[KnB Fanfic]Demonic Game เกมล่าชีวิต
ตอนที่ 3 : Day 0-1 : Kuroko's Part
คุโรโกะเดินตามหญิงสาวที่อ้างตัวว่าเป็น'ปีศาจ' ที่ชื่อว่าสึคิมิยะ ซุยไปอย่างเงียบๆ ระหว่างทางหลังจากที่ซุยจัดการพวกสัตว์ประหลาดไปแล้วไม่มีอะไรอยู่เลย มันเงียบสงบจนได้ยินเสียงฝีเท้าของทั้งคู่ จนสุดท้ายซุยก็ต้องพูดออกมาเอง
ซุย - "นายจะไม่พูดอะไรเลยรึไง? ฉันรู้นะว่าเรื่องพวกนี้มันน่าเหลือเชื่อ และสร้างความสงสัยให้กับมนุษย์อย่างนายมากน่ะ"
คุโรโกะ - "ประมาณนั้นครับ...."
ซุย - "อยากถามอะไรก็ถามมาเถอะ แต่ไม่รับประกันว่าจะตอบได้ทั้งหมดหรอกนะ"
ทั้งคู่พูดไปพร้อมทั้งยังเดินไปข้างหน้าโดยที่ซุยไม่ได้หันกลับมามองเด็กหนุ่มผมฟ้าเลยแม้แต่นิดเดียว
คุโรโกะ - "...."
คุโรโกะ - "คุณสึคิมิยะ....เป็นปีศาจจริงๆเหรอครับ?"
ซุย - "ก็ใช่...คิดว่าฉันเป็นมนุษย์ล่ะสิ....ใช่มั้ย? ปีศาจในหัวของพวกมนุษย์สมัยนี้น่ะคงมีรูปร่างหน้าตาแบบพวกระดับล่างเมื่อกี้ล่ะสิ"
คุโรโกะ - "ไม่ครับ ไม่ใช่ทั้งหมด...บางทีก็มีลักษณะคล้ายกับมนุษย์....เหมือนกับคุณสึคิมิยะ..."
คุโรโกะ - "แต่ก็แตกต่างกันนิดหน่อย....เพราะรูปลักษณ์ของคุณดู..."
ซุย - "เหมือนกับมนุษย์ในยุคปัจจุบันล่ะสิ..."
คุโรโกะเงียบไป เขาไม่รู้ว่าปีศาจจะรู้ความคิดของมนุษย์ดีแค่ไหน แถมรูปลักษณ์ของปีศาจในความเป็นจริงด้วย สำหรับเขา ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์เมื่อกี้เขาคงไม่มีวันเชื่อว่าซุยเป็นปีศาจแน่ๆ
ก็ มนุษย์ที่ไหนเขามีพลังขนาดเสกพายุน้ำแข็งมาปัดสัตว์ประหลาดให้ปลิวไปได้ภายในครั้งเดียวบ้างล่ะ พ่อมดหมอผีคนไหนคงทำไม่ได้หรอก
ซุย - "มันก็ไม่ผิดหรอกที่จะแปลกใจ....ในปัจจุบันน่ะปีศาจคือตัวแทนของความโหดร้ายนี่นะ....รูปลักษณ์อะไรนั่นน่ะคงต้องมีทั้งเรื่องจริงและเรื่องแต่งนั่นแหละ อย่าไปเชื่ออะไรมากจะดีกว่า..."
ซุย - "ก็เหมือนกับเกม...ที่นายกำลังจะเจอนี่ไงล่ะ..."
คุโรโกะขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างนึกสงสัย หมายความว่ายังไงกัน?
ซุย - "ไม่สิ....ฉันควรจะไปบอกอีกกลุ่มนึงมากกว่าล่ะมั้ง...."
ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้เขาสงสัย เกมที่เขาต้องไปเป็นผู้เล่นอย่างไม่เต็มใจที่ว่ามันคืออะไรกันแน่...
ซุย - "เอ้า ถึงแล้ว เข้าไปสิ"
จู่ๆซุยก็หยุดอยู่หน้าประตูกระจกที่มองทะลุไปถึงด้านใน
ทุกคนมาถึงกันหมดแล้วสินะ...
คุโรโกะเปิดประตูแล้วเข้าไปรวมกับคนอื่นๆ แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวต่อก็
*ตึกๆๆๆๆ*
??? - "คุโรโกจจิ~~~!!!"
ร่างสูงของนายแบบหนุ่มผมทองกระโตนเข้ามาหาคุโรโกะอย่างรวดเร็วก่อนจะถูกอีกมือหนึ่งคว้าคอเสื้อไว้ก่อนที่เขาจะล้มลงไปทับคนผมฟ้าที่ตัวเล็กกว่ามาก
??? - "นายจะฆ่าเท็ตสึรึไงคิเสะ"
คุโรโกะ - "อาโอมิเนะคุง....คิเสะคุง...."
คิเสะ - "ผมแค่ดีใจที่ได้เจอคุโรโกจจิเองนะฮะ!"
อาโอมิเนะ - "แต่นายเกือบฆ่าคนโดยไม่ตั้งใจแล้วนะเว้ย!!"
ซุย - "ดีใจไปตอนนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะ"
เสียงของซุยทำให้ทั้งสองที่ทะเลาะกันเบียนความสนใจไปหาเธอ แล้วเลิ่กคิ้วด้วยความสงสัย
ซุย - "ถ้ารู้กฏของเกมนี้แล้ว....จะยิ้มไม่ออกเลยล่ะ..."
ซุยเดินเข้าไปยืนที่มุมหนึ่งของห้องโดยไม่พูดอะไร ถ้าสังเกต ไม่ได้มีแค่ซุยด้วย คนที่น่าจะเป็นปีศาจเหมือนกับเธอก็ไม่ค่อยจะออกความเห็นอะไรเลยเหมือนกันนะ
อาโอมิเนะ - "ยัยนั่น...หรือว่า..."
คุโรโกะ - "เธอบอกว่าเป็นปีศาจผู้ดูแลของผมน่ะครับ..."
คุโรโกะมองไปรอบๆ ภายในห้องไม่มีอะไรเลย เป็นห้องสีขาวที่ว่างเปล่า แต่กว้างใหญ่ พร้อมกับจอมอนิเตอร์ยักษ์เพียงเครื่องเดียว
เเหมือนว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่จะยังมาไม่ครบนะ เหลืออีกแค่ประมาณ3คนเองล่ะมั้ง?
ซุย - "โคโคโระ...ตอนนี้ขาดใครบ้าง?"
ซุยหันหน้าไปหาสาวร่างเล็กผมสีน้ำตาลที่น่าจะชื่อว่า'โคโคโระ'แล้วก็ถามออกไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย เพื่อเช็คให้แน่ใจว่าใครบ้างที่ยังไม่มา เพราะแต่ละห้องความใกล้-ไกลก็ไม่เท่ากันอยู่แล้ว
โคโคโระ - "อืม....เหลือคุณสึบากิ...รุ่นพี่ยูกินะ...แล้วก็คุณโอลิเวียค่ะ"
ซุยพยักหน้าให้โคโคโระ จากนั้นจึงกอดอกแล้วหลับตาลงโดยไม่พูดอะไรต่อ
คุโรโกะที่ได้ยินที่ซุยกับโคโคโระคุยกันก็เปลี่ยนไปสังเกตคนอื่นๆ แต่ก็ดันไปสะดุดกับร่างที่กำลังสั่นเทาของ'ฟุริฮาตะ โควคิ' คนที่เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน และอยู่ชมรมบาสเดียวกับเขา แล้วยิ่งเป็นคนขี้กลัว นึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกพามาที่นี่ด้วย
พอเห็นว่าทางคนผมสีเปลือกไม้กำลังประหม่า คุโรโกะจึงเข้าไปแตะที่ไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆพอให้เขารู้สึกตัว
คุโรโกะ - "ฟุริฮาตะคุง"
ฟุริฮาตะ - "@%$#^!!!! อะ...ค-คุโรโกะเองเหรอ?"
ฟุริฮาตะอุทานออกมาไม่เป็นภาษา แต่พอหันกลับไปเห็นว่าคนที่มาทักคือคุโรโกะก็โล่งใจขึ้นมานิดหน่อย
คุโรโกะ - "ครับ...ฟุริฮาตะคุงกำลังกลัวเหรอครับ?"
ฟุริฮาตะ - "ก-ก็....ประมาณนั้นน่ะ....จู่ๆก็โดนจับตัวมาระหว่างเดินกลับบ้าน....ไม่รู้ที่บ้านจะเป็นยังไงบ้างซะด้วย..."
คุโรโกะ - ".....นั่นสินะครับ....."
คุโรโกะ - "ตอนผมเห็นรายชื่อ ผมตกใจเหมือนกันนะครับ ที่มีฟุริฮาตะคุงด้วย"
ฟุริฮาตะ - "ฉันก็ตกใจเหมือนกันนะ...นอกจากคุโรโกะแล้ว รุ่นปาฏิหาริย์เองก็ติดมาด้วยตั้งสองคน....ไหนจะ..."
ทั้งคู่มองไปทางร่างสูงของใครอีกคน คนที่ให้ความรู้สึกแบบเดียวกับคุโรโกะ....คนที่มีความจืดจางแบบเดียวกับคุโรโกะ
มายุสึมิ จิฮิโระ...
มายุสึมิ - "......มีอะไร?"
ฟุริฮาตะ - "!!!"
ฟุริฮาตะหลบไปด้านหลังคุโรโกะทันทีเมื่ออีกฝ่ายถามกลับมา แต่กลับกันคุโรโกะกลับไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ก่อนจะเปลี่ยนมามองรอบๆอีกครั้ง รอบนี้สายตาไปหยุดอยู่กับใครคนหนึ่ง ผู้หญิง? หรือผู้ชายกันแน่นะ?
คนคนนั้นเป็นคนที่มีใบหน้าสะสวย เรือนร่างค่อนข้างคล้ายผู้หญิงอยู่บ้าง แต่การแต่งตัว รวมไปถึงการที่ไม่มีหน้าอกด้วยแล้ว อดคิดไม่ได้จริงๆว่าคนคนนี้จะเป็นผู้ชายหน้าสวย แต่ที่สะดุดตาเขาจริงๆ คือผ้าพันแผลที่พันเอาไว้ปิดบังดวงตาข้างขวานั่นต่างหาก
ระหว่างนั้นก็มีร่างสูงผมยาวสีเงินเดินเข้ามาภายในห้อง เป็นคนที่ตัวสูงมากพอๆกับอาโอมิเนะเลยล่ะ หรืออาจจะสูงกว่านิดหน่อย?
แต่เมื่อคนคนนั้นเดินเข้ามา คนที่คุโรโกะคาดเดาว่าเป็นผู้ชายหน้าสวยเมื่อกี้ก็หันไปมองทันที รู้จักกันมาก่อนเหรอ?
??? - "โฮป..."
'โฮป'เหรอ? ชื่อของเด็กคนนั้นสินะ
??? - "ไม่คิดเลยนะว่าจะมาเจอกันแบบนี้น่ะ...."
โฮป - "ยังจำได้อยู่อีกนะครับ..."
??? - "ต้องจำได้สิ....ก็โฮปน่ะ-"
โฮป - "ไม่ต้องทำเหมือนกับเราสนิทกันจะได้มั้ยครับ? คุณเซน?"
ผู้ชายร่างสูงที่คาดว่าน่าจะชื่อว่า'เซน' เบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำพูดที่โฮปพูดออกมา
คนในห้องเริ่มจะหันมาสนใจคนสองคนที่กำลังจะเปิดศึกก่อนจะเริ่มวันแรกแทนที่จะนิ่งเงียบหรือคุยกับคนรู้จักตัวเอง แม้แต่คนที่เหมือนจะไม่แคร์อะไรเท่าไหร่อย่างมายุสึมิ และปีศาจที่ไม่น่าจะต้องมาสนใจพวกมนุษย์อยู่แล้วก็ยังต้องมองสองคนนั้นเลย
เซน - "โฮป...ทำไมถึงเรียกแบบนั้นล่ะ? ปกติโฮปไม่ได้เรียกพี่แบบนั้นนี่"
โฮป - "ผมยังไม่ลืม....สิ่งที่คุณทำกับผมเมื่อ7ปีก่อนหรอกนะครับ..."
เซน - "......"
เซนกำหมัดแน่นแล้วหลุบสายตาลง กัดริมฝีปากเพื่อข่มอารมณ์ตัวเอง
อุตส่าห์ได้เจอกันแล้ว....แต่ไม่คิดว่าเพราะเรื่องนั้นจะทำให้โฮปเกลียดเขาได้....
เซน - "โฮป เรื่องนั้น-"
??? - "ขอโทษด้วยค่ะ....แต่ถ้าจะปรับความเข้าใจกันก็ช่วยเก็บไว้คุยกันแบบส่วนตัว จะเป็นผลดีต่อตัวพวกคุณนะคะ"
หญิงสาวผมสีเงินที่ดูแล้วน่าจะเป็นปีศาจผู้ดูแลของเซนพูดขึ้นมาทำให้ทั้งห้องกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง
ซุย - "มาช้านะสึบากิ"
สึบากิ - "เก็บไว้พูดกับคุณยูกินะเถอะค่ะ...รายนั้นน่ะอยู่ห้องใกล้กว่าฉันซะอีก ยังมาไม่ถึงเลยนะคะ"
ซุย - "แน่อยู่แล้ว....แต่ก็ช่วยไม่ได้....ก็เพราะดันเป็นผู้ดูแลของหมอนั่นล่ะนะ"
สึบากิ - "........"
สึบากิ - "ครั้งนี้....จะทำยังไงล่ะคะ?"
ซุย - ".....ก็ไม่ยังไง.....แค่ทำตามหน้าที่ก็พอ พวกเราเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเกมมาก ไม่ได้อยู่แล้ว "
ดูเหมือนจะมีแค่คุโรโกะคนเดียวที่สนใจกับสิ่งที่สองปีศาจสาวพูดคุยกันอยู่ คนอื่นเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไรออกมา
??? - "นี่ๆ ทุกคนไม่คิดจะแนะนำตัวกันหน่อยเหรอ?"
หญิงสาวร่างเล็กพูดออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริงและแววตาที่ค่อนข้างสดใส บรรยากาศที่เงียบงันจึงหายไปด้วย
อาโอมิเนะ - "คนยังมาไม่ครบเลย ฉันขี้เกียจมาแนะนำตัวซ้ำๆสองรอบนะ"
??? - "เอ๋~? แต่พอเงียบแบบนี้มันน่าเบื่อนี่นา~"
โคโคโระ - "อีกเดี๋ยวผู้คุมเกมก็จะเริ่มประกาศกฏของเกมแล้วล่ะค่ะ ไว้หลังจากเขาพูดจบค่อยแนะนำตัวกันก็น่าจะได้นะคะ"
คิเสะ - "แต่ว่าโคโคโระจัง เอ่อ คนยังมาไม่ครบเลยนะฮะ"
โคโคโระ - "ก็ตอนนี้คนที่ชื่อว่าคุณนิจิมุระ ชูโซใกล้จะถึงแล้วนี่คะ แถมอีกคนก็เป็นกรณีพิเศษด้วย "
คิเสะ - "กรณีพิเศษ? หมายความว่ายังไงเหรอฮะ?"
ซุย - "เดี๋ยวหมอนั่นมาก็คงบอกเองนั่นแหละ"
พอซุยพูดจบ ร่างของชายผมดำก็เดินเข้ามาพร้อมๆกับหญิงสาวผมยาวสีทองหน้าตาสวยงาม และท่าทางดูเป็นผู้ใหญ่พอสมควร
??? - "โห....มากันจะครบแล้วนี่..."
คิเสะ/คุโรโกะ/อาโอมิเนะ - "คุณนิจิมุระ/นิจิมุระ!"
นิจิมุระ - "ไงพวกนาย ไม่ได้เจอกันนายเลยนะ"
คุโรโกะ - "คุณนิจิมุระ...ไม่ได้อยู่อเมริกาเหรอครับ?"
นิจิมุระ - "มีธุระที่ต้องทำเลยกลับมาญี่ปุ่นชั่วคราวน่ะ....แต่ไม่คิดว่าจะเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นเหมือนกัน...."
นิจิมุระ - "ว่าแต่พวกนายนี่....ตอนม.ต้นว่าสูงแล้ว ตอนนี้ยิ่งสูงเข้าไปใหญ่เลยนะ..."
อาโอมิเนะ - "คงต้องเว้นเท็ตสึไว้คนนึงนั่นแหละ"
คุโรโกะ - "เจ็บนะครับ..."
อาโอมิเนะพูดพร้อมกับเอามือจับที่หัวของคุโรโกะ รอยยิ้มเผยออกมาจากรุ่นพี่ผมดำ ถ้าเกิดว่าอยู่กันครบทุกคนก็คงดีนะ....
แต่คุยกันได้ไม่นาน...
*พรึ่บ*
ทุกคน - "!!!!!"
ไฟในห้องได้ดับลงราวกับเป็นสัญญาณว่าได้เวลาแล้ว
[เหลือแค่เขาคนเดียวแล้วสินะครับ~ เอาเถอะ ยังไงเขาก็คงรู้กฏของเกมนี้อยู่แล้วล่ะนะ]
เสียงของซานิ ที่อ้างตัวว่าเป็นผู้คุมเกมดังขึ้นท่ามกลางความมืด จากนั้นหน้าจอมอนิเตอร์ก็ปรากฏภาพของลำโพงแบบเดียวกับที่เห็นตามห้องต่างๆที่ผู้เล่นถูกพาตัวมา
[เหมือนทุกคนที่นี่ก็จะมีทั้งคนรู้จักที่คุ้นเคยและที่เกลียดเข้าไส้อยู่ด้วยสินะครับ~]
[โอ๊ะๆ คงสงสัยสินะครับว่าผมรู้ได้ยังไงในเมื่อภายในห้องไม่มีกล้องวงจรปิดน่ะ ]
เมื่อได้ยินดังนั้นคุโรโกะก็เบิกตากว้าง ใช่ ภายในห้องไม่มีกล้องวงจรปิดอยู่เลยแม้แต่ตัวเดียว
แล้วอีกฝ่ายรู้ได้ยังไง?
[ ผมมองเห็นทุกอย่างนั่นแหละ....ถึงจะไม่มีกล้องวงจรปิดน่ะ.... ]
[แต่เรื่องที่ว่าเพราะอะไร....แค่บอกว่าผมเป็นปีศาจระดับSSS ก็พอแล้ว พวกคุณคงต้องไปหาข้อมูลกันเอาเองล่ะนะ~]
[กฏกติกาที่ผมจะพูดต่อไปนี้ ถ้าสงสัยอะไรก็ถามได้เลยนะครับ ผมได้ยินที่พวกคุณพูดอยู่แล้วล่ะ~]
[อย่างแรกคงต้องเป็นกฏในการเล่นเกมนี้สินะ...]
ภาพหน้าจอมอนิเตอร์เปลี่ยนไปเป็นตัวหนังสือที่เขียนเรียงลำดับตัวเลขไว้ ไม่ต้องบอกก็รู้ได้ว่านี่คือกฏที่เขาพูดถึง
1.ห้ามติดต่อสู่โลกภายนอกเด็ดขาด
2.หากคุณแพ้ คุณจะตายทันที
3.หากคุณตาย ความทรงจำเกี่ยวกับคุณในโลกภายนอก จะไม่เหลืออยู่อีก
4.ห้ามทำคีย์การ์ด และอัญมณีประจำตัวหายเด็ดขาด
5. หากไม่ทำตามกฏ จะถูก ลงโทษ ทันที โดยไม่มีข้อยกเว้น
คำว่า'ตาย'ในกฏ5ข้อนั้นทำให้ทุกคนเตกตะลึง เกมที่ว่ามันเล่นถึงตายเลยงั้นเหรอ? ล้อเล่นใช่รึเปล่า? ไม่ตลกเลยนะ
[ทุกคนอาจจะไม่เชื่อแต่มันคือความจริง]
[ทุกคนต้องอยู่รอดให้ได้ถึงวันสุดท้าย แต่จะยืดยาวได้แค่ไหนก็แล้วแต่ว่าพวกคุณจะทำยังไงล่ะนะ~]
ภาพหน้าจอเปลี่ยนกลับไปเป็นรูปลำโพงเหมือนเดิม
[เกมนี้มีกับดักซ่อนอยู่มากมาย ถ้าเล่นไม่ดี ก็มีสิทธิ์ตายได้ทุกเมื่อนะจ้ะ~]
[แล้วก็...ไม่ใช่แค่กับดักหรอกนะที่จะฆ่าพวกคุณได้น่ะ...]
น้ำเสียงจากในจอมอนิเตอร์ดูจริงจังมากขึ้น ทำเอาไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาเลยแม้แต่คำเดียว...
ถึงจะไม่เคยเห็นหน้า แต่ตอนนี้ทุกคนต่างก็รู้ว่าผู้คุมเกมกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่...
??? - "หืม? อะไรกันเนี่ยบอกกติกาไปแล้วเหรอ?"
ร่างสูงอีกหนึ่งคนที่เดินเข้ามาภายในห้องเรียกความสนใจของทุกคนไปที่ตน รวมถึงตัวผู้คุมเกมเองด้วย
[ไม่ต้องห่วงหรอกคร้าบ~ เคย์คุงน่ะรู้กฏพวกนี้อยู่แล้วนี่ ไม่มีอะไรเพิ่มมาให้แปลกใจหรอก~]
เคย์ - "งั้นเหรอครับ? "
[ครับ! หลังจากนี้ก็มีแต่แจ้งห้องพักของผู้เล่นหลังจากจบDay 0แค่นั้นเอง]
เคย์ - "งั้นก็รีบเข้าเถอะครับ ผมอยากเริ่มเกมเร็วๆแล้วนะ~"
[ครับผม~]
จู่ๆวิสัยทัศน์ของทุกคนก็ดับลง พร้อมคำพูดทิ้งท้ายว่า
[ขอให้สนุกกับอิสระในวันนี้ แล้วพบกับความหฤหรรษ์ในวันต่อไป...นะครับ...]
การมองเห็นกลับมาอีกครั้งพร้อมกับภาพเบื้องหน้าที่ทำให้พวกคุโรโกะและใครอีกหลายคนตกใจอยู่ไม่น้อย
ยังมีคนรู้จักของพวกเขาที่โดนจับมาเล่นเกมพวกนี้อีกกลุ่มหนึ่ง....
"คุโรโกะ?"
"อาคาชิคุง?"
---
To be Continue
Theme - Winter Dark Theme : Fantasy Fractal (Blue)
---
คอมเม้นท์ติชมเป็นกำลังใจให้กับโระได้นะงับ~<3
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
