควรเริ่มต้นด้วยการอยู่เฉยๆ สักพัก ฉันต้องการรู้ว่ามีคนผ่านเส้นทางฉันมากแค่ไหน และพวกเขามีจุดมุ่งหมายคืออะไร 

ขณะเดียวกันฉันก็ต้องระมัดระวังพวกมีจิตสัมผัสพิเศษด้วย...

‘ลองอยู่แถวนี้สักครึ่งชั่วโมงก่อนก็แล้วกัน...’

***

“...สภาพพลังเวทย์แถวนี้แปรปรวนจนน่าแปลกมีโอกาสสูงที่จะพบอสูรระดับพิเศษ เราควรอ้อมไปใช้เส้นทางอื่นเพื่อความปลอดภัย”

นักเวทย์หนุ่มกล่าวกับเพื่อนร่วมทีม ด้วยสีหน้าจริงจัง

“เห็นด้วย... ฉันไม่อยากเสียพลังเวทย์กับพวกอสูรอีกแล้ว ยิ่งถ้าเป็นอสูรระดับพิเศษ... แค่คิดก็สยองแล้ว!”

หญิงสาวผมบ็อบตอบรับ ด้วยความตื่นตระหนก

“ก็ไม่มีเหตุผลที่จะเอาพลังเวทย์ไปเสียกับพวกอสูรอยู่แล้ว เอริค... ฝากหาเส้นทางใหม่ด้วยล่ะ”

สุดท้ายชายหนุ่มอีกคนซึ่งมีผมสีเขียวเข้มจึงกล่าวกลับไป... ในกลุ่มของทั้งสามเขาถือว่าเป็นหัวหน้า 

“เข้าใจแล้ว...”

เอริค นักเวทย์หนุ่มผมสีดำตอบรับคำของเขา พลางใช้พลังเวทย์เล็กน้อยตรวจสอบเส้นทางที่ปลอดภัย 

“จากจุดนี้หากเราเดินเฉียงขวาเล็กน้อยเราก็จะไปถึงป่าฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ได้เหมือนกัน”

“อา... งั้นเราก็รีบไปกันเถอะ”

ในขณะที่ชายผู้เป็นหัวหน้ายืนยันแนวทางของกลุ่ม ทั้งสามจึงเดินออกจากบริเวณปัจจุบัน

...

‘ดูเหมือนเราจะได้ข้อมูลที่ดูมีประโยชน์มาแล้ว’

ในวินาทีเดียวกัน... ฉันซึ่งดักฟังอยู่ไม่ห่างพลางใช้พรสวรรค์กลบเกลื่อนพลังเวทย์ ได้รับสิ่งที่เป็นประโยชน์กลับมา 

‘ป่าฝั่งตะวันตกเฉียงใต้?...อาจจะเป็นสถานที่ในการผ่านการสอบอีกรูปแบบงั้นเหรอ? หรือฉันจะแค่ติ๊ต่างไปเอง...?’

เนื่องจากเป็นข้อมูลที่สุ่มเสี่ยงและมีความเป็นไปได้ว่าพื้นที่ดังกล่าวอาจจะเป็นเพียงกำดัก ฉันจึงยังไม่ตัดสินใจจะเดินทางตามคนเหล่านั้นไป

‘แต่ก็แค่ตอนนี้ล่ะนะ...’

[ การสอบเวลาคงเหลือ 7 ชั่วโมง 17 นาที 36 วินาที ]

เพราะด้วยเวลาที่ผ่านไปช้าราวกับหอยทาก ฉันอาจจะหมดความอดทนในไม่นานและตามพวกนั้นไปจริงๆ 

แน่นอนว่าฉันไม่ได้คาดหวังแต่เพียงการรอเวลาหมด... 

ไม่ว่าจะปล่อยให้ผู้สมัครต่อสู้กันเองจนจำนวนเหลือเท่ากับความต้องการของวิทยาลัย ก็ดี หรือจะแผนล่าสุดที่เป็นการเดินทางไปยังพื้นที่ดังกล่าวก็ดี

แม้ทั้งคู่จะเป็นเพียงแผนการที่ไม่มีอะไรมารองรับว่าจะสำเร็จ แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ ฉันก็มีแต่ต้องเชื่อใจมันเท่านั้น

แต่ว่า...

‘การทดสอบที่ให้รอ 8 ชั่วโมงแล้วจะผ่าน... วิทยาลัยบ้านี้มันจะน่าเบื่อเกินไปแล้ว’

บอกตามตรงว่าตั้งแต่ที่ได้เห็นเงื่อนไขการสอบผ่าน ฉันก็เอาแต่ตั้งคำถาม...

นี่คือการสอบของวิทยาลัยลำดับ 1 ของทวีปจริงๆ งั้นเหรอ?

แม้จะใช้จิตวิทยาให้ผู้สมัครแก่งแย่งชิงสิทธิ์เข้าเรียนกัน แต่ท้ายที่สุดถ้าเป้าหมายมันแค่นั้นจริงๆ นี่มันก็แค่เกมล้อเลียนผู้สมัครไม่ใช่เหรอไง?

นิสัยหยอกล้อที่ไม่บอกเป้าหมายแท้จริง และปั่นให้ผู้คนต่อสู้กันเองนี่คือเป้าหมายของการสอบ? นี่น่ะเหรอปรัชญาชีวิตที่วิทยาลัยซึ่งเป็นอันดับหนึ่งของทวีปจะสอน? 

เป็นความรู้สึกที่ราวกับได้ดูละครคุณธรรมเกรดต่ำ ที่ทำไปโดยหวังผลประโยชน์จากยอดวิวและการตอบรับที่เลวร้ายจากผู้ชม ซึ่งล้วนแล้วแต่เพิ่มแสงให้คนเหล่านั้นทั้งสิ้น

‘เพราะแบบนั้นมันน่าจะมีอะไรมากกว่าแค่เอาชีวิตรอด... บางทีเราควรจะหาข้อมูลเพิ่มสักหน่อย...’

ไม่ว่าจะด้วยเหตุใด... ฉันเชื่อในข้อสันนิษฐานที่ผุดขึ้นมาในใจโดยไม่มีหลักฐานยืนยัน มากกว่าหน้าต่างที่เป็นลายลักษณ์อักษรชัดเจนตรงหน้าเสียอีก

‘เริ่มการลาดตระเวนเลยจะดีกว่า...’

ฉันคิดขึ้นมาเช่นนั้น และขณะเดียวกันก็ต้องไม่ลืมว่าควรระมัดระวังคนแบบเจ้าหัวส้มนั่นในขณะลาดตระเวน...

***

“...ยินดีต้อนรับขอรับ☆!”

บุคคลปริศนาภายในชุดตัวตลกกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง 

“....“

แต่สิ่งที่ตัวตลกได้รับกลับไป เป็นเพียงสีหน้าที่เรียบเฉย... ของหญิงสาวผู้มีผมสีทองยาวสรวย 

ดวงตาสีเขียวราวกับหยกเลอค่า จ้องมองไปยังรอยยิ้มจอมปลอมบนหน้ากากของตัวตลก 

“เย็นชาจังเลยนะ... เคยมองโลกในแง่ดีบ้างหรือเปล่าเนี้ย?”

ตัวตลกปรับโทนเสียงให้เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบัน ก่อนจะกล่าวต่อไป...

“ยินดีต้อนรับ ลำดับที่ 1 จาก 300 คน สู่วิทยาลัยเวทมนตร์อาร์ชฟิลด์ขอรับ...”

“จะให้เราเรียกท่านว่าอะไรดีขอรับ?...”

หญิงสาวนิ่งเงียบไปชั่วครู่หนึ่ง... ดวงตาที่เย็นชาและริ่มฝีปากที่เรียบเฉย พลันโค้งขึ้นเล็กน้อย 

“【ไอดอล】เรียกฉันว่า...ไอดอล”

ดวงตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความคลั่งไคล้เล็กน้อย...

【ไอดอล】สมญานาม ของนักเวทย์ปีหนึ่งคนแรกของวิทยาลัยเวทมนตร์อาร์ชฟิลด์ ประจำปีล่าสุด

ตำแหน่งของผู้มีสมญานามถือได้ว่าสำคัญอย่างยิ่ง หากไม่รวมสิทธิประโยชน์มากมายที่จะได้รับในวิทยาลัย พวกเขายังถือเป็นผู้มีสิทธิ์สืบทอดต่ำแหน่งของเหล่าสภาทั้ง 7 อีกด้วย 

อย่างไรก็ตาม...

‘ไอดอล?... นั่นคือหนึ่งในภาษาที่สาบสูญงั้นเหรอ?’

ตลอดเวลาที่ตัวตลกได้ใช้ชีวิตในฐานะผู้ตรวจการพิเศษของวิทยาลัย หรือตลอดทั้งชีวิตของเขา ไม่เคยได้ยินคำใดที่ดูไม่สามารถแปลหรือถอดความได้เช่นนี้

ราวกับคำๆ นั้นถูกนำมาจากโลกใบอื่น... แต่ไม่มีทางที่ตัวตลกจะคาดการณ์ได้เช่นนี้ สำหรับเขา มันก็อาจจะเป็นแค่ภาษาที่หายสาบสูญในอดีตเท่านั้นเอง 

“งั้นยินดีต้อนรับอีกครั้งนะขอรับ... คุณไอดอล”

***

“อา...ไอ้วิทยาลัยเวรนี่ เล่นเราเข้าให้แล้วสิ”

ฟันที่แหลมคมราวกับเขี้ยวของฉลาม ถือเป็นสัญลักษณ์ของชายหนุ่มมากกว่าผมสีฟ้าแสบตา และดวงตาแดงราวกับทับทิมเสียอีก 

เขากำลังกล่าวด้วยท่าทีหงุดหงิดเล็กน้อย ขณะที่นั่งอยู่บนซากของอสูรขนาดใหญ่

“ฆาตกรรม... บ้าอะไรกัน?”

เขาจ้องมองไปยังอากาศอันว่างเปล่า พลางแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย 

“ว่าแล้วเชียว... ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดนี่หว่า! ทำได้ดีมากไอ้วิทยาลัยเวร!”

ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา โดยที่เบื้องล่างเต็มไปด้วยอสูรสี่ขามากมาย 

“พรสวรรค์ของฉันคือนักบดขยี้ ยินดีด้วย... ที่พวกแกจะได้กลายเป็นซากศพ!”

เขามุ่งความสนใจไปยังเหล่าอสูร ด้วยสีหน้าที่มิได้ประหลาดใจ หรือตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อยหากแต่เป็น.... 【ความสนุก】ต่างหาก 

ร่างกายของเขาพลันมลายหายไปดังสายลม ไร้ซึ่งเสียงและไร้ซึ่งเงา... และไม่นานนักเสียงของกระดูกที่ถูกบดจนแหลกละเอียดจึงดังขึ้น 

[แคร่ก—!!]

อสูรสี่ขาซึ่งมีหน้าตาราวกับสุนัขพันธุ์พิทบูล ร่างของมันค่อยๆ ถูกบดขยี้อย่างช้าๆ พร้อมกับเสียงดัง กร็อบ! แกร๊บ! จากโครงกระดูกทั่วร่างที่บิดเบี้ยวซึ่งดังคลอไปพร้อมกัน

ไม่นานนักร่างของมันเริ่มแปรสภาพเป็นเพียงบอลทรงกลม ไม่หลงเหลือแล้วซึ่งเค้าโครงเดิมของมันที่เคยเป็นสุนัข...

“เสร็จไปหนึ่ง~!...”

เสียงของชายฟันเขี้ยวดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับร่างที่ปรากฎขึ้นบนท้องฟ้า 

เวทมนตร์ระดับสูง【เหาะเหิน】ถูกใช้โดยผู้สมัครซึ่งอยู่ในวัยไม่เกิน 15 ปีเท่านั้น... นับเป็นสิ่งที่ผิดแผกกฎของโลก สีของพลังเวทย์ที่ห่อหุ้มรอบกายของเขาเป็นสีม่วง...

นั่นคือสัญลักษณ์ของนักเวทย์ระดับ 4 

“ถึงจะมีเวลาให้เล่นอีกเยอะเลย แต่เพราะฉันเองก็อยากได้ลำดับสูงๆ เพราะงั้น...”

[แคร่ก—! แคร่ก—! แคร่ก—! แคร่ก—!... —แคร่ก!! ]

เสียงร่างกายที่ถูกบดจนแหลกของอสูรแต่ละตัวดังขึ้นพร้อมๆ กัน...

น้ำพุเลือดพลันพุ่งกระจายไปทั่วฟ้า ก่อนจะตกลงมาราวกับหยาดฝน อาบชโลมผืนหญ้าเขียวขจีให้กลายทะเลโลหิตสีแดงฉาน

“ฉันไม่มีเวลาว่างมาเล่นกับพวกอ่อนแอหรอกนะ...”

[ฟรู้มมมม—!!!]

และด้วยความเร็วที่เกินบรรยาย เขาพุ่งตัวออกไปจนเกิดเสียงระเบิดตามหลัง พลันสร้างความตื่นตระหนกครั้งใหญ่ให้กับเหล่านักเวทย์ที่ภาคพื้นดิน 

ขณะเดียวกัน... ดวงตาสีน้ำเงินคู่หนึ่งซึ่งจับจ้องไปทั่วทุกมุมของการต่อสู้ กำลังสั่นไหวด้วยความกลัว

‘... นะ-นี่เราพึ่งเจอนักเวทย์พรสวรรค์งั้นเหรอ!?’

ตัวฉัน... ได้แต่ทึ่งกับความสุดยอดของสิ่งที่เรียกว่า นักเวทย์ตัวจริง...