คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : #9 ของพรรค์นั้น 🔞🔥 (โลมา)
9
ของพรรค์นั้น**
หลังจากเดินทางมาถึงหนำซ้ำยังต้องนั่งเป็นหมอนให้ยัยหน้าขนนั่นอีกดารินทร์จึงได้หนีออกมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะเดินลงไปหาอะไรทานเล่น
หลังจากชำระร่างกายเสร็จแล้วร่างบางจึงได้หันมาเพลิดเพลินกับการแช่น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำขนาดพอดีตัวจนเผลอหลับไปได้สักพัก
“ดะ…เดียร์!” เสียงเรียกสั่นๆ ของอีกมิลานดังขึ้นข้างอ่างอาบน้ำ ทำให้คนที่เผลอหลับไปค่อยๆ ลืมตาขึ้น ก็พบกับใบหน้าขาวซีดของมิลานกำลังมองมาที่เธอ
“มีอะไร?”
“เห็นเข้ามานานก็เลยกลัวว่าจะเป็นอะไรไปน่ะ” มิลานพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำเหมือนกำลังจะร้องไห้
“ฉันแค่เผลอหลับ ไม่ได้ตายสักหน่อย”
“ก็ฉันเป็นห่วงเธอนี่”
“มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ ฉันจะลุกแล้ว” มือเรียวที่พยายามคว้าหาผ้าขนหนูที่วางไว้ข้างอ่างอาบน้ำแต่กลับไม่พบ “มิลานเดี๋ยว!”
“?” มิลานที่กำลังเดินออกไปหันมาหา
“ช่วยหยิบเอาผ้าขนหนูให้หน่อยได้ไหม พอดีว่าลืมหยิบเข้ามาน่ะ” เป็นความผิดของเธอเองที่ไม่ได้หยิบมันเข้ามาตั้งแต่แรก จริงๆ ก็ไม่อยากวานอีกคนนักหรอก
มิลานที่ว่าง่ายเดินออกไปหยิบผู้ขนหนูเข้ามายื่นให้ดารินทร์ก่อนจะชะงักหยุดมองเรือนร่างของเธออย่างถือวิสาสะ
“มองอะไร? รีบๆ ออกไปสิ”
“โทษที จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ” ทันทีที่มิลานเดินปิดประตูห้องน้ำดารินทร์ก็ทำการส่ายหน้า กับอีกคนที่ทำตัวโจ่งแจ้งเกินไป ไม่เก็บสีหน้าหรือท่าทางอะไรเลย
ดารินทร์พยายามคิดกับตัวเองมาตลอดว่าตอนนี้เธอกำลังพาตัวเองมากับบุคคลที่อันตรายรึเปล่านะ…
กลัวว่าวันดีคืนดีอีกคนจับเธอปล้ำขึ้นมาก็จะไปโทษเขาก็ไม่ได้ เพราะรู้ทั้งรู้ว่าอีกคนต้องการอะไร
ไม่ต่างจากทำตัวเป็นอาหารหมารึเปล่านะ…
“ฉันเสร็จแล้ว เธอไปอาบต่อสิ” ดารินทร์สั่งหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นอีกคนกำลังนั่งเหม่ออยู่ที่เตียง
ไม่ได้จะบังคับอะไร เพียงจะออกไปเดินเล่นที่ตลาดริมหาด เวลานี้อากาศที่นั่นน่าจะกำลังดีคิดว่าอีกคนน่าจะอยากไปด้วยก็เท่านั้น
…
30 นาทีผ่านไป
ไร้วี่แววมิลานจะออกมาจากห้องน้ำ เผลอๆ เข้าไปนานกว่าด้วยซ้ำ ดารินทร์จึงเดินไปเคาะประตูห้องน้ำเรียกคนที่อยู่ด้านในสุดท้ายก็ไร้เสียงตอบกลับ ประตูเองก็ไม่ได้ล็อกจึงถือวิสาสะเปิดมันเข้าไปก็พบกับภาพที่ไม่อยากจะเชื่อสายตา
ในอ่างอาบน้ำมีปลาโลมาตัวใหญ่สีดำหนึ่งตัว และสิ่งที่เธอตกใจมากกว่านั้นก็คือเจ้าโลมาตัวนั้นมันกำลังใช้ร่างกายของตัวเองถูไปมากับอ่างอาบน้ำ
ดารินทร์เธอมั่นใจว่าโลมาตัวนี้คือมิลานแน่ๆ เพราะคงไม่มีโลมาในโลกที่จะตัวสีดำ หรืออาจจะมีแต่เธอไม่เคยเห็นก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่โลมาที่อยู่ในอ่างอาบน้ำตัวนี้แน่ๆ
“มิลาน เธอทำอะไรน่ะ”
“ดารินทร์…”
“เป็นอะไร?”
“น่ารักไหม?” มิลานในร่างโลมาถามขึ้นพร้อมเอียงใบหน้าให้ “~~~”
น่ารัก… คำตอบมันผุดขึ้นมาในหัวของดารินทร์ทันทีที่ถูกถาม แต่สิ่งที่เธอสงสัยนั่นก็คือมิลานหล่อนกำลังทำอะไรกันแน่ แต่คิดว่าไม่น่าจะใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่
“ถะ…ถ้ายังไม่รีบขึ้นจากอ่างฉันจะไม่รอแล้วนะ”
“ฉัน…”
“ให้เวลาไม่เกินสามนา-ว้าย!!!” ตู้มมม!!
ในจังหวะดารินทร์กำลังหมุนตัวออกจากห้องน้ำร่างของเธอก็ถูกอะไรบางอย่างดึงให้เสียหลักล้มลงไปอยู่ในอ่างอาบน้ำก่อนจะตามมาด้วยอารมณ์โกรธ
“มิลาน! เธอทำบ้าอะไร!?”
“ฉันขอโทษ…อึก” มิลานในร่างโลมาจู่ๆ ก็ดิ้นพร้อมมุดลงน้ำที่มีอยู่ครึ่งอ่างไป
“เป็นอะไรไป?”
“ขาของเธอมันโดนตรงนั้น”
น่าจะหมายถึงอวัยวะของโลมาสินะ เพราะตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเกี่ยวพันที่ขาของเธอ และดูเหมือนว่ามันจะใหญ่และยาวถึงขั้นพัดได้รอบขาของเธอ
“อ๊ะ!” เจ้าโลมามันขยับเข้ามาแทรกเข้ามาเบียดร่างของเธอพร้อมกับใช้ตัวของมันถูไถไปมาจนดูน่ากลัวสำหรับมนุษย์อย่างเธอ “มิลานเธอทำอะไรน่ะ?”
“…” มิลานไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ใช้เจ้าส่วนที่พัวพันอยู่ที่ขาเลื่อนขึ้นมาที่ขาอ่อนด้านในและพยายามสอดมันเข้ามาในกางเกงขาสั้นตัวหลวม
ตอนนี้ดารินทร์เธอมั่นใจเกินร้อยว่าตอนนี้เธอกำลังถูกโลมาหื่นกามตัวนี้ลวนลามอยู่เป็นเห็นๆ
“มิลาน ยะ…หยุด!” เจ้าโลมาพยายามใช้อวัยวะสีชมพูขนาดใหญ่แทรกเข้ามาในกางเกงของเธอ
“อ๊า!” สิ่งนั้นมันกำลังถูไถที่จุดสงวนของดารินทร์ไปมาจนร่างเล็กสะดุ้งด้วยความเสียวซ่าน แขนเรียวทั้งสองข้างกอดมิลานในร่างโลมาแน่น ขาเรียวแยกออกจากกันจนโลมาตัวนั้นได้ขยับเข้ามาแนบชิดกับร่างกายมากขึ้น
“มะ…ไม่ได้นะ” ในเวลานี้มิลานไม่ยอมพูดอะไร ใฝ่แต่เรื่องใต้สะดือเรื่องเดียว และดูเหมือนจะพยายามจนกินเวลาไปนานพอสมควรมันก็ไม่สำเร็จเสียที สุดท้ายดารินทร์ก็เลยช่วยถอดกางเกงรวมไปถึงกางเกงชั้นในของตนออกให้มันจบๆ ไปซะเลย
เธอกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับเจ้าโลมาตัวนี้พักใหญ่จนกระทั่งสิ่งที่รอคอยมันก็มาถึง
“มะ…มิลานอ๊า!”
“~~~~~~~” เสียงของโลมาที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ดังขึ้นพร้อมเสียงหวานเมื่ออวัยวะที่แสนจะหวงแหนของมันได้แทรกเข้าไปในร่างของหญิงสาวที่กำลังกอดมันไว้
ร่างเล็กดิ้นพล่านตกใจกับขนาดของมัน
“มะ…มันใหญ่ไป…!!” ไม่สนคำพูดใดๆ ส่งของพรรค์นั้นเข้ามาในร่างกายของดารินทร์จนร่างแอ่นขึ้นพร้อมกับสมองที่ขาวโพลน
“~~~~~”
“ละ…ลึก มันลึก อึกกรี๊ด!!!” ดารินทร์กำลังด่าตัวเองที่กำลังมีอารมณ์ใคร่กับสัตว์ตรงหน้านี้ แม้มันยากที่จะยอมรับ แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันรู้สึกดีมากจนอยากจะกรี๊ดออกมา
สัตว์ตรงหน้านี้ก็คือมิลาน อาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้
แขนเรียวกอดโลมาแน่นขึ้นเมื่อรับรู้ถึงความผิดปกติในร่างกายของตัวเอง เหมือนกับว่าเจ้าสิ่งนั้นมันกำลังขยับไปมาด้านใน
“อย่าทำแบบนี้… อึก!” ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของหญิงสาวพูดขึ้น อีกทั้งมุมปากยังเต็มไปด้วยคราบน้ำลายที่มันออกมาจากหญิงสาวที่มีอาการเสียวซ่านจนไม่อาจควบคุมมันได้
“~~~~~”
“อ๊า สะ…เสียว! มิลานฉันเสียว!”
สมองเธอมันขาวโพลนไปหมดเมื่อโลมามันถูร่างของมันไปมาบนตัวพร้อมกับกระตุกส่งน้ำเชื้อเข้ามาในตัวไม่ยั้ง
“กรี๊ดดดด!!!” หญิงสาวรู้สึกเสียววาบไปทั้งตัวอย่างกับมีกระแสไฟฟ้าสิ่งผ่านไปทั้งร่างก่อนที่เจ้าโลมาตัวนั้นมันจะเปลี่ยนกลับมาเป็นมิลานในร่างมนุษย์ที่เปลือยเปล่า
“เดียร์” หมับ!!!
“มิลาน ฮึก…” รู้สึกอุ่นใจเมื่อได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยอีกครั้งจึงโผเข้ากอดด้วยความคิดถึง ซึ่งหล่อนก็กอดปลอบ “ยัยบ้า!”
“ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอกลัว ฉันขอโทษ…” ดารินทร์ยิ้มแล้วส่ายหน้า พลางลูบแผ่นหลังมิลานไปมา
“แค่ได้เห็นหน้าเธอก็โอเคแล้ว”
“เห็นหน้าฉัน?”
“ก็เมื่อกี้เธอไม่พูดไม่จาอะไรเลย นึกว่าถูกวิญญาณของโลมาครอบงำไปแล้ว” มิลานหัวเราะพร้อมกับจูบแก้มดารินทร์ “แต่ดูเหมือนน่าจะมีแต่ความหื่นสินะ ค่อยยังชั่ว”
“โกรธฉันไหม?…” มิลานเม้มริมฝีปากเหมือนกลัวความผิดที่เผลอทำอะไรตามใจตัวเอง
“มะ…ไม่โกรธ”
“จริงๆ นะ?”
“อะ…อืม” ดูเหมือนการมีเซ็กซ์แบบเมื่อกี้มันจะไปกระตุกปมบางอย่างของเธอเข้าแล้ว บางทีมันก็ไม่ได้แย่เสมอไป อาจเป็นเพราะรู้อยู่แก่ใจด้วยรึเปล่านะว่ายังไงมันก็คือมิลาน
“แต่ทีหลังเรียกก็ช่วยขานรับหน่อยเถอะ เงียบแบบนั้นแล้วฉันกลัวนะ นึกว่าเธอเป็นสัตว์ตัวนั้นจริงๆ”
“อื้ออ ได้สิ”
“เสร็จแล้วก็ออกไปแต่งตัว เดี๋ยวจะพาไปเดินเล่น”
“อื้ออออ”
…
หลายวันผ่านไป
“แล้วเจอกันตอนเย็นนะ”
“อื้ออ แล้วเจอกันนะ” ในช่วงวันหยุดที่ผ่านมาสองคนได้พูดคุยลำทำความรู้จักกันมากขึ้นถึงแม้จะยังมีมวยกันอยู่บ้างเป็นบางครั้ง สุดท้ายดารินทร์ก็ได้ตัดสินใจว่าจะคบหากับมิลานในฐานะคนรัก เพราะหลังจากเหตุการณ์ในวันนี้เธอก็ได้รู้ใจตัวเองว่าเธอรักมิลานและรับทุกอย่างที่เป็นมิลานได้
ไม่มีอะไรน่าเสียหายเพราะเดิมทีมิลานเองก็มีใจให้เธออยู่ก่อนแล้ว และเธอเองก็เริ่มมีใจให้มิลานมากขึ้นทีละนิด อาจเพราะความใกล้ชิดด้วยบวกกับความน่ารักของอีกคนทั้งในตอนเป็นมนุษย์และเป็นสัตว์
ความจริงแล้วมิลานกำลังเรียนหนังสือ ตอนนี้อยู่ปีสี่แล้ว โดยหล่อนจะไปเรียนหลังจากที่เธอเดินทางออกมาทำงานแล้วทุกวัน ซึ่งเธอเองก็สนับสนุน
‘นี่ฉันจะมีแฟนเป็นเด็กปีสี่เหรอเนี่ย…’
ขณะนั่งเตรียมเอกสารที่โต๊ะดารินทร์ก็คิดไปยิ้มไป จนลืมสังเกตคนรอบข้างอย่างเมย์ไป
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว มีอะไรดีๆ เกิดขึ้นรึเปล่า?”
“ก็มีนะ”
“หืมมม?”
“ความลับน่ะ” ดารินทร์ยิ้มให้เมย์แล้วหันมาสนใจกับงานตรงหน้าอีกครั้ง
ป่านนี้มิลานคงจะสวมชุดนักศึกษาตะลอนไปมาอยู่ที่ไหนสักแห่งสินะ ถ้ามิลานไปเรียนที่มหาลัยอีกทั้งยังหน้าตาโดดเด่นขนาดนั้นจะมีคนเข้ามาจีบไหมนะ…
เมื่อคิดแบบนั้นได้จู่ๆ หญิงสาวก็มีอาการหงุดหงิดขึ้นมาทันควันทำเอาเมย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับงง
…
“เรียนเป็นไงบ้าง?”
“ง่ายมากๆ แทบไม่ต้องคิดอะไรเลยล่ะ” มิลานตอบ แล้วเอนหลังพิงโซฟา ตอนนี้ทั้งคู่กำลังนั่งดูรายการวาไรตี้บนทีวีจอใหญ่อยู่
“เก่งขนาดนี้มีคนเคยขอให้ช่วยสอนไหม?” เพราะสมัยเธอเรียนก็ต้องติวให้เพื่อนเช่นกัน
“มีสิ เกือบจะทั้งคลาสเลยล่ะ”
“จริงเหรอ?”
“อื้อออ”
“คนเข้าหาเยอะสินะ”
“เพียบเลย”
“กี่คน?”
“นับไม่ได้เลย จำหน้าไม่ได้ด้วย”
“คงจะชอบใจสินะ ที่มีคนเข้าหาเยอะขนาดนั้น”
“ไม่หรอก ฉันรำคาญจะตาย ทั้งหญิงและชายต่างก็เข้ามาชวนคุยแต่เรื่องไร้สาระ ถ้าเป็นเรื่องเรียนก็จะคุยด้วยอยู่หรอก” มิลานยังคงไม่รู้ตัวว่ามีรังสีอำมหิตจากคนข้างๆ ฉายออกมา หนำซ้ำยังเอนตัวลงมานอนทับตักของดารินทร์อีก “ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ยังไงฉันก็รักเธอคนเดียว”
“พูดแบบนี้แสดงว่ารู้สินะว่าฉันรู้สึกยังไง”
“รู้สิ ก็เธอหน้าบึ้ง”
“เหอะ ยัยหมาลามก” มิลานหัวเราะชอบใจที่ถูกเรียกด้วยชื่อนั้นเวลาอยู่กันสองคน มันก็เป็นเอกลักษณ์ดี
“เดียร์”
“หืม”
“ฉันจะยกสมบัติทั้งหมดให้เธอ หากฉันตาย”
“พูดอะไรแบบนั้น?” ดารินทร์ขมวดคิ้วไม่พอใจ ที่จู่ๆ คนที่เพิ่งตกลงปลงใจคบหากันพูดเรื่องความตาย ทั้งๆ ที่ตัวเองอยู่มาแล้วเป็นร้อยๆ ปี “คนที่จะตายน่าจะเป็นฉันมากกว่า” มิลานส่ายหน้า
“ฉันพูดจริงๆ นะ ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนหรอก ถึงฉันจะไม่ใช่คนก็ตาม ตราบใดที่ยังสามารถตายได้ล่ะก็”
“แล้วถ้าหากเธอต้องตาย เธอจะตายยังไง” เธอถามด้วยความสงสัย
“ส่วนใหญ่เลยก็น่าจะเป็นไฟล่ะมั้ง”
“เธอหมายถึงถูกเผาน่ะเหรอ?”
“ใช่แล้ว”
“อ้อ จำได้ว่าวันแรกที่เราเจอกัน เธอมีเลือดเต็มตัวเลยนี่” เมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันแรกที่เจอกับมิลานดารินทร์จึงอดถามไม่ได้
“บาดแผลจากดาบที่ทำจากเงินแท้ 100% น่ะ แต่นั่นก็ไม่เท่าไหร่หรอก ยังสามารถรักษาแผลได้”
“มิน่าล่ะวันนั้นถึงไม่เห็นรอยแผลเลย”
“ต้องขอบคุณเธอจริงๆ นะ ที่ออกมาช่วยฉันเอาไว้”
“เรื่องแค่นี้ไม่ต้องขอบคุณหรอก” ดารินทร์ลูบศีรษะอีกคนเป็นการปลอบประโลม ก่อนความเงียบจะเข้ามาปกคลุมทั้งสอง
“ดารินทร์”
“หืออ?” ครั้งนี้เรียกชื่อจริงเลยแฮะ
“เธอเคยคิดที่จะเป็นเหมือนฉันไหม?”
“เป็นแวมไพร์?”
“ใช่”
“มนุษย์ทุกคนล้วนอยากเป็นแวมไพร์ทั้งนั้นแหละ”
“ทำไมล่ะ?”
“สิ่งที่มนุษย์กลัวมากที่สุดนั่นก็คือความตาย และแวมไพร์ก็ไม่มีวันตาย”
“วงเล็บ ถ้าไม่ถูกฆ่าเสียก่อน”
“และที่สำคัญแวมไพร์ไม่มีวันแก่”
“บางทีฉันก็อยากเห็นตัวเองตอนแก่บ้างนะ ตอนนี้หน้าใครๆ ต่างก็บอกว่าฉันเหมือนเด็กมอปลาย” ดารินทร์หัวเราะร่ากับคำพูดของมิลาน
“ฉันมีแฟนเด็ก”
“อย่าลืมว่าฉันอายุมากกว่าเธอหลายร้อยปีเชียว”
“แต่หน้าก็ยังเด็กอยู่ดี ผิดกับฉันที่เริ่มแก่…”
“ถ้าไม่อยากแก่ไปมากกว่านี้ก็บอกฉันได้นะ- อุ๊ก!” กำปั้นเล็กทุบลงกลางอกของมิลานจนทำตัวงอเหมือนกุ้ง
“ว่าเธอฉันแก่เหรอ?”
“เปล่านะ ก็เธอเป็นคนพูดเอง”
“ชิ”
“เธอสวยจะตาย ฉันตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“ไม่ต้องมาพูดเลย”
“ว่าแต่ตอนนี้เราก็เป็นแฟนกันแล้ว ฉันสามารถเข้าออกห้องนอนของเธอตามใจชอบได้รึยัง?”
“แล้วจะอยากเข้ามาทำไมล่ะ?”
“อยากนอนกอดเธอไงเล่า”
“ไม่เชื่อหรอกว่าจะแค่นอนกอด คนอย่างเธอยังไงก็ไม่พ้นเรื่องใต้สะดือ”
“ก็แหม มันก็มีบ้างนี่นาไม่เห็นแปลก”
“แทนตัวเองมิลานแล้วเรียกฉันว่าพี่เดียร์ก่อนสิ แล้วจะอนุญาตให้เข้า แล้วจะยอมให้นอนกอดด้วย”
“เรียกเธอว่าพี่งั้นเหรอ?”
“อื้อออ” เขินจังแฮะ…
“ไม่ยุติธรรมเลย ฉันเกิดก่อนเธอตั้ง 272 ปีแท้ๆ”
“ก็รูปลักษณ์ภายนอกของเธอเหมือนเด็กนี่นา เรียกพี่นั่นแหละเหมาะที่สุดแล้ว”
“ไม่ชินเลย…”
“ฉันก็ไม่ชินเหมือนกัน”
“งั้นก็ต้องหาวิธีทำให้ชินซะแล้ว” มิลานคิดหนักกับสรรพนามใหม่ที่ต้องเรียกกันและกัน พยายามคิดหาวิธี
“…”
“เราจะชอบเรียกชื่อกันบ่อยที่สุดตอนไหนนะ…”
“////” ทันทีที่มิลานพูดขึ้นมาแบบนั้น ใบหน้าของดารินทร์ก็เห่อร้อนขึ้นมา เพราะสิ่งแรกที่นึกขึ้นได้ในทันทีก็คือตอนที่เราสองคนกำลังมีเซ็กซ์กันน่ะสิ… ไม่รู้ว่าหมกมุ่นเกินไปรึเปล่า
ไม่… มันต้องไม่ใช่ตอนนั้นเด็ดขาด!!
ที่เธอบอกให้อีกคนเรียกเธอว่าพี่ เพราะความชอบของเธอล้วนๆ ใบหน้าของมิลานเวลาอ้อนนั้นน่ารักมากซะจนใจของเธอมันเต้นรัว และเหตุผลที่เอามาอ้างก็ดันดูน่าเชื่อถืออีกต่างหาก ที่ว่ามิลานนั้นรูปลักษณ์ภายนอกดูเด็กกว่า
ความคิดเห็น