คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 ครอบครอง NC
“ินสิ เธออยาไม่ใ่เหรอ” รันลืนน้ำลายลอ ้อมอแ่นายูันแ็ืนเ็มที่ รั้แรเลยที่เาะไ้ลอิมท่อนเนื้อให่ถึนานี้
รันุเ่าลบนพื้นพรมหน้าภาิน สายาลาม้อมออวัยวะเพศ
หื่นระหาย ้อาร อยารอบรอ
รันยับเ่าเ้าไปใล้ ้มหน้าลอ้าปาลืนิน้อนลมที่ห้อยอยู่ระหว่าแท่เนื้อ เรียวนิ้วสวยประอส่วนแ็ืน ยับรูึ้นลพร้อมับแลบลิ้นออมาเลีย้วยท่าทาเอร็อร่อย
ลิ้นร้อนเลียวนสลับ้ายวาระหว่าไ่น้อย ่อนะเปลี่ยนมาเป็นแ่นายให่โ ปลายลิ้นสัมผัสั้แ่ส่วนโนไล่ึ้นมานถึส่วนปลาย เลียวนรอบส่วนหัว่อนะใ้ปลายลิ้นแหย่เ้าไปใน่อเล็ลาแ่นาย ่อย ๆ ละเลียิมน้ำเหนียวึ่ปริ่มออมาราวับำลัื่ม่ำไวน์ั้นี
สายาร้อนแรเหลือบึ้นมอใบหน้าหล่อเหลา ภาิน้อมอารเลื่อนไหวเป็นัหวะ้วยลำอแห้ผา เายยิ้มเพียเล็น้อย ใ้มือรวบผมที่ปใบหน้าออให้มอเห็นไ้ัเน
“ินเ้าไปทั้หมไ้หรือเปล่า?”
ปาร้อนอ้าออว้า ัารลืนส่วนหัวเ้าไป่อน แ่พอรูลไปไ้เพียรึ่เียว ส่วนหัวปริ่มน้ำ็เ้าไปนถึลิ้นปี่ รู้สึุนน้ำาเล็
“ไม่ไหวแล้วเหรอ?” ภาินเอียใบหน้ามอ ส่ผ่านสายาเหนือว่า
"่อย ๆ ลืนลไปสิ ันเื่อว่าเธอทำไ้"รอยยิ้มเ้าเล่ห์อบใประับใบหน้าหล่อเหลา
มือเรียวำส่วนโนเอาไว้ในะที่ปายับรูึ้นลเป็นัหวะ เาลลิ้นละเลเลียวนรอบแ่นเนื้อร้อนระอุ ายให่ในปาระุเบา ๆ อยู่หลายรั้ระุ้นส่วนล่าให้รู้สึเสียว่าน
เรียวาสวยเบียเสียเ้าหาัน บิเร่าเพราะวาม้อารที่พลุ่พล่าน ริมฝีปาอิ่มเร่ัหวะผหัวึ้นลแ่เหมือนารเลื่อนไหวะไม่ไ้ั่ใ ภาินัารยึศีรษะรันเอาไว้เ้เอวสวนเ้าไปพร้อมับศีรษะรันเ้าหาแ่นาย
“อึ!! อื้อ!!!!” นถูระทำส่เสียประท้ว แ่นายแทลึเ้าไปนถึลำอ วามรู้สึแสบร้อนีื้นึ้นมาทันที อึอันหายใไม่ออ แ่ถึระนั้นนุมเม็ไม่มีทีท่าว่าะหยุเลื่อนไหว
“อื้ม ปาเธอสุยอเลย” ภาินูปา แอ่นหน้าึ้น้วยวามเสียว่าน เร่ัหวะเ้เอวใส่ปาอวบอิ่ม
ไม่นานแ่นาย็เร็ระุปลปล่อยวาม้อารออมานหมสิ้น
“อ่า!!! สุยอเลย เห็นไหมสุท้าย็เ้าไปไ้หม”
“ะ มอมเมา ๆ !!!” รันถอนหัวออ สำลัไอออมาน้ำหูน้ำาไหล ยมือึ้นเ็น้ำามที่ลืนเ้าไปไม่หม วาเี่ยววัมอภาิน้วยวามไม่พอใ
“อย่ามอันแบบนั้นสิ ลุึ้นมา่อนานี้ันะทำให้เธอพอใบ้า” ภาินสอมือไปใ้รัแร้ ยรันึ้นมานั่บนั มอบูบหอมหวานให้เป็นราวัล ฝ่ามือหนายึเอวอเอาไว้ มืออี้าท้ายทอยให้สามารถรับูบไ้ถนัถนี่ เาบเบียูบลไปไม่ปล่อยให้รันไ้มีเวลาั้ัว เรียวลิ้นร้อนแทรเ้าไปในโพรปาวัวาิมหยอเย้าให้ร่าายอ่อนระทวย
รันถูมอมเมา หลใหลไปับสัมผัสที่ถูมอบให้ แนเรียวยึ้นโอบรอบอ บเบียร่าายให้แนบิ ร่อีบสีสวยถูไถแ่นายให่โ บเบียสะโพเ้าหาไร้ึ่วามเินอาย
ใบหน้ามายุไ้ออาว บเม้มเบา ๆ ประทับร่อรอยสีหวาน นบนัสั่นสะท้านทุรั้ที่มเี้ยวฝัลบนร่าาย ยิ่ยามลิ้นร้อนแลบเลียรอยแผล วามเ็บแสบเล็น้อยที่ไ้รับยิ่ระุ้นอารม์ให้พลุ่พล่าน ส่วนล่าเร็ระุเือบเสร็สม
รันแอ่นหน้าึ้นส่เสียรารวเล้าลอไปับเสียหายใหอบหนั ภาินละเลลิ้นบยี้ยอถันสีหวานึู่ันแ็ืนเพราะวามเสียว่าน ายหนุ่มรู้ีว่า้อทำยัไนบนัถึะมีวามสุร่วมมาที่สุ ้อสัมผัสแบบไหนรันถึะรู้สึีที่สุ และ้อลลิ้นยัไให้เาอยู่ในห้วแห่ามารม์
วามสุสมที่ถูมอบให้ มอมเมาร่าบนัไ้เป็นอย่าี ระุ้นวาม้อารนถึีสุ
ท่าทาเื่อ้าไม่ไ้ั่ใอภาินทำให้รันเอื้อมมือลไป้านล่าัารับแท่เนื้อยึ้น สะโพลให้่อทาสีหวานลืนินแ่นายเ้าไปนหม
“อึ อ่า!!” วามเสียว่านพุ่ทะยานนถึีสุเพียส่วนหัวเ้าไปสัมผัสุเสียว้านใน รัน็ปลปล่อยออมา
“---โรีเลย” เสียสบหยาบอนบนัสร้าวามประหลาใให้ภาินไม่น้อย เามอนที่ถึเพียแ่สอใส่พร้อมยยิ้ม
“าันแล้วละ” เสียแหบพร่าระิบ้าหู
ฝ่ามือหนาทำหน้าที่ยึสะโพอวบอั๋นเอไว้ ยรันึ้นานั้นหย่อนสะโพลบนแ่นายแ็ืน นบนัสะุ้ัวโยน่อนะเปลี่ยนมาเป็นอ่อนระทวยอภาินเอาไว้แน่น ทิ้ศีรษะลบนไหล่ว้า ลมร้อนเป่ารออระุ้นวามหื่นระหาย
เมื่อวามหฤหรรษ์เริ่ม้นึ้น ่อทาสีหวานอรัเาแน่น โอบอ้วยวามอ่อนนุ่มที่ทำให้แทบหลอมละลาย ยิ่ทำให้ภาินอยาระแทระทั้นวาม้อารเ้าไปมายิ่ึ้น ลึเ้าไป้านใน…
เ้าอแ่นายหนาวบุมัหวะารยับาม้อาร ่อนะเป็นฝ่านเ้เอวสวนึ้นส่ผลให้แ่นายผลุบเ้าไป้านในลึมาว่าทุรั้
รันระุเร็ หัวสั่นลอนไปามารเลื่อนไหวอเา ในอนที่ส่วนหัวเ้าไปทับุเสียว เา็ไ้ปลปล่อยวามเสียว่านออมา ระบายวามอึอัลบนลำอแร่
“อึ” ภาินใบหน้าเหยเ เอาืนนที่บัอาฝัรอยเี้ยวลบนัว้วยารเร่ัหวะระแทสวนึ้นไป
รันที่ถูมอมเมา้วยแ่นายให่โ ไ้แ่ส่เสียหอบหายใลอเล้าไปับเสียรา
ภาินัารเปลี่ยนท่า วาร่าเพรียวให้นอนหายลบนโฟา ันหน้าาึ้นไปประิหน้าอ ทั้ที่่อทายัเื่อม่อัน
เาเร่ัหวะระแทระทั้นออัวามยิ่ให่เ้าออไม่หยุ พร้อมับประบูบลไป ละเลลิ้นบยี้ลิ้นร้อนบเม้มลีบปาสวย้วยวามระหายอยารอบรอ
มาว่านี้ ประทับราร่อรอยเาให้มาว่านี้ ฝาฝััวนเ้าไปมาว่านี้
วามเ้าันไ้ที่มาล้นอเ็ส์ ลายเป็นสายสัมพันธ์แปลประหลาที่ทำให้พวเาไม่อยาแยา
นใ้ร่าถูมอมเมาแทบไร้สิ ประออรอบอแร่ไปพร้อมับร่าายสั่นไหว
ท่วท่าที่ถูัแทำให้แท่นายเ้าไปทัทาย่อทาเล็แบไ้ีึ้น ลึเ้าไปถึุที่ไม่มีใรเยไ้สัมผัส
“ะ อึ… ะ..แแล้ว”
“เยี่ยม พร้อมันนะ”
ภาินเร่ัหวะอยถี่ระั้นรุนแรหนัหน่ว สอแทรวามยิ่ให่เ้าออามใอยา แ่็ไม่ลืมเล้าโลมให้นในใ้ร่าเลิบเลิ้มไปับแรราะ
ไม่นานปลายหัวปริ่มน้ำ็เร็ระุปลปล่อยน้ำนมสีุ่นเ้าไปนเ็ม่อทา
“อึ อื้อ!!!”
รันหอบหายใ วาามลืมึ้นมอายหนุ่มแล้วยยิ้ม เาที่เห็นเ่นนั้นโน้มศีรษะลไปูบหน้าผามนแผ่วเบา “ไป่อันในห้อแล้วัน”
ล่าวบ็อุ้มร่าอ่อนระทวยึ้น ้าวามั่นไปยัห้อั้นสอ
ความคิดเห็น