คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 บารเซียร์สีฉูดฉาด
Chapter 6
บราเซียร์สีฉูดฉาด
“โอ๊ย รำคาญ!”
“…” เจ้าของดวงสีฟ้าน้ำทะเลตะคอกใส่อีกคนที่กำลังเดินตามอยู่ข้างหลัง “เมื่อไหร่พี่จะเลิกยุ่งกับฉันสักที”
“พี่แค่คิดถึงไลค์พี่ก็เลยมาหา…เท่านั้นเองค่ะ”
“มันใช่เวลามั้ย? ไม่มีการมีงานทำรึไง!” ไลค์โกรธจัด เมื่ออีกคนตามมากวนถึงที่บริษัท “กลับไปซะ ฉันไม่มีอะไรจะคุยด้วย”
“…”
“ฉันจะนับหนึ่งถึงสามถ้าเธอยังยืนอยู่ตรงนี้ฉันจะเรียก รปภ.มาลากคอเธอออกไป”
“พี่ไปแล้วก็ได้ค่ะ”
เมื่อนึกถึงอดีตมันก็พอจะช่วยลบล้างความรู้สึกผิดที่มีต่ออีกคนของโซได้เล็กน้อย
อีกคนในเมื่อก่อนนี้จัดว่าหาความดีไม่ได้เลย
แต่ดูตอนนี้สิ อะไรทำให้หล่อนมานั่งทำตาแป๋วอยู่ที่นี่กันนะ
“ช่วงนี้เราเจอกันบ่อยไปมั้ย?” เสียงทุ้มของเจ้าของห้องทำงานดังขึ้น ทำให้ไลค์นั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟาเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนที่นั่งประจำอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวเอง
“พี่พูดเหมือนเพื่อนของไลค์เลยนะคะ”
“...” ไลค์ลุกขึ้นแล้วเดินไปยืนข้างโต๊ะทำงานของโซ ก่อนจะกอดอกแน่น
“ไลค์นึกว่าเราคิดตรงกันซะอีก”
“คิดอะไร?” โซถามขณะสายตาเอาแต่จ้องเอกสารบนโต๊ะอย่างใจจดใจจ่อ โดยไม่แม้แต่จะเงยหน้ามาสนใจเธอ
“คิดว่าเรากลับมาคุยกันเหมือนเดิมแล้วซะอีก”
“แล้วตอนนี้ไม่ได้เรียกว่าคุยงั้นเหรอ?”
“คุยน่ะคุยค่ะ แต่หมายถึงคุยในสถานะคนที่รู้สึกดีต่อกัน”
“แล้วไลค์รู้สึกดีกับพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
และครั้งนี้เธอก็เรียกร้องความสนใจจากอีกคนได้สำเร็จ เขาวางปากกาลง แล้วเลื่อนเก้าอี้ออกห่างจากโต๊ะเล็กน้อย เพื่อที่จะมองหน้าเธอแบบไม่ต้องเงยหน้ามากเกินไป
แถมยังเป็นการเว้นระยะห่างอย่างเนียน ๆ ด้วย ซึ่งเธอชอบนะไอ้ท่าทีแบบนั้นน่ะ
“ก็ตอนนี้ไงคะ”
“ช่วยขยายความเพิ่มที” เขาเปลี่ยนท่าเป็นนั่งไขว่ห้างแล้วกอดอกมองหน้ากัน
“ก็ไลค์กำลังรู้สึก...สนใจพี่”
“หึ แค่สนใจงั้นเหรอ?”
“เพราะเมื่อก่อนมีพี่คนเดียวที่เข้าหาไลค์ แต่ตอนนี้พี่หลับพยายามเว้นระยะห่างจากไลค์ และกลายเป็นไลค์เองที่เป็นฝ่ายอยากจะเข้าหาพี่” นั่นสิ เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม ยิ่งอีกคนมีท่าทีห่างเหินกันมากเท่าไหร่ เธอยิ่งอยากเข้าหาอีกคนมากขึ้นเท่านั้น
“ต้องการอะไร?”
“…”
“รู้สึกยังไงบ้างล่ะตอนถูกคนอื่นเมิน”
“นี่พี่จะเอาคืนไลค์เหรอคะ?”
“พี่มีสิทธิ์นะ”
“…”
“ถ้าไม่มีธุระ-”
“ไลค์เองก็มีสิทธิ์”
“สิทธิ์บ้าอะไร?”
“สิทธิ์ที่จะเข้าหาพี่ไงคะ”
“เหอะ”
“ถ้าพี่ไม่หนีไลค์ก่อนอ่ะนะ”
“หนีอะไร?” ไลค์ยิ้มร้าย ๆ ก่อนจะเปลี่ยนจากยืนมุมโต๊ะ มายืนที่ปลายเท้าของอีกคนแทน ซึ่งเธอเองได้เอนก้นลงไปพิงที่โต๊ะทำงานของอีกคนเอาไว้
ตอนนี้เราสองคนต่างจ้องตากัน และนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่พี่เขาสามารถจ้องตาเธอได้โดยไม่หลบสายตาเหมือนเมื่อก่อนได้
ชอบจัง พี่โซที่ใจแข็งแบบนี้ ดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ
“ไลค์หมายถึง พี่อาจจะกำลังกลัวว่าถ้าพี่อยู่ใกล้ไลค์มาก ๆ มันจะทำให้พี่รู้สึกหวั่นไหวเหมือนเมื่อหนึ่งปีก่อนไงคะพี่ก็เลยพยายามจะหนี”
“เพ้อเจ้อ”
“เมื่อก่อนพี่เคยเขินไลค์จนต้องหลบตาตลอด”
“หึ เคยได้ยินมาว่าคนตระกูลอัลวินชอบหลงตัวเอง ดูท่าน่าจะจริง”
“ทำไมถึงรู้เรื่องนี้ได้ล่ะ ว่าคนของอัลวินหลงตัวเอง แสดงว่าต้องเป็นคนในวงในแน่ ๆ เลย”
“ใคร ๆ เขาก็ลือกัน โดยเฉพาะลูกสาวคนกลาง หลงตัวเองเหลือเกิน”
“เพราะสวย รวย เก่ง ไงคะถึงได้มั่นใจขนาดนี้ หรือว่าไม่จริง? ขนาดพี่เองก็ยังเคยตามจีบ- ว้าย!!”
ปัง!!!
“หยุดพูดถึงอดีตได้แล้ว รำคาญ!”
คนที่นั่งอยู่ถีบขาโต๊ะเสียงดังก่อนจะเลื่อนเก้าอี้เข้าหาเธอที่ยืนอยู่ตรงกลางโต๊ะทำงาน ก่อนจะใช้เรียวขาทั้งสองข้างกางออกจากกันเพื่อขังเธอเอาไว้ตรงกลางหว่างขา จนเธอไม่สามารถขยับหนีไปไหนได้
“พะ…พี่โซ!” เธอก้มลงไปมองอีกคนที่นั่งอยู่ด้านล่าง ที่กำลังยกยิ้มมาให้
“ว่า?”
“ทะ...ทำอะไรคะเนี่ย” ไม่ยักรู้ว่าอีกคนมีนิสัยแบบนี้ จากที่เมื่อก่อนเขาติดกระดุมเสื้อเชิ๊ตเกือบมิดคอ แต่วันนี้เขาดันปลดกระดุมออกมาถึงสองเม็ด ทำให้มองเห็นแผงอกนั่นเล็กน้อย
อึก... OMG มันขาวมาก
“ใครอนุญาตให้มองตรงนั้น มองหน้าฉันสิ!”
“...”
“พี่ว่าเราต้องทำความเข้าใจกันใหม่นะ"
“คะ?”
“การให้โอกาส นั่นไม่ได้แปลว่าพี่จะยอมให้ไลค์กลับเล่นกับความรู้สึกพี่ได้เหมือนเมื่อก่อน”
“ค่ะ ไลค์เข้าใจ”
“อย่าทำเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของพี่ และพี่เองก็ยังสามารถคุยกับคนอื่นได้นอกจากไลค์”
“...”
“ไลค์เคยพูดกับพี่เองนะ ว่าตอนที่ไลค์ขอโอกาสจากพี่จำได้ว่ามีแค่ไลค์นะที่บอกว่าจะมีแค่พี่คนเดียว แต่พี่ไม่ได้บอกเรานะว่าพี่จะมีไลค์แค่คนเดียว”
“...”
“และต่อจากนี้พี่ก็จะขอทำในสิ่งที่พี่อยากทำบ้าง”
“แล้วสิ่งที่พี่โซอยากทำคืออะไรคะ?” เธอถามอีกคนอย่างไม่เข้าใจ พยายามตีความหมายจากคำพูดของเขา แต่สุดท้ายก็มืดแปดด้าน
พี่เขาอยากจะทำอะไรกันแน่?
“อยากรู้ตอนนี้จริง ๆ เหรอ?”
“ค่ะ ถ้ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่- อ๊ะ!” แขนยาวได้คว้าเอวของเธอให้ล้มตัวลงไปนั่งอยู่บนตัก ทำเอาเธอร้องเสียงหลง
ไม่คิดว่าอีกคนจะกล้ามากขึ้นขนาดนี้ ทั้ง ๆ เมื่อก่อนจะจับมือเขายังต้องขออนุญาตเธออยู่เลย และตอนนั้นจะยอมให้จับมั้ยก็อีกเรื่อง และแน่นอนว่าเธอไม่ให้เขาจับ...
“พะ...พี่โซ!”
“ร้องเสียงดังอย่างกับว่าไม่เคยนั่งตักใครมาก่อน”
“เคยค่ะ แต่ล้วนเป็นคนในครอบครัว และเพื่อน ๆ”
“แล้วพี่ต่างอะไรจากพวกเขา”
“พี่เป็นคนอื่น!”
“!!?”
“คนอื่นคนแรกที่ไลค์นั่งตัก!” เห็นแบบนี้เธอก็รักนวลสงวนตัวมากเหมือนกันนะ สำหรับคนคุยคนอื่น ๆ มากสุดก็แค่ได้จับมือเอง แต่นั่งตักนี่แค่นึกก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว!
“โกหก” คนที่นั่งอยู่ด้านล่างพูดเสียงอ่อน
“ไม่ได้โกหกค่ะ ไลค์พูดจริง ๆ”
“แล้วเซ็กซ์ล่ะ?”
“พี่ว่าไงนะ!?”
“ถามว่าเคยมีเซ็กซ์แล้วรึยัง?”
“...” เธอไม่รู้จะต้องอึ้งในส่วนไหนก่อนดี อึ้งที่อีกคนถามคำถามที่น่าอายเหล่านั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย หรืออึ้งที่มือของเขามันกำลังลูบวนไปมาที่ขาอ่อนใต้กระโปรง “อึก พะ...พี่โซ!”
“ถามแล้วทำไมไม่ตอบ?”
“เคยไม่เคยแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่-”
“แสดงว่าเคยแล้วสินะ”
“พี่ดูถูกไลค์มากไปแล้วนะคะ”
“ทำไมล่ะ? สมัยนี้ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย แถมลูกครึ่งหัวทันสมัยอย่างไลค์น่ะ คงจะเป็นเรื่องปกติสินะ”
“พี่โซ!!!!”
“ทำไม? พูดความจริงแล้วรับไม่ได้?”
“ก็เพราะว่ามันไม่จริงไงคะ ถึงรับไม่ได้!”
“งั้นจะเชื่อก็ได้ แต่ขอพิสูจน์ก่อนแล้วกัน”
หมับ!
“ดะ...เดี๋ยวพี่โซ นั่นพี่จะทำอะไรน่- กรี๊ดดดด~!!!!”
กึกกก ก!
แควกกกกกก!!!!
เธอกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าคนตรงหน้านี้จะออกแรงดึงเสื้อของเธอจนขาดออกอย่างไม่ใยดี
“ไหนคะ มาให้พี่ดูหน่อยว่าไลค์ไม่ได้เอาไปให้ใครอมเล่นจนช้ำหมด”
“พี่โซ ยะ...อย่า!!” สองมือนำมาปกปิดเรือนร่างที่ถูกเผยออกมาจากเสื้อตัวบาง ที่ตอนนี้มันได้หลุดลงไปกองอยู่ที่เอวหมดแล้ว ร่างกายส่วนบนของเธอมันเหลือเพียงแค่ บราลายลูกไม้สีแดงตัวเดียวเท่านั้น
“สีแดง? ร้อนแรงสมกับเป็นไลค์จริง ๆ”
“////” ก็แล้วมันแปลกตรงไหนล่ะ.. คนสวยแซ่บและเร่าร้อนอย่างเธอมันก็ต้องคู่กับสีแดงอยู่แล้วรึเปล่า!?
“ถ้ายังไม่เอามือออก ต่อไปมันจะไม่ใช่แค่เสื้อนะคะที่ขาด” เสียงทุ้มต่ำของอีกคนดังขึ้น ถึงแม้น้ำเสียงของเขาจะดูอบอุ่นและน่าฟังในเวลาดุตอนนี้ก็ตาม แต่ทำไมเธอถึงต้องรีบทำตามที่เขาพูดกันนะ...
หมับ หมับ!
สองมือที่ใหญ่กว่ามากได้คว้าเข้าที่ข้อมือของเธอเอาไว้ ก่อนจะกางมันออกจากหน้าอกหน้าใจ จนเผยให้เห็นเนินอกที่มันโผล่พ้นออกมาจากบาร์สีฉูดฉาดนั่น
ลมหายใจของเธอมันเริ่มจะไม่สม่ำเสมอ เมื่อเขาได้ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้เนินอกนั่น
“อ๊ะ~!!” เขาไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่แนบจมูกและริมฝีปากนั้นเข้ามาสัมผัสกับเนินอกของเธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น และอยากสัมผัส ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงสูดลมหายใจของเขาดังขึ้น
“ตัวหอมดีจัง...”
“พะ...พี่โซ อย่า” เธอพูดพร้อมกับดวงตาที่คลอเบ้าเล็กน้อย
“ทำไม?” เธอพยักหน้าให้เขารัว ๆ แล้วปิดเปลือกตาเอาไว้แน่น “พี่นึกว่าไลค์น่าจะชอบมันซะอีก”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น?”
“ก็เห็นบอกว่าชอบคนเร้าใจ”
“นะ...นั่นมันก็ใช่” เธอตอบเสียงสั่น
“แล้วพี่ผิดตรงไหน? ไลค์ถึงได้มีท่าทีต่อต้านพี่แบบนี้”
“...”
“ทีคนอื่นให้เขาได้ แต่พอเป็นพี่ไลค์ถึงให้พี่ไม่ได้?”
“พี่กำลังพูดถึงเรื่องอะไรน่ะ พี่โซ?” เธอถามอีกคน ที่ตอนนี้ปล่อยมือของเธอให้เป็นอิสระ ก่อนที่เจ้าตัวจะเบือนหน้าหนีไปอีกทางแบบไม่ยอมสบตา จนต้องใช้สองมือพยุงใบหน้าของเขาให้หันกลับมา “เป็นอะไรไปคะ?”
“กี่คนแล้ว?”
“กะ...กี่คนอะไรคะ?”
“ที่หลับนอนกับไลค์น่ะ”
“...” เธออ้ำอึ้ง เพราะไม่รู้ว่าจะต้องบอกอีกคนไปว่ายังไง ให้เขาเชื่อว่าฉันไม่เคยมีเซ็กซ์กับใครมาก่อนจริง ๆ“ไลค์ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ให้พี่เชื่อว่าไลค์ยังไม่เคย”
“...”
“หรือว่าไลค์ต้องพิสูจน์ให้พี่เห็นว่าไลค์ยังไม่เคยผ่านมือใครมาจริง ๆ” เธอคว้าเอามือทั้งสองข้างของเขามาแปะเอาไว้ที่เอวเปลือย ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงไปเพื่อหวังจะจูบเขา แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น “งั้นก็เอาเลยสิคะ”
“อะไร?”
“เรื่องนี่ใช่มั้ยที่พี่อยากทำกับไลค์? งั้นดีค่ะพี่จะได้-”
“ไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอกค่ะ”
“คะ?”
“เราสองคนไม่ได้อยู่ในสถานะต้องมาคอยพิสูจน์อะไรแบบนั้น ที่ผ่านมาไลค์จะทำอะไรมาพี่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าอะไรไลค์ได้หรอก ถึงจะแอบรู้สึกเสียเปรียบนิดหน่อยก็ตามเถอะ ที่รู้ว่าตัวเองได้กินของเหลือจากคนอื่น”
“...” เธอไม่เคยคิดว่าคำพูดเชิงดูถูกและเหยียดหยามพวกนี้มันจะออกมาจากปากของคนที่เธอคิดว่าเป็นคนดี และอบอุ่นที่สุดอย่างเขา
แต่พอมานึกย้อนดูดี ๆ มันก็สมควรที่เขาจะคิดว่าเราเป็นคนแบบนั้นจริง ๆ นั่นแหละ ก็เล่นควงคนอื่นไม่ซ้ำหน้าเลยนี่นา รอดมาได้โดยไม่ได้ถูกล่วงเกินก็นับว่าโชคดีแค่ไหนแล้ว
“เจ็บใช่มั้ย? กับคำพูดของพี่น่ะ”
“...”
“พี่เคยเจ็บมากกว่านี้อีก”
“…”
“เผื่อมันจะคิดได้บ้างนะ ว่าไอ้การควงคนอื่นไม่ซ้ำหน้า เที่ยวสนุกไปวัน ๆ อันสิ้นคิดของไลค์ มันได้ส่งผลต่อชีวิตของไลค์ในภายหลังยังไง”
ตอนนี้เธอรู้แล้ว... รู้ซึ้งเลยด้วย
“ลุกออกไปได้แล้ว” เขาดันร่างของเธอออกด้วยท่าทีเหมือนรังเกียจกันเล็กน้อย หรือบางทีเธออาจจะคิดไปเอง แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้เธอหายรู้สึกหน้าชาเลยแม้แต่น้อย
“ขอบคุณนะคะ”
“ขอบคุณ?”
“ที่เตือนสติไลค์”
ไม่ว่ายังไง เธอก็จะไม่ยอมทิ้งคนคนนี้ไปอีกแน่นอน
เธอบอกกับตัวเองเอาไว้แล้ว และก็ตั้งตารออย่างมีหวัง ว่าสักวันพี่เขาจะต้องกลับมารักและอ่อนโยนกับเธอเหมือนเดิม เพียงแค่ตอนนี้ต้องใช้เวลาพิสูจน์
ไอ้คนเร้าใจที่เธอเคยบอกว่าชอบนักชอบหนาในเมื่อก่อนน่ะ เธอขอทิ้งมันเอาไว้ข้างหลังก็แล้วกัน เพราะตอนนี้เธอต้องการเพียงแค่คนดี ๆ สักคน และคนคนนั้นก็คือผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้
เธอกอดร่างของตัวเองเอาไว้แล้วลุกขึ้นจากตักของอีกคน ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม
ในหัวของเธอตอนนี้เอาแต่คิดซ้ำ ๆ ว่าจะทำยังไงกับเสื้อที่มันขาดไปดี... จะออกไปในสภาพนี้ก็คงจะทำให้ภาพลักษณ์ไม่ว่าทั้งเธอและอีกคนดูไม่ดีแน่ ๆ
สูทราคาแพง ที่ดูออกว่าสั่งตัดเองได้ถูกเจ้าของของมันนำมาสวมทับเอาไว้ให้อย่างอ่อนโยน
“สวมนี่ไปก่อน เดี๋ยวตอนเที่ยงจะพาไปซื้อตัวใหม่”
พี่โซคนที่อ่อนโยนคนเดิมได้กลับมาแล้ว ถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่ใช่ทุกเวลาเหมือนเมื่อก่อน แต่เธอก็รู้สึกดีไม่น้อยจนต้องยิ้มให้อีกคนกลับไป
“ขอบคุณค่ะ”
“อืม โทษที”
ความคิดเห็น