Finding love

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 อีกครั้ง

บทที่ 2 อีกครั้ง

จุน...จุนนน โซราตะ จุน


โซราตะ!


"เหวอ เหวอ" จุน ลืมตาตื่นด้วยความตกใจ นิชิดะตะโกนเรียกชื่อเค้ากรอกหูขนาดนั้น เสียงโค ต รจะดังเลย ว่าแต่เมื่อกี้ ฝันบ้าไรวะ
"โซราตะ เธอแอบหลับในเวลาเรียนเหรอ?" อาจารย์สุดโหดยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"ปละ ปล่าว ครับ คือ ผม... ผมแค่..." จุนพยายามหาข้ออ้าง อย่างสุดฤทธิ์
แต่...
"ฝันร้าย?"
"ครับ นิดหน่อย เฮ้ย เอ่อ คือ...เปล่า คือ แบบว่า" สุดท้ายก็ตกหลุมตายจนได้สิน้า


"อาจารย์ คร้าบ ผมรู้สึกถึงความหนักหนาของการทำความผิด แล้วคร้าบ
การนอนหลับในห้องเรียนเป็นสิ่งไม่สมควรจริง ๆ คร้าบ"
"อืม ก็ดี"
"จริง ๆ นะฮะ ผมสาบานด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย"
"อา...อืมอืม"
"อาจารย์ฮะ..... ได้โปรด"
"เออ..."
"เฮ้ย จะทนไม่ไหวแล้วนะเฟ้ย!" จุนทิ้งแขนทั้งสองข้างลง ทำให้ถังน้ำ ทั้งสอง และก้อนอิฐ ที่วางอยู่บนบ่าหล่นลงมากระทบพื้นเสียงดัง นี่เป็นวิธีการลงโทษแบบซอล์ฟ ๆ ของนิชิดะแห่งฝ่ายปกครอง การมีเสียงของถังน้ำ(และสิ่งละอันพันละน้อยมากมาย)หล่นดัง โครมครามไม่ใช่เรื่องแปลก อาจารย์ทุกคนก็จะทำงานกันเป็นปกติเพราะรู้ว่าเป็นการลงโทษของอาจารย์นิชิดะ เพีงแต่จะต้องย้ายโต๊ะ ออกมาห่าง ๆ เพื่อหลบน้ำ และเศษอิฐ ที่มักจะหล่นลงมาเสมอ
ในวันนี้ ก็คงจะเป็นเหมือนเคย จุนโดนเรียกมาที่ห้องพักครูในตอนกลางวัน และถูกทำโทษให้ถือถังน้ำ และวางอิฐไว้บนบ่า แม้นิชิดะจะบอกว่าเมื่อหมดเวลาพักแล้วจึงจะปล่อย แต่นี่ก็ผ่านมาถึงครึ่งชั่วโมงแล้ว จุนรู้สึกยั้ว จนปล่อยถังน้ำ กับอิฐลง
เลิกแขนเสื้อขึ้น ทำท่าหาเรื่อง นั่นทำให้อาจารย์ทุกคนหันมามองกันเป็นแถว ในความหาญกล้าของจุนที่ท้าทายอำนาจของราชาฝ่ายปกครอง พร้อมกับเชียร์อยู่ในใจ แต่ทว่า...


เปรี้ยง!


ทั้งห้องเงียบไปในอึดใจ เสียงเตะ ดังไปทั้งห้อง ทั้งอาจารย์ และนักเรียนที่อยู่ตรงนั้น ต่างพากันสวดขอพรให้จุน อย่างน้อยก็อย่าให้พิการเลย..


"ใครใช้ให้แกทิ้งมันลงกันหา? รู้มั๊ยว่าจะต้องทำความสะอาดกันอีกมากเท่าไร" แม้ปากจะยังบ่นว่า แต่สายตาของเขายังคงมองที่กระดาษข้อสอบของนักเรียนซึ่งเขารับหน้าที่ตรวจอยู่เหมือนเดิม ไม่ได้หันมามองจุนที่ล้มลงไปกองกับพื้นเลยแม้แต่นิด
ถึงอาจารย์หนุ่มจะด่าว่าอย่างไร แต่ทั้งน้ำเสียง และใบหน้าก็ดูแล้วไม่ได้โกรธแต่อย่างใด คงเป็นเพราะจุนเองก็สนิทกับนิชิดะ พอสมควร แล้วคนทั้งห้องก็หันกลับไปทำหน้าที่ของตนเหมือนเดิม

"แหม อาจารย์นิชิดะ เอาอีกแล้วเหรอคะ" เสียงหวาน ๆ ของเด็กผู้หญิง ดังมาจากทางด้านหน้าโต๊ะทำงานของนิชิดะ แต่ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของนิชิดะนั้น กลับเป็นหญิงสาวสวยวัย 25 ปี อาจารย์วิชาคณิตศาสตร์สาวที่สวย และใจดีที่สุดในโรงเรียน โคบายาชิ ริเอโกะ "อ้าว โซราตะคุงนี่นา เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ? ท่าทางเธอดูไม่ค่อยสบายเท่าไรนะ" ริเอโกะ เดินเข้าไปประคองจุน
"นั่นน่ะ ไม่เท่าไรหรอกครับอาจารย์โคบายาชิ โซราตะน่ะยังหนุ่มยังแน่นแค่นี้เล็กน้อยครับ" นิชิดะยังตรวจข้อสอบอยู่เหมือนเดิม เป็นเรื่องที่รู้กันในโรงเรียนว่าอาจารย์นิชิดะนั้นชอบอาจารย์ริเอโกะ แม้อายุจะห่างกันมากกกกก็ตามที และริเอโกะเองก็ไม่ได้รังเกียจนิชิดะสักเท่าไร ออกจะชอบด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ได้เป็นแฟนกันสักทีเพราะความขี้อายของทั้งคู่
"เออ เล็กของนายเดะ ตาลุงแก่" จุนที่เพิ่งฟื้นก็เริ่มออกอาการอีกครั้ง จนริเอโกะต้องเข้ามาดึงตัวออกไป
"เอาน่า ๆ โซราตะคุง กลับไปเรียนซะนะจ๊ะ"
"คงจะไม่ได้หรอกนะครับ โซราตะต้องทำความสะอาดพื้นก่อนจึงจะกลับไปเรียนได้"
"เออ ชั้นทำแน่ แต่ว่าให้ไปห้องพยาบาลก่อนได้ไหมหา" ว่าแล้วจุนก็จะเดินออกจากห้อง แต่แล้ว...
"ว้ายยย"
"มีอะไรเหรอครับอาจารย์โคบายาชิ" นิชิดะถามแต่ก็ตรวจข้อสอบไปด้วยเหมือนเดิม
"เปล่าค่ะ คือมีน้ำนองอยู่ตรงนี้ แล้วชั้นเผลอเหยียบน่ะค่ะ ไม่ได้..."

กร๊อบ

เฮือก!

คราวนี้ ทั้งห้องเงียบกริบอีกครั้ง จุนที่กำลังจะก้าวพ้นธรณีประตูห้องก็หยุดลงเช่นกัน เขาสะดุ้งโหยงเล็กน้อยเมื่อนิชิดะเรียกชื่อของเขาพร้อมส่งกระแสจิตอำมหิตมาด้วย

"โซราตะ นี่แกบังอาจทำน้ำหกไปถึงโต๊ะของอาจารย์โคบายาชิงั้นรึ?"

"เอ่อ คือว่า...ชั้นเช็ดเองได้ค่ะ ละ เล็กน้อยมากเลย นะคะ อาจารย์นิชิดะ"

"แก เดินกลับมานี่ แล้วเช็ดพื้นบริเวณโต๊ะของอาจารย์โคบายาชิให้สะอาดด้วย ถ้าไม่เนี๊ยบล่ะก็ แกตายคามือชั้นแน่"






"เฮ้อ จุนคุง... นายนี่ซวยชิบ เป๋งเลยแฮะ"ทาเทโนะ คาสึยะเจ้าเพื่อนตัวแสบที่แอบอ้างเป็นเพื่อนสนิทของจุนร้องขึ้น
"เออใช่ แล้วตัวซวยก็คือ แกนั่นแหล่ะ"
"จุนคุง พูดแบบนั้นได้ยังไงชั้นเป็นตัวนำโชคต่างหากล่ะ นี่คอยเดี๋ยวสิ เดี๋ยวนายก็จะมีโชคแล้วล่ะ คอยดู"

จุน และคาสึยะกลับบ้านทางเดียวกัน และเกือบจะในเวลาเดียวกันด้วย ทั้งสองปั่นจักรยานกลับมาตามทางริมผาซึ่งมองออกไปเห็นชายหาด และทะเลสีฟ้าสวย 
 
      'เฮ้อ บ้านนอกก็งี้แหล่ะ อากาศดี ไม่มีมลพิษ รถก็แทบไม่เห็นสักคัน ถึงจะห่างไกลความเจริญไปนิด แต่ก็ไม่เดือดร้อนอะไรมากมาย' จุนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยระหว่างทาง ทันใดนั้น ก็ปรากฏร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งออกมาจากข้างทาง
       "จุน! ระวังเด็ก!" แต่ก็หยุดไม่ได้เสียแล้ว จุนจึงหักหลบไปข้างทางแทน 
       ' เฮ้ย เด็กที่ไหนวะ ไม่ทันแล้ว 'ความคิดของจุนหยุดอยู่แค่นั้นก่อนตัดสินใจหักหลบ

      "มิกิจัง มิกิจัง อันตรายนะลูก อย่าทำแบบนี้อีกนะ ได้ยินแม่รึเปล่ามิกิ"
      
     มีผู้หญิงอีกคนวิ่งตามออกมาทีหลัง คาดว่าจะเป็นแม่ของเด็ก เธอแต่งกายดูดี หน้าตาท่าทางก็พอจะรู้ได้ว่า เป็นผู้ดีมีอันจะกิน เธอลูบคลำเนื้อตัวของลูกสาว และพูดว่าเสียยกใหญ่ จุนอยากจะตะโกนบอกเสียเหลือเกินว่า คนที่เจ็บเต็ม ๆ ก็คือเค้า ไม่ใช่ลูกสาวของคุณนาย ที่ยืนนิ่งไม่รู้สึกรู้สาอยู่ตรงนั้นโดยไม่ทราบว่าช็อค หรือบ้าไปตั้งแต่วิ่งออกมาแล้วกันแน่ 
     "อ๊ะ พวกเธอ ตายจริง ชั้น มิยาฮาระ อากาเนะจ๊ะ ขอโทษแทนมิกิด้วยนะ แกยังเด็กน่ะ พอมาถึงนี่คงจะตื่นเต้นเลยวิ่งเล่นไปทั่วไม่ดูตาม้าตาเรือ เอ่อ แล้วนี่เธอเจ็บมากมั๊ยเนี่ย ตายแล้วมีเลือดออกด้วยนี่นา..... " คุณหญิงพูดไม่หยุด เมื่อเธอสังเกตเห็นจุน และคาสึยะที่ประคองกันอยู่ริมทาง อาการบาดเจ็บมากก็จริง แต่ไม่สาหัสสากันนัก จุนจึงเพียงแค่หยุดยืนให้หายมึนหัวก่อนจะลองไปหาหมอที่โรงพยาบาลในตัวเมืองเพื่อทำแผล
    
     "อ๊ะ เดี๋ยวชั้นจะพาไปโรงพยาบาลเอง อย่าเพิ่งไปไหนนะจ๊ะ อ้อใช่ มิกิจัง ขอโทษพี่เค้ารึยัง ห๊ะ? ลูกทำพี่เค้าบาดเจ็บนะ" คุณนายมิยาฮาระหันกลับไปมองลูกสาว ขณะนั้นจุนเองก็เพิ่งรู้สึกว่า มิกิจังนั้นมองมาทางเค้าตั้งนานแล้ว ดวงตาของเด็กหญิง เบิกออกเล็กน้อย 
    


   ' อ้าว เฮ้ย ช็อคไปแล้วรึไงนี่'

    จุนจึงโน้มตัวลง นั่งชันเข่า หันหน้าเข้าหากับมิกิ พยายามสื่อสารกับเธอ และบอกว่าเขาไม่ได้โกรธอะไรเธอเลย
    "มิกิจัง มิกิจัง ไม่เป็นไรนะ" จุนโบกมือไปมาตรงหน้าของเด็กหญิง
    "ฮารุ" มิกิก้มหน้าลงแล้วพูดขึ้น
   "หา?" เสียงนั้นเบามากจนทุกคนต้องเอียงคอฟัง
    " ฮารุ...ฮัตสึฮารุ"
    "...!?" คราวนี้ ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตก
    " เอ่อ.. มิกิจัง สองบวกสองเป็นเท่าไร?" คาสึยะเดินเข้ามาช่วย แต่ดูแล้ว เขายืนดูอยู่เฉย ๆ เหมือนเดิมก็ดีแล้ว

    "พอเลยคาสึยะ มิกิจัง..."
    "เธอจำไม่ได้เหรอ.... อีกแล้วงั้นเหรอ...." เสียงของเด็กหญิงสั่นสะท้าน
    "หมายถึงอะไร มิกิจัง?" คราวนี้ มิกิ
   

    "ฮัตสึฮารุ!" ว่าแล้ว เด็กหญิงก็โผเข้ากอดจุน