Finding love

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ปัจจุบัน

บทที่ 1 ปัจจุบัน


กริ๊ง ๆ กริ๊ง ๆ
เสียงกริ่งรถจักรยานคันหนึ่งดังขึ้น เด็กหนุ่มผู้ขี่คงตั้งใจจะส่งเสียงไล่เจ้าแมวที่นั่งขวางถนนอยู่ เส้นทางที่เขาขี่จักรยานนั้นเป็นถนนขนาดเล็ก เรียบไปกับชายฝั่งทะเล แสงแดดในฤดูร้อนส่องจ้า อากาศก็ร้อนอบอ้าว ส่งผลให้เสื้อเชิ้ตนักเรียนซึ่งทำจากผ้าฝ้ายเนื้อบางเบาของเด็กหนุ่มเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แม้ตอนขี่จักรยานจะทำให้มีสายลมพัดผ่านเขาอยู่เสมอ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนัก
เด็กหนุ่มปั่นจักรยานเข้ามาถึงในตัวเมืองซึ่งมันก็ไม่มีอะไรมากนัก ความจริงออกจะบ้านนอกด้วยซ้ำ ทั้งร้านค้า ตึกราบ้านเมืองต่าง ๆ มีสภาพเก่า แต่ก็สวยงามไม่สกปรก บรรยากาศกำลังดี ถ้าไม่ติดว่าช่วงฤดูร้อนอากาศจะร้อนไปซักหน่อย

"จุน!!!!"ทันทีที่เขาเข้ามาในห้องเรียน ก็ปรากฏร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งกระโดดเข้ามา ทำท่าจะกอดเขา เด็กหนุ่มร้องเสียงหลงก่อนจะหลบทันพอดี
"เฮ้ย!!! อย่าเข้ามานะเฟ้ย ไ อ้บ้า ไ อ้พะพะพวกสีม่วง"โซราตะกอดตัวเอง ทำท่าขนลุก ปากก็ร้องโวยวาย เป็นภาพที่เห็นเป็นประจำในตอนเช้าของห้อง4-3 และเรียกเสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ ในห้องได้เสมอ
"อารายกันเล่า จุนคุง เราสองคนน่ะหนิทกันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้เล่า..."
"หนิท อะไรล่ะ พอเลย ฉันไม่เคยคิดจะเอาคนอย่างนายมาเป็นเพื่อนสนิทหรอก"
"โธ่...."เด็กหนุ่มไม่ฟัง อีกทั้งยังยกตัวขึ้นมานั่งบนโต๊ะของโซราตะ แล้วยิ้มกว้าง
"ทาเทโนะ ลงไป"โซราตะพูดเสียงเครียด"เร็วสิวะ อาจารย์จะเข้าแล้ว"
"ก็ได้ ๆ เดี๋ยวฉันจะมาใหม่นะ บาย"เด็กหนุ่มโบกมือลา แล้วเดินไปนั่งที่ของตัวเองที่ห่างไปแค่ 2 แถว

"มาแล้ว ๆ" เพื่อนที่อยู่บริเวณประตู รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งมานั่งที่ของตน พอดีกับที่อาจารย์เดินเข้ามายืนหน้าห้อง
นิชิดะ มาซาฮิโตะโตะชายวัยดึกอายุอานามก็ 36แล้วเป็นอาจารย์ประจำชั้นห้อง 5-3 มานานนับ 10 ปี ก็คงจะตั้งแต่เข้ามาเป็นครูใหม่ ๆ เลยกระมัง หน้าตาของเขาดูแล้วคล้ายคลึงกับพระโพธิสัตว์ผู้เมตตา แต่ว่า....มันไม่ใช่เลยยยยยยยยย
นิชิดะ มาซาฮิโตะถือได้ว่าเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองมือฉมังที่เด็ก ๆ ไม่กล้าย่างกรายเข้าใกล้มากที่สุด ผลงานการทำทัณฑ์บนของอาจารย์ท่านนี้เลื่องชื่อเป็นยิ่งนัก ตั้งแต่พักการเรียนเด็กลอกการบ้านยันไล่ออกเด็กนักเลงหัวโจก ผลงานล่าสุด คือ ต่อยหน้าพ่อของเด็กนร.ที่แอบขโมยข้อสอบคนหนึ่ง ก็คือ พ่อของเด็กมาเอาเรื่องที่จะเอาลูกชายเขาออก แล้วนิชิดะก็เลยสวนเข้าหน้าไปเต็มรัก ทั้ง ๆ ที่พ่อของเด็กคนนั้น ก็เป็นเจ้าของธุรกิจค้าขายอาหารทะเลที่ใหญ่สุดในเมืองแท้ ๆ ทีนี้ทุกคนคงเห็นแจ้งแล้วว่า ตาลุงคนนี้น่ากลัวแค่ไหน
"เอาล่ะ ขอเช็คชื่อก่อนล่ะกัน ยามางุจิ ซึโตชิ"
"มาครับ"
"โอมุระ ยูมิโกะ"
"มาค่ะ"
"ทาเทโนะ คาสึยะ"
"มาฮะ"คาสึยะ ยกมือขึ้นโบกแล้วยิ้มอารมณ์ดี ถึงนิชิดะจะน่ากลัวแค่ไหน แต่เจ้าบ้านี่ก็ไม่เคยกลัวเลยสักที อีกทั้งยังสนิทกันเสียอีก โซราตะคิดในใจ
เสียงขานชื่อตอบรับของเพื่อน ๆ ดังเป็นระยะ แต่ตัวเขาไม่สนใจ เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ใบหน้าเหม่อลอย เสียงขานชื่อเริ่มเบาลง และเงียบหาย ตอนนี้เขาสนใจ และจดจ่ออยู่แต่กับเสียงคลื่นของทะเลเท่านั้น ความรู้สึกเหงา และเหมือนอะไรขาดหายไปบางอย่างโถมเข้ามา
'ทำไม...วันนี้ มันถึงรู้สึกว่าเศร้าแบบนี้นะ ราวกับว่า เกิดอะไรบางอย่างขึ้น อะไรกันนะ อะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกเศร้าได้ขนาดนี้ รึมันก็แค่เพียงคิดไปเอง...'

ผู้หญิง! อะไรน่ะ
เด็กสาวคนหนึ่งกำลังยืนอยู่เบื้องหน้าเขา บรรยากาศรอบข้างมืดสนิท ทำให้เขาไม่เห็นอะไรอื่นเลย นอกจากร่างตรงหน้า
"ไม่นะ ไม่นะ เธอ เธอ ฮือฮือฮือ"แล้วหล่อนก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
"เดี๋ยวสิ เอ่อ เธอไม่เป็นไรนะ อย่าร้องไห้สิ เกิดอะไรขึ้น"ด้วยความตกใจ เขาจึงรีบเข้าไปดู
เด็กสาวเงยหน้าขึ้นช้า ๆ โซราตะก็พบว่าเธอเป็นเด็กสาวที่แตกต่างกับเขาอย่างสิ้นเชิง ทั้งรูปร่างหน้าตา ท่าทาง การแต่งตัว ไม่ใช่ว่าไม่ใช่คนญี่ปุ่น แต่ว่าเป็นคนญี่ปุ่นในอดีตต่างหาก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่เขาก็มีความรู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ หล่อนแต่งกายด้วยชุดฮาคามะลวดลายงดงาม ดูท่าทางทะมัดทะแมง เส้นผมดำสนิทถูกมัดรวบตึงไว้หลังศีรษะผูกด้วยเชือกสีแดง
ยังไม่ทันที่จะได้พูดคุยกันหล่อนก็หายไปจากตรงนั้น แล้วปรากฏร่างของเด็กสาวอีกคนขึ้นแทน แล้วก็เพิ่มอีกคน อีกคน ไปเรื่อยจนเป็นสิบ ๆ คน ที่สำคัญคือ ทุกคนนั้นเอาแต่ร้องไห้
"อะ...อะไรกันเนี่ย"ใบหน้าของเด็กหนุ่มฉงนงนงวย เขามองภาพเบื้องหน้าด้วยความสงสัยอย่างถึงที่สุด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!


ฮารุ.............ฮารุ

เสียงของผู้หญิงดังขึ้นท่ามกลางเสียงร้องไห้

'เสียง...ใคร...'

ฮารุ ฮะฮะ ตลกจังเลย

นี่นี่ ฮารุ ฉันจะต้องไปพรุ่งนี้แล้วนะ

'อา...เสียงนี่ มาจากไหนกัน!!'

ไม่นะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

'เธออยู่ตรงไหนน่ะ!!'

ฮารุ ฮัตสึฮารุ ได้ยินฉันมั๊ย

'ฉันไม่ใช่ ฮัตสึฮารุ'

จุนเริ่มเอามือกุมขมับตอนนี้ในหูของเขามีแต่เสียงของเด็กสาวคนนั้น
เสียงของเธอพูดอะไรซ้ำไปซ้ำมา เสียงนั้นพูดหลายประโยคซ้อนทับกันไปหมด หัวของเขาปวดจวนจะระเบิดอยู่แล้ว

ฮัตสึฮารุ ฉันจะตามหาเธอ รอก่อนนะ

'เอ๊ะ....!?'

ฉันจะตามหาเธอให้เจอ ไม่ว่าที่ใดบนโลกใบนี้ก็ตาม...