OurSky สกายร้ายรัก

บทนำ

Rrr Rrr 
เสียงแจ้งเตือนโปรแกรมแชทยอดนิยม เรียกความสนใจจากปลายฟ้าที่กำลังนั่งทำบัญชีจัดการรายรับรายจ่ายของร้านของบิดาที่เปิดเป็นร้านอาหารกึ่งบาร์เหล้าให้ละสายตาไปมอง มือเรียววางปากกาและใบเสร็จค่าใช้จ่ายในมือลงกับโต๊ะ พลางเอื้อมคว้าเอาสมาร์ทโฟนรุ่นเก่าของตัวเองขึ้นมาเปิดโปรแกรมแชทเพื่อพิมพ์ตอบเพื่อนๆ ที่กลางค่ำกลางคืนยังไม่ยอมหลับยอมนอนกันอีก
แชทกลุ่ม 
(2สาว เกย์ 1 ชาย 2)
โช :: เพื่อน ๆ ค่า คือว่านะไม่เจอกันนานแล้ว นัดเจอกันหน่อยไหมจ้ะ 
ลินดา :: กูไป ๆ ไม่ได้เจอพวกมึงนานแล้ว อัพเดทชีวิตกันหน่อย
เก้า :: ไปด้วยค้าบ คิดถึงเพื่อนสัส 
เก้า:: ว่าแต่ร้านไหน
ลินดา :: ร้านเดิมไหม
ปลายฟ้า :: ร้านเฮียคินนะเหรอ
โช :: ใช่จ้า

ริมฝีปากบางเม้มแน่น นัยน์ตาสีน้ำตาลกลอกไปมาอย่างใช่ความคิด แน่นอนว่าเธอคิดถึงเพื่อนแต่สถานการณ์ที่บ้านเธอตอนนี้ไม่ค่อยดี แถมตอนนี้เธอต้องประหยัดเพื่อนำเงินมารักษาพ่อและดูแลกิจการที่บ้านให้ไปรอด ไม่งั้นจะมีคนอีกเกือบสิบชีวิตต้องตกงาน
‘ควรไปหรือไม่ควรไปนะ...’ 
เสียงแชทดังขึ้นอีกครั้งเรียกปลายฟ้าให้หลุดออกจากภวังค์ เธอก้มลงอ่านข้อความที่ทำให้เธอตัดสินใจว่าจะไปหรือไม่ไปตามนัดหมายของเพื่อนในครั้งนี้

แชทกลุ่ม 
(2สาว เกย์ 1 ชาย 2)
สกาย :: เอาสิ หลังจบก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลย มาเจอกันหน่อยก็ดี
ปลายฟ้า :: งั้นเจอกันกี่โมงดี พรุ่งนี้วันเสาร์นี่ ดื่มกันนิด ๆ หน่อย ๆก็ได้มั่ง
โช :: เอา ๆ งั้นเจอกันบ่ายโมงที่หน้าร้านนะ 
เก้า :: มึงว่าเฮียยังเก็บโซนลับเราไว้ไหมวะ 
ลินดา :: เก็บจ้าอาทิตย์ก่อนกูเพิ่งไปมา เฮียทำให้ใหม่แล้วด้วย สวยสะบัดบอกเลย
ปลายฟ้า :: งั้นเจอกันนะ เราไปนอนก่อน บาย
เก้า :: กูไปนอนกอดเมียละ บายย 
สกาย :: ฝันดี 
โช :: ฝันดีจ้า 
ปลายฟ้า :: ฝันดีน้า

มือเรียวคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงกับโต๊ะก่อนจะเอนหลังพิงพนักพิงอย่างเหนื่อยอ่อน แม้จิตใจจะชุ่มฉ่ำขึ้นมาบ้างแต่ตะกอนความเหนื่อยล้าก็ใช่ว่าจะหายไปได้ง่าย ๆ ร่างเพรียวบางของหญิงสาววัย 23 ปีลุกขึ้นมาจัดเรียงใบเสร็จต่าง ๆ บนโต๊ะให้เป็นระเบียบ ก่อนจะเดินเอื่อย ๆ ไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวนอน 
กลิ่นครีมน้ำอาบประจำตัวหอมฟุ้งไปทั่วทั้งห้องทันทีที่ปลายฟ้าก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำ มือเรียวยกขึ้นเช็ดผมที่เปียกจากละอองน้ำเบาๆก่อนจะทิ้งตัวลงกับเตียงนอนด้วยความเหนื่อยล้า แต่สมองน้อยๆก็ไม่วายนึกถึงสถานที่ในความทรงจำของเธออย่างเปี่ยมสุข
สถานที่ที่เธอจะไปในวันพรุ่งนี้คือบาร์ข้างมหาวิทยาลัยที่ตอนบ่ายถึงเย็นเป็นร้านอาหาร ปลายฟ้าและเพื่อน ๆ เรียกกันอย่างติดปากว่า 
‘ร้านเฮียคิน’ แม้ความจริงแล้วสถานที่ที่พวกเพื่อน ๆ นัดจริง ๆ จะเป็นดาดฟ้าชั้นบนสุดของตึกก็ตาม 
โซนลับ ๆ ที่เฮียคินและพวกเธอเป็นคนทำขึ้นมาเอง เหตุเกิดจากวันนั้นร้านคนเต็มจนไม่มีที่นั่ง แต่เพราะพวกเธออยากทานข้าวและอยากโดดเรียนวิชาน่าเบื่อจึงหนีไปหลบที่ดาดฟ้าชั้นบนสุดของร้าน พี่อคินรุ่นพี่ที่สนิทก็จัดการหาเต็นท์เก่า ๆ มากางกันแดดให้ ได้บรรยากาศแบบตั้งแคมป์กลางแจ้ง เพื่อน ๆ ที่ไม่เคยได้ไปนอนหรือนั่งเต็นท์ก็ตื่นเต้นกันยกใหญ่ นับตั้งแต่วันนั้นพวกเธอก็ไปกันบ่อยขึ้น จนที่นั้นกลายเป็นที่ประจำของกลุ่มไปโดยปริยาย
ปลายฟ้านึกถึงความทรงจำต่าง ๆ อย่างมีความสุขก่อนจะคล้อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวัน

รุ่งเช้า  
ปลายฟ้าตื่นแต่เช้ามาจัดการกับธุระส่วนตัว ทำอาหาร ดูแลพ่อ จัดร้านและเรียกเมฆผู้เป็นน้องชายให้ตื่นมาอาบน้ำ กินข้าว ดูแลบิดาเพราะเช้านี้ตัวเธอต้องทำบัญชีให้เรียบร้อยก่อนจะออกไปเจอกลุ่มเพื่อนในตอนบ่าย 
“พี่ฟ้าไม่กินข้าวเหรอ” 
เสียงของเมฆน้องชายดังขึ้น เรียกความสนใจของเธอจากใบเสร็จในมือแต่ปลายฟ้าก็ไม่ได้เงยหน้ามองแต่อย่างใด เธอทำเพียงตอบน้องชายไปด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
“พี่ทานไปแล้วละ เมฆไปกินเถอะ ตอนบ่ายถึงเย็นพี่ไม่อยู่นะ ออกไปเจอเพื่อน ดูแลพ่อด้วย เดี๋ยวพี่ทิ้งเงินไว้ให้ ถ้าหิวก็สั่งทานเอานะ”
ปลายฟ้าเอ่ยตอบพร้อมบอกตารางในวันนี้ของเธอด้วยรอยยิ้ม เธอมองน้องชายที่พยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไป แล้วหันกลับไปทำงานต่อเพื่อให้เสร็จทันก่อนเธอจะออกไปตามนัด 
มือเรียวขยับปลายปากกาเขียนรายรับรายจ่ายของร้านและในบ้านเพื่อคำนวนหักลบให้พอจ่ายเงินเดือนลูกน้องและผ่อนจ่ายหนี้สินที่พ่อเธอกู้ยืมมาเปิดร้านจนถึง 11 โมงครึ่งก็วางปากกาและใบเสร็จทุกใบลง 
“เสร็จสักที แม้เดือนหน้าจะต้องมาทำใหม่ก็เถอะ” 
แน่นอนว่าสิ่งที่เธอทำ ไม่ใช่แค่เพื่อคำนวณรายรับรายจ่ายแต่เพื่อเอาไว้ลดหย่อนภาษีภายหลัง มือบางจัดเก็บใบเสร็จทุกอย่างเข้าชั้นให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปเพื่อนๆตามนัด 
...
“พี่ไปแล้วนะ เมฆ เงินอยู่บนโต๊ะ ดูแลพ่อ ดูแลบ้าน อย่าซน”
“คร้าบ ๆ น้องเมฆคนนี้ม.ปลายแล้วคร้าบ ไม่ซนคร้าบ” 
“ทะเล้น พี่ไปละ หนูไปนะคะพ่อ”
“อืม ไปดีดีลูก” 
ปลายฟ้าเอ่ยลาน้องชายและบิดาก่อนจะเดินออกจากบ้านมา ใบหน้าหวานกดมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือก่อนจะเริ่มออกเดิน เพราะบ้านเธออยู่ไม่ไกลจากร้านของอคินที่ตั้งอยู่แถวมหาลัยมากนัก ทำให้สามารถเดินไปได้โดยไม่เสียค่ารถ 
แน่นอนว่าเรื่องนี้เธอไม่มีวันบอกเพื่อนๆเด็ดขาด 
เพราะถ้าบอกไปเพื่อนๆก็จะเป็นห่วงโดยเฉพาะลินดา และ โช ที่เป็นห่วงเธอยิ่งกว่าคนอื่นๆ ไหนจะสกายอีกคน 
ใช่เวลาไม่นานเธอก็เดินถึงร้านของอคินตามเวลาที่นัดไปเป๊ะ ๆ พร้อมกับใครอีกคนที่ถึงก่อนเธอได้ไม่นาน 
“ไงเธอ” 
เสียงทุ่มดุและคำเรียกแสนคุ้นหูดังขึ้นด้านหลังเธอ ร่างเพรียวบางหันไปตามทิศทางด้วยแววตายินดี ก่อนจะเอ่ยทัก ‘เพื่อน’ ที่ไม่ได้เจอกันนานกว่าครึ่งปี 
“ไงสกาย ไม่ได้เจอกันนานเลย”
สกาย เพื่อนคนสำคัญและคนที่เธอตกหลุมตั้งแต่ตอนเรียนจนถึงตอนนี้