มหาราชะ - มหารานี

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 (รีไรท์ใหม่ค่ะ)

ตอนที่1

ท่ามกลางอุสรานคร นครที่เคยสวยงาม ซึ่งบัดนี้กลายเป็นอดีตไปแล้ว เหลือแต่ซากปรักหักพังที่ยังคงอยู่ เสียงร่ำไห้ที่ร้องเรียกหาคนรัก ที่บัดนี้ถูกข้าศึกศัตรูฆ่าอย่างเลือดเย็น ทุ่งหญ้าที่เขียวขจีที่มีนามว่า ทิวะไท บัดนี้กลับกลายเป็นทุ่งนรกเสียมากกว่าที่จะเป็นทุ่งแห่งสรวงสวรรค์ เพราะทุ่งหญ้าที่เขียวขจีนั้น ณ บัดนี้กลายเป็นทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยเลือดของฝ่ายข้าศึก..เหมคีรีนครและฝ่ายอุสรานครกับเหล่าพันธมิตรทั้ง8

ณ อุทยานดาราวดีศรีอุสรา อุทยานแห่งนี้เป็นอุทยานที่อยู่ทางด้านท้ายวัง ณ ที่นั้น จะมีช่องทางลับที่มีไว้ลี้ภัยสำหรับเหล่าเชื้อพระวงศ์ ที่อยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่หลังอุทยาน

“เร็วเข้าเถิดเพคะ เราต้องรีบไปแล้ว ถ้าชักช้าประเดี๋ยวจะมิทันการ”เสียงจากสตรีผู้หนึ่งที่อายุอานามเข้าสู่วัยกลางคน เร่งเร้าให้มกุฎราชกุมารหนุ่มและราชกุมารีพระองค์น้อยแห่งอุสรานครรีบเสด็จออกไปทางช่องทางลับ

“แล้วทูลหม่อมพ่อกับแม่เล่านารา”เสียงจากราชกุมารีองค์น้อยกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ

“เดี๋ยวทั้งสองพระองค์จะเสด็จตามเราไปเพคะ”พระพี่เลี้ยงทูลตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเกือบจะร้องไห้เช่นกัน เพราะตนนั้นรู้แก่ใจดีว่า ไม่มีทางที่องค์เหนือหัวทั้งสองพระองค์ที่ตนนั้นเคารพเทิดทูนถึงขั้นยอมพลีกายให้นั้น ไม่มีวันที่จะเสด็จตามมาแน่ ถึงแม้ตนบอกว่าจะอยู่ด้วย แต่ทั้งสองพระองค์ก็มิยอม

 'นารา เจ้าต้องไปกับชายและหญิงเล็ก พวกเขาคือรัชทายาทของราชวงศ์ ถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะพ่าย แต่ก็มิได้หมายความว่าเราจะพ่ายเสมอไป ในวันหน้า ตราบใดที่เรายังมีรัชทายาท นั่นยอมหมายถึง วันหน้าเรายังมีโอกาสที่จะได้กอบกู้ราชวงศ์ของเรา!! '

 'แต่ทูลกระหม่อมเพคะ' พอตนยังกล่าวไม่จบสุรเสียงห้าวกังวานก็ดังมาพร้อมกับประตูพระตำหนักแห่งองค์รานีที่เปิดผางออก 

'รัชนีกร ชายใหญ่กับหญิงเล็กไปแล้วหรือยัง' แล้วก็ทรงเหลือบไปเห็นคุณท้าวบริภักดิ์ราชสุยวลี ผู้เป็นพระพี่เลี้ยงของพระโอรสและพระธิดาของพระองค์

 'เอ๊ะ นารา ทำไมยังไม่ไปอีก'

 'หม่อมฉันเป็นห่วงฝ่าพระบาทกับทูลกระหม่อมเพคะ' พระพี่เลี้ยงทูลตอบทั้งน้ำตา

 'เจ้าไม่ต้องห่วงข้ากับทูลกระหม่อมของเจ้าหรอก เจ้าตั้งพาลูกๆของเราไปยังปาคีร์ ที่นั่นชายใหญ่และหญิงเล็กจะปลอดภัย พวกเหมคิรีไม่กล้ายุ่งกับปาคีร์ เราทั้งสองจะถ่วงเวลาอยู่ที่นี่ ไปซะ! ไปอยู่กับท่านลุง ไป!!'

ณ ที่นี้ เวลานี้ พระพี่เลี้ยงได้แต่ปลอบใจตัวเอง เพราะตนยังต้องมีหน้าที่รัชทายาททั้งสองพระองค์ และก็ได้แต่อธิษฐาน ขอให้องค์เหนือหัวทั้งสองพระองค์ปลอดภัย

“นาราพาน้องหญิงไปก่อน แล้วเราจะตามไปทีหลัง”พอมกุฎราชกุมารมีกระแสรับสั่งจบ ก็ทรงวิ่งไปที่ตัวพระราชวังเต็มไปด้วยข้าศึกศัตรู

“พี่ชาย!!!!”ราชกุมารีองค์น้อยทรงตะโกนเรียกทั้งน้ำพระเนตร แต่ถึงจะตะโกนเรียกเท่าไร ยุพราชหนุ่มก็ไม่ฟังเสียแล้ว เพราะยุพราชหนุ่มได้เสด็จวิ่งเข้าไปในพระราชวังที่มีฝ่ายข้าศึกต่อสู้กับเหล่าองครักษ์และยามเต็มไปหมด ทันใดนั้น ก็มีศรดอกหนึ่งแล่นไปปักที่กลางหลังของยุพราชหนุ่ม

“พี่ชาย!!!!!!!”ราชกุมารีองค์น้อยทรงตะโกนเรียกทั้งน้ำพระเนตร

เฮือก!!

หญิงสาวนางหนึ่งบนเตียงนอนไม้สักทองเป็นเกลียวสี่เสา มีผ้าลูกไม้สีขาวเดินลายทองรอบเสาทั้งสี่ ที่บรรทมปูด้วยขนแกะที่ทอกับผ้าแบบชาวเขาสีอมฟ้าอ่อนๆ ที่แสนจะนุ่มสบาย สะดุ้งตื่นจากฝันที่เป็นฝันที่เลวร้าย และเป็นฝันที่เธอหวาดกลัวมากที่สุด

วงพักตร์งามซีดเผือด “ฝันถึงวันนั้นอีกแล้วเหรอเนี่ย” เธอพูดพลางลูบหน้าตนเอง ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูถี่รัว เธอปัดผ้าคลุมพระบรรทม แล้วเดินไปเปิดบานประตูที่ทำจากไม้สักลงขอบทอง ที่หน้าประตูนั้นมีหญิงสาวนางหนึ่งที่อายุอานามประมาณเธอ ใบหน้าร้อนรน

“ทูลหม่อม ท่านลุงเสด็จมาเพคะ”แล้วนางก็พูดอีกว่า “รับสั่งว่ามีเรื่องสำคัญมาก ให้หม่อมฉันมาปลุก หม่อมฉันทูลแล้วว่านี่ยังเช้ามืดอยู่ แต่ก็มิทรงฟัง”

“ลลนาไปทูลท่านลุงละกันว่า อีกสักครู่เราจะออกไป แล้วไปเรียกลาวัณย์มาให้เราด้วย”รับสั่งจบลลนาก็รีบเดินออกไป

พอลลนาไปแล้วเธอจึงเดินเข้าไปที่ห้องบรรทม แล้วไปที่มุมๆหนึ่งของห้องอันทำจากหินอ่อน ณ ที่นั้น มีโต๊ะอยู่ตัวหนึ่งทำจากหินอ่อนสีดำ บนโต๊ะนั้นมีกรอบรูปทรงไข่ ขอบฝังเพชร ในภาพนั้น....สตรีหนึ่งคนกับบุรุษอีกสองคน.....

              ...พระราชาธิบดี องค์รานี และมงกุฎราชกุมารหนุ่มแห่งอุสรานคร!!

นางทอดพระเนตรภาพผู้เป็นที่รักทั้งสามคนปักลายงดงามอย่างอาลัยอาวรณ์ ใบหน้าเศร้าซึม นึกถึงวันนั้น วันที่พวกเธอมีความสุข วันที่ไม่มีภัยอันตรายใดๆมาคลืบคลาน ‘ทูลหม่อมพ่อ แม่ พี่ชาย หญิงจะทำได้ใช่ไหมค่ะ หญิงจะเอาเมืองเรากลับมาได้ใช่ไหมค่ะ’หลังจากทอดพระเนตรสักครู่หนึ่งก็เสด็จไปที่ห้องสรง ณ ที่นั้น มีนางกำนัลนางหนึ่งคอยอยู่แล้ว หลังจากสรงเสร็จก็ทรงอยู่ในชุดแบบชาวเขาสีมืดๆที่ดูหนา ทว่าเบา

 'ภารกิจทั้งหมด เริ่มต้นแล้ว!!'